Don Quixote

Don Quixote

31.12.11

Note to self


29.12.11

Ματριόσκα

Η Παρθενική συνέντευξη που πήρα... Ελ Ρόι και Ματριόσκα..


11 ιστορίες, 11 φωτογραφίες και 8 μουσικές συνθέσεις χτίζουν το σκηνικό για να ανοιχτεί η Ματριόσκα (και όχι Μπαμπούσκα), ένα πολύ όμορφο πολυσυλλεκτικό έργο που κυκλοφορεί από τις Βορειοδυτικές Εκδόσεις και τολμώ να πω πως ξεφεύγει από τα ελληνικά δεδομένα.
Κείμενα, φωτογραφίες και μουσική συνεργάζονται για να μας κάνουν να φτάσουμε βαθιά, στις ψυχές μας, στους άλλους, αντιήρωες του σήμερα, φτωχοδιάβολοι αυτού του κόσμου, ζουν στα σύνορα αυτού του σκληρού κόσμου, με τον άλλον, με την ελπίδα.. στις γκρίζες γραμμές που τα πράγματα είναι ρευστά, ο χρόνος κυλάει διαφορετικά και όλα έχουν άλλη αξία...
Ο Ελ Ρόι, συντονιστής αυτού του έργου και συγγραφέας άλλων δύο θα μιλήσει για αυτό το δημιούργημα στις παρακάτω γραμμές..
"Σε αυτούς τους φλεγόμενους ανθρώπους που ονειρεύονται....ζωή", στους αντιήρωες του σήμερα, στους ήρωες του αύριο, και πως θα είναι αυτό το αύριο;
Είναι συνηθισμένο, νομίζω, στην ιστορία κάποιοι από τους αντιήρωες του σήμερα να δημιουργούν τον κόσμο που θέλουν μέσα στον κόσμο που θέλουν να ξεπεράσουν, γινόμενοι έτσι οι ήρωες του αύριο. Και αυτοί με τη σειρά τους θα ξεπέσουν για να τους διαδεχθεί η επόμενη σειρά αντιηρώων. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, σε ένα αύριο, λίγο καλύτερο από το σήμερα, έστω και μισό βήμα πιο κοντά στην Ουτοπία κι ας έχει βαδίσει αυτή δύο βήματα μακρύτερα. Αυτό, άλλωστε, δεν είναι και η πρόοδος των πολιτισμών;
Γιατί μας δίνουν έμπνευση οι "καταραμένοι";
Γιατί έρχονται από εκεί που δεν έχουμε πάει ποτέ κουβαλώντας ιστορίες παράξενες. Αυτοί οι “καταραμένοι”. Οι σύγχρονοι αρκουδιάρηδες!
Πως νιώθεις που σαν Ελ Ρόι, ήσουν το μπουκάλι για να ταξιδέψουν τα μηνύματα αυτών των ανθρώπων και να διαβαστούν; Πως νιώθει ένα μπουκάλι; Και τι γίνεται στην περίπτωση που το μήνυμα είναι γραμμένο ανεξίτηλα (με αίμα) πανω στο μπουκάλι; Στις δικές σου ιστορίες δηλαδη....
Νιώθω να μου φεύγει ένα βάρος. Σαν τον Σίσυφο που κουβαλά τον βράχο μέχρι την κορυφή του βουνού και μετά τον βλέπει να πέφτει από την άλλη, με ορμή, ξανά στην κοιλάδα.
11 ιστορίες 11 φωτογραφίες, και η μουσική...είναι εύκολο να δέσει τόσο αρμονικά κάτι τέτοιο, και πώς είναι να το συντονίζεις;
Εύκολο δεν μου φάνηκε, σίγουρα. Μπορώ να δηλώσω ότι είμαι περισσότερο περήφανος για τη διαδικασία παραγωγής του έργου από ότι για το έργο καθεαυτό: 13 άνθρωποι από 6 διαφορετικές πόλεις και 2 χώρες, μερικοί από τους οποίους είναι άγνωστοι μεταξύ τους, συνεργάστηκαν δημιουργώντας κάτι πολυσυλλεκτικό και, θέλω να πιστεύω, αρμονικό. Για το περιεχόμενο δεν είμαι ο κατάλληλος να εκφράσω γνώμη. Ας το κάνει, καλύτερα, ο αναγνώστης/ακροατής/θεατής που θα έρθει σε επαφή με τη Ματριόσκα.
Γιατί Ματριόσκα;
Διότι η φύση του έργου με τα πολλά επίπεδα (κείμενο, μουσική & φωτογραφία) εκφράζεται πολύ καλά μέσα από αυτή την αινιγματική παραδοσιακή ρώσικη κούκλα. Επίσης διότι πιστεύουμε ότι το τελευταίο κομμάτι, το “καταραμένο” μικρό -ο αντιήρωας-, δεν μας έχει αποκαλύψει όλα του τα μυστικά.
Πόσες Ματριόσκες πρέπει να ανοίξουμε; Πόσο βαθιά πρέπει να φτάσουμε για να "βρούμε" κάτι αληθινό;
Τόσο βαθιά ώστε οι ρίζες μας να είναι αρκετά δυνατές να κρατήσουν περήφανα κλαριά. Και όσο ψηλότερα θέλουμε να φτάσουμε τόσο βαθύτερα οι ρίζες πρέπει να απλωθούν - τόσες περισσότερες ξύλινες κούκλες πρέπει να ανοίξουμε. Ας ελπίσουμε ότι το “αληθινό” δε θα έρθει ποτέ, γιατί η ίδια η αναζήτηση - ο καταδικασμένος εξ αρχής αγώνας - είναι η επανάσταση.
Θα νικήσουμε;
Δε θα χάσουμε πάντως. Κι αυτό γιατί δεν πιστεύω ότι, δυστυχώς ή ευτυχώς, το παιχνίδι κάποτε θα τελειώσει.
Το βιβλίο "Ματριόσκα" κυκλοφορεί από τις Βορειοδυτικές Εκδόσεις σε έντυπη μορφή αλλά και σε e--book, δωρεάν με άδεια creative commons.


28.12.11

Xρόνος και παράνοια...

Χμ, γιατί άραγε τα χριστούγεννα έχουν τόσα πολλά γλυκά, τόσα φώτα? Μήπως για να μας αποσπάσουν, να ξεχάσουμε το χρόνο που πέρασε, να φύγει χωρίς να αντισταθούμε, αλλά και χωρίς να τον "βιάσουμε", και να πάει από κει που ήρθε...Από την αρχή η ανάγκη του ανθρώπου να ορίσει το χρόνο, δημιούργησε αυτό το προβληματικό σύμπαν, που όλοι πρέπει να κοιτάμε ρολόι, και όλοι πρέπει να ανταπεξέλθουμε σε διορίες, προγράμματα..Δε ξέρω γιατί γράφω και πως ξεκίνησα να γράφω αυτό το πράγμα, ούτε καν που θα με πάει..ξέρω ότι σκέφτηκα πως έχω μέρες..και ένιωσα την ανάγκη να μπω  μες στο μυαλό μου και να καθαρίσω κάποια σκοτεινή ή όχι και τόσο σκοτεινή γωνία..Σήμερα η αναζήτηση δεν έβγαλε τίποτα σημαντικό, την επόμενη φορά δε ξέρω...Απλά ένιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω..καληνύχτα!

15.12.11

Περπατώντας στο δάσος..

Είχες διαβάσει την ιστορία του κοντορεβυθούλη,και ήθελες να σε βρουν, αλλά δεν ήθελες να τους δώσεις και μασημένη τροφή(χα-κακός παραλληλισμός με τα ψιχουλάκια του παραμυθιού). Ναι γαμώτο, ήθελες πολύ να σε βρουν, αλλά ήθελες να το κερδίσουν. Ήθελες για μια φορά να είσαι το τρόπαιο και όχι αγωνιζόμενη. Στο υγρό, εύθραστο παρόν περπατούσες με αργά ράθυμα βήματα μη ξέροντας που ακριβώς πηγαίνεις, αλλά σφουγγαρίζοντας, χαλόντας πίσω το παρελθόν. Κάθε μέρα ήταν μοναδική και δεν επαναλαμβάνοταν, ή τουλάχιστον έτσι θυμόσουν.. Πάνω στα πόδια σου είχες χαράξει τα σημαντικά, αυτά που ήθελες να ξέρεις, 2 στίχους από ένα ξεχασμένο ποίημα, και όλη την ομορφιά του κόσμου. Όσες πληγές και αν γέμιζες, αυτά θα έμεναν πάντα εκεί, σύντροφοι στο μοναχικό σου δρόμο. Δε χρειάζονταν πια οι φανταστικοί φίλους, ήξερες πως όποιος ήταν άξιος θα σε κυνηγούσε, θα σε έβρισκε, και συ θα του δειχνες το ποίημα, κι όλη την ομορφιά του κόσμου, εκεί στην Ουτοπία της κάθε στιγμής. 

Βασισμένο σε μια ηρωίδα κάποιας διάνοιας, διαφορετικής από τη δικιά μου.

13.12.11

Κυκλοθυμίες...

Μια των ημερών θα σας γράψω για τον παραγνωρισμένο Ιον Λάκτα, τον πιο γλυκό άνθρωπο τυ κόσμου, αλλά όχι σήμερα. Σήμερα δεν είμαι καλά, τον τελευταίο (αρκετό) καιρό δηλαδή. Να σκεφτείς πως έχω αρχίσει να σκέφτομαι το στρατό ως λύση. Μεγαλώνω και θέλω ν'ακούω μουσικές σαν κι αυτές...


7.12.11

Είπαν...

«κανείς χάρτης του κόσμου δεν είναι πλήρης αν λείπει από αυτόν η νήσος ουτοπία».

4.12.11

6 Δεκέμβρη



Είπα στον εαυτό μου ότι θα πάρω το χρόνο μου πρωτού προσπαθήσω να κατανοήσω το φαινόμενο "Δεκέμβρης 08", στο μεταξύ, γράφτηκαν βιβλία για αυτό(κυρίως από ανθρώπους που δε το έζησαν από μέσα), τραγούδια, φτιάχτηκαν πόστερ, συνθήματα και πήρε ακόμα και παγκόσμια (κίνημα αλληλεγγύης στη Γαλλία-σταμάτημα των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων από Σαρκοζί, ομιλία Μάρκος για την εξέγερση), μια ιδιότυπη μορφή ενός νέου Μάη του 68', μπήκε στην ποπ κουλτούρα, το εκμεταλλεύεται το Σύστημα πουλώντας αναμνηστικά και βγάζοντας κέρδος. Ολοι συμμετέχουν.



Το έζησα από μέσα, όχι στην Αθήνα, αλλά στην Πάτρα, που έμελλε τελικά να είναι και το κέντρο αυτού του πράγματος ή έστω μιας πτυχής του, που χρήζει κοινωνιολογικής ανάλυσης.



Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή, χωρίς καμία λογοτεχνική διάθεση, χωρίς φιοριτούρες, φρου φρου και αρώματα. Μια σφαίρα μπάτσου σκοτώνει ένα παιδί, ένα 15χρονο παιδί στο κέντρο της Αθήνας. Δε θα μπω καν στον κόπο να σχολιάσω συνωμοσιολογίες ότι δεν επρόκειτο για τυχαία δολοφονία. Φυσικά και δεν επρόκειτο για μια τυχαία δολοφονία, όπως τυχαία δεν ήταν η δολοφονία των Κουμή, Κανελοπούλου, Καλτεζά, Τεμπονέρα, των ανώνυμων και επώνυμων μεταναστών στα σύνορα ή σε κρατητήρια, τόσων κρατουμένων στις φυλακές, του εργάτη του ΠΑΜΕ στις 20/10, ή ακόμα ακόμα των νεκρών του Κ.Μαρούσης ή της Marfin,και τα τόσα άλλα παραδείγματα νεκρών από έμμεση ή άμεση βία των δυνάμεων καταστολής.



Δυνάμεις καταστολής σε μια αστική έστω Δημοκρατία, σε μια κοινωνία που έσκιζαν τα ρούχα τους πως ευημερούσε, αλλά άφηνε τα θύματα της σε ναυπηγεία, σκαλωσιές και Ολυμπιακούς αγώνες χτίζοντας μια φανταχτερή βιτρίνα για να πλασάρει το σάπιο προιόν της. Μιας κοινωνίας χτισμένη σε φούσκες(χρηματιστήριο, ακίνητα, δάνεια και κάρτες).



Δυνάμεις καταστολής, γεμάτες ανθρώπους που χρήζουν ψυχιατρικής μελέτης πάνω στο θέμα "πως αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος τα όρια της εξουσίας του", ντοπαρισμένοι(υπάρχουν επίσημες μαρτυρίες), εθνικιστές του χειρίστου είδους, αναλαμβάνουν να φυλάξουν ένα σύστημα ανταξιό τους, ένα σύστημα που τους γαλούχησε προσεκτικά, απ'το σχολείο ακόμα να γίνουν έτσι, ένα σύστημα που προάγει τον ατομισμό ως μέγιστο προτέρημα και το να πατήσεις επί πτωμάτων ως επιτυχία και όχι ως μια άρρωστη κατάσταση μιας κοινωνίας που ουρλιάζει βοήθεια.


Και ξαφνικά, ένα από αυτά τα ένστολα καθάρματα, σηκώνει το όπλο και πυροβολεί-ευθεία βολή-στο κεφάλι το Γρηγορόπουλο, ένα 15χρονο παιδί. Επειδή ήξερε πως μπορούσε. Όμως η σφαίρα βρίσκει και αυτή τη φανταχτερή βιτρίνα που πίσω κρύβονταν τα προβλήματα μας και την κάνει θρύψαλα. Το σοκ είναι μεγάλο. Το αίμα του Αλέξανδρου ενώνεται με το αίμα χιλιάδων ανθρώπων και φτιάνει ένα ορμητικό ποτάμι που ζητάει εκδίκηση (Το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει). Νέοι άνθρωποι που δεν αντέχουν άλλο την πίεση στην οποία ζουν, δεν αντέχουν να έχουν απέναντί τους Δημοσιογράφους, πολιτικούς Δικαστές, μπάτσους, δήμιους στις ζωές τους, και αποφασίζουν να δοκιμάσουν να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους. Εγώ προσωπικά με αφορμή και αιτία το Δεκέμβρη έκοψα πολλές σχέσεις με τους "απέναντι". Είναι αυτοί και εγώ. Αυτοί που μου τρώνε τη ζωή, τη χαρά, την όρεξη για δημιουργία, και γω, και μεις που πρέπει να διεκδικήσουμε όσα είναι δικά μας και μας τα παίρνουν κομμάτι κομμάτι( Τα θέλουμε όλα για όλους).



Προφανώς και όλοι δεν ήταν έτοιμοι για το φαινόμενο, ούτε καν από τα πιο προοδευτικά και συγκρουσιακά ακόμα ακόμα κομμάτια της κοινωνίας, και έτσι επικράτησαν και φαινόμενα βανδαλισμών και κλοπών σε μικρά καταστήματα(Αθήνα), ή το γεγονός το εκμεταλλεύτηκαν παρακρατικές ομάδες για να δράσουν ενάντια και να κερδίσουν νομιμοποίηση(Πάτρα), αλλά έβλεπες ξεκάθαρα ποιος είναι ο εχθρός. Τράπεζες κάηκαν, πολυκαταστήματα απαλοτριώθηκαν, χάθηκε η ρουτίνα, το αυτονόητο. Τα ωράρια έπαψαν να υπάρχουν, οι αλυσίδες έσπασαν, και επικράτησε μια μεγάλη γιορτή με αποκορύφωμα το κάψιμο του Δέντρου στο Σύνταγμα, καθαρά πάνω στο απλοικό αλλά ουσιαστικό, του δε μπορείτε να γιορτάζετε ένα καταναλωτικό όργιο με αφορμή μια γέννηση 2008 χρόνια πριν όταν ο δίπλα σας πεθαίνει κάθε μέρα( Τα Χριστούγεννα αναβάλλονται, η Παναγιά απέβαλε).



Όμορφες μέρες, έβλεπες μάτια να λάμπουν, και ψυχές να ενώνονται. Μύριζε έρωτα και άνοιξη δίπλα στα οδοφράγματα. Και όντως κάτι γέννησε. Το βλέπουμε τα 2 τελευταία χρόνια, μέσα στη γενική μαυρίλα βλέπουμε ελπίδα(Είμαστε ο σπόρος της εξέγερσης του Δεκέμβρη).



Γιατί απέτυχε; Γιατί αποφύγαμε να βρεθούμε πολιτικά, να συζητήσουμε, να συνθέσουμε, γιατί περιμέναμε από κάποιον να μας πει κάτι, γιατί δε συνδέθηκε με τους εργάτες-εργαζόμενους(για μένα όλοι εργάτες είναι), γιατί η καθεστωτική αριστερά one way or another το σαμπόταρε, γιατί το Κράτος και το παρκράτος ξαμόλησε τα σκυλιά του, φανερά και αφανή, γιατί γιατί, γιατί...



Το θέμα όμως είναι ότι συνέβη. Και ότι συνέβη, μπορεί να ξανασυμβεί. Και ήταν κάτι μαγικό, κάτι όμορφο (έπρεπε να το ζήσεις, τι να σου λέω τώρα), Για αυτό σου λέω  ρε, πάψε να γκρινιάζεις, πάψε να απογοητεύεσαι, been there, done that-a lot, και έλα να βγούμε στο δρόμο, πάμε να τους σοκάρουμε, να τους ξυπνήσουμε, και αυτή τη φορά η γιορτή που θα στήσουμε θα είναι απλά η αρχή για κάτι, όμορφο, κάτι μεγάλο...Το φαντάζεσαι;


1.12.11

Δεκέμβρης

Πήρα σήμερα το σημειωματάριο, το μικρό, αυτό που σημειώνω ιδέες όταν το χω μπροστά μου, και πριν τις πάρει για πάντα μακριά το πρόωρο alzheimer's (έτσι ονομάζω τη μόνιμη τρικυμία στη θάλασσα του μυαλού μου), και σαν άλλος Doctor frankenstein θα προσπαθήσω με αυτά τα κομμάτια να φτιάξω ένα "τέρας". Το αν θα έχει λογοτεχνική ψυχή δε το εγγυόμαι, το μόνο που μπορώ να διαβεβαιώσω είναι πως θα βρωμάει αλκοόλ και θάνατο.

"H βαρβαρότητα θα ανακοινωθεί ψιθυριστά, την ώρα που εμείς θα ουρλιάζουμε κοινοτυπίες". Τις μεγαλύτερες αλήθειες δε θα τις βρει κανείς στα βιβλία, στους τοίχους θα τις βρει, οι τοίχοι είναι το εργαλείο του άνεργου, ο καμβάς του απελπισμένου, το όπλο του κατατρεγμένου να ακουστεί, να νιώσει ότι η φωνή του υπάρχει, και ότι  είναι τόσο δυνατή που θα τη δουν κάποιοι, αφού κανείς πια δε μπορεί να την ακούσει.

Σήμερα, που οι εφιάλτες αμπαλάρoνται με ωραία, γιορτινή συσκευασία και πωλούνται σα λαχταριστά, σπαρταριστά, γιορτινά όνειρα. Ας βάλουμε φωτία λοιπόν σ'αυτούς τους φανταχτερούς εφιάλτες, φωτιά από τις μεγάλες νίκες του παρελθόντος, από τους δικούς μας Προμηθέες, τρίψτε τα χέρια σας, ακονίστε τις ματιές σας, κάθε σπίθα είναι πολύτιμη για να γίνει η πυρκαγιά που θα μας λυτρώσει όλους.

Παράξενος μήνας ο Δεκέμβρης. Μπαίνει ο χειμώνας με τα αρώματα του, αλλά εγώ μετράω νεκρούς, και θυμάμαι φωτιές.Νεκροί δικοί μου και νεκροί ¨δικοί μου", εκεί στη γωνία τώρα και πουθενά, στη γωνιά τώρα και πάντα, στην οδό Αλέξη Γρηγορόπουλου, σ'έναν επαρχιακό δρόμο, ή σ'ένα σπίτι..Σ'ένα σπίτι σκοτεινό, ακατοίκητο, από αυτά που βλέπουμε περπατώντας το χειμώνα, ή περνώντας με το ταξί κάποιο βροχερό βράδυ. Και ξέρεις,θυμάσαι κοιτώντας το, πως η αξιοπρέπεια δεν εξαγοράζεται και πως ποτέ δε θα μας έχουν ολόκληρους αν εμείς δε το θελήσουμε. Κι από την άλλη, φωτιές. Η φωτιά του καστανά, η φωτιά στο τζάκι, και η άλλη στους κάδους, στους δρόμους, στο δέντρο και στη φάτνη, ανακοινώνοντας ματαιώσεις γιορτών στις πόλεις των σκυθρωπών ανθρώπων μιας και δε γίνεται να προχωράει ο χρόνος, ο πραγματικός χρόνος, όταν οι ζωές μας ματαιώνονται καθημερινά. Φωτιές για να ξεπαγώσουν και να "τρέξουν" τα όνειρα. Στη σκέψη μας,στο κορμί μας. Έστω και για λίγο.

Για άλλους είναι γεννήσεις και χαρές για μένα είναι θάνατος και φωτιές, και ανάγκη για οξυγόνο, και καθάριο αέρα. Κάθε Δεκέμβρη λοιπόν θα θυμάμαι αυτό που έγραψε ένας φίλος και θα γίνομαι αυτό που με προέτρεψε, "το τέρας στη γιορτή τους", και κάθε χρόνο ξανά, μέχρι την τελική νίκη, γιατί ακόμα κι αν είσαι ο Δρ.Frankenstein, αν δε δώσεις κομμάτι απ΄την ψυχή σου το τέρας δε θα ξυπνήσει ποτέ, και μεις θα περνάμε τους Δεκέμβρηδες μας κάνοντας μνημόσυνα, μέσα μας, και έξω στους δρόμους.

Καλώς ήρθες μπάσταρδε...

ps: Η παράνοια, μετά από κουβέντα με τον Ελ Ρόι και το βιβλίο του "στη γιορτή" (ΕΚΔΟΣΕΙς ΕΦΥΡΑ), και περιμένοντας να τελειώσω το άνοιγμα της Ματριοσκας του(Βορειοδυτικές εκδόσεις). Το αλκοόλ, οι καπνοί και η διάθεση είναι σημεία των καιρών. Η μουσική από το μεγάλο Φρέντυ, που έφυγε από ΑΙDS, σήμερα παγκόσμια μέρα κάτα της νόσου και της κάναμε τα μούτρα κρέας , σάουντρακ στη δικιά μας γιορτή.