Παλιά γραψίμια

Το παράθυρό μου βρίσκεται σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της Πάτρας. Από το παράθυρό μου βλέπω το δρόμο αλλά και την απέναντι πολυκατοικία. Στην απέναντι πολυκατοικία μένει ένας συμφοιτητής μου, αιώνιος και αυτός, δε ξέρω για πόσο βέβαια μιας και το νομοσχέδιο για την Παιδεία τον έχει στήσει κι αυτόν σε μια γωνία και ετοιμάζεται να τον λιώσει. Ακριβώς από πάνω μένει μια οικογένεια με παράξενη αισθητική(sic), η οποία προσπαθεί να στοιβάξει στο μπαλκόνι της όσα περισσότερα πράγματα μπορεί δίνοντας μου την ευκαιρία να παρατηρώ ένα ιδιότυπο ζωντανό Tetris με συνεχόμενα παγκόσμια ρεκόρ , ιδιαίτερα όταν θέλω να χαλαρώσω. Δίπλα μένει ένας εθνικόφρονας συνταξιούχος ο οποίος κάνει κάθε μέρα έπαρση σημαίας. Ευτυχώς ή δυστυχώς τα περισσότερα πρωινά κοιμάμαι και έτσι χάνω αυτό το ενδιαφέρον θέαμα.
Από το παράθυρό μου βλέπω και το δρόμο.Βλέπω τσιμέντο και ελάχιστα αρρωστιάρικα δέντρα. Βλέπω ανθρώπους να τρέχουν στις δουλείες τους, ή φοιτητές να σουλατσάρουν μεθυσμένοι τα βράδια. Βλέπω συχνά αυτοκίνητα να συγκρούονται και ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια όλο και πιο συχνά.
Το παράθυρό μου είναι στην Πάτρα αλλά θα μπορούσε να είναι στο κέντρο οποιαδήποτε μεγαλούπολης της Ελλάδας ή του κόσμου. Η εξαθλίωση, το άγχος και ο φόβος κυριαρχούν δείγμα ότι το υπάρχον παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα(Λέγε με Καπιταλισμό, Νεοφιλεθευρισμό ή Μπάμπη-το ίδιο είναι) απέτυχε, και χρειάζεται αλλαγή. Όταν δε μπορείς να είσαι καλά ούτε στο δρόμο, αλλά ούτε και μέσα στο σπίτι σου(λογαριασμοί χρέη κτλ), ενώ κινδυνεύεις να το χάσεις και αυτό, όταν η διαδρομή παράθυρο-δρόμος-χαλκομανία-ευχαριστούμε που πετάξατε με τις gravity airlines, δείχνει όλο και πιο δελεαστική για πολλούς συμπολίτες μας, τότε δε νομίζω πως έχουμε κάτι να χάσουμε, είμαστε ήδη χαμένοι, και αν πιστέψουμε τον Αγγελάκα:" Ο Χαμένος τα παίρνει όλα".
Το παράθυρό μου είναι στην Ελλάδα, και όσο περνάει από το χέρι μου θα είναι εκεί, γιατί κανένας καριόλης(καθόλoυ sic, ξέρω) δε θα με αναγκάσει να πάω να ζήσω κάπου αλλού. Η Ελλάδα για μένα δεν είναι ούτε η Σημαία, ούτε τα Σύνορα, ούτε οι πέτρες και τα μάρμαρα, που τα εκμεταλεύεται ο κάθε παλιάνθρωπος για να εξασφαλίσει μερικές ψήφους και λίγη δημοσιότητα εξαπολύοντας κυνήγια μαγισσών ή παίζοντας τα εκάστοτε πολιτικά του παιχνιδάκια. Ελλάδα είναι ο ήλιος το καλοκαίρι, η παραλία που θα πάω να στήσω τη σκηνή μου, ο παππούς που θα χαμογελάσει καλόκαρδα και θα σε κεράσει ένα τσίπουρο, οι γειτονές μου.
Κοιτάω από το παραθυρό μου και βλέπω. Βλέπω ανθρώπους να τρέχουν αλαφιασμένοι διαλέγοντας επιβίωση και όχι ζωή, βλέπω μανάδες να αγωνιούν για τα παιδιά τους και να έχουν γεράσει πριν την ώρα τους, βλέπω ανθρώπους να φοβούνται να αισθανθούν και να χουν χάσει το χιούμορ τους, βλέπω αυτή την "άρρωστη ισσοροπία του τρόμου", βλέπω το φάντασμα του Καπιταλισμού να πλανάται πάνω από τον κόσμο και να τον τρομάζει(παραφράζοντας λίγο το Μπουνιουέλ). Βλέπω όμως και τους παράξενους γείτονες μου να μη χαμογελάνε πια, και ας μην έχω αλλάξει παρά μια καλημέρα μαζί τους αυτό δε μπορώ να το ανεχτώ. Από αύριο και κάθε μέρα θα προσπαθώ, και ζητάω και τη βοήθεια σας, να το αλλάξουμε αυτό, να ξυπνήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο πριν είναι πολύ αργά.
Για να μπορώ αύριο να σας γράψω ξανά τι βλέπω από το παράθυρο μου σε έναν καλύτερο κόσμο. Αλήθεια, εσέις τι βλέπετε από το δικό σας παράθυρο?