Ο Σάντσο Πάντσα μπαίνει στον κινηματογράφο μιας επαρχιακής πόλης. Ψάχνει τον Δον Κιχώτη και τον βλέπει να κάθεται παράμερα με το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη. Η αίθουσα είναι σχεδόν γεμάτη, ο εξώστης μοιάζει με μια τεράστια στοά και είναι εντελώς κατειλημμένος από παιδιά που θορυβούν ασταμάτητα. Μετά από μερικές μάταιες προσπάθειες να φτάσει στον Δον Κιχώτη, ο Σάντσο κάθεται απρόθυμα στην πλατεία δίπλα σε ένα κοριτσάκι (η Δουλτσινέα;), που του προσφέρει ένα γλιφιντζούρι. Η προβολή άρχισε, είναι ένα έργο εποχής, στην οθόνη τρέχουν αρματωμένοι ιππότες, ξάφνου εμφανίζεται μια γυναίκα που βρίσκεται σε κίνδυνο. Μεμιάς ο Δον Κιχώτης σηκώνεται όρθιος, ξεθηκαρώνει το σπαθί του, χυμάει στην οθόνη και οι σπαθιές του αρχίζουν να κομματιάζουν το πανί. Στην οθόνη συνεχίζουν να φαίνονται η γυναίκα και οι ιππότες, αλλά το μαύρο σχίσιμο που δημιούργησε το σπαθί του Δον Κιχώτη μεγαλώνει όλο και περισσότερο, καταβροχθίζει αδυσώπητα τις εικόνες. Στο τέλος δεν μένει τίποτα σχεδόν από την οθόνη, διακρίνεται μόνο το ξύλινο πλαίσιο που τη στήριζε. Το κοινό αγανακτισμένο εγκαταλείπει την αίθουσα αλλά τα παιδιά που βρίσκονται στον εξώστη δεν σταματούν να ενθαρρύνουν με πάθος και φανατισμό τον Δον Κιχώτη. Μόνο το κορίτσι στην πλατεία κοιτάζει αποδοκιμαστικά.
Τι πρέπει να κάνουμε με τις φαντασιώσεις μας; να τις αγαπάμε, να τις πιστεύουμε σε τέτοιο σημείο που να πρέπει να τις καταστρέψουμε, να νοθεύσουμε το περιεχόμενό τους (αυτό είναι το νόημα του κινηματογράφου του Orson Welles). Αλλά όταν, στο τέλος, αποκαλυφθούν κενές, μη εισακουσθείσες και ανεκπλήρωτες, όταν δείξουν το τίποτα από το οποίο είναι καμωμένες, μόνο τότε θα μπορέσουμε να πληρώσουμε το τίμημα της αλήθειας τους, και θα συνειδητοποιήσουμε ότι η Δουλτσινέα, την οποία σώσαμε, δεν μπορεί να μας αγαπήσει.
http://jaquou.wordpress.com/2010/06/08/%CF%84%CE%B1-%CE%B5%CE%BE%CE%B9-%CF%89%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CE%BB%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου