Don Quixote

Don Quixote

18.8.13

Είπαν-Μαλβίνα

«Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δε σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό,αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους. Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δε ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής.

Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δε νιώθουν ανίσχυροι.

Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δε θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί “ένα ίσον κανένα”. Ή τρία, αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: “Πώς ξέπεσες έτσι;”

Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια. Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις.Την ξέρω απέξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα (…). Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται. Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται. Ζητάει τα πάντα και δε δίνει τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη.

Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος, πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα.

Ο Μικροαστός δε θέλει μπλεξίματα. Γι’ αυτό δε μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι. Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος. Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς, στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του  και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του.

Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς».


Απόσπασμα από το άρθρο Βλέπει τσόντα ο Πρόεδρος; (Περιοδικό 01, 1995)
http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG4412

Αύγουστος Κορτώ Ένας σταρ του βιβλίου






Συνέντευξη στον Δημήτρη Γκιούλο

Ανασφαλής, αλλοπρόσαλλος, αγαπησιάρης. Τις άλλες 7 από τις 10 λέξεις που του ζήτησα για να περιγράψει τον εαυτό του βάλτε τες εσείς, για αυτόν δεν έχουν σημασία… Τον γνώρισα κατά τη διάρκεια των πολύ όμορφων εκδηλώσεων “Maydayz”. Είχε έρθει να παρουσιάσει το καινούριο βιβλίο του "Η βιογραφία μια σκύλας". Προσωπικότητα λαμπερή και συνάμα προσγειωμένος στη γη, ντροπαλός όταν του κάνεις κομπλιμέντα με μάτια που λάμπουν όμως όταν μιλά για τη μετάφραση και τη συγγραφή, λάτρης των γλυκών αλλά και του ωραίου σώματος (κυρίως των άλλων), ωραιοπαθής αλλά και ανασφαλής, γεμάτος αντιφάσεις, αλλά σίγουρα ο πιο ταλαντούχος και ευπώλητος συγγραφέας της γενιάς μας. Ένας σταρ σε ένα χώρο που δε φημίζεται για τα αστέρια του. Μιλάει ανοικτά για τη σεξουαλικότητά του, την αυτοκτονία της μητέρας του, την κατάθλιψή του, μιλάει για όλα. Σε συνεντεύξεις, στα κοινωνικά δίκτυα, παντού. Είναι ευτυχισμένος μέσα στη δεκαετή σχέση του και δε θα πάψει να γράφει ποτέ. Αυτά είναι μόνο λίγα από τα πράγματα που μπορεί να πει κανείς για το Αύγουστο , τον τρίτο πιο διάσημο  Αύγουστο "μετά τον μήνα και το τραγούδι του Παπάζογλου" σύμφωνα με τα λεγόμενά του, Κορτώ ή αλλιώς Πέτρο Χατζόπουλο. Απολαύστε τον!

Περιέγραψε τον εαυτό σου με δέκα λέξεις.
Ανασφαλής, αλλοπρόσαλλος, αγαπησιάρης. Οι υπόλοιπες εφτά δεν έχουν σημασία.

Τι πρέπει να κάνεις για να κρατήσεις μια σχέση υγιή και ζωντανή μετά από σχεδόν  μια δεκαετία;
Εγώ δεν έκανα κάποια ιδιαίτερη παραχώρηση ή θυσία – σε αντίθεση με τον σύντροφό μου, που εξακολουθεί να με ανέχεται και να μ’ αγαπά παρ’ ότι δεν είμαι κι ο πιο εύκολος άνθρωπος. Αλλά η αγάπη κάνει θαύματα.

 Η έκθεση είναι εθιστική; Που βάζεις όρια και που βρίσκεις αντίδοτα;
Σαφώς και είναι, αλλά αφ’ ης στιγμής γράφεις, εκτίθεσαι τόσο που δεν υπάρχει νόημα στο να κρύβεις πράγματα. Τουλάχιστον έτσι βλέπω εγώ τη γραφή – απ’ το πρώτο μου βιβλιαράκι έστεκα ολόγυμνος (και ήμουν και θρεφτάρι τότε).

 Πως νιώθεις που στις περισσότερες συνεντεύξεις σου οι δημοσιογράφοι επικεντρώνονται περισσότερο στα προσωπικά σου (πχ σεξουαλική προτίμηση) και λιγότερο στο "συγγραφέας". Εννοώ έχεις νιώσει να κουβαλάς την ταμπέλα του gay συγγραφέα ή του ορφανού αγοριού;
Το ‘χω συνηθίσει. Είμαι ένας συμβιωτικός γκέι με μάνα που αυτοκτόνησε. Λογικό είναι, κι εξάλλου έχει άμεση σχέση με τη θεματολογία που σκαλίζω τα τελευταία χρόνια.

Με αφορμή το κείμενό σου στο protagon για την παγκόσμια ημέρα κατά της ομοφοβίας, σε τι επίπεδο βρίσκεται η ελληνική κοινωνία απέναντι στο κάθε τι που μπορεί να χαρακτηριστεί διαφορετικό;
Πρέπει να γίνουν πολλά βήματα ακόμα, και ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας – της κάθε κοινωνίας,  δες τους Γάλλους, λόγω χάρη– θα παραμένει φοβικό, συντηρητικό και αντιδραστικό. Αλλά μέρα με τη μέρα, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα επιβάλλεται. 


Τι έχει αλλάξει στο χώρο της συγγραφής από τότε που ξεκίνησες μέχρι σήμερα;
Πάρα πολλά. Και μόνο το blogging και τα social networks έδωσαν άλλη διάσταση στην έκφραση μέσω του γραπτού λόγου. Επίσης, έχουν αυγατίσει οι εκδότες, κι έξω τουλάχιστον το ebook γαμεί και δέρνει.

 Ποιά ανάγκη σε κάνει να γράφεις και αν πιστεύεις πως θα καλυφθεί ποτέ ή θα αντικατασταθεί με κάποια άλλη;
Μπα, το αποκλείω. Είμαι γραφομανής. Το γιατί δεν το γνωρίζω –μόνο ότι το γράψιμο είναι η μόνη δουλειά που με κρατά ευτυχή και ισορροπημένο.

 Ποιό από τα" παιδιά" σου είναι το αγαπημένο σου και κάτω από ποιές συνθήκες προέκυψε αυτή η αγάπη;
Το «Δεκαέξι» . Πάνω απ’ όλα επειδή είναι ένας ταπεινός προσωπικός ύμνος στη Μουσική.

Τι κάνει ένα βιβλίο επιτυχημένο;
Πέρα απ’ τις πωλήσεις του, για μένα πετυχημένο είναι το διαβαστερό βιβλίο. Αυτό που δεν θες ν’ αφήσεις απ’ τα χέρια σου.


Μια ευχή και μια πρόβλεψη για την επόμενη δεκαετία, καθώς και μια συμβουλή προς τον κάθε επίδοξο συγγραφέα που μπορεί να διαβάζει αυτές τις γραμμές.
Μακάρι η ύφεση της κρίσης να απαλύνει κάπως τα κοινωνικά δεινά των ημερών μας. Κι όσο για τους νέους συγγραφείς, η μόνη μου συμβουλή είναι να διαβάζουν. Ακατάπαυστα.







https://www.facebook.com/tripelop

η σελίδα του περιοδικού Trip που κυκλοφορεί με την Πελοπόννησο και στη συνέχεια στα περίπτερα με 0.5e

15.8.13

ΜΜΜ και παραμύθια


Γεννήθηκες. Από ατύχημα. Ήσουν το τρίτο παιδί μιας οικογένειας που πια κρατούσε μόνο τους τύπους. Είχες 8 χρόνια διαφορά με τα δίδυμα και ήσουν το αποτέλεσμα μιας βραδιάς άγριου μεθυσιού και εμετικού σεξ. Αυτό ήσουν.  Οτιδήποτε ερωτικό είχε χαθεί από καιρό. Μεγαλώνοντας ένιωθες την απόρριψη και ζήλευες τους συμμαθητές σου που οι οικογένειές τους έδειχναν ελάχιστα πιο φυσιολογικές. Θα προτιμούσες την ηρεμία σου αλλά κι αυτή ποτέ δεν την έβρισκες. Τουλάχιστον στο σχολείο περνούσες αδιάφορος, σχεδόν αόρατος. Οι περισσότεροι δε θυμόντουσαν καν το όνομά σου.

Αυτό που στο Δημοτικό ήταν ένα τεράστιο προτέρημα, μεγαλώνοντας καταλάβαινες πως ήταν ένα τεράστιο ελάττωμα. Αόρατος. Αόρατος σημαίνει να μην έχεις φίλους, αόρατος σημαίνει να σε διαλέγουν τελευταίο όταν χωρίζονταν για το μπάσκετ, αόρατος όμως σήμαινε πως δεν υπήρχες και για τα κορίτσια. Μεγάλο μαρτύριο. Όνειρό σου να περάσεις στη σχολή αστυνομίας. Να γίνεις μπάτσος δηλαδή. Να γαμάς και να δέρνεις. Δεν τα κατάφερες όμως. Έκανες διάφορες δουλειές, χωρίς επιτυχία, στο σπίτι γινόσουν βάρος, θέλανε να σε ξεφορτωθούν. Ε μη τα πολυλογώ, τα ξέρεις άλλωστε, είχες εκείνον το θείο στο ΠΑΣΟΚ, θείος, τη μάνα σου πηδούσε και σας άφηνε λεφτά στο σπίτι, τώρα πως έγινε θείος δε ξέρω, θείο τον φωνάζατε πάντως, ε και μπήκες στις συγκοινωνίες. Λαμπρό μέλλον.

Ελεγκτής. Τα μάτια σου άστραψαν όταν άκουσες τη λέξη. Η πρώτη σου ερώτηση ήταν αν θα φοράς στολή κι αν θα μπορείς να συλλάβεις κάποιον και μετά πόσο θα πληρώνεσαι. Τόσο κομπλεξικός. Εντάξει, ο μισθός καλός ήταν. Έχεις και δουλειά μέσα στην κρίση. Άσε που για κάθε εφτά τζαμπατζήδες που μαζεύεις παίρνεις ένα ακόμα μεροκάματο. Πολλές φορές έχεις βγει ελεγκτής του μήνα, καμάρι της υπηρεσίας, ο πιο πρόθυμος απ' όλους. Είνα κιι αυτή η άγρια χαρά πως πατάσσεις την παρανομία. Στο πρόσωπο του κάθε φτωχοδιάβολου που σέρνεις στα κρατητήρια βλέπεις τον "εχθρό" και συ ατρόμητος φρουρός του συστήματος, της πατρίδας φροντίζεις για την αποκατάσταση της τάξης. Σαν άλλος ρόμποκοπ.

Και έρχεται εκείνη η μέρα. Τρίτη και 13. Του 13. Βραδινή βάρδια. Τρόλεϊ. Έχει περάσει σχετικά ήρεμα μέχρι εκείνη την ώρα. Έχεις εκνευριστεί, σου χει ξεφύγει και ένας. Περιμένεις στη στάση. Έρχεται το νούμερο ΧΧ, μπαίνεις και φωνάζεις θριαμβευτικά έλεγχος. Οι πρώτοι επιβάτες έχουν κανονικά το εισιτήριό τους, ο εκνευρισμός μεγαλώνει. Σε ποιον θα κάνεις επίδειξη του ανδρισμού σου τώρα;

Τελικά θαύμα, εκεί προς το τέλος του οχήματος βλέπεις έναν νεαρό. Δεν είναι πάνω από 18-19. Ζητάς εισιτήριο. Δεν έχει. Σόουταημ. Ζητάς ταυτότητα, φωνάζοντας. Να τον κάνεις ρεζίλι, να δειχθείς και συ. Νιώθεις ιππότης στην αστραφτερή σου πανοπλία αν και το μόνο που αστράφτει είναι η φαλάκρα σου από τον πολύ ιδρώτα. Ο νεαρός σε παρακαλεί, δεν έχει χρήματα, οι γονείς του είναι άνεργοι. Δε μπορεί να πληρώσει εισιτήριο. Εσένα στα αρχίδια σου. Αν δεν είχε να μην ανέβαινε. Του λες να περιμένει. Στο τέλος θα τον πας από το τμήμα. Το παιδί φωνάζει. Ένταση δημιουργείται. Ο οδηγός σταματάει. Σε υποστηρίζει, λέει στο παιδί να σκάσει. Κάποιοι επιβάτες ενοχλούνται. Σου λένε πως θα πληρώσουν αυτοί το γαμημένο εισιτήριο Εσένα δε σε νοιάζει. Βρήκες ακόμα έναν παράνομο και θα τον παραδόσεις για τιμωρία. Καλό σκυλί. Θα πάρεις και κόκκαλο. Το παιδί πανικοβάλλεται. Ποιος ξέρει γιατί. Η πίσω πόρτα είναι ανοικτή. Κάνει βουτιά να γλιτώσει. Δευτερόλεπτα μετά το πρόσωπό του στα αίματα, το παιδί δεν ανασαίνει. Αστυνομία, ΕΚΑΒ. Το παιδί πηγαίνει στο νοσοκομείο. Μέσα στο ασθενοφόρο καταλήγει. Ήταν 19 χρονών.

Έχεις μείνει πίσω. Η αστυνομία προσπαθεί να ηρεμήσει και να ξεδιαλύνει την κατάσταση. Άνθρωποι σοκαρισμένοι, αίματα στο δρόμο, μπάτσοι χεσμένοι. Δε ξέρουν πως να αντιδράσουν. Τι θες να πεις που τα ξέρω; Τα είδα σε βίντεο. Τον κόσμο να σε βρίζει. Μια κοπέλα να σου πετάει ένα μπουκάλι νερό. Εσύ να μην καταλαβαίνεις. Το καθήκον σου έκανες. Μέσα στ΄αυτιά σου βοά η φωνή μιας διανοούμενης του τόπου. "Σιγά μη σταματήσουν να κάνουν οι ελεγκτές τη δουλειά τους γιατί οι τζαμπατζήδες πηδάνε από τα λεωφορεία". Δεν καταλαβαίνεις. Θα έπρεπε κι αυτοί εδώ να σε αντιμετωπίζουν σαν ήρωα. Θα έπρεπε να μπορείς να πας σπίτι σου, να φωνάξεις τη μαυρούλα από τη γωνία, να ξεκαυλώσεις, να κοιμηθείς. Την άλλη μέρα ήρωας στα κανάλια. Μέχρι και παράσημο να πάρεις από τον Πρωθυπουργό. Επιτέλους. Νομιμότητα με κάθε κόστος. Ηθική; Σου είναι άγνωστη λέξη.

Το πλήθος διακόπτει την ονειροπόλησή σου. Ζητάς τα στοιχεία από αυτήν που σου πέταξε το μπουκάλι. Θες να της κάνεις μήνυση. Ανάγωγη, άπλυτη πως τόλμησες;  Κάπου εκεί το βίντεο τελειώνει. Πηγαίνω για ύπνο. Δε μπορώ να κοιμηθώ. Κάποια στιγμή τα καταφέρνω. Το όνειρό μου αρχίζει από τη λήξη του βίντεο και μετά. Το πλήθος είναι αποφασισμένο. Σε πλησιάζει με απειλητικές διαθέσεις. Πέφτουν κάποιες σφαίρες στον αέρα αλλά δε μπορούν να σε σώσουν. Στα μάτια τους ζωγραφισμένο το μίσος. Στα δικά σου η απορία. Πεθαίνεις χωρίς να καταλάβεις.

Την ίδια ώρα μια διανοούμενη ,αντιπρόσωπος της παρακμής του τώρα,  δέχεται επίθεση και βρίσκει τραγικό θάνατο από παρέα 18χρονων. Εικάζεται πως ήταν φίλοι του νεκρού. Για αυτή δε χρειάζεται να ασχοληθώ περισσότερο. Την σκότωσε το μίσος που η ίδια έθρεφε.

Ξυπνάω ιδρωμένος. Ανοίγω την τηλεόραση. Εσύ είσαι νεκρός, όπως και να το κάνουμε, είσαι. Α, για να ξέρεις, τον έλεγαν Θανάση.

1.8.13

ΦΤΗΝΑ ΤΣΙΓΑΡΑ

Έφτασε κι ο Αύγουστος. Τα τελευταία χρόνια πάντα μ' έβρισκε με τα μάτια καρφωμένα στα αστέρια, την αγωνία να προλάβω αυτό που πέφτει και να ευχηθώ (η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν πρόλαβα κανένα), να κοιμάμαι σε έναν υπνόσακο, να ξυπνάω στον εκάστοτε προσωρινό παράδεισο. Διακοπές=απόδραση, απόδραση από μια καθημερινότητα που θες να τη λες δική σου, αλλά την έχτισαν άλλοι για σένα, απόδραση από μικροσκοπικά, καταθλιπτικά, καυτά διαμερίσματα, από καταστάσεις μίζερες, από φάτσες εχθρικές, από όλο το μαύρο που έχεις μαζέψει ολόκληρο χειμώνα.

Για πολλούς λόγους νιώθω πως ακόμα και το καλοκαίρι μας απειλείται, μεγαλώνουμε (γερνάνε και οι ψυχές μας απότομα ρε γαμώτο) πολύ γρήγορα και πολύ άκομψα και είναι πια ξεκάθαρα πως και αυτή την απόδραση θέλουν να μας την κόψουν. Η αλήθεια είναι πως αν ήμουν αυτοί θα το θεωρούσα πολύ λογικό, σιγά μη χάριζα έτσι 15 μέρες απόλυτης ελευθερίας σε κάποιον, 15 μέρες ξεγνοιασιάς, θα ήταν σα να ρίσκαρα αυτά που προσπαθώ ολόκληρες δεκαετίες να χτίσω. Μια φυλακή με αόρατους τοίχους, ένα κλουβί στα όρια του ανθρώπινου σώματος που αποκλείει κάθε ανθρώπινη επαφή, ένα διάφανο, αδιαπέραστο τσιμέντο στις ψυχές μας, τη μοναξιά της προσωπικής μας κόλασης. Ω ναι, με τη λογοτεχνική τους σάλτσα εδώ, αλλά αυτά μας φτιάχνουν. Το καλοκαίρι είναι η επανάσταση σ' αυτό, είναι το δικαίωμα στην τεμπελιά του Λαφαργκ καμωμένο στην πράξη, είναι ένας καυτός Μάης του 68', είναι τα Μάταλα των χίπηδων, τα Γουντστοκ, ο τζίτζικας του Αισώπου και τα φτηνά τσιγάρα.
Κι αν για το δημιουργό των τελευταίων ο χρόνος έπαιξε ένα άσχημο παιχνίδι, αυτά κάθε αυτά κρατάνε σε κάθε δευτερόλεπτο αυτή τη γοητεία του να είναι όπως και ο πρωταγωνιστής τους "ειδικός περί των γενικών", ένας περιπλανώμενος μάγος των λέξεων με μόνη του έννοια να φτάσει στο φεγγάρι και να κερδίσει το κορίτσι, απλά και μόνο επειδή το ονειρεύτηκε.

Δε θέλω το φετεινό ξενέρωτο καλοκαίρι-εκπρόσωπο όλων των πρέπει που έχουν γεμίσει οι ζωές μας. Θέλω καλοκαίρια ζουμερά σαν καρπούζια και γυναικεία στήθη, αχόρταγα σαν κρεπάλες, ράθυμα σαν κι εκείνα των τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας, κόκκινα σαν αναψοκοκκινισμένα οργασμικά κορμιά και σαν την Πανσέληνο του Αυγούστου. Και θέλω τα καλοκαίρια μου να διαρκούν όσο γίνεται περισσότερο. Κάθε χρόνο θα τα μεγαλώνω και τουλάχιστον μια μέρα. Και ξέρετε κάτι, τώρα που θα φύγω(έχω ακόμα), κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, θα προσπαθώ να πιάσω ένα αστέρι και να τα ευχηθώ όλα αυτά, γιατί φοβάμαι πως κάποια στιγμή θα πάψω όχι μόνο να τα ζω, αλλά και να τα ονειρεύομαι.