Don Quixote

Don Quixote

30.12.16

16 για το 16'



























































30.5.16

3D


Σήμερα γύρω στις 21:15 το βράδυ περίπου, ένας από αυτούς τους ειδικούς που μετράνε την συναισθηματική φόρτιση (σίγουρα θα υπάρχουν ειδικοί και για αυτό), θα παρατηρήσει έκκριση τεράστιας ποσότητας ενέργειας σ' αυτό το άκρο της μεσογείου που βρίσκεται η χώρα μας. Η καρδιά του γεγονότος, αναμφίβολα, θα χτυπάει στο ΟΑΚΑ, όπου οι φίλαθλοι θα υποκλιθούν σε έναν πραγματικά μεγάλο. Μα τι λέω; Το ίδιο το άθλημα θα υποκλιθεί σε έναν από αυτούς τους "μοναδικούς" που το έκαναν αυτό που είναι. Το μπάσκετ, θα υποκλιθεί σε έναν από τους πατεράδες του, τον Δημήτρη Διαμαντίδη.



Πρόλαβα τον Γκάλη ελάχιστα, αλλά και πάλι, μιλάμε για ένα τελείως διαφορετικό άθλημα, ακούω μονάχα ιστορίες για τον Πέτροβιτς, τις πιο παλιές γενιές παιχτών δεν τις έχω δει καν να παίζουν και το ΝΒΑ είναι καλό για χαβαλέ, αλλά σίγουρα ποτέ δεν με συγκίνησε. Όπως δεν συγκίνησε ή δεν ταίριαζε στην μενταλιτέ του Διαμαντίδη, για αυτό και δεν δοκίμασε ποτέ να περάσει τον Ατλαντικό. Όπως έκαναν άλλοι και απέτυχαν. Ο Διαμαντίδης δεν είναι ένας σταρ, όπως πχ ο Σπανούλης. Δεν παντρεύτηκε κάποια σταρλετ, δεν έφυγε ποτέ από την ομάδα γιατί ένιωσε νούμερο 2, δεν απασχόλησε ποτέ με διαπραγματεύσεις συμβολαίων ή με μταγραφές. δεν τάισε εφημερίδες με σκάνδαλα, δεν υπήρξε υπεραθλητής. Ο Διαμαντίδης είναι πραγματικά τεράστιος. Γύρω του, χτίστηκαν αρκετές διαφορετικές ομάδες μπάσκετ, κι όμως, κατάφερνε σε όλες να είναι ο πρωταγωνιστής. 

Προπονητής στον αγωνιστικό χώρο, εμψυχωτής και αδερφός μέσα κι έξω από τα αποδυτήρια, έκανε μάγκες με τις πάσες του ένα σωρό άγνωστους σέντερ, εξασφαλίζοντάς τους πλουσιοπάροχα συμβόλαια, έκανε εκατομμύρια να σηκωθούν από τα καρεκλάκια τους σε κάποιο του τρίποντο, είτε με την εθνική, είτε με το τριφύλλι στο στήθος.

Δε με νοιάζει αν η σειρά θα πάει σε 5ο παιχνίδι. Δε με νοιάζει αν θα το σηκώσει μέσα στο ΣΕΦ, όπως πιθανότατα θα του ταίριαζε, με νοιάζει που απόψε δεν είμαι εκεί να χειροκροτήσω την τελευταία φορά που θα πατήσει το πόδι του στο ΟΑΚΑ και για αυτό, θα χάριζα και αυτή και μερικές άλλες κούπες. 

Ο Διαμαντίδης είναι το μπάσκετ, ο Διαμαντίδης είναι τα συναισθήματα που μας προσέφερε, είναι το 13 στη φανέλα, ο Διαμαντίδης είναι πολλές από τις αναμνήσεις μας, μα πάνω απ' όλα, στον ουδέτερο φίλαθλο, ο Διαμαντίδης είναι αυτή η αίσθηση κοσμικής δικαιοσύνης, αυτή μας η ανάγκη πως στο τέλος θα κερδίσουν οι καλοί -ακόμα κι αν ο ίδιος γινόταν που και που, όσο κακός απαιτούσε η περίσταση. 

Ο Διαμαντίδης, με το ήρεμο χωρίς συσπάσεις πρόσωπό του, με τα τρίποντα τις τελευταίας στιγμής, είναι εκείνο το "τέλος καλό, όλα καλά", που θα μας λείψει. Είναι η γενιά μας που σταματάει, είναι η αίσθηση εκείνη πως είμαστε φθαρτοί, πως λήγουμε. 


υγ: Σήμερα, πιθανότατα, είναι και το τελευταίο παιχνίδι ενός άλλου πολύ μεγάλου παίχτη, που ποτέ δεν έλαβε την προσοχή και το σεβασμό που του έπρεπε. Σήμερα το ΟΑΚΑ πιθανότατα αποχαιρετά και τον Αντώνη Φώτση και αξίζει κι αυτός αρκετή από τη λάμψη των προβολέων.




10.2.16

Άλλη μια μέρα

Άλλη μια μέρα να κάνουμε κηδείες και μνημόσυνα σ' αυτά που χάνουμε.
Άλλη μια μέρα στην άμυνα λες και δεν μπορούμε αλλιώς.
(Μπορούμε αλλιώς;)
Άλλη μια μέρα να κουνάμε μαντήλι σ' αυτούς και σ' αυτά που φεύγουν.
Άλλη μια μέρα χωρίς να καίει το τσιγάρο στα χείλη μας.
Άλλη μια μέρα που καιν' τα σωθικά μας αντ' αυτού.
Άλλη μια μέρα που θα μας πνίξει η νοσταλγία.
Τουλάχιστον επιβιώνουμε.
Παλιά θυμάμαι ορκιζόμουν πως θα τ' αλλάξω.
Παλιά θυμάμαι τ' ορκιζόμασταν.
Τώρα, μιλάω μ' εμένα και γελάω μ' αυτό.
Φοβάμαι πως σε λίγο θα το ξεχάσω.
Τουλάχιστον το γέλιο είναι μακροζωία.
Μακροεπιβίωση έπρεπε να το λένε.
Μου χει λείψει να γελάω χωρίς σκοτούρες.
Να γελάω με την ψυχή μου.
Μου χει λείψει να χω ψυχή.
Περισσότερο απ' όλα μου χει λείψει μια νίκη που να την πω δική μας.


Κι ακόμα περισσότερο με πειράζει που μέρα με τη μέρα το "εμείς" γίνεται θολό σαν το παλιόνερο που έμεινε από το σκούπισμα της Ιστορίας.
Τουλάχιστον απόψε κι εγώ θ' ανάψω ένα τσιγάρο.
Τουλάχιστον θα κάψουν τα χείλια μου.
Τουλάχιστον, πονάω ακόμα.
Τουλάχιστον.