Περιμένοντας το FM 2012 part3

Το καλοκαίρι αυτό το σαβατοκύριακο έμοιαζε με ετοιμοθάνατο που είχε την τελευταία του έκλαμψη πριν αποχαιρετήσει για πάντα αυτό το μάταιο κόσμο. Anyway, μας χάρισε 2 τελευταίες πολύ όμορφες μέρες και για αυτό αξίζει να το ευχαριστήσουμε. Κυριακή βράδυ, επιτρέφω σπίτι αγκαλιά με ένα πακέτο πουράκια σοκολάτας και άλλο ένα χαρτομάντηλα μιας και το κρύωμα φαίνεται στον ορίζοντα και καλπάζει με κινητήρα 150 αλόγων τούρμπο και τα ρέστα, και τα πρόχειρα οδοφράγματα του οργανισμού μου δε νομίζω ότι θα σταθούν ικανά για να το σταματήσουν. Μια εκτίμηση κάνω, δε το δένω και κόμπο. Είναι ωραίο να κάνεις πολλά πράγματα, αλλά σε καταπονεί σωματικά,διανοητικά και ψυχικά, και πάντα νομίζω πως, αν και δεν είμαι τεμπέλης εκτιμώ πολύ τη διαδικασία του αράγματος, είναι μια μικρή τελετουργία και θέλω να υπάρχει συχνά στη ζωή μου μιας και α) έτσι την εκτιμώ περισσότερο, και β) νομίζω πως έτσι πρέπει να είναι η ζωή. Αλλιώς τη λες επιβίωση. Τέλος πάντων, πολύ δύσκολη χρονιά από πολλές απόψεις,  τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και ζώντας καθημερινά στη σημερινή Ελλάδα. Τουλάχιστον έχω τους φίλους μου και πανω σε αυτούς μπορώ να βασίζομαι. Και με κάνουν και γελάω, με ξεκουράζουν, με ζαλίζουν και τους ζαλίζω αλλά τους αγαπάω. Έχω πολύ καιρό να πω πως είμαι κουρασμένος...χμ..μαλακίες λέω..το λέω συχνά..απλά νιώθω και ότι μεγαλώνω..και η ηρεμία πια είναι όλο και πιο σπάνια ως χαρακτηριστικό..οι εξελίξεις τρέχουν και σε αφήνουν μαλάκα να κοιτάς με ανοικτό στόμα. Και ο γαμημένος ο χρόνος δεν γυρνάει, και κάθε μέρα οι λευκές τρίχες απειλούν τις μάυρες πως θα γίνουν περισσότερες, ενώ και τα 2 στρατεύματα έχουν βαριές απώλειες λόγω της σύραξης,ή του άγχους τέλος πάντων. Πάντα μου έλεγαν πως γίνεται πόλεμος στο κεφάλι μου και πως θα το κάψω κάποια στιγμή. Ε νομίζω πως κάνα δύο ασφάλειες τις έχω ρίξει, και τα εγκεφαλικά μου κύτταρα(όσα έχουν απομείνει) ζουν στο απόλυτο σκοτάδι. Κουρασμένος πάρα πολύ από ότι καταλαβαίνετε και μάλλον χρειάζεται ύπνος..και πολλά depon..ίσως και ένα reboot...και ελπίδα γαμώτο, ελπίδα...