Το δείπνο...

Μπήκε σπίτι, άνοιξε την πόρτα και πήγε προς το μπάνιο, έσκυψε στη λεκάνη και έκανε αυτό που έκανε πάντα, ξέρασε αλκοόλ (τσίπουρο αυτή τη φορά) ανάκατο μ΄αγάπη..Μετά, σηκώθηκε, πήγε στο μπαλκόνι, έστριψε ένα τσιγάρο και κάθησε. Δεν πρέπει να είχε περάσει πολλή ώρα, του φάνηκε αιώνας. To άπειρο, εκεί που είχε ακουμπήσει το βλέμα του έμοιαζε καλός τοίχος για να προβάλλει στιγμές. Τα δάκρυα του αυλάκωναν τα μάγουλά, και οι ρυτίδες μαζί με τις άσπρες τρίχες είχαν έρθει καιρό τώρα για να μείνουν, σύντροφοι μιας σειράς από τέτοιες στιγμές. Τον πήρε ο ύπνος, εκεί στο κρύο, μ'ένα χαμόγελο στα χείλη.Εραστής του ασήμαντου δεν είχε γίνει, ακόμα τουλάχιστον. Δεν χόρεψε καν μαζί του. Η επόμενη, θα ταν μια καινούρια μέρα..Οι εφιάλτες που είδε το βράδυ, έκαναν τις ρυτίδες του να μεγαλώσουν κ άλλο, ενώ μια ακόμα τρίχα άσπριζε από την πίεση, και να πεις πως γινόταν διάολε σοφότερος;

ps: στους φίλους μου που μεγαλώνουν το τραγουδάκι, και μεγαλώνω και γω μαζί τους :)