Don Quixote

Don Quixote

25.6.12

ΤΟ ΕΚΚΡΕΜΕΣ (βραβείο στη μικρογραφή 2011)


                 ΑΝΙΜΑΤΙΟΝ: ΤΟ ΕΚΚΡΕΜΕΣ
                                 2011

ΣΥΝΟΨΗ: Άλλη μια ιστορία αγάπης. Η τι συμβαίνει όταν το εκκρεμές μας, στην αέναη κίνηση του, συναντήσει κάποιο άλλο.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ: Δωμάτιο-φυλακή, τα εκκρεμή του καθενός που κινούνται αέναα, μέχρι να βρουν το σωστό, αυτό που θα τα κάνει να σταματήσουν. Και τελικά ποιος κινεί αυτά τα εκκρεμή και που πάνε αυτοί που τα σταματούν; Δε θα απαντηθεί τίποτα από όλα αυτά, αλλά στο τέλος θα ανατέλει η ελπίδα.


Σκηνή πρώτη. ΕΣ
Δωμάτιο σπιτιού Σκοτεινό. Σκούροι τοίχοι.. Πάγκος. Πάνω στον πάγκο ένα εκκρεμές αέναο (δε σταματά να κινείται-χωρίς τριβές). Το πλάνο πλησιάζει. Πάνω στο εκκρεμές (το φαντάζομαι σα μεγάλη σφάιρα-του στυλ Μικρός Πρίγκιπας, πλανήτης του-κάθεται νεαρό σε ηλικία άτομο(στα 20κάτι) και πηγαινοέρχεται μαζί με το εκκρεμές δείχνοντας να βαριέται φοβερά (επανάληψη δείχνοντας τις μέρες να περνάνε πάνω στο εκκρεμές, αδιάφορα-ενώ κάθε ταλάντωση διαρκεί περίπου μισή μέρα χρονικά για εμάς). Το πλάνο απομακρύνεται και βλέπουμε άνθρωπο. Την πλάτη του, (γιγαντιαίος σε μέγεθος και σε σχέση με το εκκρεμές) να ακουμπάει και ένα δεύτερο εκκρεμές πάνω στον πάγκο. Το πλάνο πάλι πλησιάζει και βλέπουμε πως στο δεύτερο εκκρεμές πάνω βρίσκεται μια πολύ όμορφη κοπελίτσα). Το εκκρεμές θέτεται και αυτό σε κίνηση από το γιγαντιαίο άνθρωπο και παρατηρούμε πως άταν τα 2 εκκρεμή βρίσκονται στο μέγιστο της ταλάντωσης τους οι δύο άνθρωποι (το αγόρι και η κοπέλα) μπορούν σχεδόν να αγγίξουν ο ένας τον άλλο. Βρίσκονται τόσο κοντά. Στην αρχή απλά κοιτάζονται με έκπληξη, ενώ μετά σιγά σιγά αρχίζουν οι πρώτες ντροπαλές κουβέντες, στην αρχή τυπικές και μετά λιγότερο τυπικές. Κάποια στιγμή (3-4 μέρες μετά) αγγίζονται για ένα δευτερόλεπτο, ενώ στην επόμενη ταλάντωση του εκκρεμούς δίνουν στα πεταχτά ένα φιλί. Σα συνεννοημένοι κάθε φορά που συναντιούνται αγγίζονται και αυτό κάνει το εκκρεμές σιγά σιγά να σταματήσει. Κάποια στιγμή, τα εκκρεμή σταματούν, και τότε ο τύπος παίρνει τη μεγάλη απόφαση. Με ένα μεγάλο άλμα κατεβαίνει από το εκκρεμές και πηγαίνει κάτω από αυτό της κοπέλας. Η κοπέλα πηδάει και τότε αυτός την πιάνει στα χέρια του, τη φιλάει και η κάμερα τους ακολουθεί να χάνονται στο βάθος του δωματίου. Ιδέα δεν έχουμε πως θα καταφέρουν να αποδράσουν, αλλά δε μας αφορά αυτό.
Σκηνή δεύτερη και τελευταία (τελική). ΕΣ
 Επιστρέφει ο “γίγαντας” στο δωμάτιο και βλέπει πως το αγόρι και το κορίτσι έχουν κατέβει από τα εκκρεμή, και αυτά δε δουλεύουν. Κατεβάζει από τον πάγκο το ένα από τα δύο, ενώ το άλλο το θέτει πάλι σε (αέναη) κίνηση. Κάμερα απομακρύνεται προς την έξοδο ενώ το τελευταίο πράγμα που βλέπουμε είναι η πόρτα του δωματίου να κλείνει πίσω μας.
           
                                      ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ

Ο ΔΡΟΜΟΣ


                                                         Ο ΔΡΟΜΟΣ
                                    2010

ΣΥΝΟΨΗ: Μια παρτίδα σκάκι με τον εσωτερικό μας εαυτό και πως μια ήττα ατομική οδηγεί σε μια προσπάθεια συλλογική με μεγαλύτερες ελπίδες επιτυχίας.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ : Ένας νεαρός, ένα δωμάτιο, μια παρτίδα σκάκι απέναντι στους φόβους του για το μέλλον στη σημερινή Ελλάδα. Μια ήττα σε ατομικό επίπεδο, που οδηγεί σε μια συλλογική προσπάθεια ,ίσως, νικηφόρα. Εκεί, στο δρόμο.




1.ΕΣ          ΣΠΙΤΙ       ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΗ ΩΡΑ

Εσωτερικό σπιτιού με κουρτίνες κλειστές. Απροσδιόριστη ώρα. Σκακιέρα, παρτίδα σκάκι. Πλάνο στην σκακιέρα. Από τη μια μεριά όλα τα πιόνια(μαύρα και λευκά), από την άλλη όλοι οι αξιωματικοί. Ξεκινάει η παρτίδα. Τους αξιωματικούς κινεί ένα γαντοφορεμένο(μαύρο δερμάτινο γάντι) χέρι. Τα στρατιωτάκια κινεί ένα κανονικό χέρι με 2-3 χαϊμαλιά. Παρατηρούμε την παρτίδα η οποία εξελίσσεται σε μακελειό για τα στρατιωτάκια. Η παρτιδα τελειώνει με το τελευταιο στρατιωτάκι να πέφτει «νεκρό» και αυτό πάνω στην σκακιέρα. Ανοίγει το πλάνο και βλέπουμε πως το χέρι με τα χαϊμαλιά «ανήκει» σε νεαρό ο οποίος εμφανώς ντύνεται για να πάει σε κάποια πορεία. Πριν φύγει γυρνάει προς το μέρος που παιζόταν η παρτίδα και λέει : «Οι αληθινές μάχες κερδίζονται στο δρόμο». Δε βλέπουμε ποτέ τον γαντοφορεμένο. Πόρτα κλείνει.

2.ΕΞ     ΔΡΟΜΟΣ-ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ     ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΟ ΠΡΩΙΝΟ
Πολύχρωμη και γεμάτη από κόσμο και μουσικές Διαδήλωση. Ο νεαρός βρίσκει την παρέα του. Αγκαλιές φιλιά. Δε βλέπουμε την κατάληξη της.
                      
                     ΤΡΑΓΟΥΔΙ- Γ.ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ
Πέρα από τα άστρα είναι η δικιά μας γειτονιά, κατεβήκαμε με γέλια και τα όργανα στο ώμο..άντε ας παίξουμε μια τελευταία πενιά, όπου να ναι ξαναβγαίνουμε στο δρόμο(Αγγελάκας).
                    ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ    

23.6.12

Μούδιασμα

Παλιά αυτοκτονούσαν από έρωτα. Σήμερα από μια ντροπή φορετή απ'άλλους. Δε νιώθεις την αδικία, δε σ'εξοργίζει;

20.6.12

ο κανένας

Στα όνειρά σου έβλεπες υπερπαραγωγές. Ίσως για αυτό ξυπνούσες εξουθενομένος. Άλλα budget, κι άλλη ζωή εκεί πέρα. Κι άντε τώρα να επανέλθεις στην παραγματικότητα. Με τον καιρό ξέχασες και ποια είναι η πραγματικότητα, λαχταρούσες να πας στο κρεβάτι σου, να ξεκλέψεις έστω και 5 λεπτάκια ύπνου. Να ονειρευτείς. Τα ταξίδια σου, την άλλη ζωή. Σταμάτησες τη δουλειά, και σ'έχασαν οι φίλοι, οι γνωστοί σου. Ο χώρος σου συρικνώθηκε στα τετραγωνικά του υπέρδιπλου σούπερ ντελούξ κρεβατιού σου (είχες χαρεί που εκείνα τα ευρώ έπιασαν τόπο), και δεν έβγαινες από αυτόν παρά μόνο αν ήταν απολύτως απαραίτητο. Έχτισες και έναν τοίχο αόρατο, όχι ότι χρειαζόταν, κανείς δε σε θυμόταν πια, κανείς δε σε ενοχλούσε (κανάς ντελιβεράς που και που μόνο), και έτσι, είχες όλο το χρόνο να απολαύσεις τον ύπνο σου.

Ο έξω κόσμος γινόταν πια ένα αναγκαίο κακό, ένας μικρός εφιάλτης. Κάπου, θυμήθηκες κάποια στιγμή διαύγειας (δεν είχαν μείνει και πολλές τέτοιες) πως κάποτε, κάπου, κάπως-σαν μακρινό όνειρο σκέφτηκες γελώντας με τoν εαυτό σου-είχε ακούσει να λένε ότι ο ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος. Άρα, θα μπορούσες να σε χαρακτηρήσεις κατά συρροή υποψήφιο αυτόχειρα.

Εκεί στην δικιά σου προσωπική, εκούσια φυλακή, έχτιζες έναν κόσμο μακριά από τον κόσμο, μια δικιά σου όαση που το τέλος ήταν πάντα της αρεσκείας σου και επέλεγες εσύ πότε θα έρθει. Δε βαριόσουν ποτέ, είχες για χρόνια διαβάσει βιβλία και δει άπειρες ταινίες και έτσι για το μυαλό σου ήταν παιχνιδάκι να κάνει δικά του σενάρια.Που και που σε βοηθούσε κανένα μπουκάλι αλκοόλ ή κανένα τσιγάρο, αλλά ως εκεί. Ήθελες να κρατάς επαφή, να έχεις τον έλεγχο, αν ήταν να τον χάσεις θα πήγαινες να ζήσεις εκεί έξω.

Πίσω λοιπόν στο κρεβάτι σου, στον ύπνο και τα όνειρα σου, εκεί θα είσαι πρωταγωνιστής, βέβαια, ξέρεις, εκεί έξω ποτέ κανείς δε θα δει τα διαμάντια σου, ποτέ κανείς δε θα μάθει τα όνειρά σου, γιατί δεν αφιέρωσες καθόλου χρόνο στο να αλλάξεις το κοινό, δε του έδωσες ποτέ χρόνο να σε μάθει, να τον μορφώσεις τρόπο τινά. Είσαι ασφαλής, όμως είσαι ο Κανένας..






19.6.12

Γράμμα Ελπίδας-είπαν

" αγαπημένη μου κόρη Σοφούλα
σε βλέπω στεναχωρημένη από χτες εδώ που είμαι με τους άλλους συντρόφους κι είπα να σας στείλουμε ένα μήνυμα για να σας δώσουμε κουράγιο.
Θλίβομαι βαθιά που βλέπω και τα δικά μου παιδιά να νιώθουν την συγκλονιστική απογοήτευση της ήττας των αριστερών, αυτό που ζήσαμε εμείς σκληρά στα πολλά και δύσκολα χρόνια μετά τον Εμφύλιο.
Μην στεναχωριέστε και μην καταθέτετε τα όπλα.
Σκεφτείτε εμάς που επιζήσαμε.
Σκεφτείτε εμάς που ακουμπήσαμε το όνειρο, που πολεμήσαμε στα βουνά και τις πόλεις τον κατακτητή για να ανταμειφτούμε με εξορίες.
Θυμάσαι που έκλαψα μια φορά τότε που ελαφρόμυαλη και οργισμένη νέα μου είπες ότι εμείς οι σταλινικοί των βουνών τα κάναμε σκατά και υποταχτήκαμε στους δεξιούς;
Δεν υποταχτήκαμε εμείς παιδί μου, μας υποτάξανε με τα όπλα και τους δοσίλογους συμπατριώτες μας.
Όπως και τώρα, μόνο που τα κανόνια τους είναι το ευρώ και οι δοσίλογοι δεν φοράνε κουκούλα αλλά κρύβονται πίσω απ΄το εκλογικό παραβάν.
Δύναμη και αγώνα χρειάζεστε.
Πού θα την βρείτε; Εκεί που την βρήκαμε κι εμείς όταν γυρνώντας ηττημένοι απ΄τις εξορίες, με τους σύντροφους μας νεκρούς ή φυγάδες έξω απ΄την Ελλάδα έπρεπε να παλέψουμε με όλα.Μας λοιδωρούσαν, μας φτύνανε στο δρόμο, μας σκότωναν στις γωνιές, νέοι μορφωμένοι με πτυχία και γλώσσες δεν βρίσκαμε δουλειά ούτε σκουπιδιάρη αν δεν υπογράφαμε τη Δήλωση της εθνικοφροσύνης, να πεθάνουμε απ την πείνα θέλανε.Αλλά αντεξαμε.
Αντέξαμε γιατί οι αριστεροί έχουμε ένα μεγάλο πλεονέκτημα που είναι και η Αχίλλειος πτέρνα μας.Είμαστε Άνθρωποι, με Πολιτισμό και Παιδεία, γνώσεις και ευαισθησίες, αγάπη και αλληλεγγύη.Θυμάμαι μας έλεγαν οι Εγγλέζοι δεσμοφύλακες μας στην Ελ Τάμπα: εσείς οι Έλληνες κομμουνιστές είσαστε σαν τους πρώτους Χριστιανούς, Μάρτυρες για τα ιδανικά σας.
Και απέναντί μας είχαμε αμόρφωτα θηρία , εκδικητικά για να μας πιουν το αίμα.
Αλλά όχι μόνο αντέξαμε αλλά η Ήττα γέμισε την Ελλάδα με Πολιτισμό , Ποίηση, Λογοτεχνία, Θέατρο, Τραγούδι.
Οι ηττημένοι νίκησαν τους άξεστους νικητές αλλά δεν τους εκπολίτισαν.
Σήμερα , παιδί μου, πρέπει να εκπολιτίσετε τους νέους, να τους ημερέψετε, να τους απαλλάξετε απ΄την αργόσχολη καλοπέραση που πληρώνεται με δανεικά , πρέπει να τους κάνετε Ανθρώπους.
Αλλά για να τους κάνετε πρέπει να κρατήσετε την ανθρωπιά τη δική σας, και τον πολιτισμό , την αλληλεγγύη του Αριστερού.Εκεί θα παιχτεί το παιχνίδι.Πόσοι άνθρωποι θα παλέψουν με πόσους αποκτηνωμένους υπανθρώπους.
Βαρύ φορτίο αλλά όπως αντέξαμε εμείς , θα αντέξετε κι εσείς.
Με το χαμόγελο και την αισιοδοξία σας ότι τελικά ο Άνθρωπος είναι προορισμένος να επικρατήσει του Υπανθρώπου.
Δύναμη εύχομαι.
ο πατέρας σου, ο πατέρας όλων σας.
ΥΓ.Τώρα ελπίζω να κατάλαβες γιατί μιλάνε στα ποιήματα τους ο Αναγνωστάκης κι ο Αλεξάνδρου..να το νοιωσες στο πετσί σου.Αυτοί άντεξαν και δημιούργησαν Τέχνη.Η σειρά σας τώρα.

10.6.12

Εκλογ(ολ)ικεύοντας ή κάπως έτσι..

Έχω βαρεθεί να ακούω για εκλογές. Έχω βαρεθεί τρεις μήνες όποτε κάνω το λάθος να ανοίγω την τηλεόραση να ακούω τη μία μαλακία μετά την άλλη. Στεναχωριέμαι που το πι σι μου δεν έχει φίλτρο και έτσι δεν μπορώ να αποφύγω αυτή τη λάσπη προπαγάνδας και κακογουστιάς  που υπάρχει. Ξεκαθαρίζω δε εξ αρχής πως σε οικονομικές αναλύσεις(μαθητευόμενος μάγος δεν είμαι) ούτε σε σπέκουλες και ιδεοληψιες.

Με απασχολεί πολύ το αν θα ψηφίσω ή όχι, μιας και αυτές οι εκλογές (όπως και οι προηγούμενες) είναι πολύ διαφορετικές από οποιεσδήποτε άλλες. Αρχικά, πρέπει να μετρηθούμε, πόσοι από δω και πόσοι από κει, συσχετισμοί, ξέρεις, όσο εύθραστοι και αν είναι αυτοί.  Με απασχολεί ακόμα περισσότερο γιατί δεν υπάρχει κίνημα και γιατί όλα είναι παγωμένα, αλλά ούτε εκεί μπόρεσα να βρω απάντηση όσες κουβέντες κι αν έκανα.

Και μετά τα άλλα, τα ουσαστικά, ξέρεις πως με τις εκλογές στην πραγματικότητα δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, έιναι ένας ελεγχόμενος, αστικός θεσμός που παίρνει την εξουσία από τα χέρια του λαού και μέσω της ανάθεσης τη δίνει σε κάποιους, υποτίθεται πιο ικανούς να αποφασίσουν για μας.

Πριν 13 μήνες ο κόσμος βγήκε στις πλατείες με το σύνθημα "Άμεση Δημοκρατία τώρα". Αυτό σε καμία περίπτωση δε μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα από τους τωρινούς θεσμούς. Παρόλα αυτά η ανάγκη του κόσμου ενα ακουστεί είναι παραπάνω από εμφανής, και για πρώτη ίσως φορά στην Ιστορία, ψηφίζει όχι απαραίτητα τιμωρώντας, αλλά ξέροντας πως η ψήφος του δε μπαίνει σε καμία λογική παζαρέματος, γιατί δεν υπάρχει πια τίποτα να παζαρευτεί.

Τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, η ανεργία βρίσκεται στα ύψη, άνθρωποι αυτοκτονούν, η παραγωγική βάση της χώρας έχει καταστραφεί, γενικώς τα πράγματα είναι και θα είναι σκούρα ότι κι αν γίνει. Από κει και πέρα δε ξέρω κατά πόσο μια Αριστερή κυβέρνηση μέσα σε αυτή την άκρως νεοφιλελέθευρη Ευρώπη θα ήταν μια λύση, από την άλλη όταν κάποιος ψηφίζει για αξιοπρέπεια και ελπίδα δε μπορώ να του πω μη το κάνεις, και αυτή τη στιγμή κάθε ψήφος στην αριστερά είναι ψήφος αξιοπρέπειας και ψήφος ελπίδας. Είναι ψήφος για να χουμε αύριο φάρμακα στα νοσοκομεία (όσο λαικίστικο και αν ακούγεται και αυτό), είναι ψήφος για να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο, είναι ψήφος ζωής.

Σε περίπτωση δε νίκης μιας δεξιάς κυβέρνησης, τα πράγματα θα είναι πολύ άσχημα. Η κοινωνική έκρηξη που την περιμένουν κατά το Σεπτέμβρη δε ξέρω ούτε αν θα υπάρξει ούτε που θα οδηγήσει και να πω την αλήθεια φοβάμαι πολύ το ενδεχόμενο ένα (ακόμα) μεγαλύτερο κομμάτι της όχι και τόσο προοδευτικής και ανεκτικής μας κοινωνίας να εκφασιστεί.

Ακόμα και αν ψηφίζω λοιπόν (που στην τελική θα το κάνω), με απασχολεί πάρα πολύ το τι. Παρόλα αυτά, δε μπορώ να πω σε κάποιον που θα ψηφίσει αριστερά να μην το κάνει, ή να μη συμμετέχει στη διαδικασία. Είναι ανήθικο, από τη στιγμή που όλες οι βεβαιότητες έχουν καταρρέυσει και κανένας από τους δρόμους που ανοίγονται μπροστά μας δε φαντάζει ρόδινος. Ψηφίστε λοιπόν για την Ελπίδα, αλλά για μια ελπίδα που θα την οικοδομήσουμε όλοι μαζί από τη Δευτέρα στους δρόμους, και στους χώρους δουλειάς. 

Ψήφος στην Αριστερά λοιπόν, όπως κι αν εκφράζεται αυτή, και με την έξοδο από το παραβάν ετοιμότητα για έξοδο στο δρόμο, για κατασκευή κοινωνικών δομών, για το ξαναζωντάνεμα της χαμένης μας αλληλεγγύης, για την πραγματική αλλαγή.




4.6.12

Great expectations-είπαν

Προσδοκώ να μην σε προδώσω, να μην σε αφήσω ποτέ πίσω, να μείνω μαζί σου μέχρι το τέλος ακόμα κι αν μείνουμε μόνοι. Αν χρειαστεί να την κοπανήσουμε, να την κοπανήσουμε μαζί και μαζί να σχεδιάσουμε την αντεπίθεση μας. Προσδοκώ να μην φανώ λίγος μπροστά στις δικές σου προσδοκίες, να μην βρω καμία δικαιολογία για να μην πω «πάμε!» όταν θα με ρωτήσεις «πάμε;».


"Δε ξέρω αν εσύ νιώθεις μια μικρή σπίθα, εγώ νιώθω ολόκληρα πυροτεχνήματα.."