Don Quixote

Don Quixote

30.10.14

Ένα πιάτο στο κεφάλι




-Μα ποιος θα ευχόταν να φάει ένα πιάνο στο κεφάλι;

Ένα ορθογραφικό λάθος. Το σενάριο ήταν το παρακάτω: Εκεί που περπατούσε αμέριμνος έπεφτε πάνω του ένα πιάνο. Αυτό γινόταν στην αρχή του βιβλίου (στις πρώτες 15 σελίδες) και από κει και πέρα, με τον ίδιο νεκρό εξελισσόταν η ιστορία, προχωρούσε η ζωή, τελείωναν οι σελίδες, οι ήρωες έφταναν κάπου, το βιβλίο έκλεινε μέχρι να το πάρει στα χέρια του κάποιος άλλος και όλα να ξαναρχίσουν από τη αρχή με ένα πιάνο να πέφτει κι εκείνον νεκρό. Έλα που ο δαίμονας του τυπογραφείου είχε κέφια...

Εκεί που περπατούσε αμέριμνος, έπεσε στο κεφάλι του ένα πιάτο, σύμφωνα με κάποιον απρόσεκτο διορθωτή, ίσως ακόμα ακόμα και λόγω συγγραφικού λάθους. Και εκείνος, λιγάκι ζαλισμένος -ε, και σεις θα ήσαστε αν τρώγατε ένα πιάτο στο κεφάλι, αλλά αρκετά ζωντανός, να πρέπει να ζήσει μια ιστορία που όλοι τον θεωρούν νεκρό και συμπεριφέρονται σα να λείπει. Μια εφιαλτική μέρα της μαρμότας. 185 μαρτυρικές σελίδες, αν και περισσότερο πονούσε η σελίδα 82 (από τη μέση και κάτω ως την πρώτη πρόταση της 87).

Έλα, πες το, και συ θα προτιμούσες το πιάνο.


Και μια υποσημείωση: Από αύριο θα προσπαθούσε να αλλάξει την ιστορία. 



22.10.14

Ληστεία μετά φθόνου

Ληστεία μετά φθόνου ήταν το πόρισμα της όλης ιστορίας. Και παρόλα αυτά, όπως πάντα συμβαίνει σε τέτοιες περι(π)τώσεις, εξακολουθείς και περπατάς εκεί έξω. Καμιά δικαιοσύνη δεν πρόκειται να αποφανθεί για ζητήματα της καρδιάς, και σε τέτοιες εποχές νιώθω μια ανακούφιση που δεν το κάνει.
Ήμασταν διαφορετικοί. Ας πούμε αν γνωριζόμασταν σε άλλες εποχές εγώ θα ήμουν κυνηγητό (ο κυνηγημένος), εσύ κρυφτό, εγώ θα ήμουν σφηνοτουβλάκια, εσύ λέγκο, εγώ playmobil , εσύ Μπάρμπι, εγώ καρέλια και κονιάκ, εσύ κάποιο κοκτέηλ και λάκι στράηκ.

 Και διάολε αυτή σου η τύχη. Πάντα σ' ακολουθούσε σε οποιαδήποτε κίνηση. Είναι ωραίο να μην χρειάζεται να προσπαθήσεις. Αν κάτι ζήλευα σε σένα-για να μιλήσουμε και για τα δικά μου ποινικά, ήταν ότι είχες συμβιβαστεί και σε ικανοποιούσε η ιδέα του να μην προσπαθείς-η ίδια σου η φύση δηλαδή. Σου έρχονταν τα πάντα όπως έπρεπε. Δεν πάλεψες ποτέ για κάτι, ή μάλλον αν πάλεψες, η μόνη σου προσπάθεια ήταν να είσαι κοντά σε ανθρώπους που παλεύουν και κάπως, πάντα μα πάντα, να καταφέρνεις να παίρνεις τους κόπους της προσπάθειάς τους. Ένα συναισθηματικό βαμπίρ. Ναι, αυτό είναι η σωστή περιγραφή σου.

Κι ο φθόνος; Ε, δεν είναι προφανές; Ζήλευες που πάντα είχες την ανάγκη να σε κουβαλάει κάποιος, να πίνεις από πάνω του. Από  τους οργανισμούς που χρειάζονται ξενιστή. Κόντρα σε οποιαδήποτε Ιστορία που μιλούσε για χειραφέτηση. Μια εύθραυστη, γοητευτική και θανατηφόρα Μπλανς. Θανατηφόρα; Πως αλλιώς να ονομάσω το μαράζι που νιώθει κάποιος όταν αποχωρίζεστε; Αφήνεις πίσω ένα ζωντανό κουφάρι και προχωράς. Κι  αυτό περιφέρεται σαν ανορεξικό Ζόμπι μέχρι.

Μέχρι;


9.10.14

The rise and fall



Κάθε φορά που τελειώνω την ανάγνωση ενός βιβλίου γίνομαι πιο δυστυχισμένος. Θα περίμενε κανείς να γίνομαι πιο σοφός, αλλά σίγουρα δε νιώθω κάτι τέτοιο, εκτός κι αν με τον όρο σοφία εννοούμε τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε, τα όριά μας και την φθορά που αφήνει πίσω της η κάθε μέρα. Τότε ναι, εδώ και λίγο καιρό είμαι σοφός. Είμαι και άνεργος, έτσι έχω περισσότερο χρόνο να διαβάσω βιβλία, να δω ταινίες, να δυστυχήσω σε κάθε τέλος, ξέροντας πως ποτέ δεν θα γίνω ούτε ο πιο έξυπνος, ούτε ο πιο πετυχημένος άνεργος (ή η εκάστοτε ιδιότητα που μπορεί να έχω) . Η καυστικότητα και το χιούμορ μου, θα ναι σαν απαλό χάδι συγκριτικά με τις πύρινες λαίλαπες που αντιμετωπίζω καθημερινά, και οι γνώσεις μου, σαν να κοσκινίζω για αλάτι σε αλυκές, όταν κάποιοι άλλοι αρκεί να βουτήξουν τη χούφτα τους στη νεκρά θάλασσα του μυαλού τους.

Σήμερα θα επισκεφτώ κάτι κατακόμβες-καταφύγια σε καιρό πολέμου. Ενδιαφέρουσα ξενάγηση, ποτέ δεν ξέρεις αν θα χρειαστεί, αλλά ακόμα κι έτσι, αν τελικά χρειαστεί, πάλι τελευταίοι θα φτάσουμε. Είναι η μοίρα μας -αν υπάρχει μοίρα, είναι το υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι: Ο ήχος της πτώσης δηλαδή. Αυθεντικός και σπάνιος, όχι όμως τόσο σπάνιος θα ήθελα να ελπίζω. Ημιπολύτιμος, με έμφαση στο -ημί.





6.10.14

Θεατής

Παράλυση από δηλητηρίαση. Πας να χαϊδέψεις την πραγματικότητα κι αυτή σου πετάει μια δεσμίδα δηλητηριώδη αγκάθια σαν κάποιο εξωτικό ψάρι σε κείνες τις ταινίες-περιπέτειες που τόσο σου άρεσε να παρακολουθείς τα καλοκαίρια και που δεν τις θυμάσαι ακριβώς και ψιλοέχουν γίνει ένα μέσα στο κεφάλι σου, αλλά ναι, εκεί σίγουρα βρίσκεται κάποιο εξωτικό, δηλητηριώδες ψάρι. Μόνο που η πραγματικότητα δύσκολα θα μπορούσε να περάσει για εξωτική. Την πάτησες χαϊδεύοντας ένα  ταλαιπωρημένο αδέσποτο. Σε δάγκωσε και σου μετέφερε την παράλυσή του. Αυτό θα ήταν κάπως πιο πιστευτό. Αν σε ρωτήσουν. Γιατί δεν θυμάσαι πότε ή που αφέθηκες ακριβώς, 

Όπως και να χει το αποτέλεσμα είναι ένα. Εσύ, σε ένα κρεβάτι, σε  έναν καναπέ να παρακολουθείς αμέτοχος την παράνοια που σε δάγκωσε, χωρίς ποπ κορν, χωρίς αναψυκτικό, χωρίς να μπορείς να κουνήσεις ούτε ένα δακτυλάκι. 

Ωραία.