Είπαν...

“Το ποίημα αφιερώνεται στις κατειλημμένες πλατείες σε όλο τον πλανήτη που το κουράγιο τους αλλάζει τον κόσμο.Μείνετε δυνατοί.Νικάμε.”
Η αρχή ξεχύνεται από τις φλέβες της πόλης
Στις αρτηρίες
Και κάτω από τα δηλητηριώδη σύννεφα της εξουσίας
Κινούμαστε σαν σκιές

Μέσα από τα σοκάκια
Μέσα από τους εφιάλτες που αγοράζονται και πωλούνται σαν όνειρα
Μέσα από άγονα εργοστάσια
Μέσα από οικοτροφεία
Μέσα από κατεστραμμένες πεδιάδες
Μέσα από τις φλεγόμενες πύλες του παρελθόντος
Μέσα από την έκρηξη της φαντασίας μας
Για να σπάσουμε τη νηνεμία στα μυαλά μας
Οι δράσεις μας,ονειρεύονται με τα μάτια ανοιχτά,την εξάπλωση τους
Μια ανήσυχη μανία
Κάποτε θάφτηκε σαν καμένα κάρβουνα
Που έμειναν μόνα τους να σιγοκαίνε
Αλλά τώρα στοιβάζονται όλα μαζί,κάτω από τα τείχη ενός ετοιμοθάνατου κανόνα
Τώρα όλες οι σπίθες μετράνε
Ροζιασμένα χέρια υψώνονται μέσα στη σιωπή
Πάνω από τη φλόγα μιας άνομης ελπίδας
Είναι η φλόγα που αποκαθιστά το νόημα του αύριο
Πέρα από τα νεκροταφεία των κούφιων υποσχέσεων
Καθώς τα βουτηγμένα στο χρυσάφι κοράκια βουτάνε ότι έχει απομείνει από την άρνηση μας
Και οι νεότεροι ανάμεσα μας
Μας κοιτούν ακίνητοι με μάτια αποφασισμένα
Και λένε
Ο θάνατος ίσως έρθει νωρίτερα για μας
Γιατί η αξιοπρέπεια δεν εξαγοράζεται
Στη γωνιά του τώρα και του πουθενά
Παντού
Σε κάθε γωνιά
Το αύριο μας καλεί
Το αύριο μας καλεί
Zack de la Rocha,16.11.2011