Don Quixote

Don Quixote

31.12.11

Note to self


29.12.11

Ματριόσκα

Η Παρθενική συνέντευξη που πήρα... Ελ Ρόι και Ματριόσκα..


11 ιστορίες, 11 φωτογραφίες και 8 μουσικές συνθέσεις χτίζουν το σκηνικό για να ανοιχτεί η Ματριόσκα (και όχι Μπαμπούσκα), ένα πολύ όμορφο πολυσυλλεκτικό έργο που κυκλοφορεί από τις Βορειοδυτικές Εκδόσεις και τολμώ να πω πως ξεφεύγει από τα ελληνικά δεδομένα.
Κείμενα, φωτογραφίες και μουσική συνεργάζονται για να μας κάνουν να φτάσουμε βαθιά, στις ψυχές μας, στους άλλους, αντιήρωες του σήμερα, φτωχοδιάβολοι αυτού του κόσμου, ζουν στα σύνορα αυτού του σκληρού κόσμου, με τον άλλον, με την ελπίδα.. στις γκρίζες γραμμές που τα πράγματα είναι ρευστά, ο χρόνος κυλάει διαφορετικά και όλα έχουν άλλη αξία...
Ο Ελ Ρόι, συντονιστής αυτού του έργου και συγγραφέας άλλων δύο θα μιλήσει για αυτό το δημιούργημα στις παρακάτω γραμμές..
"Σε αυτούς τους φλεγόμενους ανθρώπους που ονειρεύονται....ζωή", στους αντιήρωες του σήμερα, στους ήρωες του αύριο, και πως θα είναι αυτό το αύριο;
Είναι συνηθισμένο, νομίζω, στην ιστορία κάποιοι από τους αντιήρωες του σήμερα να δημιουργούν τον κόσμο που θέλουν μέσα στον κόσμο που θέλουν να ξεπεράσουν, γινόμενοι έτσι οι ήρωες του αύριο. Και αυτοί με τη σειρά τους θα ξεπέσουν για να τους διαδεχθεί η επόμενη σειρά αντιηρώων. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, σε ένα αύριο, λίγο καλύτερο από το σήμερα, έστω και μισό βήμα πιο κοντά στην Ουτοπία κι ας έχει βαδίσει αυτή δύο βήματα μακρύτερα. Αυτό, άλλωστε, δεν είναι και η πρόοδος των πολιτισμών;
Γιατί μας δίνουν έμπνευση οι "καταραμένοι";
Γιατί έρχονται από εκεί που δεν έχουμε πάει ποτέ κουβαλώντας ιστορίες παράξενες. Αυτοί οι “καταραμένοι”. Οι σύγχρονοι αρκουδιάρηδες!
Πως νιώθεις που σαν Ελ Ρόι, ήσουν το μπουκάλι για να ταξιδέψουν τα μηνύματα αυτών των ανθρώπων και να διαβαστούν; Πως νιώθει ένα μπουκάλι; Και τι γίνεται στην περίπτωση που το μήνυμα είναι γραμμένο ανεξίτηλα (με αίμα) πανω στο μπουκάλι; Στις δικές σου ιστορίες δηλαδη....
Νιώθω να μου φεύγει ένα βάρος. Σαν τον Σίσυφο που κουβαλά τον βράχο μέχρι την κορυφή του βουνού και μετά τον βλέπει να πέφτει από την άλλη, με ορμή, ξανά στην κοιλάδα.
11 ιστορίες 11 φωτογραφίες, και η μουσική...είναι εύκολο να δέσει τόσο αρμονικά κάτι τέτοιο, και πώς είναι να το συντονίζεις;
Εύκολο δεν μου φάνηκε, σίγουρα. Μπορώ να δηλώσω ότι είμαι περισσότερο περήφανος για τη διαδικασία παραγωγής του έργου από ότι για το έργο καθεαυτό: 13 άνθρωποι από 6 διαφορετικές πόλεις και 2 χώρες, μερικοί από τους οποίους είναι άγνωστοι μεταξύ τους, συνεργάστηκαν δημιουργώντας κάτι πολυσυλλεκτικό και, θέλω να πιστεύω, αρμονικό. Για το περιεχόμενο δεν είμαι ο κατάλληλος να εκφράσω γνώμη. Ας το κάνει, καλύτερα, ο αναγνώστης/ακροατής/θεατής που θα έρθει σε επαφή με τη Ματριόσκα.
Γιατί Ματριόσκα;
Διότι η φύση του έργου με τα πολλά επίπεδα (κείμενο, μουσική & φωτογραφία) εκφράζεται πολύ καλά μέσα από αυτή την αινιγματική παραδοσιακή ρώσικη κούκλα. Επίσης διότι πιστεύουμε ότι το τελευταίο κομμάτι, το “καταραμένο” μικρό -ο αντιήρωας-, δεν μας έχει αποκαλύψει όλα του τα μυστικά.
Πόσες Ματριόσκες πρέπει να ανοίξουμε; Πόσο βαθιά πρέπει να φτάσουμε για να "βρούμε" κάτι αληθινό;
Τόσο βαθιά ώστε οι ρίζες μας να είναι αρκετά δυνατές να κρατήσουν περήφανα κλαριά. Και όσο ψηλότερα θέλουμε να φτάσουμε τόσο βαθύτερα οι ρίζες πρέπει να απλωθούν - τόσες περισσότερες ξύλινες κούκλες πρέπει να ανοίξουμε. Ας ελπίσουμε ότι το “αληθινό” δε θα έρθει ποτέ, γιατί η ίδια η αναζήτηση - ο καταδικασμένος εξ αρχής αγώνας - είναι η επανάσταση.
Θα νικήσουμε;
Δε θα χάσουμε πάντως. Κι αυτό γιατί δεν πιστεύω ότι, δυστυχώς ή ευτυχώς, το παιχνίδι κάποτε θα τελειώσει.
Το βιβλίο "Ματριόσκα" κυκλοφορεί από τις Βορειοδυτικές Εκδόσεις σε έντυπη μορφή αλλά και σε e--book, δωρεάν με άδεια creative commons.


28.12.11

Xρόνος και παράνοια...

Χμ, γιατί άραγε τα χριστούγεννα έχουν τόσα πολλά γλυκά, τόσα φώτα? Μήπως για να μας αποσπάσουν, να ξεχάσουμε το χρόνο που πέρασε, να φύγει χωρίς να αντισταθούμε, αλλά και χωρίς να τον "βιάσουμε", και να πάει από κει που ήρθε...Από την αρχή η ανάγκη του ανθρώπου να ορίσει το χρόνο, δημιούργησε αυτό το προβληματικό σύμπαν, που όλοι πρέπει να κοιτάμε ρολόι, και όλοι πρέπει να ανταπεξέλθουμε σε διορίες, προγράμματα..Δε ξέρω γιατί γράφω και πως ξεκίνησα να γράφω αυτό το πράγμα, ούτε καν που θα με πάει..ξέρω ότι σκέφτηκα πως έχω μέρες..και ένιωσα την ανάγκη να μπω  μες στο μυαλό μου και να καθαρίσω κάποια σκοτεινή ή όχι και τόσο σκοτεινή γωνία..Σήμερα η αναζήτηση δεν έβγαλε τίποτα σημαντικό, την επόμενη φορά δε ξέρω...Απλά ένιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω..καληνύχτα!

15.12.11

Περπατώντας στο δάσος..

Είχες διαβάσει την ιστορία του κοντορεβυθούλη,και ήθελες να σε βρουν, αλλά δεν ήθελες να τους δώσεις και μασημένη τροφή(χα-κακός παραλληλισμός με τα ψιχουλάκια του παραμυθιού). Ναι γαμώτο, ήθελες πολύ να σε βρουν, αλλά ήθελες να το κερδίσουν. Ήθελες για μια φορά να είσαι το τρόπαιο και όχι αγωνιζόμενη. Στο υγρό, εύθραστο παρόν περπατούσες με αργά ράθυμα βήματα μη ξέροντας που ακριβώς πηγαίνεις, αλλά σφουγγαρίζοντας, χαλόντας πίσω το παρελθόν. Κάθε μέρα ήταν μοναδική και δεν επαναλαμβάνοταν, ή τουλάχιστον έτσι θυμόσουν.. Πάνω στα πόδια σου είχες χαράξει τα σημαντικά, αυτά που ήθελες να ξέρεις, 2 στίχους από ένα ξεχασμένο ποίημα, και όλη την ομορφιά του κόσμου. Όσες πληγές και αν γέμιζες, αυτά θα έμεναν πάντα εκεί, σύντροφοι στο μοναχικό σου δρόμο. Δε χρειάζονταν πια οι φανταστικοί φίλους, ήξερες πως όποιος ήταν άξιος θα σε κυνηγούσε, θα σε έβρισκε, και συ θα του δειχνες το ποίημα, κι όλη την ομορφιά του κόσμου, εκεί στην Ουτοπία της κάθε στιγμής. 

Βασισμένο σε μια ηρωίδα κάποιας διάνοιας, διαφορετικής από τη δικιά μου.

13.12.11

Κυκλοθυμίες...

Μια των ημερών θα σας γράψω για τον παραγνωρισμένο Ιον Λάκτα, τον πιο γλυκό άνθρωπο τυ κόσμου, αλλά όχι σήμερα. Σήμερα δεν είμαι καλά, τον τελευταίο (αρκετό) καιρό δηλαδή. Να σκεφτείς πως έχω αρχίσει να σκέφτομαι το στρατό ως λύση. Μεγαλώνω και θέλω ν'ακούω μουσικές σαν κι αυτές...


7.12.11

Είπαν...

«κανείς χάρτης του κόσμου δεν είναι πλήρης αν λείπει από αυτόν η νήσος ουτοπία».

4.12.11

6 Δεκέμβρη



Είπα στον εαυτό μου ότι θα πάρω το χρόνο μου πρωτού προσπαθήσω να κατανοήσω το φαινόμενο "Δεκέμβρης 08", στο μεταξύ, γράφτηκαν βιβλία για αυτό(κυρίως από ανθρώπους που δε το έζησαν από μέσα), τραγούδια, φτιάχτηκαν πόστερ, συνθήματα και πήρε ακόμα και παγκόσμια (κίνημα αλληλεγγύης στη Γαλλία-σταμάτημα των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων από Σαρκοζί, ομιλία Μάρκος για την εξέγερση), μια ιδιότυπη μορφή ενός νέου Μάη του 68', μπήκε στην ποπ κουλτούρα, το εκμεταλλεύεται το Σύστημα πουλώντας αναμνηστικά και βγάζοντας κέρδος. Ολοι συμμετέχουν.



Το έζησα από μέσα, όχι στην Αθήνα, αλλά στην Πάτρα, που έμελλε τελικά να είναι και το κέντρο αυτού του πράγματος ή έστω μιας πτυχής του, που χρήζει κοινωνιολογικής ανάλυσης.



Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή, χωρίς καμία λογοτεχνική διάθεση, χωρίς φιοριτούρες, φρου φρου και αρώματα. Μια σφαίρα μπάτσου σκοτώνει ένα παιδί, ένα 15χρονο παιδί στο κέντρο της Αθήνας. Δε θα μπω καν στον κόπο να σχολιάσω συνωμοσιολογίες ότι δεν επρόκειτο για τυχαία δολοφονία. Φυσικά και δεν επρόκειτο για μια τυχαία δολοφονία, όπως τυχαία δεν ήταν η δολοφονία των Κουμή, Κανελοπούλου, Καλτεζά, Τεμπονέρα, των ανώνυμων και επώνυμων μεταναστών στα σύνορα ή σε κρατητήρια, τόσων κρατουμένων στις φυλακές, του εργάτη του ΠΑΜΕ στις 20/10, ή ακόμα ακόμα των νεκρών του Κ.Μαρούσης ή της Marfin,και τα τόσα άλλα παραδείγματα νεκρών από έμμεση ή άμεση βία των δυνάμεων καταστολής.



Δυνάμεις καταστολής σε μια αστική έστω Δημοκρατία, σε μια κοινωνία που έσκιζαν τα ρούχα τους πως ευημερούσε, αλλά άφηνε τα θύματα της σε ναυπηγεία, σκαλωσιές και Ολυμπιακούς αγώνες χτίζοντας μια φανταχτερή βιτρίνα για να πλασάρει το σάπιο προιόν της. Μιας κοινωνίας χτισμένη σε φούσκες(χρηματιστήριο, ακίνητα, δάνεια και κάρτες).



Δυνάμεις καταστολής, γεμάτες ανθρώπους που χρήζουν ψυχιατρικής μελέτης πάνω στο θέμα "πως αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος τα όρια της εξουσίας του", ντοπαρισμένοι(υπάρχουν επίσημες μαρτυρίες), εθνικιστές του χειρίστου είδους, αναλαμβάνουν να φυλάξουν ένα σύστημα ανταξιό τους, ένα σύστημα που τους γαλούχησε προσεκτικά, απ'το σχολείο ακόμα να γίνουν έτσι, ένα σύστημα που προάγει τον ατομισμό ως μέγιστο προτέρημα και το να πατήσεις επί πτωμάτων ως επιτυχία και όχι ως μια άρρωστη κατάσταση μιας κοινωνίας που ουρλιάζει βοήθεια.


Και ξαφνικά, ένα από αυτά τα ένστολα καθάρματα, σηκώνει το όπλο και πυροβολεί-ευθεία βολή-στο κεφάλι το Γρηγορόπουλο, ένα 15χρονο παιδί. Επειδή ήξερε πως μπορούσε. Όμως η σφαίρα βρίσκει και αυτή τη φανταχτερή βιτρίνα που πίσω κρύβονταν τα προβλήματα μας και την κάνει θρύψαλα. Το σοκ είναι μεγάλο. Το αίμα του Αλέξανδρου ενώνεται με το αίμα χιλιάδων ανθρώπων και φτιάνει ένα ορμητικό ποτάμι που ζητάει εκδίκηση (Το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει). Νέοι άνθρωποι που δεν αντέχουν άλλο την πίεση στην οποία ζουν, δεν αντέχουν να έχουν απέναντί τους Δημοσιογράφους, πολιτικούς Δικαστές, μπάτσους, δήμιους στις ζωές τους, και αποφασίζουν να δοκιμάσουν να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους. Εγώ προσωπικά με αφορμή και αιτία το Δεκέμβρη έκοψα πολλές σχέσεις με τους "απέναντι". Είναι αυτοί και εγώ. Αυτοί που μου τρώνε τη ζωή, τη χαρά, την όρεξη για δημιουργία, και γω, και μεις που πρέπει να διεκδικήσουμε όσα είναι δικά μας και μας τα παίρνουν κομμάτι κομμάτι( Τα θέλουμε όλα για όλους).



Προφανώς και όλοι δεν ήταν έτοιμοι για το φαινόμενο, ούτε καν από τα πιο προοδευτικά και συγκρουσιακά ακόμα ακόμα κομμάτια της κοινωνίας, και έτσι επικράτησαν και φαινόμενα βανδαλισμών και κλοπών σε μικρά καταστήματα(Αθήνα), ή το γεγονός το εκμεταλλεύτηκαν παρακρατικές ομάδες για να δράσουν ενάντια και να κερδίσουν νομιμοποίηση(Πάτρα), αλλά έβλεπες ξεκάθαρα ποιος είναι ο εχθρός. Τράπεζες κάηκαν, πολυκαταστήματα απαλοτριώθηκαν, χάθηκε η ρουτίνα, το αυτονόητο. Τα ωράρια έπαψαν να υπάρχουν, οι αλυσίδες έσπασαν, και επικράτησε μια μεγάλη γιορτή με αποκορύφωμα το κάψιμο του Δέντρου στο Σύνταγμα, καθαρά πάνω στο απλοικό αλλά ουσιαστικό, του δε μπορείτε να γιορτάζετε ένα καταναλωτικό όργιο με αφορμή μια γέννηση 2008 χρόνια πριν όταν ο δίπλα σας πεθαίνει κάθε μέρα( Τα Χριστούγεννα αναβάλλονται, η Παναγιά απέβαλε).



Όμορφες μέρες, έβλεπες μάτια να λάμπουν, και ψυχές να ενώνονται. Μύριζε έρωτα και άνοιξη δίπλα στα οδοφράγματα. Και όντως κάτι γέννησε. Το βλέπουμε τα 2 τελευταία χρόνια, μέσα στη γενική μαυρίλα βλέπουμε ελπίδα(Είμαστε ο σπόρος της εξέγερσης του Δεκέμβρη).



Γιατί απέτυχε; Γιατί αποφύγαμε να βρεθούμε πολιτικά, να συζητήσουμε, να συνθέσουμε, γιατί περιμέναμε από κάποιον να μας πει κάτι, γιατί δε συνδέθηκε με τους εργάτες-εργαζόμενους(για μένα όλοι εργάτες είναι), γιατί η καθεστωτική αριστερά one way or another το σαμπόταρε, γιατί το Κράτος και το παρκράτος ξαμόλησε τα σκυλιά του, φανερά και αφανή, γιατί γιατί, γιατί...



Το θέμα όμως είναι ότι συνέβη. Και ότι συνέβη, μπορεί να ξανασυμβεί. Και ήταν κάτι μαγικό, κάτι όμορφο (έπρεπε να το ζήσεις, τι να σου λέω τώρα), Για αυτό σου λέω  ρε, πάψε να γκρινιάζεις, πάψε να απογοητεύεσαι, been there, done that-a lot, και έλα να βγούμε στο δρόμο, πάμε να τους σοκάρουμε, να τους ξυπνήσουμε, και αυτή τη φορά η γιορτή που θα στήσουμε θα είναι απλά η αρχή για κάτι, όμορφο, κάτι μεγάλο...Το φαντάζεσαι;


1.12.11

Δεκέμβρης

Πήρα σήμερα το σημειωματάριο, το μικρό, αυτό που σημειώνω ιδέες όταν το χω μπροστά μου, και πριν τις πάρει για πάντα μακριά το πρόωρο alzheimer's (έτσι ονομάζω τη μόνιμη τρικυμία στη θάλασσα του μυαλού μου), και σαν άλλος Doctor frankenstein θα προσπαθήσω με αυτά τα κομμάτια να φτιάξω ένα "τέρας". Το αν θα έχει λογοτεχνική ψυχή δε το εγγυόμαι, το μόνο που μπορώ να διαβεβαιώσω είναι πως θα βρωμάει αλκοόλ και θάνατο.

"H βαρβαρότητα θα ανακοινωθεί ψιθυριστά, την ώρα που εμείς θα ουρλιάζουμε κοινοτυπίες". Τις μεγαλύτερες αλήθειες δε θα τις βρει κανείς στα βιβλία, στους τοίχους θα τις βρει, οι τοίχοι είναι το εργαλείο του άνεργου, ο καμβάς του απελπισμένου, το όπλο του κατατρεγμένου να ακουστεί, να νιώσει ότι η φωνή του υπάρχει, και ότι  είναι τόσο δυνατή που θα τη δουν κάποιοι, αφού κανείς πια δε μπορεί να την ακούσει.

Σήμερα, που οι εφιάλτες αμπαλάρoνται με ωραία, γιορτινή συσκευασία και πωλούνται σα λαχταριστά, σπαρταριστά, γιορτινά όνειρα. Ας βάλουμε φωτία λοιπόν σ'αυτούς τους φανταχτερούς εφιάλτες, φωτιά από τις μεγάλες νίκες του παρελθόντος, από τους δικούς μας Προμηθέες, τρίψτε τα χέρια σας, ακονίστε τις ματιές σας, κάθε σπίθα είναι πολύτιμη για να γίνει η πυρκαγιά που θα μας λυτρώσει όλους.

Παράξενος μήνας ο Δεκέμβρης. Μπαίνει ο χειμώνας με τα αρώματα του, αλλά εγώ μετράω νεκρούς, και θυμάμαι φωτιές.Νεκροί δικοί μου και νεκροί ¨δικοί μου", εκεί στη γωνία τώρα και πουθενά, στη γωνιά τώρα και πάντα, στην οδό Αλέξη Γρηγορόπουλου, σ'έναν επαρχιακό δρόμο, ή σ'ένα σπίτι..Σ'ένα σπίτι σκοτεινό, ακατοίκητο, από αυτά που βλέπουμε περπατώντας το χειμώνα, ή περνώντας με το ταξί κάποιο βροχερό βράδυ. Και ξέρεις,θυμάσαι κοιτώντας το, πως η αξιοπρέπεια δεν εξαγοράζεται και πως ποτέ δε θα μας έχουν ολόκληρους αν εμείς δε το θελήσουμε. Κι από την άλλη, φωτιές. Η φωτιά του καστανά, η φωτιά στο τζάκι, και η άλλη στους κάδους, στους δρόμους, στο δέντρο και στη φάτνη, ανακοινώνοντας ματαιώσεις γιορτών στις πόλεις των σκυθρωπών ανθρώπων μιας και δε γίνεται να προχωράει ο χρόνος, ο πραγματικός χρόνος, όταν οι ζωές μας ματαιώνονται καθημερινά. Φωτιές για να ξεπαγώσουν και να "τρέξουν" τα όνειρα. Στη σκέψη μας,στο κορμί μας. Έστω και για λίγο.

Για άλλους είναι γεννήσεις και χαρές για μένα είναι θάνατος και φωτιές, και ανάγκη για οξυγόνο, και καθάριο αέρα. Κάθε Δεκέμβρη λοιπόν θα θυμάμαι αυτό που έγραψε ένας φίλος και θα γίνομαι αυτό που με προέτρεψε, "το τέρας στη γιορτή τους", και κάθε χρόνο ξανά, μέχρι την τελική νίκη, γιατί ακόμα κι αν είσαι ο Δρ.Frankenstein, αν δε δώσεις κομμάτι απ΄την ψυχή σου το τέρας δε θα ξυπνήσει ποτέ, και μεις θα περνάμε τους Δεκέμβρηδες μας κάνοντας μνημόσυνα, μέσα μας, και έξω στους δρόμους.

Καλώς ήρθες μπάσταρδε...

ps: Η παράνοια, μετά από κουβέντα με τον Ελ Ρόι και το βιβλίο του "στη γιορτή" (ΕΚΔΟΣΕΙς ΕΦΥΡΑ), και περιμένοντας να τελειώσω το άνοιγμα της Ματριοσκας του(Βορειοδυτικές εκδόσεις). Το αλκοόλ, οι καπνοί και η διάθεση είναι σημεία των καιρών. Η μουσική από το μεγάλο Φρέντυ, που έφυγε από ΑΙDS, σήμερα παγκόσμια μέρα κάτα της νόσου και της κάναμε τα μούτρα κρέας , σάουντρακ στη δικιά μας γιορτή.





27.11.11

Ναι,ρε! Ήμουν κι εγώ εκεί! Είπαν....

Ναι,ρε!Ήμουν κι εγώ εκεί!
Στην Θεσσαλονίκη στην ακύρωση της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου.
Στην κατάληψη του κτιρίου της ΔΕΗ.
Στους ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ της Καλλιθέας που συκοφαντήθηκαν,χτυπήθηκαν,σύρθηκαν στα κρατητήρια και μηνύθηκαν.
Στις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων,πανεπιστημιακών σχολών και σχολείων.
Στο κυνήγι που έφαγε ο Άδωνης.
Στο κράξιμο βουλευτών και παραγόντων.
Στην επανασύνδεση του ρεύματος.
Στην απαλλοτρίωση των super market και μοίρασμα των αγαθών στον κόσμο.
Στα οδοφράγματα.
Στο Σύνταγμα.
Στις Λαικές Συνελεύσεις.
Στα Πάρκα που κάναμε δικά μας.
Στις συγκεντρώσεις κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού.
Στις αντιφασιστικές πορείες.
Στην άρνηση πληρωμών.
Στον Δεκέμβρη του 2008.
Στα Μαθητικά του 2007.
Στο πέρασμα των διοδίων χωρίς πληρωμή.
Στις απεργίες.
Στους δρόμους.
Στις δίκες που στήνει το κράτος διώκοντας το πολιτικό φρόνημα.
Στην καταπολέμηση της αδικίας.
Στις συγκρούσεις με το ΠΑΜΕ.
Στο Πολυτεχνείο του 1995.
Στην Γένοβα.
Στην στήριξη των απεργών της Χαλυβουργίας.
Στην άρνηση της στρατιωτικής θητείας.
Στην έμπρακτη αλληλεγγύη.
Στον Ευαγγελισμό Χριστούγεννα με βροχή όταν χτυπήθηκε η Κούνεβα.
Στο κάψιμο του Χριστουγεννιάτικου δέντρου του Καμίνη.
Σε όσους ήταν αντίθετοι με τους Ολυμπιακούς του 2004.
Στους δρόμους των Εξαρχείων τις νύχτες που έδιωχναν τα ΜΑΤ.
Στην Μεσσολογγίου την νύχτα που σκότωσαν τον Αλέξη.
Στον Βύρωνα όταν σκότωσαν τον Nikola Todi.
Στην Δάφνη όταν πυροβολήθηκε πισώπλατα ο Φούντας.
Στον ακρωτηριασμό του Σεισίδη.
Στον Γλέζο όταν ψεκάστηκε στο πρόσωπο με χημικά.
Στον Γιάννη Καφκά όταν χτυπήθηκε απο τα ΜΑΤ.

Εσύ?Εσύ ήσουν?
Με κάποιο τρόπο..ήσουν?
Και αν όχι εκεί..ήσουν κάπου αλλού..?
Και τώρα?Θα έρθεις?
Θα πεις:"Ναι,ρε!ήμουν κι εγώ εκεί"?
Θα Περιμένω.........


 http://monahus.blogspot.com/2011/11/blog-post_27.html

Being...

Υπήρξε μια εποχή στη ζωή μου που δε μπορούσα να διαλέξω. Δε μπορούσα να διαλέξω ρούχα, δε μπορούσα να διαλέξω ανθρώπους, δε μπορούσα να διαλέξω διασκέδαση, τίποτα. Ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου, και σας τα κάνω ταληράκια για να νιώσετε. Έπαιρνα ότι έμενε!Χα, γελάτε? Κοιταχτείτε λίγο στον καθρέφτη, εσείς, εσείς που επιβιώνετε και δε ζείτε. Ναι,  αυτό κάνετε, γιατί το να διαλέγεις είναι ζωή, άβουλα πρόβατα. Απο κει και πέρα υπάρχουν σωστές και λάθος επιλογές.Κάντε τες και μην αφήνετε άλλους να τις κάνουν για σας, αλλά να είναι δικές σας ε; Φιλάκια.



26.11.11

Μια ιστορία Χριστουγένων part 2

Ήταν μικρή, αλλά πολλές φορές είχε δει τον εαυτό της να σκέφτεται το τέλος. Έμενε με τη μάνα της, στο καινούριο τους χαρτόκουτο, στον πεζόδρομο με τα πολλά μαγαζιά και τα φώτα. Αυτό όταν δε τους έδιωχναν οι δημοτόμπατσοι, αλλιώς κάποιο σκοτεινό σοκάκι θα βρισκόταν για να τους φιλοξενήσει. Καθόταν και παρατηρούσε τις στολισμένες βιτρίνες, και ευχόταν να είναι κούκλα με φανταχτερά. μοσχομυριστά, καινούρια ρούχα να την κοιτάνε και να ζηλεύουν. Ναι, κάθε βράδυ, πριν κλείσει τα μάτια της έκανε την ίδια ευχή, και κάθε βράδυ ζούσε στα όνειρά της σαν κούκλα βιτρίνας, πρώτη σειρά με όλους τους προβολείς πάνω της, με παπούτσια και ωραίο παλτό και με γυαλιά ηλίου παρακαλώ.

Όλα βέβαια μέχρι τη μεγάλη νύχτα, όταν οι βιτρίνες έσπασαν και οι κούκλες έγιναν προσάναμα για τη φωτιά που θα καιγε τον παλιό κόσμο, και που στις στάχτες του θα γεννιόταν ένας άλλος, καλύτερος. Χωρίς χαρτόκουτα και κρύο, αλλά και χωρίς φανταχτερές άψυχες βιτρίνες. Εκείνο το βράδυ πλησίασε προς την αγαπημένη της κούκλα, και την έφτυσε στο πρόσωπο καθώς αυτή καιγόταν, ήταν το πιο αισχρό πράγμα που είχε μάθει να κάνει, ευτυχώς στον καινούριο κόσμο δε θα μάθαινε τίποτα χειρότερο. Eκεί θα μάθαινε να αγαπάει ανθρώπους, ανθρώπους με τους οποίους μαζί θα έκαιγε βιτρίνες,  χαρτόκουτα, ζήλιες και κλάματα, και θα έφτιαχνε πάρκα, σπίτια, αγάπη και γέλια.



στο μικρό Β

Μικρές προσωπικές ιστορίες.

Πήγα στο μώλο σήμερα. Ήταν όμορφα.Αυτή τη φορά ήμουν  μόνος, και η σιωπή στραγγάλιζε οποιαδήποτε απόπειρα δημιουργίας ήχου. Φορούσα σκούφο, αλλά κρύωνα.

Βαλβίδα ασφαλείας

Με φοβάμαι όταν δε γράφω
κοιτάζομαι στον καθρέπτη και βλέπω έναν ξένο,
έναν εχθρό
Φοβάμαι τους ανθρώπους που δε γράφουν
ποια είναι η βαλβίδα ασφαλείας τους;

25.11.11

Είπαν...

“Το ποίημα αφιερώνεται στις κατειλημμένες πλατείες σε όλο τον πλανήτη που το κουράγιο τους αλλάζει τον κόσμο.Μείνετε δυνατοί.Νικάμε.”
Η αρχή ξεχύνεται από τις φλέβες της πόλης
Στις αρτηρίες
Και κάτω από τα δηλητηριώδη σύννεφα της εξουσίας
Κινούμαστε σαν σκιές

Μέσα από τα σοκάκια
Μέσα από τους εφιάλτες που αγοράζονται και πωλούνται σαν όνειρα
Μέσα από άγονα εργοστάσια
Μέσα από οικοτροφεία
Μέσα από κατεστραμμένες πεδιάδες
Μέσα από τις φλεγόμενες πύλες του παρελθόντος
Μέσα από την έκρηξη της φαντασίας μας
Για να σπάσουμε τη νηνεμία στα μυαλά μας
Οι δράσεις μας,ονειρεύονται με τα μάτια ανοιχτά,την εξάπλωση τους
Μια ανήσυχη μανία
Κάποτε θάφτηκε σαν καμένα κάρβουνα
Που έμειναν μόνα τους να σιγοκαίνε
Αλλά τώρα στοιβάζονται όλα μαζί,κάτω από τα τείχη ενός ετοιμοθάνατου κανόνα
Τώρα όλες οι σπίθες μετράνε
Ροζιασμένα χέρια υψώνονται μέσα στη σιωπή
Πάνω από τη φλόγα μιας άνομης ελπίδας
Είναι η φλόγα που αποκαθιστά το νόημα του αύριο
Πέρα από τα νεκροταφεία των κούφιων υποσχέσεων
Καθώς τα βουτηγμένα στο χρυσάφι κοράκια βουτάνε ότι έχει απομείνει από την άρνηση μας
Και οι νεότεροι ανάμεσα μας
Μας κοιτούν ακίνητοι με μάτια αποφασισμένα
Και λένε
Ο θάνατος ίσως έρθει νωρίτερα για μας
Γιατί η αξιοπρέπεια δεν εξαγοράζεται
Στη γωνιά του τώρα και του πουθενά
Παντού
Σε κάθε γωνιά
Το αύριο μας καλεί
Το αύριο μας καλεί
Zack de la Rocha,16.11.2011

Broken

I was strong when she was weak, and when she was weak, i was completely broken....


Το δείπνο...

Μπήκε σπίτι, άνοιξε την πόρτα και πήγε προς το μπάνιο, έσκυψε στη λεκάνη και έκανε αυτό που έκανε πάντα, ξέρασε αλκοόλ (τσίπουρο αυτή τη φορά) ανάκατο μ΄αγάπη..Μετά, σηκώθηκε, πήγε στο μπαλκόνι, έστριψε ένα τσιγάρο και κάθησε. Δεν πρέπει να είχε περάσει πολλή ώρα, του φάνηκε αιώνας. To άπειρο, εκεί που είχε ακουμπήσει το βλέμα του έμοιαζε καλός τοίχος για να προβάλλει στιγμές. Τα δάκρυα του αυλάκωναν τα μάγουλά, και οι ρυτίδες μαζί με τις άσπρες τρίχες είχαν έρθει καιρό τώρα για να μείνουν, σύντροφοι μιας σειράς από τέτοιες στιγμές. Τον πήρε ο ύπνος, εκεί στο κρύο, μ'ένα χαμόγελο στα χείλη.Εραστής του ασήμαντου δεν είχε γίνει, ακόμα τουλάχιστον. Δεν χόρεψε καν μαζί του. Η επόμενη, θα ταν μια καινούρια μέρα..Οι εφιάλτες που είδε το βράδυ, έκαναν τις ρυτίδες του να μεγαλώσουν κ άλλο, ενώ μια ακόμα τρίχα άσπριζε από την πίεση, και να πεις πως γινόταν διάολε σοφότερος;



ps: στους φίλους μου που μεγαλώνουν το τραγουδάκι, και μεγαλώνω και γω μαζί τους :)

22.11.11

Γονείς

Είναι η κατηγορία των ανθρώπων που μας έφεραν στον κόσμο(προεραιτικά) και που μας μεγαλώνουν(πιο ουσιαστικό). Είναι οι άνθρωποι που νομίζουν πως σε ξέρουν καλύτερα από τον καθένα΄αλλά δε σε ξέρουν καθόλου. Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι δε θα κάνουν τα λάθη των δικών τους γονιών, αλλά κάνουν τα ίδια ακριβώς λάθη αλλά και άλλα, χειρότερα.
Είναι οι άνθρωποι που όταν σε βλέπουν περικυκλωμένο από τους ορατούς και τους αόρατους τοίχους σου, θα πάρουν μυστρί και τσιμέντο και θα αρχίσουν να χτίζουν άλλο ένα, "να γιατί είσαι ασφαλής μωρέ έτσι". Οι πιο κατάλληλοι να κλείνουν τα μάτια στο πρόβλημα, δικαστές και κριτές του να επιλέξουν τι θα κάνεις εσύ στη ζωή σου, λες και αυτοί τα κατάφεραν καλύτερα. Πόνος, απογοήτευση, τέλμα και άλλα συμπαραμαρτυρούντα της εφηβίας και της μετ-εφηβίας; A όχι, αυτά απαγορεύονται, "είσαι μια χαρά,κοίτα τον τάδε, τίποτα δεν έχεις". Ναι ρε πούστη μου, τίποτα δεν έχω, τα χασα όλα.
Και τώρα ακόμα, που βρίσκεις ένα μονοπάτι, να τους ενοχλούν τα λάθος πράγματα, να θέλουν να μικρύνουν την ευτυχία σου, αυτή την ευτυχία που επιτέλους σε κάνει να κοιμάσαι φυσιολογικά 8ωρα χωρίς πρώτα να πρέπει να περπατήσεις πάνω κάτω όλο το σπίτι για να πέσεις ξερός από την κούραση για 4 ώρες. Και να ξυπνήσεις χειρότερα. Χωρίς να νιώθεις ακροβάτης και τα νεύρα σου τεντομένο σκοινί που αναπάσα στιγμή μπορεί να σπάσει και να βρεθείς στην άβυσσο της σκέψης σου. Ακόμα και οι μικρές σου νίκες στον καινούριο δρόμο αντιμετωπίστηκαν με συγκρατημένη αισιοδοξία, σαν να ταν καταθέτες που περιμένουν ακόμα μεγαλύτερο επιτόκιo στο χρόνια που "εδωσαν" για να σε μεγαλώσουν.
Να θέλουν για σένα αυτό που γιαυτούς είναι φυσιολογικό, κανονικό, χαρούμενο, comme il faut, και συ τα χεις πάει καλά και έχεις λόγο να χαμογελάς, και ξυπνάς και νιώθεις ζωντανός και δε μετράς ανάποδα τις ώρες για να τελειώσει μια ακόμα μέρα, και οι προσδοκίες τους βαρίδια που σε ρίχνουν ξανά στη σκοτεινιά σου, όταν εσύ ζητάς κατανόηση, όταν θες να μοιραστείς τον ενθουσιασμό, το πάθος σου, αυτοί να ξεκινάνε έναν ακόμα "πόλεμο" με άσχετη αφορμή και αιτία κάθε φορά.
"Να δούμε να βάζεις πρόγραμμα, να ζεις σαν ενήλικας, δεν είσαι παιδί πια" πόσες φορές τα έχετε ακούσει πείτε μου; Αν δε σε κατανοήσουν όμως δε θα είναι στο πρόγραμμα παρά μικρές προσθήκες, αστερίσκοι σε κενά και τίποτα άλλο, γιατί όταν έχεις πρόγραμμα, όταν είσαι πια μεγάλος, στο λίγο ελεύθερο χρόνο σου, θες πράγματα να σε γεμίζουν κι όχι στρατιωτικά αποσπάσματα να σε στήνουν στον τοίχο, θύμα θαρρείς ενός παράξενου εμφυλίου, και ενώ ρε γαμώτο είχες σηκώσει πολλές φορές τη σημαία της διαπραγμάτευσης.

21.11.11

Είπαν...

Ο Σάντσο Πάντσα μπαίνει στον κινηματογράφο μιας επαρχιακής πόλης. Ψάχνει τον Δον Κιχώτη και τον βλέπει να κάθεται παράμερα με το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη. Η αίθουσα είναι σχεδόν γεμάτη, ο εξώστης μοιάζει με μια τεράστια στοά και είναι εντελώς κατειλημμένος από παιδιά που θορυβούν ασταμάτητα. Μετά από μερικές μάταιες προσπάθειες να φτάσει στον Δον Κιχώτη, ο Σάντσο κάθεται απρόθυμα στην πλατεία δίπλα σε ένα κοριτσάκι (η Δουλτσινέα;), που του προσφέρει ένα γλιφιντζούρι. Η προβολή άρχισε, είναι ένα έργο εποχής, στην οθόνη τρέχουν αρματωμένοι ιππότες, ξάφνου εμφανίζεται μια γυναίκα που βρίσκεται σε κίνδυνο. Μεμιάς ο Δον Κιχώτης σηκώνεται όρθιος, ξεθηκαρώνει το σπαθί του, χυμάει στην οθόνη και οι σπαθιές του αρχίζουν να κομματιάζουν το πανί. Στην οθόνη συνεχίζουν να φαίνονται η γυναίκα και οι ιππότες, αλλά το μαύρο σχίσιμο που δημιούργησε το σπαθί του Δον Κιχώτη μεγαλώνει όλο και περισσότερο, καταβροχθίζει αδυσώπητα τις εικόνες. Στο τέλος δεν μένει τίποτα σχεδόν από την οθόνη, διακρίνεται μόνο το ξύλινο πλαίσιο που τη στήριζε. Το κοινό αγανακτισμένο εγκαταλείπει την αίθουσα αλλά τα παιδιά που βρίσκονται στον εξώστη δεν σταματούν να ενθαρρύνουν με πάθος και φανατισμό τον Δον Κιχώτη. Μόνο το κορίτσι στην πλατεία κοιτάζει αποδοκιμαστικά.
Τι πρέπει να κάνουμε με τις φαντασιώσεις μας; να τις αγαπάμε, να τις πιστεύουμε σε τέτοιο σημείο που να πρέπει να τις καταστρέψουμε, να νοθεύσουμε το περιεχόμενό τους (αυτό είναι το νόημα του κινηματογράφου του Orson Welles). Αλλά όταν, στο τέλος, αποκαλυφθούν κενές, μη εισακουσθείσες και ανεκπλήρωτες, όταν δείξουν το τίποτα από το οποίο είναι καμωμένες, μόνο τότε θα μπορέσουμε να πληρώσουμε το τίμημα της αλήθειας τους, και θα συνειδητοποιήσουμε ότι η Δουλτσινέα, την οποία σώσαμε, δεν μπορεί να μας αγαπήσει.


 http://jaquou.wordpress.com/2010/06/08/%CF%84%CE%B1-%CE%B5%CE%BE%CE%B9-%CF%89%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CE%BB%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF/


Η βροχή


Μου αρέσει να κάθομαι να χαζεύω, μου φαίνεται ότι αποφορτίζεται το μυαλό και έτσι έχω την ψευδαίσθηση πως κάνω μια συντήρηση, πως τα πολλά άγχη μου δε θα με σκοτώσουν πριν της ώρας μου, πως πως..
Μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες το χειμώνα είναι να κάθομαι να παρατηρώ τη βροχή να πέφτει..πόσες ώρες έχω καταναλώσει από μικρό παιδί να παρακολουθώ αυτό το φαινόμενο, και πως ακόμα και τώρα με κάνει να νιώθω ξανά μικρό παιδί. Προσωπικά μου αρέσει αυτό το ήσυχο, εκνευριστικό για άλλους, ψιλόβροχο..τότε είναι που βγαίνω και στο δρόμο και αφήνομαι να βραχώ-είναι κάτι μικρές στιγμές ελυθερίας που δε τις αλλάζεις με τίποτα. 
Κάποια μικρά πράγματα που σε κάνουν να κατανοείς πόσο μυστήρια αλλά και πόσο όμορφη συνάμα είναι η ζωή. Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος, η αίσθηση της σιγανής ψιχάλας στο μέτωπο, το ανεπαίσθητο αεράκι που σε κάνει να ανατριχιάσεις ευχάριστα, το κρύο που σου δείχνει πως νιώθεις και άρα πως είσαι ζωντανός, το ουράνιο τόξο που σε γεμίζει ελπιδα.
Φέτος δεν έχουμε ακόμα πολύ κρύο, ούτε βροχή..ο ήλιος ακόμα μας συντροφεύει, ανοιξιάτικος θαρρείς ακόμα και τώρα που πλησιάζει Δεκέμβρης. Ευτυχώς.Είναι σαν κάποιος να καταλαβαίνει πως εκεί έξω, στους δρόμους υπάρχουν κάποιοι που δε μπορούν να εκτιμήσουν τη βροχή όπως εγώ, που (ακόμα) έχω ζεστό νερό και σπίτι να πάω μετά τους μικρούς μου περιπάτους.
Με ευχές, προσευχές και τύχη δε γίνεται τίποτα βέβαια. Αλλά για να αλλάξει πραγματικά πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε πρώτα και πάνω από όλα πως αυτό που βλέπουμε στο δρόμο, είναι μια εικόνα απ'το μέλλον, από ένα μέλλον που κανένας άνθρωπος δεν έχει αξία μποροστά στην ευμάρεια των αριθμών Όσο λέμε πως σε μας δε πρόκειται να συμβεί, τόσο το φέρνουμε ένα βήμα κοντύτερα γιατί μια κοινωνία χωρίς αλληλεγγύη είναι μια κοινωνία ανθρωποφάγων και άρα μια κοινωνία χωρίς μέλλον.
Τώρα πια οι μάσκες έπεσαν, μέχρι πρόσφατα δε ξέραμε ποιος είναι ο εχθρός-πολλές φορές δε, παρουσιάζονταν και ως φίλος, τώρα διαλέγουμε.Αυτοί ή εμείς. Ζωή  ή διαρκής μάχη για επιβίωση. Ελευθερία ή καθημερινό, αργό, επώδυνο θάνατο ;
Διαλέξτε στρατόπεδο, γιατί τα πρόβατα τα τρώει ο λύκος..

18.11.11

Τι κάνουμε λάθος;

Ας μου πει κάποιος ποιο σοφός από μένα, τι κάνουμε λάθος;

Όσο δεν είμαστε έτοιμοι για φωτιά και μαχαίρι, όσο δεν είμαστε έτοιμοι να "φτιάξουμε" τους δικούς μας ήρωες  στη φωτιά του αγώνα, τόσο θα σβήνουμε ονόματα σε λίστες επιβίωσης και θα κάνουμε μνημόσυνα, σκεφτόμενοι άλλες εποχές, άλλους ήρωες, άλλες ζωές που δε θα ζήσουμε ποτέ. Στο κάτω κάτω όπως λέει ο Κερέμ των Χικμέτ-Λοίζου..

Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι
Φωνάζω, φωνάζω, φωνάζω
Ελάτε γρήγορα σας φωνάζω
Να λειώσουμε το μολύβι

Κάποιος μου λέει
Φωτιά θα πάρεις απ’ την ίδια σου φωνή
Θα γίνεις στάχτη
Στάχτη σαν τον Κερέμ
Που κάηκε απ’ τον έρωτά του

Και εγώ του λέω
Ας καώ, ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ
Αν δεν καώ εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς
Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη

Ας γίνουμε εμείς οι ήρωες, και όχι ονόματα σε μελοντικά μνημόσυνα, ή ανώνυμες μουτζούρες σε ξεχασμένες λίστες! Με φωτιά και με μαχαίρι, πάντα, ο κόσμος προχωρεί.

17.11.11

Νοέμβρης 17

Έτσι γράφει το ημερολόγιο. Γιορτάζει ο Γεννάδιος για τους χριστιανούς, για μας τους υπόλοιπους σήμερα γιορτάζουν τα θύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά και ο Κουμής, η Κανελοπούλου ο Καλτεζάς και τα τόσα θύματα των 37 χρόνων υποτιθέμενης αστικής Δημοκρατίας. Όχι μόνο όσων έχασαν τη ζωή τους, αλλά και όσων τραυματίστηκαν, βασανίστηκαν, εισέπνευσαν χημικά, πέθαναν στα κρατητήρια ή στις νάρκες του Εβρου, στον πάτο του Αιγαίου. Μιας Δημοκρατίας της οποίας τυπικά την κηδεία κάναμε χτες το βράδυ, όταν μια μη Δημοκρατική κυβέρνηση ανέλαβε την εξουσία, μια κυβέρνηση Τσολάκογλου που χωρίς να έχει καμία λαική νομιμοποίηση αναμένεται να διαπραγματευτεί το χρέος της χώρας με τους δανειστές, με αντάλλαγμα τη φυσική εξόντωση του λαού, αλλά και την πώληση της χώρας στα ξένα κεφάλαια. Κανενός είδους συναίνεση πολιτικών αρχηγών δε μπορεί να καταστρατηγεί το Σύνταγμα, και να υποκαθιστά τα λαική εντολή. Κανείς δε μπορεί να ζητάει από ένα λαό να πληρώσει ένα παράνομο χρέος. Ένα χρέος που κανένας λαός δε δημιούργησε και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να το πληρώσει, όταν μάλιστα πληρωμή=θάνατος. Δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα, έρχονται μέρες πολύ δύσκολες έιτε έτσι είτε αλλιώς και στο χέρι μας είναι, με αγώνες και αλληλεγγύη εκεί στο δρόμο, να στείλουμε στο διάολο όλους αυτούς που θέλουν (να πάρουν) το καλό μας. 


Το καλό του μπορεί να το ορίσει και να το διαπραγματευτεί μόνος του ο κυρίαρχος λαός. Εσείς μετράτε την ευημερία με νούμερα και στατιστικές, εμείς με σταγόνες αίμα. Η μελάνη σβήνει, οι λεκέδες από αίμα μένουν ανεξίτηλοι στη μνήμη μας και ζητάνε εκδίκηση για να βρουν ανάπαυση οι ψυχές μας. Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία, και προς θεού, ας μη κάνουμε ξανά τα ίδια και τα ίδια λάθη. Τα λέμε στους δρόμους σύντροφοι. 

Παλιά γραψίμια

Το παράθυρό μου βρίσκεται σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της Πάτρας. Από το παράθυρό μου βλέπω το δρόμο αλλά και την απέναντι πολυκατοικία. Στην απέναντι πολυκατοικία μένει ένας συμφοιτητής μου, αιώνιος και αυτός, δε ξέρω για πόσο βέβαια μιας και το νομοσχέδιο για την Παιδεία τον έχει στήσει κι αυτόν σε μια γωνία και ετοιμάζεται να τον λιώσει. Ακριβώς από πάνω μένει μια οικογένεια με παράξενη αισθητική(sic), η οποία προσπαθεί να στοιβάξει στο μπαλκόνι της όσα περισσότερα πράγματα μπορεί δίνοντας μου την ευκαιρία να παρατηρώ ένα ιδιότυπο ζωντανό Tetris με συνεχόμενα παγκόσμια ρεκόρ , ιδιαίτερα όταν θέλω να χαλαρώσω. Δίπλα μένει ένας εθνικόφρονας συνταξιούχος ο οποίος κάνει κάθε μέρα έπαρση σημαίας. Ευτυχώς ή δυστυχώς τα περισσότερα πρωινά κοιμάμαι και έτσι χάνω αυτό το ενδιαφέρον θέαμα.
Από το παράθυρό μου βλέπω και το δρόμο.Βλέπω τσιμέντο και ελάχιστα αρρωστιάρικα δέντρα. Βλέπω ανθρώπους να τρέχουν στις δουλείες τους, ή φοιτητές να σουλατσάρουν μεθυσμένοι τα βράδια. Βλέπω συχνά αυτοκίνητα να συγκρούονται και ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια όλο και πιο συχνά.
Το παράθυρό μου είναι στην Πάτρα αλλά θα μπορούσε να είναι στο κέντρο οποιαδήποτε μεγαλούπολης της Ελλάδας ή του κόσμου. Η εξαθλίωση, το άγχος και ο φόβος κυριαρχούν δείγμα ότι το υπάρχον παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα(Λέγε με Καπιταλισμό, Νεοφιλεθευρισμό ή Μπάμπη-το ίδιο είναι) απέτυχε, και χρειάζεται αλλαγή. Όταν δε μπορείς να είσαι καλά ούτε στο δρόμο, αλλά ούτε και μέσα στο σπίτι σου(λογαριασμοί χρέη κτλ), ενώ κινδυνεύεις να το χάσεις και αυτό, όταν η διαδρομή παράθυρο-δρόμος-χαλκομανία-ευχαριστούμε που πετάξατε με τις gravity airlines, δείχνει όλο και πιο δελεαστική για πολλούς συμπολίτες μας, τότε δε νομίζω πως έχουμε κάτι να χάσουμε, είμαστε ήδη χαμένοι, και αν πιστέψουμε τον Αγγελάκα:" Ο Χαμένος τα παίρνει όλα".
Το παράθυρό μου είναι στην Ελλάδα, και όσο περνάει από το χέρι μου θα είναι εκεί, γιατί κανένας καριόλης(καθόλoυ sic, ξέρω) δε θα με αναγκάσει να πάω να ζήσω κάπου αλλού. Η Ελλάδα για μένα δεν είναι ούτε η Σημαία, ούτε τα Σύνορα, ούτε οι πέτρες και τα μάρμαρα, που τα εκμεταλεύεται ο κάθε παλιάνθρωπος για να εξασφαλίσει μερικές ψήφους και λίγη δημοσιότητα εξαπολύοντας κυνήγια μαγισσών ή παίζοντας τα εκάστοτε πολιτικά του παιχνιδάκια. Ελλάδα είναι ο ήλιος το καλοκαίρι, η παραλία που θα πάω να στήσω τη σκηνή μου, ο παππούς που θα χαμογελάσει καλόκαρδα και θα σε κεράσει ένα τσίπουρο, οι γειτονές μου.
Κοιτάω από το παραθυρό μου και βλέπω. Βλέπω ανθρώπους να τρέχουν αλαφιασμένοι διαλέγοντας επιβίωση και όχι ζωή, βλέπω μανάδες να αγωνιούν για τα παιδιά τους και να έχουν γεράσει πριν την ώρα τους, βλέπω ανθρώπους να φοβούνται να αισθανθούν και να χουν χάσει το χιούμορ τους, βλέπω αυτή την "άρρωστη ισσοροπία του τρόμου", βλέπω το φάντασμα του Καπιταλισμού να πλανάται πάνω από τον κόσμο και να τον τρομάζει(παραφράζοντας λίγο το Μπουνιουέλ). Βλέπω όμως και τους παράξενους γείτονες μου να μη χαμογελάνε πια, και ας μην έχω αλλάξει παρά μια καλημέρα μαζί τους αυτό δε μπορώ να το ανεχτώ. Από αύριο και κάθε μέρα θα προσπαθώ, και ζητάω και τη βοήθεια σας, να το αλλάξουμε αυτό, να ξυπνήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο πριν είναι πολύ αργά.
Για να μπορώ αύριο να σας γράψω ξανά τι βλέπω από το παράθυρο μου σε έναν καλύτερο κόσμο. Αλήθεια, εσέις τι βλέπετε από το δικό σας παράθυρο?

Είπαν...

Ηττηθήκαμε, στο Λίβανο, στην Καζέρτα, στα Δεκεμβριανά, στη Βάρκιζα, στην εκτέλεση του Μπελογιάννη, το 1965, το 1967, στο Πολυτεχνείο, στην μεταπολίτευση που μας φόρεσαν, στο Σύνταγμα τα τέλη του Ιούνη και στις παρελάσεις του ΟΧΙ με τον Παπαδήμο που μας έφεραν πραξικοπηματικά. Ηττηθήκαμε γιατί δεχόμαστε τόννους προπαγάνδας και τοξικών αποβλήτων καθημερινά από τις οθόνες μας. Ηττηθήκαμε γιατί δεν διακρίναμε καθαρά τον αθόρυβο εχθρό. Ηττηθήκαμε γιατί δεν επικεντρώσαμε στο στόχο. Ηττηθήκαμε γιατί δεν μονιάσαμε… Ηττηθήκαμε, αλλά, αν γυρίσεις πίσω και δεις όλα, τελικά …νικήσαμε. Νικήσαμε γιατί προσπαθούν αλλά δεν τους κάτσαμε. Νικήσαμε γιατί σκίζονται να μας πείσουν και δεν μασάμε. Νικήσαμε γιατί εκεί που μας θεωρούν τελειωμένους πετιόμαστε μπροστά τους. Νικήσαμε γιατί θέλουν να μας αφανίσουν κι αντιστεκόμαστε. Νικήσαμε γιατί ζούμε ακόμα κι αγωνιζόμαστε. Καλή αντάμωση στα γουναράδικα του σήμερα και του αύριο φίλε.

(Αντίσταση) άγνωστου ποιητή

Είδα το μάτι σου λοξά,
Είχε πάνω, του σκοταδιού το φως
Αντιφέγγιζε καθαρά η μικρή υγρασία
που αντιστεκόταν στον ρεαλισμό

15.11.11

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ



Πλησιάζει 17 Νοέμβρη, μια ημερομηνία που κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, αυτής ντε που τελείωσε προχτές με την καταστρατήγηση του Συντάγματος και την είσοδο της ακροδεξιάς στην κυβέρνηση, έχει βαφτεί αρκετές φορές με αίμα. Από τα γεγονότα του 1973, το θάνατο του Καλτεζά από σφαίρα μπάτσου, από τις συγκρούσεις τη δεκαετία του 90' πάντα αυτή η ημερομηνία έφερνε θύμησες και βούρκωναν τα μάτια.Είχα την τύχη να αφήσω ένα λουλουδάκι μια φορά που είχα ανέβει Αθήνα για την επέτειο, και θεωρώ πως είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω κάνει, όσoι δε το χετε και θέλετε να λέγεστε αριστεροί και δημοκράτες θα πρεπε να το κάνετε, θα αλαφρύνει η καρδούλα σας, γιατί μπορεί 100-200 από αυτη τη γενιά να την ξεφτύλισαν με το χειρότερο τρόπο, αλλά υπάρχουν κι άλλοι που έδωσαν και δίνουν καθημερινά τις ζωές τους, και μερικοί που έγιναν ήρωες χωρίς να το θέλουν. Η ημερομηνία αυτή συνδέθηκε και με την τρομοκρατική(για πολλούς) οργάνωση της 17Ν. Μια ένοπλη οργάνωση της επαναστατικής αριστεράς με γνωστή ιστορία και κατάληξη. Τι είναι όμως τρομοκρατία;

Η 17Ν σκότωνε ανθρώπους-σύμβολα του Ιμπεριαλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, ανθρώπους των οποίων οι συμπεριφορές είχαν κοστίσει τη ζωή σε πολλούς άλλους και κυρίως ανθρώπους που ο θάνατός τους, έστω και πρόσκαιρα τρομοκρατούσε αυτό το αδηφάγο πολιτικοοικονμικό σύστημα που τρέφεται με ανθρώπινη σάρκα με σκοπό να ισοσκελίσει τις στατιστικές. Τι είναι όμως τρομοκρατία ξαναρωτώ';

Πια έχουμε 2011, η μεταπολίτευση έχει τελειώσει, τρομοκρατικές ομάδες δεν υπάρχουν, και ζούμε σε μια χώρα που μια κατ'επίφαση δημοκρατικά εκλεγμένη από τη μειοψηφία του λαού κυβέρνηση με επικεφαλής έναν τραπεζίτη παίρνει αποφάσεις χωρίς εμάς για μας. Η αρχή της μεταπολίτευσης σημαδεύτηκε από το τέλος μιας στρατιωτικής Χούντας, το τέλος της από μια άλλη χούντα, κοινοβουλευτική. Και το αίμα φυσικά, τον ίδιο κύκλο αναμένεται να κάνει.

Και φτάνουμε λοιπόν στο κύριο ερώτημα; Tι είναι τρομοκρατία. Τρομοκρατία είναι να μην έχεις τη δυνατότητα να εργαστείς αξιοπρεπώς για να συντηρήσεις τον εαυτό σου, τρομοκρατία είναι να αναγκάζεσαι να μεταναστεύσεις γιατί δε βλέπεις ελπίδα, τρομοκρατία είναι να σε αναγκάζουν να κρεμαστεις από ντροπή στα κρατητήρια της Πάτρας γιατί έκλεψες 2 μπλουζάκια(ψάξτε να δείτε πόσο έχουν αυξηθεί οι αυτοκτονίες), τρομοκρατία είναι το κλάμα της μάνας το βράδυ γιατί έφερε το παιδί της σε έναν κόσμο ου δε μπορεί να του προσφέρει ότι ονειρεύτηκε, τρομοκρατία είναι οι 4 γαμημένοι τοίχοι που σε κλείνουν γιατί έξω είναι επικίνδυνα ή πολύ ακριβά, τρομοκρατία είναι η τηλεόραση και οι εφημερίδες τους-η γαμημένη προπαγάνδα τους, τρομοκρατία είναι να μη μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ γιατί εχεις πάψει να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι, τρομοκρατία είναι να μπαίνουν τα νούμερα πάνω από τους ανθρώπους, αλλά τρομοκρατία πάνω από όλα είναι ότι μας έχουν πείσει ότι χάσαμε. 

Όχι ρε καριόληδες δε χάσαμε. Γιατί για κάθενα ένα κεφάλι που θα κόβετe, θα πετάγονται δύο,οργισμένα, με μάτια να λάμπουν, φωτιά στην ψυχή και με όλο το μέλλον μπροστά τους να σας πολεμάνε.Γιατί, όσο κι αν εσείς γράφετε την ιστορία, η δική μας θα είναι είναι οι νεκροί μας, και τα αγέννητα παιδιά μας θα μάθουν τα πράγματα οπως έγιναν για να χει νόημα η θυσία όλων αυτών. Venceremos.


10.11.11

being paranoid part2578

Είχε να καπνίσει πάνω από δέκα μέρες. Από τότε που το έκοψε έκανε ψιλότιμες προσπάθειες να το ξαναρχίσει σε στιγμές που το είχε ανάγκη, αλλά και πάλι στην πραγματικότητα ποτέ δεν κατάφερε να το νίωσει δικιά του συνήθεια. Όπως έλεγε παλιά και ένας φίλος.."Άλλοι κάνουν προσπάθειες να το κόψουν, εσυ προσπαθείς να το αρχίσεις". Υπήρχαν βέβαια εποχές που μπορεί να έκανε και 2 καπνούς τη μέρα, αλλά τελικά μάλλον ήταν ένα από τα πράγματα που έκανε για να τα κάνει. 

Δύο ήταν οι εθισμοί του, τα γλυκά και η αυτοκαταστροφή σε όλες τις πιθανές της μορφές. Χμ, όχι σε όλες τις πιθανές μορφές. Για κάποιο λόγο δε του άρεσε να τσαλακώνει τόσο την εξωτερική του εικόνα, αν και υπήρχαν φορές που το έκανε κι αυτό. Η αυτοκαταστροφή του, ήταν μια διαδικασία πολύ "σκοτεινή" , που δε τη μοιράζοταν με πολλούς και όσοι είχαν την τύχη να τη δουν, υπέφεραν πολλές φορές από το ωστικό κύμα τον εκρήξεων του. Άσχημη φάση, και πικρή. Σα τη χολή που έριχνε κοιτάζοντας τον καθρέφτη, τη χολή που του έλιωνε πολλές φορές τα σωθικά, και τον έκανε να νιώθει κενός, άδειος, σαν ένα άδειο σεντόνι που περιπλανιόταν σε σκοτεινούς, μοναχικούς διαδρόμους-αδιέξοδα. Και σε κάθε αδιέξοδο έπρεπε να γκρεμίσει τον τοίχο ή να γυρίσει πίσω. Όπως και να ταν, έχανε χρόνο και ένιωθε ξένος. Ξένος από όλους και από όλα, ξένος από αυτά τα μούτρα που έπλενε κάθε πρωί, σα να ζούσε μια ζωή άλλου και έμπαινε στην αναμονή φοβόντας μη τη χαλάσει. Ξεχνούσε πως αυτή ήταν η δικιά του ζωή, δικά του τα σταυδροδρόμια και δικοί του οι τοίχοι που χρειάζονταν σπάσιμο.


Μια παράξενη αίσθηση, μια "ζάλη", μια νουάρ ατμόσφαιρα παλιάς ασπρόμαυρης ταινιάς με σίγουρα όχι ευχάριστο τέλος. Έτσι τουλάχιστον ένιωθε. Ίσως έφταιγε και το ποτό βέβαια, ίσως κι άλλα πράγματα. "Α στο διάολο", σκέφτηκε, "Ας κάνω ένα τσιγάρο".

9.11.11

To do:

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

8.11.11

Όταν θέλω να σφυρίξω, σφυρίζω...

Πήγα και εγώ στη λέσχη όπως σχεδόν κάθε Δευτέρα, Ρουμάνικο ταινιάκι, ο τίτλος με προιδέαζε πως θα επρόκειτο για τη βιογραφία κάποιου διαιτητή επί Τσαουσέσκου, αλλά φευ.  Αντ'αυτού είδα μια συμπαθητική ταινία με πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία, και σενάριο σχεδόν ανύπαρκτο που δε μου το βγάζετε από το μυαλό βασίστηκε στη φράση "Εγώ θέλω να πάω για καφέ με την Άννα" και πως να φέρουμε τις καταστάσεις έτσι, ώστε αυτή η φράση να ακουστεί απίστευτα παράλογη τη στιγμή που θα ειπωθεί. Πάντως ευχάριστη.
Όχι βέβαια τόσο ευχάριστη όσο το γλέντημα που ακολουθεί αυτές τις ώρες και μέχρι να βρεθεί ο ικανός άνδρας που θα ονομάζεται πρωθυπουργός, που θα σώσει τη χώρα από τη χρεωκοπία, θα φτάσει τα σύνορα της Ελλάδας ως την Ινδία και θα πάρει πρωτάθλημα με την ΑΕΚ. Αυτά το πρώτο 3μηνο μέχρι να πάμε σε εκλογές, μετά να δείτε χώμα θα πιάνει χρυσός θα γίνεται, αλλά όχι συνέχεια. τόσο ωστε να κάνει το χρυσό ευτελές μέταλλο και να καταστρέψει τους πλούσιους για να φέρει Σοσιαλισμο, και εν τέλει αναρχία. Ονόματα δίνουν και παίρνουν, Τσάκ Νόρις, Φράνκο Κοστάντζο, Σεμπάστιαν Λετο, Τζάαρεντ Λέτο, Μπομπ Σφουγγαράκης όλοι για διάφορους λόγους δείχνουν ικανοί να στελεχώσουν τη νέα κυβέρνηση. Το σημαντικό πάντως είναι να βρεθεί ο υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ που θα διατάξει τους μπάτσους να σκοτώσουν τον κόσμο τη 17η Νοέμβρη που αναρωτιόταν και έγκριτος δημοσιογράφος της ΝΕΤ, το σουκου. Αυτό θα πει αδέκαστη δημοσιογραφία. Να καείς σκουλήκι μαζί με τα υπόλοιπα και στην κόλαση να κάνει πολύ κρύο.
Μ'αυτά και μ'αυτά πάντως δεν έχω προλάβει να τα πω καθόλου με μένα και είμαι σίγουρος πως αν τα καταφέρω θα βρω πολλούς λόγους να με βρίσω και να πέσω σε χειμερία κατάθλιψη, αλλά αυτά είναι τα καλά της κρίσης..Ανακαλύπτεις πόσοι μαλάκες υπάρχουν τριγύρω.Βέβαια να σηκώσεις το κεφάλι και κοιτάξεις, πιθανόν να δεις κάποιον να λέει το ίδιο και για σένα. No hard feelings.Όλοι ξέρουμε πως είναι αλήθεια. 
Χμ, αυτά για σήμερα. Δεν έχω ούτε κάτι έξυπνο ούτε κάτι εντυπωσιακό να πω. Απλά αυτά.
Θα ταν μια κάποια λύση...

7.11.11

Πότε θα κάνει ξαστεριά για να πάρω το τουφέκι μου;

Χμ, η ιστορία κάνει κύκλους, επαναλαμβάνεται ρε αδερφέ, πως το λένε; Και σιγά που τη διαβάζουμε και τη ξέρουμε, στα ίδια λάθη πέφτουμε ξανά και ξανά, και κάθε φορά τσαλακώνουμε τα μούτρα μας όλο και πιο πολύ, κακές συνήθειες που είχαμε πει πως θα κόψουμε, και μπορεί μπορεί να της είχαμε κόψει τις ξαναρχίζουμε και τόσος χρόνος πάει χαμένος και ποτέ μα ποτέ δε γινόμαστε σοφοί.Και είναι διάολε κάποια πάθη που πρέπει να τα ζεις γιατί δε κάνουν κακό παρά μόνο σε σένα, και κάποια άλλα που πρέπει να καταλάβεις πόσο σε έχουν πληγώσει, πόσο κακό κάνουν και να τα σταματάς γιατί δε πας μόνο σου στον πάτο, παίρνεις κόσμο και ντουνιά μαζί σου και είναι κρίμα.

Κάπως έτσι, φεύγοντας από το μικρόκοσμο του καθενός και πηγαίνοντας σιγά σιγά στα της χώρας, βλέπουμε όλους όσους οδήγησαν 40 χρόνια τη χώρα στο γκρεμό, αυτούς που γέμισαν τα στομάχια και τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, άθλια σκουλήκια γλειώδη, να ενώνονται για να πουλήσουν και να φάνε ότι έχει απομείνει εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Και μεις, "μοιραίοι και άβουλοι αντάμα...." , αφού μετά από αυτό το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα δεν έχει μπει ο κόσμος στη Βουλή με καραμπίνες, είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Προβλέπω βέβαια πως θα ναι θερμό το επόμενο διάστημα,αλλά όσο ο κόσμος σαςν κίνημα μπουσουλάει και δεν αφήνει την οργή του να ξεσπάσει τόσο αυτοί θα τρέχουν με τις Ferrari τους, έχοντας δει την παρτίδα 100 κινήσεις μπροστά. Όσο παίζουμε στο χώρο τους, στη σκακίερα τους, με τους νόμους τους, είμαστε χαμένοι. Το πράγμα είναι σχεδιασμένο για να χάσουμε εξ'αρχής. Στο δρόμο θα λυθούν οι διαφορές, ο πόλεμος είναι σφοδρός και είναι ταξικός, μη γελιέστε. Και αν θέλετε να επιβιώσετε,eventually "there will be blood". Καληνύχτα, ελπίζοντας κάποια στιγμή να ξημερώσει...


ΥΓ: Στην photo η πρόταση μου για πρωθυπουργό..  
http://en.wikipedia.org/wiki/Spyros_Markezinis

5.11.11

(Σου)Ρεάλ (Αρχι)Μα(ν)δρίτης pt1


-Θα κάνω πλαστική.
-Θα μεγαλώσεις τα βυζία σου;
-Όχι.
-Αλλά, θα μικρύνεις τα βυζιά σου;
-Οχι. Θα φτιάξω τη μύτη μου.
-Γιατί;
-Είναι χοντρή. Και δε μου αρέσει.
(Η κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης με 153 βουλευτές. Η κυρία Κατσέλη επανήλθε στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ αφού ψήφισε ναι στην παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση).
-Φόρα σακούλα.
-Θα κάνω πλαστική.
-Φόρα σακούλα. Έχουμε κρίση.
-Είπα, ΘΑ κάνω πλαστική!!!
-Φόρα σακούλα. Πλαστική.

ΥΓ:Πείτε στον Κο Φώσκολο να επιστρέψει σπιτάκι του, και να σταματήσει να γράφει αυτό το άθλιο Σενάριο "κρίση στην Ελλάδα-το reality", παίκτες μπαινοβγαίνουν, κόσμος πεθαίνει, στρατηγικές και μαχαιρώματα, πείνα και ανεργία..τέτοια έλλειψη φαντασίας ούτε στη Λάμψη..Μετά τι, θα αναστήσει τον Αντρέα ή τον Ευλογητό..Αίντε γαμώ το Χριστό σας όλοι εσείς και οι καναπέδες σας...ζώα...

3.11.11

Κυβερνήσεις εθνικής ενότητας και @@ καλαβρέζικα...

Τρόμαξα χτες βλέποντας τη συνέντευξη τύπου των Μέρκελ-Σαρκοζί.'Ενιωσα πως αν κοιτούσα από το παράθυρο θα έβλεπα Γερμανούς και Γάλλους στρατιώτες να μπαίνουν στα σπίτια και να βγάζουν έξω κόσμο.Αυτή τη φορά η υποδούλωση που επιχειρείται είναι οικονομική, και όταν ζεις στον Καπιταλισμό, αυτό ισοδυναμεί με θάνατο.
Ακούω από χτες ένα σωρό ψέματα, αλλά μέσα σε αυτά ακούγονται και τεράστιες αλήθειες. Το δίλημα πια είναι ένα, διατηρείς την εθνική σου κυριαρχία και αξιοπρέπεια πεινώντας, ή πεινάς και παράλληλα ξεπουλιέσαι; Όλα τ'άλλα είναι για λαική κατανάλωση...Τα λέμε στο δρόμο, θα χρειαστεί...

OXI

ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΔΙΑΛΕΓΕΙ Η ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ Η ΤΑ ΟΠΛΑ.

2.11.11

Κον-τρολάροντας το χάος, προετοιμαζόμενοι για την διείσδυση....

Πόσες μαλακίες έχω ακούσει τις τελευταίες μέρες δε λέγεται. Θεωρίες συνομωσίας του χειρότερου είδους, καταστροφολογία, πόλεμοι, καταιγίδες, σεισμοί, Τούρκοι Γερμανοί, εμφύλιοι(χμ, αυτό δε ξέρω) και πολλά πολλά άλλα διαδίδονται από μια κυβέρνηση ανίκανων που πίανονται από όπου βρουν, και δημιουργούν ακόμα περισσότερο χάος σε μια χώρα που μπορεί να έχει μάθει να ζει με(σε) αυτό, αλλά και πάλι, some things are too much to handle...

Περπατώντας έξω βλέπω λογής λογής παράξενες συμπεριφορές, ήμουν βέβαιος πως είμαστε μια χώρα ημίτρελων αλλά το κακό έχει παραγίνει, πολλά νεύρα, τσίτες και πολύ αγωνία..Επιτέλους, ανάψτε κάποιος το φυτίλι να τιναχτούμε όλοι παρέα να ησυχάσουμε. Έχουμε χρεωκοπήσει, πείτε το να ξεσπάσουμε και μετά να προσπαθήσουμε να ζήσουμε δύσκολα αλλά με αξιοπρέπεια-ή να κάνουμε έναν μικρό εμφύλιο(σόρρυ που το αναφέρω συνεχώς, αλλά είχα μια κουβέντα που με επηρέασε)πρώτα, και μετά βλέπουμε. Άλλωστε είπαμε, βλέπουμε μόνο αυτά που χωρίζουν ή μας κάνουν τέλος πάντων να τα βλέπουμε.

Το Χάος πάντως δύσκολα κοντρολάρεται, και οι μέρες που έρχονται προβλέπονται φοβερά δύσκολες αλλά και αρκετά ενδιαφέρουσες. Θα πεινάμε, θα αλληλοσπαρασόμαστε (ελπίζω όχι), αλλά τουλάχιστον δε θα πλήξουμε. Άρτος δεν παίζει, αλλά από θεάματα,αλλο τίποτα. Stay tuned και φυλάξτε λίγο καλαμπόκι και λίγο λάδι μηχανής..θα χρειαστούν για ποπ κορν...κα για λίπανση...





1.11.11

Substitutes

Substitute=Υποκατάστατο Κτ που μπορεί να αντικαταστήσει κάποιο άλλο. Έτσι λέει ένας ηλίθιος πρόχειρος ορισμός ενός βλαμένου δωρεάν ιντερνετικού λεξικού που είχε τα εξής πλεονεκτήματα..ήταν πρώτο στη λίστα του google, ήταν δωρεάν, και κυρίως πάντα ήθελα να κάνω το κόλπο με τη λέξη και τον ορισμό..Wow, ήταν τόσο κουλ.. Αυτό που δε λέει ο ηλίθιος ορισμός είναι πως τα υποκατάστατα χρησιμοποιούνται όταν δεν έχεις το πρωτότυπο και σπάνια είναι τόσο ποιοτικά όσο το κανονικό.

Γιατί όμως χρησιμοποιούμε υποκατάστατα; Θα απαντήσω αυτό που απαντάω σε όλες τις ερωτήσεις που μου κάνουν τελευταία (Γιατί ο Κοστάντζο παίζει τόσο Χάλια, γιατί η Χώρα θα πτωχεύσει, γιατί έχω πάρει 6 κιλά από πέρσι) ο Καπιταλισμός φίλοι μου. Και φίλες μου. Ζούμε σε μια εποχή που όλα τρέχουν τόσο γρήγορα, που το φαίνεσθαι έιναι πολύ πιο σημαντικό από το τι είσαι στην πραγματικότητα. Αν παραφράσουμε και τους Ρωμαίους, σήμερα στα @@ μας αν η γυναίκα του Καίσαρα έκλεβε, βίαζε και έκαιγε, αρκεί να είχε καλές PR και να φαινόταν τίμια και δημοφιλής. Δεν εξηγείται διαφορετικά, απλά κοιτάξτε ποιοι έιναι δημοφιλείς και ποιοι όχι.  Αρκεί λοιπόν να φαίνεσαι καλός. Και αν δε μπορείς λειτουργείς με υποκατάστατα. Δεν έχεις ξέρω γω ADIDAS, υπάρχουν για σένα τα ADIpAS(η επιλογή της ράτσας είναι τυχαία και έκανε καλό λογοπαίγνιο) για να νιώσεις και συ πως αγγίζεις λίγη από τη χρυσόσκονη των εκλεκτών. Έχασες την Κούλα(τον τύπο γυναίκας Κούλα έχεις μάθει να χειρίζεσαι), στο υποκατάστατο θα πας. Γιατί; Αφενός έτσι λειτουργεί το Σύστημα-λίγος χρόνος συγκεκριμένες επιλογές στο οτιδήποτε-, εξασφαλίζοντας προβλεψιμότητα και άρα λιγότερα bugs, και αφετέρου για να εξασφαλιστεί αυτό το γαμημένο αίσθημα της ασφάλειας.

Έτσι προκύπτουν άπειρες κατηγοριοποιήσεις μόνο και μόνο για να διευκολυνθεί το Σύστημα στη δουλεία του, έτσι, με σειρά τυχαιότητας, υπάρχουν οι καρκίνοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι αριστεροί, οι άνεργοι, και οποιαδήποτε άλλη ομάδα μόνο και μόνο για να νιώθουμε πως δεν είμαστε μοναδικοί, για να χάσουμε αυτό το συναίσθημα του απρόβλεπτου. Αυτή η βρωμιάρα η παγκοσμιοποίηση λοιπόν μας έκανε πολύ μεγάλη ζημιά. Πως το χαλάς; Με μικρές ατομικές τρομοκρατίες. Σπάζοντας τη ρουτίνα, ζητώντας το διαφορετικό, σε ότι κι αν κάνεις. Ψάχνοντας αυτές τις μικρές τρύπες στο Σύστημα με σκοπό σιγά σιγά να τις μεγαλώσεις και να το ρίξεις. Όσες φορές το έκανα, ένιωσα πραγματικά ελεύθερος, όσες φορές ξεπέρασε, μόδες, κόμπλεξ και νόμους, ένιωσα να βρίσκω μικρά θραύσματα του εαυτού μου. Σίγουρα δε ξέρω ποιος είμαι,-ίσως και να μη το μάθω ποτέ, ξέρω όμως τον τρόπο να δραπετεύω που και πουυ. Μια συμβουλή; γίνετε πιο απρόβλεπτοι, πάψτε να βρίσκετε αυτά που χωρίζουν και διασκεδάστε με τη φάτσα ΤΟΥΣ όταν το όλο παιχνιδάκι θα τους γυρίσει μπούμερανγκ στα μούτρα.

ps1: Αποκριες σήμερα, μια καλή αρχή....
ps2: Αποφεύγω να κάνω πολιτικό σχόλιο για να μη μου ανέβει το αίμα στο κεφάλι, προς ώρας γελάω, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως τα χρήματα για γιαούρτια τελειώνουν και σκοινιά υπάρχουν......Χωρίς εσένα κανένας δε πουλά, καταναλωτή μπορείς χωρίς αυθεντικά..

30.10.11

Καλημέρα winter time

Κούραση. Σωματική και ψυχική. Ξέρεις πως είναι το συναίσθημα που τρέχεις για να κρατήσεις όλους τους άλλους ικανοποιημένους και νομίζεις πως είσαι και εσύ καλά, αλλά κάποια στιγμή κάθεσαι, παίρνεις μια ανάσα και βλέπεις πως στην πραγματικότητα δεν είσαι; Κάπως έτσι. Μια κατάσταση στην οποία το μυαλό λειτουργεί απλά στη συντήρηση, και το σώμα στα κόκκινα χωρίς όμως ούτε γνώση ουσιαστική του γεγονότος να έχει, αλλά και χωρίς επίσης να μπορεί να το κάνει. Μια ονειρική κατάσταση του χειρότερου τύπου, μια υπόσχεση για Νιρβάνα που σίγουρα δεν εξελίσσεται όπως θα έπρεπε αν και ακολούθησες όλες τις οδηγίες χρήσης. Και πας για ύπνο, και ξυπνάς ακόμα πιο καταπονημένος σωματικά, και το νερό δεν κάνει τίποτα, και κοιτάγεσαι στον καθρέπτη και προσπαθείς να θυμηθείς που πήγαν κάποιες συγκεκριμένες μέρες και γιατί τις άφησες να περάσουν έτσι. Και παίζεις στο μυαλό σου ξανά τα σενάρια, αλλά ξέρεις πως οι ηθοποιοί έφυγαν και δε θα ξαναγυρίσουν, και πως το φιλμ τέλειωσε, και αυτό που έμεινε είναι κάποια καμένα καρέ, "σκόρπια αποτσίγαρα σε μια ζωή τασσάκι" που λέγε κάποια. Κάποια από αυτά άφησαν τα σημάδια τους στο κορμί σου, τά άλλα δεν ήταν τόσο ευγενικά, αφού αφάνισαν ολόκληρα χωριά από τα εγκεφαλικά σου κύτταρα, και τώρα κανείς δεν έχει μείνει πια να αφηγηθεί την ιστορία.
Καλύτερα έτσι, κάποιες ιστορίες είναι καλύτερο να μένουν κρυφές. Είναι επώδυνο να θυμάσαι. Δε θα μπορούσα να ζούσα με μένα αν θυμόμουν συνέχεια τα άσχημα. Από την άλλη, κάτι πρέπει να χει μείνει για να με τιμωρώ συνεχώς. Σα να μου χω βάλει ένα αόρατο λουρί και να με κρατάω, και όταν πάω να φύγω μου ρίχνω και μια μπανανόφλουδα, έτσι για να γελάσει το κοινό. Και σηκώνομαι, και ξανά το ίδιο. Και κάνω υπόκλιση και το κοινό παραληρεί. Money well spent. Και αυτή η ζάλη συνεχίζει να υπάρχει, και σιγά σιγά γίνεται γλυκιά, και μέσα στο νέφος δε ξεχωρίζεις έυκολα τους άλλους, αλλά ξέρεις πως και οι φίλοι σου είναι εκεί. Και σκέφτεσαι πως ίσως πρέπει να φύγετε, από την άλλη αν και η ασάφεια σε κουράζει, έχει αρχίσει κάπως και σ'αρέσει. Και δε ξέρεις τι να κάνεις και πονάς. Και ξυπνάς. Ο ιδρώτας σου μυρίζει σάπιο και το μπάνιο είναι αναγκαιο. Και σκέφτεσαι αν ήταν όνειρο αλλά δε μπορείς να σαι και σίγουρος. Και σκέφτεσαι πως έχεις μέρες μπροστα σου να το ερευνήσεις. Και χαλαρώνεις, Και κάθεσαι που γράφεις. Και αυτά που γράφεις είναι περίπου αυτά που ζείς. Άλλωστε "reality is a distorted image of the fantasy" που λέει και κάποιος σοφός. Και χαίρεσαι που πανω από όλα είσα ένα παρανοικό ανδροειδές και που κανείς δε σε παρεξηγεί, και στο κάτω κάτω, λατρεύεις να γίνεσαι παρανοικός.

Καλημέρα.

27.10.11

Antios, dia de nome

Ήταν μια γεμάτη μέρα. Δε ξέρω ακόμα αν μου αρέσουν οι γιορτές. Μου αρέσουν τα δώρα αλλά και εκεί είμαι πολύ περίεργος-αν δε με ξέρεις καλά μη μου κάνεις-θυμάμαι χαρακτηριστικά κάποια γενέθλια που ήμουν με τη Μαρία(όπως και οι Χατζιφραγκέτα είχα και γω τη Δικιά μου Μαρία-trademark για δύο χρόνια) και η καημένη έκανε το "λάθος" να μου φέρει σερβίτσια για δώρο γενεθλίων.Μοιραίο λάθος, και σφαλιάρα στον εγωισμό μου, καημένη Μαρία, βρεθήκαμε να κλαίμε στα πατώματα. Τότε όμως ήσουν 19 και ήμουν 21 και θα δινα τα πάντα να μπορούσα να ξανάμαι 21 με τα σημερινά μου μυαλά. Τέσπα, πάλι ξεφύγαμε, αλλά όταν είσαι ένα παρανοικό ανδροειδές αυτό συμβαίνει συχνά. Έλεγα ότι δε ξέρω αν μου αρέσουν οι γιορτές. Μου άρεσε που με θυμήθηκαν κάποιοι άνθρωποι, δε μου άρεσε που με ξέχασαν κάποιοι άλλοι, αλλά μου άρεσε ακόμα και ότι κάποια φαντάσμα του παρελθόντος (ενοχλητικά φαντάσματα) δεν έκαναν την εμφάνιση τους.
Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να περιμένεις μια συγκεκριμένη μέρα για να δείξεις σε κάποιον ότι τον σκέφτηκες και τον θυμήθηκες και να μη πάρεις απλά ένα τηλέφωνο όποτε; Γιατί να ζητάς αφορμές;
Ας σταματήσω να γκρινιάζω όμως. Για πολλούς και διάφορους ορατούς αλλά και αόρατους λόγους είμαι πολύ πιεσμένος και δεν είμαι καλά. Συνειδητοποίησα πρόσφατα πως είμαι ένας άνθρωπος που ζει για να τρέφει τις αντιφάσεις του (και γαμώ ατάκα κετευθείαν για βιβλίο :P), και πρέπει να το χωνέψω αυτό. Και είναι δυκολοχώνευτο το γαμημένο και οι σόδες δεν κάνουν δουλεία. Μου χει κάτσει σα βαρίδι, όχι μόνο στο στομάχι, αλλά παντού πάνω μου και δε το βλέπω να σηκώνεται εύκολα.Που θα βρει καλύτερα;
Σκατά, και τα δύσκολα έρχονται. Μια απόδραση θα ήταν ότι πρέπει, να σταματήσει να λειτουργεί το κεφάλι μου σε αυτές τις στροφές γιατί θα το κάψω και θα έρχεστε να μου φέρνετε τσιγάρα στο Δσφνί και να παίζουμε σκάκι(έτσι κάνουν στις ταινίες-οι περισσότεροι μάλλλον είναι και καλοί- ενώ δεν έχω δει PRO σε τρελάδικο, ίσως για να μη πλακωθούν με τα χειριστήρια). Για αυτό λοιπόν μάγκες οργανώστε σιγά σιγά ταξίδι μοναχά για πάρτη μας γιατί δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη και τα σχετικά. 

υγ: Δύο στιγμές χτες μου έδειξαν πόσο πολύ έχω αρχίσει να μαθαίνω τους φίλους μου, και να κάτι για το οποίο θα πρέπει να νιώθω περήφανος. Καλημέρες.
υγ2: Εσύ εκεί πέρα κουράγιο, μη πελαγώνεις, δε ξέρω τι άλλο να σου πω...

26.10.11

Happy nameday μου!

Έχω πολλούς φόβους..όπως το να χάσω δικούς μου ανθρώπους, να σκοτώσω κατά λάθος κάποιον, τη φέτα και πολλούς άλλους/ Δύο από τους μεγάλους καθότι αν και ανασφαλείς τυγχάνει να είμεθα εγωκεντρικοί και να έχουμε μεγάλη ιδέα για τους εαυτούς μας....τις ζυγές μέρες, τις μονές γάμησε τα...είναι ως προς το άτομο μας. Ένας λοιπόν(σταματάω τον πληθυντικό γιατί τρόμαξα και γύρισα να κοιτάξω αν είναι κάποιος δίπλα μου)ο πρώτος είναι ότι θα πεθάνω μόνος μου..Μου το παν πολλές πρώην ή wannbe then νυν ώστε να έχουν την τιμή να είναι μετά πρώην γκόμενες(ιιιι σεξιστής). Το σκηνικό το φαντάζομαι ως εξής..νεκρός 2-3 εβδομάδες και με βρίσκει ο διαρρήκτης φαγωμένο από τις γάτες..ή χμ, αυτό αν έχω σπίτι, αλλιώς με βλέπω να πεθαίνω στο δρόμο σαν το μακαρίτη τον Κοεμτζή, αλκοολικός και μόνος..αλλά τι περιμένεις από παιδί που όταν τον ρωτούσαν τι ήθελες να γίνεις, έλεγε αστροναύτης, αλλά επειδή το έλεγαν και τα άλλα παιδάκια, αποφάσισε η εναλλακτική του να είναι καστανάς στην Ομόνοια..για ψυχίατρο σας λέω..Ο άλλος είναι να πεθάνω πριν προλάβω να ζήσω την επανάσταση..σε αυτή την περίπτωση καθότι και αριστερός από κούνια αλλά και από τζάκι παρακαλώ με βλέπω να φτάνω να τα λέω με το Μητσοτάκη και για το πόσο βαρετό είναι να είσαι αθάνατος..
Για πάρτη μου λοιπόν αλλά και για τους φίλους μου(ας αφήσουμε τους εγωισμούς και ας κοιτάξουμε λίγο τους εαυτούς μας όπως είχε γράψει και ο Αρκάς για μένα) αυτά..
santÉ-excitation sexuelle-révolution


25.10.11

Διάλειμα για ταινία-άνευ ποπ κορν ελέω κρίσης-γκέγκε;

Η καλύτερη στιγμή αυτής της ταινίας την οποία παρακολούθησα χτες στον κινηματογράφο. Χμ, αν το ξανασκεφτώ η καλύτερη στιγμή ήταν το ανέκδοτο με τον παιδεραστή, αλλά από όλη την αίθουσα γελάσαμε μόνο 2-3 οπότε μη καρφώνομαι. Οκ, μια ακόμα ταινία για ανθρώπινες σχέσεις, μια ακόμη ταινία που έρχεται να μας καταδείξει ότι οι επιλογές μας είναι συνήθως λάθος και το διαπιστώνουμε όταν αρχίσει η τριβή με την καθημερινότητα. Oι έρωτες παίρνουν πούλους. Για αυτό και το ηλίθιο σύνθημα που έχει γεμίσει τους τοίχους όλων των μεγάλων(ίσως και μικρών) πόλεων της Ελλάδας αλλά και αυτούς του fb.
 
Δε θα το έβαζα στην εξίσωση αλλά είχα μια ενδιαφέρουσα κουβέντα το πρωί με φίλο blogger που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του, οπότε απλά θα συνεχίσω να παραληρώ χωρίς να του δώσω καθόλου δημόσια credits , ιδιωτικά ξέρω ότι τρελαίνεται για γλυκόριζες, ή δαμάσκηνα, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, οπότε κάτι θα βρω να του στείλω. Παραξενο παλικάρι. Άκου γλυκόριζες.
Δυστυχώς όταν η ρουτίνα μπαίνει στην εξίσωση, το Σάββατο γίνεται Όαση για την αγάπη μιας και υπάρχει και λίγος ελεύθερος χρόνος και για αυτή. Τώρα όμως θυμήθηκα αυτό!

Έτσι γίνεται στο μυαλό μου. αν δε προσέξω και χαθώ μέσα του, μου παίρνει πάρα πολύ ώρα να βρω την έξοδο. Ίσως επειδή έχω ακόμα ελεύθερο χρόνο και την πολυτέλεια να χάνομαι. Γαμημένε καπιταλισμέ, τρομοκρατία των ρολογιών, σκυλιά του Συστήματος ξυπνητήρια, και άτιμοι Ελβετοί με τις σοκολάτες και τα ρολόγια και ταλεφτά σας. Τα είπα λίγο και ξαλάφρωσα.
Επιστροφή Μαρς (ενόψει παρελάσεων 28ης) στην ταινία. Δεν μου προσέφερε τίποτα που δεν ήξερα, και δεν κέρδισα σε τίποτα σαν άνθρωπος πέρα από δύο πολύ καλές ερμηνείες. Ένιωσα κάποιες στιγμές να με κοπανάει άσχημα στο πάτωμα (όταν το sex είναι ή γίνεται βαρετό, δε το σώζεις με τίποτα το πράγμα), και να πονάω. Και δε ξέρεις αν πρέπει να πονέσεις γιατί ο έρωτας έφυγε ή γιατί δεν υπήρξε εξ'αρχής ή όπως λέει και η γλυκιά πρωταγωνίστρια :"Πως μπορείς να εμπιστευτείς τα συναισθήματα σου όταν αυτά εξαφανίζονται;" 
Overall, ένα γλυκό κλισέ από αυτά που αυξάνουν κατακόρυφα την πώληση χαρτομάντηλων, αλλά και από αυτά που δείχνουν πως το αμερικάνικο ανεξάρτητο σινεμά πρέπει ακόμα και στην κάμψη του να συνεχίσει να υπάρχει.
Τέλος, αν θέλετε να δείτε μια ωραία ιστορία αγάπης χωρίς κλισέ δείτε αυτό..και άν θέλετε να δειτε pure sex δείτε τα στιγμιότυπα του Utd-City 1-6 :) . Αυτά!
ps: Μωρή σκρόφα τι σου φταιγε το παλικάρι(μετά από αίτημα της Π.Σ.Σ.Α.Ε(Πανελλήνια συνομοσπονδία στρέιτ αρσενικών Ελλάδος) ;

24.10.11

Περιμένοντας το FM 2012 part3

Το καλοκαίρι αυτό το σαβατοκύριακο έμοιαζε με ετοιμοθάνατο που είχε την τελευταία του έκλαμψη πριν αποχαιρετήσει για πάντα αυτό το μάταιο κόσμο. Anyway, μας χάρισε 2 τελευταίες πολύ όμορφες μέρες και για αυτό αξίζει να το ευχαριστήσουμε. Κυριακή βράδυ, επιτρέφω σπίτι αγκαλιά με ένα πακέτο πουράκια σοκολάτας και άλλο ένα χαρτομάντηλα μιας και το κρύωμα φαίνεται στον ορίζοντα και καλπάζει με κινητήρα 150 αλόγων τούρμπο και τα ρέστα, και τα πρόχειρα οδοφράγματα του οργανισμού μου δε νομίζω ότι θα σταθούν ικανά για να το σταματήσουν. Μια εκτίμηση κάνω, δε το δένω και κόμπο. Είναι ωραίο να κάνεις πολλά πράγματα, αλλά σε καταπονεί σωματικά,διανοητικά και ψυχικά, και πάντα νομίζω πως, αν και δεν είμαι τεμπέλης εκτιμώ πολύ τη διαδικασία του αράγματος, είναι μια μικρή τελετουργία και θέλω να υπάρχει συχνά στη ζωή μου μιας και α) έτσι την εκτιμώ περισσότερο, και β) νομίζω πως έτσι πρέπει να είναι η ζωή. Αλλιώς τη λες επιβίωση. Τέλος πάντων, πολύ δύσκολη χρονιά από πολλές απόψεις,  τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και ζώντας καθημερινά στη σημερινή Ελλάδα. Τουλάχιστον έχω τους φίλους μου και πανω σε αυτούς μπορώ να βασίζομαι. Και με κάνουν και γελάω, με ξεκουράζουν, με ζαλίζουν και τους ζαλίζω αλλά τους αγαπάω. Έχω πολύ καιρό να πω πως είμαι κουρασμένος...χμ..μαλακίες λέω..το λέω συχνά..απλά νιώθω και ότι μεγαλώνω..και η ηρεμία πια είναι όλο και πιο σπάνια ως χαρακτηριστικό..οι εξελίξεις τρέχουν και σε αφήνουν μαλάκα να κοιτάς με ανοικτό στόμα. Και ο γαμημένος ο χρόνος δεν γυρνάει, και κάθε μέρα οι λευκές τρίχες απειλούν τις μάυρες πως θα γίνουν περισσότερες, ενώ και τα 2 στρατεύματα έχουν βαριές απώλειες λόγω της σύραξης,ή του άγχους τέλος πάντων. Πάντα μου έλεγαν πως γίνεται πόλεμος στο κεφάλι μου και πως θα το κάψω κάποια στιγμή. Ε νομίζω πως κάνα δύο ασφάλειες τις έχω ρίξει, και τα εγκεφαλικά μου κύτταρα(όσα έχουν απομείνει) ζουν στο απόλυτο σκοτάδι. Κουρασμένος πάρα πολύ από ότι καταλαβαίνετε και μάλλον χρειάζεται ύπνος..και πολλά depon..ίσως και ένα reboot...και ελπίδα γαμώτο, ελπίδα...

23.10.11

Περιμένοντας το FM 2012 part2


Περιμένοντας λοιπόν ακόμα αυτό το αναθεματισμένο FM2012, σε ένα άλλο μουντό απόγευμα Κυριακής, ο Παλαμάς του προηγούμενου ποστ μου θύμισε ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά κείμενα της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ακούστε το, και είτε συμφωνείτε είτε όχι(δε συμφωνώ με την ατομική βία) θα το βρείτε πολύ ενδιαφέρον, και ίσως προφητικό.


Πάρα πολλές συζητήσεις για το τι συνέβει την Πέμπτη, ευθύνες να μετακινούνται παντού, το Κ.Κ.Ε να συμπεριφέρεται με το γαμημένο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό του λες και κατέχει την απόλυτη αλήθεια (άσχετα αν μετά από 30 χρόνια θα ανασκευάζει και θα ζητάει συγνώμη), μυρωδίες Βάρκιζας, Χημείου και 1998, αναρχικοί να υιοθετούν ακροδεξιά ρητορία και να ανοίγουν βεντέτες και γενικά μια κατάσταση παράνοιας που δείχνει πως ο ευρύτερος προοδευτικός, συγκρουσιακός ή και επαναστατικός χώρος, όπου και να τον τοποθετεί ο καθένας μας βρίσκεται σε ένα συνεχόμενο σοκ, και δε ξέρει που παν τα 4, την ίδια ώρα που μες στη Βουλή περνιούνται αντεργατικά εκτρώματα που βάζουν ταφόπλακες στις ζωές μας. Καμιά λοιπόν πρωτοπορία δεν είναι ικανή να ηγηθεί αυτή τη στιγμή, γιατί ακόμα δεν έχει σταματήσει να ζαλίζεται από τις συνεχόμενες σφαλιάρες. Μοναδική πρωτοπορία ο λαός, ο οποίος όμως δε δείχνει σε θέση να συκρουστεί ακόμα, ίσως επειδή είτε προτιμά να πηγαίνει και να περιφρουρείται από τις αλυσίδες των κρανοφόρων του Κ.Κ.Ε νίωθοντας ασφαλής αλλά ακίνδυνος, ή ίσως επειδή προτιμά από την άλλη να αφήνει την "εργολαβία" της σύγκρουσης σε κρατικούς προβοκάτορες, μπάχαλους, αλλά και συνειδητοποιημένους αναρχικούς( φυσικά υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι), αντί να αποφασίσει να συγκρουστεί μαζικά Ο ΙΔΙΟΣ. Με μολότοβες και κυνηγητό στα στενά δε μπαίνεις στη Βουλή, ούτε βέβαια μπαίνεις περιφρουρώντας την . Οι ευθύνες του λαού είναι τεράστιες, και καιρός να τις αναλάβει. Μαζευτήκαμε στις πλατείες, κάναμε το ομαδικό μας γκρουπ θέραπυ, την πλάκα μας, γνωρίσαμε και γκομενάκια. Τώρα σκασμός και τα κεφάλια μέσα γιατί είναι ώρα για δράση. Όποιος δεν το βλέπει αυτό καλύτερα να πάει σπίτι του, ξεκάθαρα πράγματα. Καλό σας μουντό απόγευμα Κυριακής.

ps: Respect στους οπαδούε του Π.Α.Ο που δεν κατέβασαν το πανό ακόμα και αν απειλήθηκε με διακοπή ο αγώνας, ακόμα και αν μετά συνελήφθησαν και έφαγαν ξύλο από τα "Δημοκρατικά" μας ΜΑΤ. "Κάτω από τα κράνη σας έχετε σκατά, τι να καταλάβετε από λεφτεριά!!!!!"