Don Quixote

Don Quixote

25.9.12

R.P.G-Είπαν

"Εvery day that Chip spent grooming the corpse of a dramatically dead monologue was a day in which his rent and food and entertainment expenses were paid for, in large part, with his little sister's money. And yet as long as the money lasted, his pain was not acute".
~~~
Ζωή: αυτό το υπέρτατο παιχνίδι ρόλων.
~~~
Εκεί που υπάρχει Μωάμεθ, δεν υπάρχει ανάγκη για φασισμούς και ναζισμούς. Εκεί που υπάρχει Μωάμεθ, το χώρο του απόλυτου τον καταλαμβάνει το θρησκευτικό.
~~~
Χριστός: αυτός ο παρωχημένος Θεός.
~~~
Φοράω ακόμα τον βαφτιστικό μου σταυρό: είμαι μια ζωντανή αντίφαση.
~~~
Ένα κράμα υπερανασφαλειών και υπερέπαρσης όλοι μας.
~~~
Υπάρχουν στα αλήθεια ισορροπημένοι άνθρωποι ή η ισορροπία του καθενός είναι μια ισορροπία υπόρρητου τρόμου;
~~~
Αγάπα το είδος σου με τα ελαττώματά του.
~~~
Για να ζεις έντονα θα πρέπει να πληρώσεις το τίμημα. Το ίδιο και για να ζεις νωθρά.
~~~
Κάθε βράδυ στον ύπνο όλων σκηνές από άλλη ταινία. Είναι τρέλα που δεν τρελαινόμαστε με αυτό. Είναι μνημειώδης τύφλωση ότι το φαινόμενο του ύπνου έχει προκαλέσει τόσο μικρό σούσουρο στην ιστορία της ανθρώπινης σκέψης σε σχέση με το φαινόμενο του θανάτου.
~~~
Εκείνοι που πουλάνε πικραμένο ήθος, εκείνοι που τους πνίγει δηλαδή η αδικία για το ότι οι υποκριτές περνάνε καλύτερα, εκείνοι που τους πνίγει πάντα μια αδικία.
~~~
Κι ύστερα εκείνοι που πουλάνε ακεραιότητα και παρρησία και ντομπροσύνη στις δημόσιες αγορές, διατηρώντας ιδιωτικά ενεχυροδανειστήρια όπου αγοράζουν σκοτωμένα τιμαλφή. Το τελευταίο δεν είναι σίγουρο ότι σημαίνει κάτι, αλλά όσο πιο θολό ακούγεται κάτι, τόσο περισσότερο εντυπωσιάζει μια κατηγορία ανθρώπων.
~~~
Μου αρέσει να γράφω ρε μαλάκα. Μίσησέ με όσο θες για αυτό. Άλλα δεν μου αρέσουν. Έτυχε να μου αρέσει αυτό.
~~~
Αυτούς που γράφουν μουσική πάλι δεν μπορώ να τους καταλάβω. Έχεις δηλαδή ένα συναίσθημα και το κάνεις μουσική. Πώς γίνεται; Και τι σημαίνει; Σημαίνει κάτι; Ωραία, ωραίο είναι. Πέραν από αυτό; Σημαίνει κάτι ειδικό; Ή η διάκριση είναι ωραίο - άσχημο; Τι σημαίνει μι φα ντο και τι λα σολ σι; Σημαίνουν τίποτα; Παιδευόμαστε με τις λέξεις να βγάλουμε νόημα κι αν δεν βγάλουμε αλίμονό μας, κι εσείς είστε ασύδοτοι. Εντελώς ελεύθεροι από νοήματα και ειρμούς και ακριβολογίες. Δεν είναι ανθρώπινο αυτό. Ο άνθρωπος είναι Λόγος. Είστε πίθηκοι. Οι πίθηκοι του πνεύματος. Σας μισώ.

Φλόγα. Σε έκαψε ποτέ η φλόγα; Κι αν σε έκαψε με τι νομίζεις ότι συνορεύει; Είναι υγιές φαινόμενο η φλόγα; Έτσι σου ΄πανε; Νόσος είναι η φλόγα. Αν θες υγείες, να μένεις μακριά από τη φωτιά.
~~~
Θέλω να κάνω αστεία με τα πάντα. Θέλω να κοροϊδεύω ειδικά αυτά που δεν κάνει να κοροϊδεύω. Ειδάλλως ποιά η αξία; Το αστείο είναι μια ανατροπή. Αν ο χώρος είναι ήδη πρόσφορος για αστείο, τότε δεν ανατρέπεις τίποτα. Αστεία που δεν παίζουν με τα όρια δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Είναι λεκτικά γαργαλητά.
~~~
Μόνο κανιβαλίζοντας όσα είναι υπεράνω κανιβαλισμού βγαίνεις από το role play που σου αναλογεί. Ειρωνευτείτε τα πάντα. Τα παιδιά σας, τα αισθήματά σας, τους αντιφασίστες, ό,τι είναι ταμπού.
~~~
Καθόμαστε, περιμένουμε τη νηπιαγωγό. Ένα ζευγάρι γονιών μας προσεγγίζει. Πάνε να πιάσουν κουβέντα. Τι θέλουν από μένα αυτά τα εξωτικά πλάσματα, αυτοί οι άγνωστοι άνθρωποι; Γιατί διακόπτουν με τέτοια βιαιότητα την αφηρημάδα μου; Επενέβην εγώ στη δική τους; Μιλούν και συζητούν όσοι βαριούνται να αφαιρεθούν.
~~~
Ο ύπνος είναι η αφηρημάδα στην πιο ολοκληρωμένη μορφή της. Συμπυκνώνεται και γίνεται όνειρο. Μια ιστορία διαδραματίζεται. Πολλές ιστορίες κάθε βράδυ. Δεν θα τις θυμηθείς ποτέ. Ίσως θραύσματά τους μια στις χίλιες.
~~~
Ξυπνάμε κάθε πρωί και το πρώτο που θυμόμαστε είναι η μία και μόνη ιστορία που ζούμε στο ξύπνιο. Χρόνος, τόπος, άνθρωποι δίπλα, αριθμός χρημάτων στην τσέπη. Φοράμε την πανοπλία του ρόλου μας και υποδυόμαστε αυτόν τον άλλο που είμαστε εμείς.

old-boy.blogspot.gr

14.9.12

Τώρα είμαι-είπαν

δεν ήμουν

Θα σε πετύχω τυχαία στο δρόμο. Καλησπέρα, τί κάνεις; Όλα καλά; Σκατά, τα ίδια, αντέχουμε. Θα περπατήσουμε μαζί.

Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να έρθω εδώ, να περπατήσω αυτούς τους δρόμους, να κοιτάξω αυτά τα πρόσωπα, να ζήσω αυτές τις μέρες.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να φοβάμαι μέσα στο τρένο, να απελπίζομαι στις κεντρικές λεωφόρους, να ελίσσομαι ανάμεσα στα πτώματα, να αποφεύγω τα απλωμένα χέρια, να παρατηρώ τα παραιτημένα πόδια.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να ζήσω αυτά τα χρόνια, αυτές τις ουρές, αυτά τις αγωνίες, αυτές τις φτώχειες.

Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις και θα σκέφτεσαι τις φωτογραφίες κάποιων διακοπών, τότε που ήμαστε όλοι είκοσι και τίποτα δεν μπορούσε να πάει στραβά. Τίποτα δεν έμπαινε ανάμεσα στον εαυτό και την επιθυμία.

Θα πεις. Ήμουν φτιαγμένος για εκείνη την μακρινή παραλία με την παράταιρη καντίνα, τις παγωμένες μπύρες και την πίτα κάτω απ’ το αρμυρίκι. Για αυτοσχέδιες συναυλίες, μυστήριες γυναίκες, σπιτικά ποτά, αγέραστα καφενεία και νυχτερινές μπάρες. Ήμουν φτιαγμένος για πρωινές βόλτες και σακούλες γεμάτες βιβλία. Για βραδινά μπάνια και κοφτές ντρίπλες.

Οι ώμοι μου ήταν φτιαγμένοι για ένα σακίδιο που θα ξυπνούσε στη μία μεριά του κόσμου και θα κοιμόταν στην άλλη. Τα δάχτυλά μου ήταν φτιαγμένα για να γράφω εξυπνακίστικες ιστορίες και εντυπώσεις από απερίγραπτα τοπία. Το στόμα μου ήταν φτιαγμένο για να γελάει με φριχτά ανέκδοτα και να πίνει (άλλο) ένα τελευταίο κονιάκ και να φιλάει εξωτικούς λαιμούς, ξαπλωμένα χέρια και σεντονένια πόδια.

Ήμουν φτιαγμένος να γνωρίσω τη δυστυχία του κόσμου ως μυθιστόρημα, κακιά ανάμνηση, μελαγχολική ταινία και δυσπρόφερτο πετίσιον.

Τώρα κάνω βόλτες σε έρημους δρόμους πνιγμένους απ’ τα εκατοντάδες ενοικιάζεται. Γράμματα στοιβάζονται σε εισόδους, ζητιάνοι και πρεζάκια στοιβάζονται σε πεζοδρόμια, άνεργοι στοιβάζονται σε βιογραφικά, μετανάστες στοιβάζονται σε στρατόπεδα.

Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για να βαδίζουμε ατρόμητοι καταπάνω σε όλα τα ζόρια – λογαριασμοί, απολύσεις, ερημιές, μπάτσοι, φασίστες, βιβλιάρια υγείας. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα κλαίγαμε μόνο από έρωτα και εθιμοτυπικά, σε μεγάλες αθλητικές νίκες και επετείους. Άντε πότε πότε κι ένας θάνατος. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα διαβάζαμε τους θεωρητικούς για λόγους κουλτούρας και ότι θα τα βάζαμε με την υπερκατανάλωση, την αλλοτρίωση και άλλες έννοιες απ’ τις εκθέσεις ιδεών.

Δεν περιμέναμε ότι πρέπει να βγάλουμε φωτιά απ’ τις λέξεις, ότι πρέπει να περπατήσουμε ξανά μαζί σε χαμένες απεργίες, ότι πρέπει να ηττηθούμε όπως οι άλλοι, αυτοί που κάποτε θαυμάζαμε. Δεν περιμέναμε ότι η ζωή θα μας ζητήσει το λόγο.

Και τώρα, μείναμε να περπατάμε ανάμεσα στα λυσσασμένα για αίμα θύματα . Ο χαλασμός παντού γύρω. Ίσως κάναμε λάθος, ίσως ήμαστε αφελείς, ίσως συνοψίσαμε το όνειρο σε ότι χωρούσε στην αγοραστική μας δύναμη.

Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για αυτό, θα σου πω.

Ύστερα, θα κοιτάξουμε τριγύρω, τους δρόμους που περπατήσαμε. Την Καραγιώργη Σερβίας, την Αιόλου, την Αθηνάς απ’ την Ομόνοια ως την Πλάκα. Περιφερόμενοι μετανάστες, μικρομάγαζα, βιοτεχνίες, παπατζήδες, διάσημα εμπορικά καταστήματα, ξεχασμένες κόκκινες σημαίες, πρεζάκια στην Κλαυθμώνος, στένσιλ “welcome to the dark side”, δυο τρία μπαράκια που κάποτε παραήπιες, το τμήμα στην κάθετη της Κολολοτρώνη – περνάς και φτύνεις πάντα – , η πλατεία Συντάγματος γεμάτη κόσμο μπερδεμένο, μαλόξ στα μάτια στην Πανεπιστημίου, Δεκέμβριος 2008 καθισμένος στην άσφαλτο – δίπλα σου περνάει ένας και στο πλακάτ η Κούνεβα, την άλλη την πιάνουν ξαφνικά τα κλάματα – βόλτες στη Σωκράτους να δεις με τα ίδια σου τα μάτια, οι μαύρες σου μαυρίζουν την ψυχή, ένοχος γιατί μόλις βγήκες από το πάλαι ποτέ «σόουλ», πεταχτά φιλιά, μια γριά με αίματα και μάσκα σε κάποια διαδήλωση, το μεταξουργείο καθημερινή πρωί, μια ρακή στο Γιλμάζ στα Εξάρχεια, το παρκάκι απέναντι καθώς φτιαχνόταν, τα σουβλάκια των Κούρδων στην Κάνιγγος, ένας Πακιστανός που σου λέει ευχαριστώ σαν τρελός για ένα δίευρω. Κοιτάξαμε την πόλη μας, τους δρόμους που περπατήσαμε.

Θα γυρίσεις με ένα θυμό, όλο χαμόγελο, και το τσιγάρο στο στόμα και θα μου πεις, μη φοβάσαι ρε. Από δω και πέρα, δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μας παγώνει ο φόβος. Από δω και πέρα είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε.

tovytio.wordpress.com

11.9.12

Είπαν-Σάββατο 8 Σεπτέμβρη

σάββατο, οκτώ σεπτεμβρίου

Ξύπνησε νωρίς. Νωρίς για Σάββατο. Το χθεσινοβραδινό αλκοόλ του είχε προκαλέσει έντονη δίψα. Αφυδάτωση. Έδωσε ένα φιλί στη γυναίκα του που ακόμη κοιμόταν, εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι τα παιδιά ήταν στους παππούδες. Σηκώθηκε και ήπιε κάμποσο νερό. Έπειτα, άνοιξε τον υπολογιστή και έφτιαξε καφέ. Κοίταξε τα αθλητικά νέα και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Έμεινε για λίγο στην Εσπρέσο που έγραφε λεπτομέρειες από τις απολογίες της παπαδιάς και του εραστή της. Χαζογέλασε καθώς θυμόταν κάποια αστεία που έλεγε ο Γ. χθες στη δουλειά. Ύστερα είδε αυτό το βίντεο.

http://www.youtube.com/watch?v=dhJntEn4ddA

Άνοιξε όσο πιο αθόρυβα γινόταν τη ντουλάπα. Ντύθηκε και βγήκε να πάει στο περίπτερο. Πήρε τσιγάρα και εφημερίδα, δύο συνήθειες που σκεφτόταν από καιρό ότι πρέπει να κόψει ή έστω να μειώσει. Σιγά σιγά απέβαιναν ακριβές συνήθειες. Όταν γύρισε η γυναίκα είχε ξυπνήσει. Του είπε καλημέρα και του έδωσε σε ένα πιατάκι δυο τρία κουλουράκια. Άνοιξε «τα ΝΕΑ». Διάφορες οικονομικές ειδήσεις, η ΔΕΘ, ένα αφιέρωμα στα φιλιά – κινηματογραφικά και μη. Μία σελίδα, στην οποία η εφημερίδα παρακινούσε τους αναγνώστες να στείλουν μια φωτογραφία τους από την ημέρα του γάμου του ( «την πιο σημαντική ημέρα της ζωής τους» ) και μερικά σχόλια γι’ αυτήν. Ύστερα διάβασε κάποια σύντομα σχόλια για το πόσο κακό είναι το δελτίο του σταρ που ακόμη δείχνει στις ειδήσεις τη Μενεγάκη με μαγιό (δίπλα στη στήλη, η Μενεγάκη με μαγιό) και για τα τακούνια της Λαμπίρη.

Όταν τελείωσε αντάλλαξε μερικές κουβέντες με τη γυναίκα του και μετά αποφάσισαν να αφήσουν τα παιδιά και σήμερα στους παππούδες. Τηλεφώνησαν και το κανόνισαν. Να ηρεμήσουν λίγο. Ακολούθησε μια σύντομη ένταση για το λογαριασμό της μιας πιστωτικής, όχι κάτι φοβερό όμως. Αμέσως μετά σχολίασαν ιδιαίτερα δηκτικά το περιστατικό με τη Μποφίλιου. Κάτοικοι στις συνοικίες που θα κάνει την επόμενη συναυλία της, προσκείμενοι στη χα, την απειλούν επειδή είχε μιλήσει άσχημα για τους φασίστες.

Παρήγγειλαν μια πίτσα και δύο κοκα κόλες. Ρεύτηκαν και αυτός πήγε στον υπολογιστή να κατεβάσει καμιά σειρά για το βράδυ. Η γυναίκα του αποκοιμήθηκε λίγο στον καναπέ.

Το απόγευμα μίλησαν λίγο στο τηλέφωνο με φίλους, κανόνιζαν κανένα σινεμά ή καμιά ταβέρνα μεσοβδόμαδα.

Αργότερα είδαν λίγες ειδήσεις, αγχώθηκαν, εκνευρίστηκαν, άρχισαν από μέσα τους να κάνουν υπολογισμούς, που όπως και αν τους κάνεις δεν βγαίνουν, και έτσι το γύρισαν στο σταρ, σχολιάζοντας πόσο τραγικές και γελοίες είναι οι ειδήσεις που δείχνουν.

Μετά στο αντ1 είχε επανάληψη Αναστασιάδη. Είδαν λίγο το βουλευτή της χα που μοιάζει με τον Καραϊσκάκη. Έκαναν λίγη πλάκα, γέλασαν και με τα βιντεάκια και αναρωτήθηκαν για πολλοστή φορά ότι δεν καταλαβαίνουν πώς κάποιοι ψήφισαν ένα νέο ναζιστικό κόμμα. Έπειτα αυτός πήγε στον υπολογιστή να τσεκάρει αν κατέβηκε η σειρά. Εκείνη την ώρα είδε αυτό το βίντεο.

http://www.aixmi-news.gr/index.php/component/videoflow/?task=play&tmpl=component&layout=lightbox&id=254

Έβαλαν τη σειρά, ήπιαν και δυο μπυρίτσες, μέχρι που πήγε αργά, πολύ αργά. Έδωσαν δυο τρία φιλιά, μεταξύ καληνύχτας και καύλας, ταλαντευόμενοι για το αν θα κάνουν σεξ. Η διαπραγμάτευση έδειξε ότι καλύτερα αύριο το πρωί. Ήταν και οι δύο πρωινοί τύποι. Αυτός άλλωστε είναι τρόπος να ξεκινάς τη μέρα σου.

——————————————————————————————–

Όταν ο φασισμός άρχιζε να εξαπλώνεται, αισθανόταν ακόμη σχετικά καλά. Σχολίαζε αρνητικά την αμορφωσιά και τη βία. Διάβαζε εφημερίδες και έβλεπε αρκετό σινεμά. Αυτός μόνο μερικά πρωινά στο τρένο, ένιωθε έναν απροσδιόριστο φόβο. Τότε έπιανε στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν το πορτοφόλι του. Κάποια χρήματα, η κάρτα του σούπερ μάρκετ και η ταυτότητα. Έλλην υπήκοος. Δεν τον άγγιζε αυτόν ο χαλασμός. Ήταν ασφαλής. Το μόνο που έπρεπε να τον ανησυχεί ήταν ότι η γυναίκα του δεν έλεγε να καταλάβει ότι θα έπρεπε να είναι πολύ προσεχτικοί στα έξοδά τους πια. Είχε πιεστεί πολύ. Άντεχε αλλά είχε πιεστεί.

Λίγο ή πολύ αργότερα (ανάλογα πώς το βλέπει κανείς), όταν ο φασισμός ήταν πια εδώ, ήταν παντού εδώ και εδώ, δεν υπήρχε τίποτα άλλο, φοβόταν περισσότερο. Σχολίαζε λιγότερο, έκοψε και την εφημερίδα (για οικονομικούς περισσότερο λόγους) και ανησυχούσε για δυο τρεις φίλους του (αυτό δεν το πολυέλεγε, αλλά είχε σκοπό να τους κάνει μια κουβέντα. Θα τους έλεγε, να μαζευτούν, να προσέχουν). Είχε πιεστεί πολύ. Άντεχε, αλλά είχε πιεστεί.

——————————————————————————————–

Λίγο ή πολύ αργότερα ήταν πια καλύτερα. Μπορεί να είχε πια χάσει τους φίλους του. Μπορεί να μην σχολίαζε πια ότι δεν του αρέσει η βία. Μπορεί να μην σχολίαζε γενικά και πολλά. Μπορεί να φοβόταν λίγο περισσότερο. Πήγαινε όμως ακόμη σινεμά, όχι απαραίτητα τα έργα που ήθελε, αλλά πήγαινε. Έβλεπε ακόμη τα αθλητικά νέα. Κατέβαζε ακόμη σειρές. Μπορεί να μην ήταν καλά, μπορεί να μην ήταν όλοι ακριβώς ελεύθεροι. Αυτός όμως μέχρι τότε ήταν καλά. Σχετικά καλά. Η πραγματικότητα έμοιαζε με δύο βιντεάκια που κοίταξε ένα Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου. Τον τάραξαν αλλά δεν αφορούσαν αυτόν, δεν κινδύνευε αυτός. Η ζωή του θα συνεχιζόταν, πιεσμένα, αλλά καλά. Σχετικά καλά. Η ζωή του θα έμοιαζε γενικώς με την αντίδραση σ’ αυτά τα δύο βιντεάκια. Μια ταραχή, κάποια σχόλια, αλλά τίποτα περισσότερο. Κατά τ’ άλλα όλα καλά. Σχετικά καλά.


tovytio.wordpress.com

10.9.12

Είπαν-Το λόμπι της σφαγής

Είμαι ένα ανερμάτιστο παραζαλισμένο κοτόπουλο. Είμαι ένα τσουλάκι της Ιστορίας. Είμαι ένας παρατηρητής της Ιστορίας. Είμαι αυτός που βρίσκεται πάντα δυο σελίδες πίσω από το έργο. Όσο οργίζομαι με τη σελίδα οκτώ, η σελίδα δέκα γράφεται. Φτάνω απεγνωσμένος στη σελίδα δέκα και η δώδεκα είναι πια ολοκληρωμένη. Δώδεκα. Η ελπίδα μου κρεμάστηκε. Είδες; Το έριξα στην πλάκα. Ή στην πλάκα θα το ρίχνω ή στην κακομοιριά. Όχι στη δράση. Ακόμα χειρότερα, όχι στην κατανόηση. Δεν με ενδιαφέρει να καταλάβω. Είναι πολύπλοκο πράγμα η κατανόηση. Απαιτεί προσπάθεια διαρκή. Κι ίσως δεν με συμφέρει να καταλάβω. Γιατί αν καταλάβω, θα καταλάβω ότι έφταιξα, ότι έφταιξα πολιτικά, ότι έφταιξα ως πολίτης. Αν καταλάβω θα καταλάβω ότι φταίω και τώρα. Αυτήν την στιγμή. Ειδικά αυτήν τη στιγμή. Ότι φταίω τώρα για όλους τους επόμενους μήνες και χρόνια, που τώρα, αυτή τη στιγμή, διαμορφώνω. Με το να μην σηκώνομαι να δράσω. Και με το να μην κάθομαι να καταλάβω.
Αν σου τη δίνουν όλοι αυτοί που λένε «στα 'λεγα», κακώς σου τη δίνουν. Να σου τη δίνουν όλοι αυτοί που δεν στα 'λεγαν. Εγώ λοιπόν δεν στα ΄λεγα. Γιατί δεν τα ήξερα. Γιατί πάντα έπαιζα τις νότες της σελίδας που η Ιστορία άνοιγε μπροστά μου. Οκ, άλλοι σου τα έλεγαν. Ο Γιαννίτσης και ο Μητσοτάκης από την μία. Οι κομμουνιστές από την άλλη. Παραδόξως είναι ταυτόχρονα δικαιωμένοι. Το ως τώρα σενάριο δικαιώνει τις αφηγήσεις και των μεν και των δε.
Μέχρι πριν ελάχιστους μήνες παίζαμε όλοι το παιχνίδι μνημόνιο. Τώρα το έχουμε αφήσει κάπως στην άκρη (κάπως, γιατί τελείως και να θες δεν γίνεται) και παίζουμε ένα από τα πολλά του απότοκα: το παιχνίδι φασισμός - αντιφασισμός, νεοναζισμός - αντινεοναζισμός. Μετά μπορεί να το αφήσουμε κι αυτό στην άκρη και να παίξουμε ακόμα πιο ακραία παιχνίδια. Επιστρέφοντας απ' τους νεκρούς ο Ανδρέας Λοβέρδος μιλάει στο νέο του βιβλίο για τη «Δημοκρατία της Έκτακτης Ανάγκης». Ο πρωθυπουργικός συνομιλητής Φαήλος Κρανιδιώτης τα λέει κι αυτός, αλλά στο πολύ πιο γλαφυρό, ορίστε πάρτε ένα άρθρο του Συντάγματος για πρόσχημα και καταλύστε το για όσο χρειαστεί.
Και σίγουρα όσο έχουν αμολυθεί τα μαύρα σκυλιά στους δρόμους και αλωνίζουν ολοένα και πιο προκλητικά, ολοένα και πιο ασύστολα, το να γίνει με την οποιαδήποτε αφορμή ένα γενικευμένο μπραφ και να αρχίζουμε να σφάζουμε οι μεν τους δε για κάνα δυο μερόνυχτα, κάθε άλλο παρά με επιστημονική φαντασία μοιάζει πια. Και να μην έρθει τότε η συνταγματικοφανής χουντίτσα να βάλει λίγο τάξη; Να έρθει. Όλοι θα την δεχτούν με αγαλλίαση. Στα Νέα, το Βήμα, την Καθημερινή και το Protagon η άφιξή της θα γίνει δεκτή περισσότερο ως αναγκαίο καλό παρά ως αναγκαίο κακό. Η υπόμνηση πάντως πως θα χρειαστεί η χουντίτσα να έχει σύντομη διάρκεια και να γίνουν σεβαστές οι προβλέψεις του Συντάγματος, θα συνοδεύει κάθε σωστό εντιτόριαλ. Οι ευθύνες θα διαμοιραστούν στη μέση: η παλαβή Αριστερά δια της μεταπολιτευτικής ιδεολογικής της ηγεμονίας μπόλιασε με ανομία το έδαφος, με αποτέλεσμα όταν σε αυτό βγήκαν και τα φυτά του ακροδεξιού χώρου η σύγκρουση να είναι αναπόφευκτη. Καταδικάζαμε τη βία από οπουδήποτε κι αν προέρχεται και δεν μας ακούγατε και μας λοιδορούσατε; Τώρα φάτε τα αποτελέσματά της. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θα εκδώσουν καμία γεμάτη ανησυχία και νουθεσίες ανακοίνωση, αλλά, στην Ευρώπη που έχτισαν, το βασικό τους ζητούμενο θα είναι η επίπτωση που θα έχει το νέο καθεστώς στο κοινό μας νόμισμα. Εφόσον βέβαια θα είναι ως τότε ακόμα κοινό μας. Μπορεί πάλι να χρησιμοποιηθεί και ως άλλοθι για να μας πετάξουν έξω. Θα πουλήσουν και δημοκρατία έτσι.
Τίποτα από όλα αυτά δεν θα συμβεί βέβαια, γιατί το είπα και στην αρχή: προσπαθώ να ερμηνεύσω την Ιστορία διαβάζοντας την τωρινή της σελίδα και μόνο. Με τα τωρινά της εργαλεία προβλέπω τα μελλούμενα. Τρίχες λοιπόν προβλέπω. Τα πράγματα εξελίσσονται πάντα με τρόπο διαφορετικό από ό,τι περιμένουμε (εκτός αν είμαστε κομμουνιστές ή νεοφιλελεύθεροι). Όπως όμως και αν εξελιχθούν, το γεγονός παραμένει πως αν η οικονομική κρίση μας βρήκε σε κατάσταση άρνησης μία φορά, η έξοδος των μαύρων σκυλιών στους δρόμους μας βρίσκει σε κατάσταση άρνησης πενήντα.
Από το «Δεν είναι τόσο επικίνδυνοι ώστε να αντιδράσουμε» ως το «Είναι πάρα πολύ επικίνδυνο τώρα πια να αντιδράσουμε» είναι μια αδράνεια δρόμος. Ένας δρόμος μερικών ημερών, βδομάδων, μηνών. Όχι παραπάνω. Και άσχετα με το τι κάνει ο καθένας από μας, η αδράνεια θεσμών, φορέων, κομμάτων -και δη αριστερών κομμάτων- είναι εξίσου και περισσότερο εφιαλτική. Όσο για την αδράνεια του κράτους, θα μπορούσα μέχρι πρότινος να δεχτώ -και να υπερασπιστώ ακόμη- την άποψη περί ανεκτικότητας της δημοκρατίας (ανεκτικότητας ίσως μαζοχιστικής, ίσως όμως και ενδεικτικής του ανώτερου ήθους της ως πολιτεύματος). Πλέον είναι προφανές πως τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά με τα οποία αντιμετωπίζει όσους φορούν κουκούλες και όσους βάζουν γκαζάκια από την μία, κι όσους μαχαιρώνουν και τραμπουκίζουν με την ελληνική σημαία στο χέρι ως όπλο από την άλλη, είναι ενδεικτική άλλων πραγμάτων. Θα μπορούσε η Χρυσή Αυγή να είχε βγει εγκαίρως εκτός νόμου, με το εγκαίρως να είναι ας πούμε, αν όχι από παλιότερα, πάντως σε έσχατη λύση όταν τα γκάλοπ άρχισαν να δείχνουν πως μπαίνει στη Βουλή; Θα μπορούσε. Καλή θέληση να υπήρχε και θα μπορούσε. Από τα σώματα ασφαλείας τουλάχιστον -η δράση των οποίων καθορίζει και σε μεγάλο βαθμό το ποιό έγκλημα εξιχνιάζεται και ποιό όχι- μόνο τέτοια θέληση δεν έχει επιδειχθεί. Οι δεσμοί άλλωστε ένστολου κράτους και δήθεν αντισυστημικού παρακράτους είναι εντονότατοι. Μπορεί να φανταστεί κανείς αντίστοιχη ακροαριστερή οργάνωση που θα είχε τέτοιο παρελθόν καταγεγραμμένης βίας και η οποία θα είχε την αντιμετώπιση νόμιμου πολιτικού κόμματος; Όχι. Ναι, αλλά δεν θα ωρυόταν η ΧΑ αν την απέκλειαν απ΄ τις εκλογές; Θα ωρυόταν. Αλλά θα ωρυόταν μια ιστορία που ως τότε αφορούσε λίγους. Που εν πάση περιπτώσει το πόσους πολλούς αφορούσε πλέον στην Ελλάδα που έσωσε ο Γιώργος Παπανδρέου δεν θα είχαμε την ευκαιρία να το μάθουμε. Αλλά τελικά δεν μας ενοχλούσε και τόσο να το μάθουμε. Και όχι, δεν τα βάζω με την αφορμ, αντί για την αιτία. Γιατί πέραν του πόσο φασίστας είναι ο καθένας, έχει τεράστια σημασία το αν του απενοχοποιείς τον φασισμό ως θεωρία και πράξη, έχει τεράστια σημασία το αν του λες, οκ ανερμάτιστε απολιτίκ καταναλωτή, είναι κι αυτή μια επιλογή σου, θεμιτή προς πολιτική κατανάλωση όπως όλες οι άλλες.
Αντιγράφω από έναν καλό φίλο: «όσο δεν κατανοούμε ότι και "η ερμηνεία και η ανάλυση" είναι οι ίδιες καταστατικές μιας κοινωνικής συνθήκης - επομένως οφείλουν να ανακαλύπτουν τη συγχρονικότητα του λόγου τους αλλά και να δημιουργούν το αύριο, θα παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε βολικά παραμύθια που εξηγούν τα πάντα αλλά δεν αλλάζουν τίποτα». Ίσως δηλαδή όλη αυτή η μεμψιμοιρία και ο πεσιμισμός να λειτουργούν ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Ίσως όσο μιλάμε για το ενδεχόμενο να έχουμε νεκρούς στους δρόμους, πολιτειακές εκτροπές κλπ, αντί να προειδοποιούμε, να συνεισφέρουμε στη δημιουργία ενός χειρότερου αύριο. Ωστόσο δεν μπορούμε νομίζω και να συνεχίσουμε να καμωνόμαστε ότι είναι υπερβολικό να ασχολούμαστε τόσο με τα τάγματα εφόδου.
Μέσα στα πάρα πολλά πράγματα για τα οποία ντρέπομαι στη ζωή μου, εξέχουσα θέση καταλαμβάνει πια ότι «επί των ημερών μου», ότι «στη βάρδια μου», οι φασίστες βγήκαν και βρώμισαν τη ζωή μας και την Ιστορία μας. Είναι επιτακτική ανάγκη να πολεμηθεί η ιδεολογία τους και οι πρακτικές τους. Είναι ήδη αργά. Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην είναι πολύ αργά.


old-boy.blogspot.com

8.9.12

Κράτα λίγο ακόμα




Η παραδοχή πως "οι καλοί κερδίζουν στο τέλος" είναι η μεγαλύτερη αλήθεια που μας έκρυψε ο καπιταλισμός εξορίζοντας την στα παραμύθια του Disney κάνοντας την να ακούγεται σαν ένα γραφικό απόφθευγμα ικανό να κοιμήσει τα παιδιά μέχρι να το ξεχάσουν μέσα από την σκληρή πραγματικότητα. 

Όμως οι καλοί πάντα κέρδιζαν. Όχι με το σταυρό στο χέρι και με ένα πιστοποιητικό καλοσύνης, αλλά με αγώνες και αίμα.Και οι καλοί θα κερδίσουν ακόμα μια φορά, ακόμα κι αν το παραμύθι σας το λέτε αληθινή ζωή, εμείς θα διώξουμε τους δράκους και στο τέλος της Ιστορίας θα χαμογελάμε αγκαλιασμένοι, κρατώντας ίσως σουβενίρ το κεφάλι του κακού λύκου, για να μαθαίνουν οι νέες γενιές.



3.9.12

Αχόρταγα


Τάιζε τον εαυτό του εικόνες φρίκης και εμβατήρια επανάστασης. Φοβόταν βλέπεις μη σβήσει η φωτιά που έκαιγε στα μάτια του...