Είχε να καπνίσει πάνω από δέκα μέρες. Από τότε που το έκοψε έκανε ψιλότιμες προσπάθειες να το ξαναρχίσει σε στιγμές που το είχε ανάγκη, αλλά και πάλι στην πραγματικότητα ποτέ δεν κατάφερε να το νίωσει δικιά του συνήθεια. Όπως έλεγε παλιά και ένας φίλος.."Άλλοι κάνουν προσπάθειες να το κόψουν, εσυ προσπαθείς να το αρχίσεις". Υπήρχαν βέβαια εποχές που μπορεί να έκανε και 2 καπνούς τη μέρα, αλλά τελικά μάλλον ήταν ένα από τα πράγματα που έκανε για να τα κάνει.
Δύο ήταν οι εθισμοί του, τα γλυκά και η αυτοκαταστροφή σε όλες τις πιθανές της μορφές. Χμ, όχι σε όλες τις πιθανές μορφές. Για κάποιο λόγο δε του άρεσε να τσαλακώνει τόσο την εξωτερική του εικόνα, αν και υπήρχαν φορές που το έκανε κι αυτό. Η αυτοκαταστροφή του, ήταν μια διαδικασία πολύ "σκοτεινή" , που δε τη μοιράζοταν με πολλούς και όσοι είχαν την τύχη να τη δουν, υπέφεραν πολλές φορές από το ωστικό κύμα τον εκρήξεων του. Άσχημη φάση, και πικρή. Σα τη χολή που έριχνε κοιτάζοντας τον καθρέφτη, τη χολή που του έλιωνε πολλές φορές τα σωθικά, και τον έκανε να νιώθει κενός, άδειος, σαν ένα άδειο σεντόνι που περιπλανιόταν σε σκοτεινούς, μοναχικούς διαδρόμους-αδιέξοδα. Και σε κάθε αδιέξοδο έπρεπε να γκρεμίσει τον τοίχο ή να γυρίσει πίσω. Όπως και να ταν, έχανε χρόνο και ένιωθε ξένος. Ξένος από όλους και από όλα, ξένος από αυτά τα μούτρα που έπλενε κάθε πρωί, σα να ζούσε μια ζωή άλλου και έμπαινε στην αναμονή φοβόντας μη τη χαλάσει. Ξεχνούσε πως αυτή ήταν η δικιά του ζωή, δικά του τα σταυδροδρόμια και δικοί του οι τοίχοι που χρειάζονταν σπάσιμο.
Μια παράξενη αίσθηση, μια "ζάλη", μια νουάρ ατμόσφαιρα παλιάς ασπρόμαυρης ταινιάς με σίγουρα όχι ευχάριστο τέλος. Έτσι τουλάχιστον ένιωθε. Ίσως έφταιγε και το ποτό βέβαια, ίσως κι άλλα πράγματα. "Α στο διάολο", σκέφτηκε, "Ας κάνω ένα τσιγάρο".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου