Don Quixote

Don Quixote

31.12.14

14 πράγματα για το 2014








11.12.14

Για τον Νίκο Ρωμανό

Ξεκίνησε με σύννεφα σήμερα. Μετά έβγαλε έναν ήλιο φωτεινό και μεγάλο. Τόσο μεγάλο που μας ανάγκασε να βγούμε έξω και να τον θαυμάσουμε. Κανείς δεν μπόρεσε να αποφύγει το φως του. Κι όταν ήταν πλέον όλοι έξω, έπιασε μια βροχή που δεν μπόρεσε νa ξεπλύνει κανέναν από τα κρίματά του. Απλά τα μούσκεψε και τα έκανε να μυρίσουν θάνατο. Κι είδα πολύ θάνατο σήμερα που γιορτάζαμε τη ζωή. Και όχι, σε καμία περίπτωση δεν είμαι από αυτούς που μιλάνε για τον καιρό.

υγ: Δεν υπάρχει τίποτα πιο μεγάλο από το να παλεύεις να βγάλεις το άδικο από τη ζωή σου, με όπλο την ίδια σου τη ζωή. ΄Ήταν μια προσωπική περίπτωση που θρυμμάτισε πολλές μάσκες. Και έτσι ξέρουμε πόσο μίσος έχουμε απέναντί μας. Πολύτιμο μάθημα.




1.12.14

Είπαν: Δεκεμβριανά



http://liveradio.radiobubble.gr/2012/12/contrabbando-5122012-44.html?spref=fb


r.i.p contrabando, μεγάλος άνθρωπος, μεγάλη εκπομπή


Κι’ απέ Δεκέμβρη στην Αθήνα και Φωτιά.
Τούτο της Γης το θαλασσόδαρτο αγκωνάρι.
Λικνίζει κάτου από το Δρύ και την Ιτιά
το Διάκο, τον Κολοκοτρώνη και τον Άρη.

30.11.14

Των ορίων...

Καταδικάστε, κατηγορήστε, εξισώστε, ελπίστε, προκαλέστε (για) τον θάνατό του. Προσοχή όμως, μην αποκαλύψετε στον καθρέφτη πως το θύμα είστε εσείς, κι όχι αυτός, πως κάνει απεργία πείνας για σας, που καταδικάζετε, κατηγορείτε,εξισώνετε, ελπίζετε, προκαλείτε.Για τον θάνατο. Αλλά εδώ κυρίες και κύριοι, μιλάμε για ζωή. Τη δικιά σας.


9.11.14

Για το Βερολίνο τους, για το Βερολίνο μας

Σήμερα το Βερολίνο έχει την τιμητική του:

9/11/1938 η νύκτα των κρυστάλλων.
9/11/1989 η πτώση του τείχους.

Το ότι η ημερομηνία της πτώσης συμπίπτει με την ημερομηνία της μεγάλης σφαγής έκανε αφενός ημέτερους (με την ευρύτατη έννοια προφανώς) να διαλύσουν σαν κρύσταλλα κάποιες ψευδαισθήσεις,  αφετέρου στην άλλη πλευρά δημιούργησαν α) τις φωνές που μίλησαν για το τέλος της Ιστορίας (έχουν διαψευσθεί τόσο πανηγυρικά που με ποδοσφαιρικούς όρους θα το λέγαμε διασυρμό), και β) τις φωνές που είπαν να έχουν ένα πλαν β και να αρχίσουν το ξαναγράψιμο της Ευρωπαϊκής ιστορίας, ταυτίζοντας 2 ανόμοια μεταξύ τους πράγματα, δημιουργώντας αναλογίες μεταξύ του ναζισμού και του κομμουνισμού ως "κόκκινου φασισμού" και γενικά προσπαθώντας να σπιλώσουν τον δεύτερο (ως ιδεολογία και όχι ως πρακτική) δημιουργώντας μια Ευρώπη χωρίς μνήμη και άρα χωρίς αντιστάσεις. Τα αποτελέσματα τα ζούμε και εδώ (εξαφάνιση του Εμφυλίου από τα σχολικά βιβλία κτλ).
 Υπάρχουμε όμως και κάποιοι άλλοι που πάντα οι Κυριακές του φθινοπώρου μας θυμίζουν ένα Βερολίνο στο οποίο οι άγγελοι εγκαταλείπουν την αθανασία και την ασφάλεια του να μην έχεις φύλο για να ερωτευτούν μιαν ακροβάτη. Και το ρίσκο τους βγαίνει. Και ξέρεις, ε, στο τέλος εμείς θα κερδίσουμε. Και θα είναι σαν κάποια Κυριακή του Νοέμβρη, απόγευμα.



30.10.14

Ένα πιάτο στο κεφάλι




-Μα ποιος θα ευχόταν να φάει ένα πιάνο στο κεφάλι;

Ένα ορθογραφικό λάθος. Το σενάριο ήταν το παρακάτω: Εκεί που περπατούσε αμέριμνος έπεφτε πάνω του ένα πιάνο. Αυτό γινόταν στην αρχή του βιβλίου (στις πρώτες 15 σελίδες) και από κει και πέρα, με τον ίδιο νεκρό εξελισσόταν η ιστορία, προχωρούσε η ζωή, τελείωναν οι σελίδες, οι ήρωες έφταναν κάπου, το βιβλίο έκλεινε μέχρι να το πάρει στα χέρια του κάποιος άλλος και όλα να ξαναρχίσουν από τη αρχή με ένα πιάνο να πέφτει κι εκείνον νεκρό. Έλα που ο δαίμονας του τυπογραφείου είχε κέφια...

Εκεί που περπατούσε αμέριμνος, έπεσε στο κεφάλι του ένα πιάτο, σύμφωνα με κάποιον απρόσεκτο διορθωτή, ίσως ακόμα ακόμα και λόγω συγγραφικού λάθους. Και εκείνος, λιγάκι ζαλισμένος -ε, και σεις θα ήσαστε αν τρώγατε ένα πιάτο στο κεφάλι, αλλά αρκετά ζωντανός, να πρέπει να ζήσει μια ιστορία που όλοι τον θεωρούν νεκρό και συμπεριφέρονται σα να λείπει. Μια εφιαλτική μέρα της μαρμότας. 185 μαρτυρικές σελίδες, αν και περισσότερο πονούσε η σελίδα 82 (από τη μέση και κάτω ως την πρώτη πρόταση της 87).

Έλα, πες το, και συ θα προτιμούσες το πιάνο.


Και μια υποσημείωση: Από αύριο θα προσπαθούσε να αλλάξει την ιστορία. 



22.10.14

Ληστεία μετά φθόνου

Ληστεία μετά φθόνου ήταν το πόρισμα της όλης ιστορίας. Και παρόλα αυτά, όπως πάντα συμβαίνει σε τέτοιες περι(π)τώσεις, εξακολουθείς και περπατάς εκεί έξω. Καμιά δικαιοσύνη δεν πρόκειται να αποφανθεί για ζητήματα της καρδιάς, και σε τέτοιες εποχές νιώθω μια ανακούφιση που δεν το κάνει.
Ήμασταν διαφορετικοί. Ας πούμε αν γνωριζόμασταν σε άλλες εποχές εγώ θα ήμουν κυνηγητό (ο κυνηγημένος), εσύ κρυφτό, εγώ θα ήμουν σφηνοτουβλάκια, εσύ λέγκο, εγώ playmobil , εσύ Μπάρμπι, εγώ καρέλια και κονιάκ, εσύ κάποιο κοκτέηλ και λάκι στράηκ.

 Και διάολε αυτή σου η τύχη. Πάντα σ' ακολουθούσε σε οποιαδήποτε κίνηση. Είναι ωραίο να μην χρειάζεται να προσπαθήσεις. Αν κάτι ζήλευα σε σένα-για να μιλήσουμε και για τα δικά μου ποινικά, ήταν ότι είχες συμβιβαστεί και σε ικανοποιούσε η ιδέα του να μην προσπαθείς-η ίδια σου η φύση δηλαδή. Σου έρχονταν τα πάντα όπως έπρεπε. Δεν πάλεψες ποτέ για κάτι, ή μάλλον αν πάλεψες, η μόνη σου προσπάθεια ήταν να είσαι κοντά σε ανθρώπους που παλεύουν και κάπως, πάντα μα πάντα, να καταφέρνεις να παίρνεις τους κόπους της προσπάθειάς τους. Ένα συναισθηματικό βαμπίρ. Ναι, αυτό είναι η σωστή περιγραφή σου.

Κι ο φθόνος; Ε, δεν είναι προφανές; Ζήλευες που πάντα είχες την ανάγκη να σε κουβαλάει κάποιος, να πίνεις από πάνω του. Από  τους οργανισμούς που χρειάζονται ξενιστή. Κόντρα σε οποιαδήποτε Ιστορία που μιλούσε για χειραφέτηση. Μια εύθραυστη, γοητευτική και θανατηφόρα Μπλανς. Θανατηφόρα; Πως αλλιώς να ονομάσω το μαράζι που νιώθει κάποιος όταν αποχωρίζεστε; Αφήνεις πίσω ένα ζωντανό κουφάρι και προχωράς. Κι  αυτό περιφέρεται σαν ανορεξικό Ζόμπι μέχρι.

Μέχρι;


9.10.14

The rise and fall



Κάθε φορά που τελειώνω την ανάγνωση ενός βιβλίου γίνομαι πιο δυστυχισμένος. Θα περίμενε κανείς να γίνομαι πιο σοφός, αλλά σίγουρα δε νιώθω κάτι τέτοιο, εκτός κι αν με τον όρο σοφία εννοούμε τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε, τα όριά μας και την φθορά που αφήνει πίσω της η κάθε μέρα. Τότε ναι, εδώ και λίγο καιρό είμαι σοφός. Είμαι και άνεργος, έτσι έχω περισσότερο χρόνο να διαβάσω βιβλία, να δω ταινίες, να δυστυχήσω σε κάθε τέλος, ξέροντας πως ποτέ δεν θα γίνω ούτε ο πιο έξυπνος, ούτε ο πιο πετυχημένος άνεργος (ή η εκάστοτε ιδιότητα που μπορεί να έχω) . Η καυστικότητα και το χιούμορ μου, θα ναι σαν απαλό χάδι συγκριτικά με τις πύρινες λαίλαπες που αντιμετωπίζω καθημερινά, και οι γνώσεις μου, σαν να κοσκινίζω για αλάτι σε αλυκές, όταν κάποιοι άλλοι αρκεί να βουτήξουν τη χούφτα τους στη νεκρά θάλασσα του μυαλού τους.

Σήμερα θα επισκεφτώ κάτι κατακόμβες-καταφύγια σε καιρό πολέμου. Ενδιαφέρουσα ξενάγηση, ποτέ δεν ξέρεις αν θα χρειαστεί, αλλά ακόμα κι έτσι, αν τελικά χρειαστεί, πάλι τελευταίοι θα φτάσουμε. Είναι η μοίρα μας -αν υπάρχει μοίρα, είναι το υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι: Ο ήχος της πτώσης δηλαδή. Αυθεντικός και σπάνιος, όχι όμως τόσο σπάνιος θα ήθελα να ελπίζω. Ημιπολύτιμος, με έμφαση στο -ημί.





6.10.14

Θεατής

Παράλυση από δηλητηρίαση. Πας να χαϊδέψεις την πραγματικότητα κι αυτή σου πετάει μια δεσμίδα δηλητηριώδη αγκάθια σαν κάποιο εξωτικό ψάρι σε κείνες τις ταινίες-περιπέτειες που τόσο σου άρεσε να παρακολουθείς τα καλοκαίρια και που δεν τις θυμάσαι ακριβώς και ψιλοέχουν γίνει ένα μέσα στο κεφάλι σου, αλλά ναι, εκεί σίγουρα βρίσκεται κάποιο εξωτικό, δηλητηριώδες ψάρι. Μόνο που η πραγματικότητα δύσκολα θα μπορούσε να περάσει για εξωτική. Την πάτησες χαϊδεύοντας ένα  ταλαιπωρημένο αδέσποτο. Σε δάγκωσε και σου μετέφερε την παράλυσή του. Αυτό θα ήταν κάπως πιο πιστευτό. Αν σε ρωτήσουν. Γιατί δεν θυμάσαι πότε ή που αφέθηκες ακριβώς, 

Όπως και να χει το αποτέλεσμα είναι ένα. Εσύ, σε ένα κρεβάτι, σε  έναν καναπέ να παρακολουθείς αμέτοχος την παράνοια που σε δάγκωσε, χωρίς ποπ κορν, χωρίς αναψυκτικό, χωρίς να μπορείς να κουνήσεις ούτε ένα δακτυλάκι. 

Ωραία.

18.9.14

Είπαν: Για τον Παύλο

ο Παύλος, εκτελέστηκε/
πάνω στην άσφαλτο που πατούσε το τρίκυκλο
του Γκοτζαμάνη/
κι ένα κομμένο κεφάλι αντάρτη του Πάρνωνα
του αποθέσαν/
τον βρήκαν νεκρό ανάμεσο
σε 500 χιλιάρικα ψηφοδέλτια/
όλα, σε μετρητά.
κι ο τυπογράφος τους,
γελάει ακόμα.

15.9.14

The show, must go on

"Πάμε γι' άλλα", τον άκουγαν να τους λέει κάθε βράδυ χαιρετώντας τους μέχρι την επόμενη κοινωνική συνεύρεση τους. Όλοι αυτό τον άκουγαν να λέει και θαύμαζαν το κουράγιο του, τη θέληση για ζωή, πως δεν τον έπαιρνε με τίποτα από κάτω στα άσχημα και πως δεν στεκόταν ποτέ υπερβολικά στα καλά. 
"Πάμε γι' άλλα" κόντευε να γίνει το σύνθημα μιας ολόκληρης της πόλης που δεν έμενε στάσιμη και κινούταν με ασταμάτητους ρυθμούς. 
"Πάμε γι' άλλα" ακούγονταν και κανείς δεν ήξερε που πήγαινε ο μυστηριώδης τύπος μέχρι να τον ξαναδούν.
"Πάμε γυάλα" έβγαινε από το στόμα του, κι όλοι θα μπορούσαν να το έχουν εξακριβώσει αν τον ακολουθούσαν κάποιο βράδυ μέχρι το τοπικό ενυδρείο όπου έκανε και την τελευταία του στάση. Εκεί, φορούσε το κοστούμι του χρυσόψαρου και περνούσε τη νύχτα του μέσα σε μια γιγαντιαία, ασφαλή γυάλα, σβήνοντας τις οποιεσδήποτε τραυματικές εμπειρίες είχαν συμβεί κατά τη διάρκεια της μέρας, αποδομώντας οτιδήποτε θετικό στα εξ ων συνετέθη.
"Πάμε γυάλα" έλεγε και επέστρεφε στην ασφάλεια μιας τεχνητής μήτρας γιατί η πραγματικότητα ήταν υπερβολικά σκληρή για να την αντέξει χωρίς βοηθήματα.
"Πάμε γυάλα".



16.8.14

Η αρχιτεκτονική του νέο-φασίστα νέο-έλληνα


Θα μπορούσα να έχω πει το ποστ ο χρυσαυγίτης γείτονας, αλλά δεν θα το κάνω για πολλούς και διάφορους λόγους, πρώτος και κύριος δεν είναι η τωρινή μου γειτονιά, αλλά μια άλλη βγαλμένη από το παρελθόν, ο δεύτερος είναι πως χρυσαυγίτης είναι ο γιος του γείτονα κι όχι ο ίδιος απ' όσο διατείνεται. 

Μονοκατοικία λοιπόν. Δύο ορόφων. Για όλη την οικογένεια. Σημαία στο ισόγειο (δεν είναι ορατή, αλλά είναι η επίσημη σημαία της χώρας), σημαία στον δεύτερο όροφο (η άλλη, ή όχι και τόσο δημοκρατική, αυτή που χρησιμοποιούσαμε ως το 1978) για να δείξουμε πόσο καλοί πατριώτες είμαστε. Ένας φοίνικας που παραπέμπει σε διαφορετικό πράγμα από το έρμο το φυτό αυτό καθεαυτό και για να δέσει το γλυκό, γαρνιτούρα, για πλέον της 20ετίας τα μπετά για έναν ενδεχόμενο δεύτερο όροφο, όταν αξιωθεί ο Θεός και δώσει ένα εγγονάκι.  Τα μπετά βέβαια νομίζω πως πια έχουν χαλάσει, γιατί ο Θεός δεν ήθελε και ο μικρός νεό-φασίστας δεν στάθηκε στο "υψος των περιστάσεων".

Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Όλα χωράνε σ' αυτή τη στραβή φωτογραφία που τράβηξα με το κινητό μου. Γιατί ποτέ δεν ήταν στραβός ο γιαλός, πάντα στραβά αρμενίζαμε. Όταν βέβαια έκαιγε ο πράσινος ήλιος, ήμασταν απλά νέο-έλληνες...Στην πορεία, όψιμα, ανακαλύψαμε και τον ακροδεξιό πατριωτισμό και γίναμε νέο-φασίστες. Γιατί ο νέο-φασίστας δεν αγαπάει τη χώρα του, τη βλέπει σαν αγελάδα που τόσο καιρό του έδινε άκοπα το γάλα της και τώρα που την ξεζούμισε, ψάχνει να βρει κάποιον ένοχο κατηγορώντας όλους τους άλλους που βγήκε από τη βολή του.

Τα εγγόνια των χιτών  γίναν (νέο)δημοκράτες και Πασόκοι, και τα παιδιά τους γίναν εν μια νυκτί (νέο)χίτες και (νέο)ταγματασφαλίτες, έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους...Η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Καλώς τα δεχτήκαμε...

15.8.14

Ακρωτηριασμένες ισοπαλίες

"Όταν ξεφεύγεις απ' το χτες και νιώθεις ανακούφιση μεγάλη, γελάν μαζί σου οι στιγμές, που εύκολα σου κλέψανε οι άλλοι..."

Πόσο μάλλον όταν το φευγιό δεν είναι μόνιμο. Όταν οι λογαριασμοί με το παρελθόν μένουν ανοικτοί κι όταν οι συναντήσεις μπορούν να είναι από ένα καθημερινό τυπικό μονόπρακτο, μέχρι επίσημη πρεμιέρα.

Κι όταν τελειώνει όλο αυτό, και γυρνάς στη φωλιά σου, καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι να έχεις το καταφύγιό σου..ένα "σπιτάκι" σαν κι αυτά που είχαμε μικροί, όταν το κυνηγητό ήταν ένα παιχνίδι που άρχιζε και τελείωνε ανάλογα με την όρεξή μας ή έστω με τη φωνή της μάνας...

Σπιτάκι λοιπόν, μέχρι να βρούμε τη δύναμη να ξανατρέξουμε, ή εκείνη τη μεγαλύτερη δύναμη να το σταματήσουμε και να πάμε να παίξουμε κανένα άλλο παιχνίδι, με νόημα και σαφείς κανόνες, με αντιπάλους αληθινούς ανθρώπους κι όχι τον Πινόκιο και τους 40 κλέφτες, ένα παιχνίδι που δεν καταλήγει με εφιάλτες, αγκαλιά στην λεκάνη του μπάνιου ή διπλωμένος μέσα στην μπανιέρα...


13.8.14

ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΨΥΚΤΗ ΤΟΥ ΧΑΝΣΕΛ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΚΡΕΤΕΛ

Μερικοί άνθρωποι γράφουν αυτά που θα ήθελες να γράψεις εσύ. Όχι από σύμπτωση, όχι μια και δύο φορές. Είναι λες και σουλατσάρουν πάνω στους νευρώνες του μυαλού σου και που και που σταματάνε και σημειώνουν με το μπλοκάκι τους και όταν έρχεται η ώρα στα πετάνε στα μούτρα. Με κάποιους ανθρώπους δεν έχεις πιει ένα γαμημένο τσίπουρο και η μόνη σου επαφή είναι κάτι σκόρπιες λέξεις από δω κι από κει στο διαδίκτυο. Και δύο αφιερώσεις. Εκατέρωθεν πια. Κάποιοι άνθρωποι πρέπει να εκδίδονται για χάρη μας σ' αυτές τις εποχές. 'Ένας από αυτούς είναι ο από κάτω κύριος.

"Τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα", λέει σε κάποιους τοίχους. Οι τοίχοι έχουν την συνήθεια να αναπαράγουν τα μεγαλύτερα κλισέ, αλλά αν κοιτάξεις προσεκτικά θα βρεις κρυμμένες μεγάλες αλήθειες.

Αφού δεν είναι αλήθεια (και δεν είναι και ψέματα), ο Κάπα Κάπα Μοίρης σκέφτηκε πως θα μπορούσαν να έχουν μια (τουλάχιστον) διαφορετική εκδοχή.

Πήγε λοιπόν, μάζεψε (δεν ξέρω και γω πως τα κατάφερε καλά με τόσο μικρό μπάτζετ) τους ήρωες και του έπεισε να ξαναπαίξουν  ρόλους  στο σήμερα. Δεν θα σου πω περισσότερα.

Μικρές υπαρξιακές σφαλιάρες, από έναν άνθρωπο που πίσω από την ψηφιακή του ταυτότητα προσπαθεί να μας ξυπνήσει με τον τρόπο που ξέρει καλά: Γράφοντας. Δεν αναπαράγει κλισέ, δεν ουρλιάζει και οι καλοί δεν κερδίζουν στο τέλος. Γιατί, οι καλοί δεν είναι απαραίτητα καλοί πλέον και οι κακοί μπορεί να είναι καλύτεροι.

Κανένας από μας όμως δεν θα κερδίσει τίποτα χωρίς αγώνα. Για μας και για τους άλλους.  Για να μη γίνει ο προορισμός μας, μια τεράστια υψικάμινος.


8.8.14

Το κλείσιμο της σελίδας

Έκλεισε μια σελίδα βαριά σαν σιδερένια πόρτα πίσω του και βγήκε στον δρόμο. Περίμενε πως θα ήταν πιο ελαφρύς, αλλά δεν ήταν. Σήμερα κουβαλούσε ένα τελείως διαφορετικό βάρος. Οι πλάτες και τα γόνατά του κόντευαν να λυγίσουν στο ύψος της περίστασης. Να περάσουν από κάτω, σκοτώνοντας την αναμονή και φεύγοντας από την πίσω πόρτα, σχεδόν κύριοι. Σχεδόν αναίμακτα. Αλλά φευ, εκεί, θα περίμενε τον άνεμο. Κλαράκι να λυγίσει ή να αντέξει. Ήλπιζε το δεύτερο. Να γίνουν οι πόρτες σελίδες, να ναι όλα πιο απλά...

6.8.14

Σκουληκοτροφή

Ξέρεις γιατί δεν θέλεις να μαθαίνεις για την Παλαιστίνη, για τα νεκρά μωρά, για τον θάνατο, για τους κουρελιασμένους στα σκουπίδια, για τους φυλακισμένους, για τους αυτόχειρες;

Σου χαλάνε την αίσθηση της μοναδικότητάς σου, την αίσθηση πως είσαι προορισμένος για κάτι μεγάλο. Για αυτό στοιβάζεις πράγματα, στις ντουλάπες σου, μεγαμπάητ στους υπολογιστές σου, αναμνήσεις στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου σου.  Εφόδια για κάποιο μέλλον που θα κάνεις επίδειξη του "είναι" σου.

Για αυτό υπακούς σε εντολές που δεν κατανοείς, που τις νιώθεις άδικες, απάνθρωπες. Περιμένεις μια επιβράβευση, σ' αυτή τη ζωή ιδανικά, αλλά έστω και στην επόμενη...

Και έρχεται μια μέρα και τελειώνουν όλα κι ούτε που καταλαβαίνεις πως..

Μια ζωή με κόφτη, γιατί στις υψηλές συγκινήσεις παρουσιάζεις πρόβλημα...

Κι έχεις ζήσει μια ζωή γεμάτη μη, προορισμένος απλά να γίνεις μια πολύ γκουρμέ σκουληκοτροφή.. 

31.7.14

Πτώση νοικοκυραίων

Σήμερα έχει πτώση νοικοκυραίων...έκανα μια ευχή να μην μπορέσουν να ξανασηκωθούν...





Μέχρι την επόμενη πτώση...

Με τρομάζει που επιλέξατε το σκοτάδι, διαλέγοντας πλευρά..

Με τρομάζει που πήρατε την νεκρική ησυχία αντί για το γέλιο...

Με τρομάζει που διαλέξατε τους μπράβους από τους όμοιούς σας...

Με τρομάζει που δεν σας ενοχλεί η ήττα..

Με τρομάζει που κλείνετε τα μάτια ο ένας στον άλλο μιλώντας για ανέμους και νερά που δεν είναι δικά σας, που δεν θα είναι ποτέ δικά σας...

Με τρομάζει που ζυγώνει ο καιρός...


...Μα περισσότερο απ' όλα, αυτό που με τρομάζει, είναι πως κάθε φορά που πέφτετε από τα σύννεφα, κάνετε σκοπό της ζωής σας να ξανανέβετε εκεί πάνω, ουρά την ουρά, ταμείο το ταμείο, σαββατοκύριακο το σαββατοκύριακο, ξαναγεμίζοντας τη μίζερή σας ύπαρξη, μέχρι την έκπληξη της επόμενης πτώσης...


30.7.14

Η ιστορική μνήμη και τα συνεχή χτυπήματα...

Μια νέα έρευνα από το πανεπιστήμιο του Newcastle στην Αγγλία έδειξε ότι εγκεφαλικές βλάβες που επηρεάζουν τη μνήμη και την σκέψη προκαλούνται όχι μόνο από σοβαρά ατυχήματα/χτυπήματα στο κεφάλι, αλλά ακόμα και από πολύ πιο ήπια χτυπήματα, όπως για παράδειγμα αν πέσει κανείς από τον ποδήλατο.

Πηγή: http://www.onmed.gr/ygeia/item/316555-akoma-kai-to-paramikro-xtypima-sto-kefali-prokalei-vlaves-ston-egkefalo#ixzz38xiw1jAp


Αυτό λέει η έρευνα του πανεπιστημίου του Νιουκάστλ. Αυτό είναι ένα βίντεο από τη Μανωλάδα πέρσι τον Απρίλη:

Αυτό είναι η τοποθέτηση του δημόσιου κατηγόρου μετά την απόφαση του μεικτού Δικαστηρίου στην Πάτρα:



Κι αυτά είναι 4 χρόνια μνημόνιο: 



Και μεις είμαστε αυτό: 




Ζαλισμένοι στα σκοινιά, ξεχνώντας πολύ εύκολα.. Άλλοι πιάνουμε πρόθυμα τον διπλανό μας προσπαθώντας να κρατηθούμε μαζί του, κι άλλοι ορμάνε στον διπλανό  νομίζοντας πως αυτός προκάλεσε τα χτυπήματα, ξεχνώντας τη πραγματικότητα, επιλέγοντας την "επικράτηση του πιο δυνατού" σε έναν λάκο που τα λιοντάρια ακόμα απολαμβάνουν το θέαμα του αλληλοσπαραγμού μας μην έχοντας κατέβει στην αρένα. 

Ή μάλλον ψέματα, αυτοί οι τελευταίοι συνειδητά αρνούνται να δουν τα γεγονότα, ελπίζοντας πως θα γλιτώσουν από τα νύχια των λιονταριών κάνοντας τη βρώμικη δουλειά για αυτούς. Άλλωστε, από τέτοιους, άλλο τίποτα στην ιστορία..

Αυτό στα προσεχώς.




*Στα πλαίσια της κινητικότητας, την εποχή του μαζέματος της σοδειάς θα ονομάζονται εργάτες γης που βοηθάνε στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας, ενώ την εποχή της πληρωμής και έπειτα, θα λέγονται λαθρομετανάστες που αμείβονται με δικιά τους πρωτοβουλία μαύρα και συμβάλουν στη διάλυση των ταμείων...κάπως έτσι δηλαδή τα είπε το δικαστήριο..Κι οι σφαίρες, ε, άνθρωπος είναι, είχε νεύρα...






29.6.14

Όταν η ευτυχία θα συναντήσει τη δυστυχία στο γήπεδο

Δεν έχω δει ακόμα Μουντιάλ. Συνειδητό μποϊκοτάζ που ξέρω πως δεν θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά περισσότερο σαν ένα τεστ για τον εαυτό μου, τίποτα περισσότερο. Να ξέρω πως μπορώ να αποστρέψω το βλέμμα από τη μαυρίλα που πλασάρουν με χρυσόσκονη και αίμα.

Και στην τελική, καλύτερα. Η αγαπημένη μου Αγγλία (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αγαπώ παθολογικά αυτή τη χώρα και την κουλτούρα της), καθώς και οι Χιλιανοί κι οι Ουρουγουανοί έφυγαν ήδη, οπότε πρακτικά χανόταν και το υποτιθέμενο οπαδικό ενδιαφέρον.

Σήμερα παίζουν 2 χώρες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Η κεντρική Αμερική συναντά την νότια Ευρώπη. Διαβάζω για την Κόστα Ρίκα:

"Η Κόστα Ρίκα είναι γνωστή για την προοδευτική περιβαλλοντική πολιτική της και είναι η μόνη χώρα που πληροί τα πέντε κριτήρια που καθορίζονται για τη μέτρηση της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας. Η Κόστα Ρίκα δεν έχει καθόλου στρατό! Είναι επιπλέον η πιο δημοκρατική χώρα της περιοχής, καθώς έχει συνεχή δημοκρατία από το 1948 (καμία άλλη χώρα της Λατινικής Αμερική δεν το έχει καταφέρει). Τα χρήματα που θα απαιτούνταν για τη συντήρηση στρατού διοχετεύονται στην παιδεία, τη φροντίδα του περιβάλλοντος και τον πολιτισμό! Η Κόστα Ρίκα είναι μια από τις πιο ευτυχισμένες χώρες του κόσμου, σύμφωνα με το δείκτη Happy Planet Index (HPI), μάλιστα το 2012 κατάκτησε την πρώτη θέση στη λίστα.

Από την άλλη διαβάζω για την Ελλάδα:

"Την τέταρτη θέση ανάμεσα στις δέκα πιο δυστυχισμένες χώρες του κόσμου καταλαμβάνει η Ελλάδα, όπως δείχνουν τα στοιχεία έρευνας της Gallup.
Μάλιστα, η Ελλάδα βρίσκεται μόλις μία θέση πάνω από τη Συρία, η οποία μαστίζεται από τον εμφύλιο πόλεμο."

Δεν θα αλλάξει κάτι λοιπόν στη ζωή των ευτυχισμένων Κοσταρικανών αν σήμερα αποκλειστούν από την Ελλάδα. Θα ήταν όμως πολύ άσχημο, για την τέταρτη πιο δυστυχισμένη χώρα στον κόσμο να ψάχνει ανάταση μέσα από εθνικές επιτυχίες βασισμένες σε μια μπάλα ποδοσφαίρου. Γιατί δυστυχώς αυτό θα γίνει. Άλλωστε στη χώρα του ξερού, χωμάτινου καλοκαιριού, του καυτού ήλιου και των πάλαι ποτέ χαρούμενων ανθρώπων, έχουμε μάθει κι η χαρά μας να είναι κάλπικη, με ανάθεση, σαν τις ευθύνες μας. Η εικόνα μετά τον αγώνα με την Ακτή Ελεφαντοστού, ήταν αποκρουστική. Χιλιάδες να βγαίνουν στις πλατείες και να πανηγυρίζουν, όταν δεν έχουν βγει ούτε μια φορά την τελευταία τετραετία να διαμαρτυρηθούν για την (ν)τροπή που έχουν πάρει οι ζωές τους.

Σήμερα λοιπόν, στο καταπράσινο γήπεδο μιας πολύ πληγωμένης χώρας, κάτω από τους προβολείς του καπιταλισμού και τα εκατομμύρια, πρόθυμα να καταναλώσουν τη στιγμή βλέμματα, συναντιέται η ευτυχία με τη δυστυχία. Ευχή μου, να κερδίσει η ομορφιά.

Υγ: Κόστα Ρικα aka πλούσια ακτή. Εδώ τις ξεπουλάμε τις ακτές.

26.6.14

30 και πρόωρον





Στρογγυλός αριθμός. Απόλυτος. Δεν σε αφήνει να κάνεις λάθος. Το κλείσιμο μιας δεκαετίας, στο κατώφλι της επόμενης.  Βιάστηκα και εγώ να βγω στον κόσμο. Στους 7 ½ μήνες, είπα τσουπ, την κάνω από εδώ και προχωράω. Να δω τι είναι εκεί έξω. Έτσι, τρέχανε την μάνα μου από την Άμφισσα στη Λαμία με ασθενοφόρο και σπασμένα τα νερά για να γεννήσει και μετά εμένα από τη Λαμία στην Αθήνα με ταξί -από μικρός στην άνεση, για να βρω θερμοκοιτίδα να με κρατήσει.
Κι αφού έφτασα Αθήνα μέσα από τις φλόγες, τυλιγμένος στον καύσωνα με 2 μάλλινες κουβέρτες (έτσι φαντάζονταν η μάνα του πατέρα μου πως πρέπει να με μεταφέρει), σε οριακή θερμοκρασία και έλλειψη οξυγόνου, τα κατάφερα στο τσακ. Τόσα χιλιόμετρα, σε τόσες λίγες ώρες ζωής, ε, είπα να αράξω για έναν μήνα.

Και κύλισαν τα 10 πρώτα χρόνια, σχετικά ευτυχισμένα (ήρθε και η μικρή το 92’) και φτάσαμε στο 1994, που στα γενέθλιά μου έφαγα τόσο πολύ (σε γκολ όσα άρπαξε η Εθνική στο Μουντιάλ του 94’), που την επόμενη με τρέχανε στο νοσοκομείο με τουμπανιασμένο στομάχι. Γκραντ σουξέ.

Από τα 10 μέχρι τα 20 ήταν ομολογουμένως πιο δύσκολα τα πράγματα. Αποτυχίες, επιτυχίες, θυμάμαι ιδιαίτερα το γκολ του Βαζέχα στο Άμστερνταμ, ένα διαζύγιο, ένα αυτοάνοσο, έναν θάνατο, κάτι πανελλήνιες και μια Πάτρα (το Μαθηματικό λίγο ρόλο έπαιξε), μια χαμένη παρθενιά, μια αυτοκτονία, μια ΔΕΘ, κάτι Ολυμπιακούς που στη συνέχεια θα τους σνομπάραμε στα πρώτα σκιρτήματα μιας πολιτικής συνείδησης κι ένα Γιούρο που πανηγυρίστηκε με φινέτσα και χωρίς ακρότητες (από μας λέμε). Έμοιαζαν άλλωστε ακόμα, πιο αθώα τα πράγματα.

Από τα 20 μέχρι τα 30 νομίζω πως βρίσκεται συμπυκνωμένο το μεγαλύτερο κομμάτι αυτού που είμαι σήμερα. Μιλάμε για τα περισσότερα των μεθυσιών, μιλάμε για καμένες βραδιές, μιλάμε για ταινίες, πορείες, δοκιμές και δοκιμασίες, θέατρα, βιβλία, συναυλίες, ανθρώπους που θα θυμάμαι για μια ζωή, άνθρωποι που κέρδισα, που έχασα, που έφυγαν. Μιλάμε για την αληθινή ζωή σιγά σιγά να αφήνει το πέπλο της και να στέκεται γυμνή μπροστά σου. Μια αιωνιότητα έκανε να πέσει αυτό το πέπλο κι ακόμα δεν είμαι σίγουρος για το πόσο όμορφη ή άσχημη είναι. Εξαρτάται ξεκάθαρα από τη γωνία που θα την κοιτάξεις κι αν θα μάθεις να αγαπάς τα σημάδια της ή αν θα αποστρέφεις το βλέμμα υποκρινόμενος πως δεν υπάρχουν. Θεμέλια. Κάπως έτσι. Άνθρωποι και γεγονότα ως θεμέλια κι όχι απλά μόνο ως σημάδια όπως τις προηγούμενες δύο δεκαετίες.


Μπαίνω εκ των πραγμάτων σε μια νέα δεκαετία. Κάθε φορά με σάουντρακ εθνικούς θριάμβους ή πανωλεθρίες. Ευτυχώς δεν αισθάνθηκα ποτέ μου πως οι σταθμοί στη ζωή μου είχαν χρώμα και σχήμα κάποιας σημαίας και το βάδισμά μου δεν φέρει το βάρος καμιάς υποχρέωσης. Κουβαλάω μόνο τη θέληση να εκπληρώσω τα όνειρά μου και να κάνω ευτυχισμένους όσους στέκονται δίπλα μου. Σε έναν καλύτερο κόσμο. Εδώ ή αλλού δεν ξέρω. Οι αλυσίδες είναι λιγότερες, το βάρος πιο μικρό. Κοίταξα πίσω και είδα πως δεν είμαι μόνος μου, κι αυτό σήμερα που σας γράφω είναι το πιο σημαντικό. 30, λοιπόν, comes with a smile. Πρόωρα πάντα.

27.5.14

ΝΕΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ (ποφππ dayz)

Δεκαετία 70-Η απαρχή του ΝΕΚ

Σαν απαρχή του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου (ΝΕΚ), τοποθετείται τυπικά (αν και με κάποια ασάφεια) το 1970, με την έκδοση της «Αναπάραστασης» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και τη συμμετοχή της ταινίας στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η βασική διαφοροποίηση του ΝΕΚ απο την μέχρι τότε παραγωγή στην Ελλάδα, είναι η δημιουργία ταινιών όχι για εμπορική κατανάλωση, αλλά με βασικό κριτήριο την καλλιτεχνική αξία, με φιλοσοφικούς/πολιτικούς προβληματισμούς, με χρήση νέων τεχνικών στη κινηματογράφηση, με θεματολογία αντλουμενή απο την ελληνική πραγματικότητα και την πρόσφατη ιστορία της χώρας. Το 1974, με την πτώση της δικτατορίας, η ρήξη ανάμεσα εμπορικού κινηματογράφου από τη μια και ανεξάρτητου από την άλλη σε όλα τα επίπεδα (ιδεολογικό, αισθητικό και συνθηκών παραγωγής) είναι οριστική.
Η μεταπολίτευση φέρνει μια αναγέννηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του κινηματογράφου. Η μεγάλη παραγωγή της δεκαετίας του 60, δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Νέοι κινηματογραφιστές καταθέτουν καινούριες ιδέες και χαράζουν τη δική τους διαδρομή. Το ελληνικό σινεμά μπαίνει σε μια διαφορετική περίοδο.
Το 1974 ιδρύεται η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών του κινηματογράφου.
Η “ταφόπλακα” στη σκοτεινή εποχή της Δικτατορίας μπαίνει με το πολύ καλό “Μάθε παιδί μου γράμματα” του Θόδωρου Μαραγκού, ενώ τη Μεταπολίτευση καλωσορίζει ένας άλλος Θεόδωρος, ο Αγγελόπουλος με τον εξαιρετικό “Θίασο» του.



Η νέα γενιά δημιουργών με το έργο της παρουσιάζει μια σειρά απο αιτήματα. Αίτημα εκφραστικής αυτονομίας - αίτημα ελληνικότητας - αίτημα πολιτικότητας, πού συνοψίζονται τελικά στην ανάγκη ανίχνευσης και προσδιορισμού μιας ταυτότητας πού έχει στερηθεί αυτός ο τόπος μέσα από τις λογής ανακοπές ή επεμβάσεις (εμφύλιος και επιπτώσεις του - δικτατορία). Αυτοι οι κινηματογραφιστές αγνοούν τις προδιαγραφές και προχωρούν σε μια αντιηρωική και έξω από κάθε ωραιοποίηση παρουσίαση της σκληρής ελληνικής πραγματικότητας.Η στροφή προς τη μελέτη της πρόσφατης ελληνικής Ιστορίας (Αγγελόπουλος) , ο πειραματικός κινηματογράφος πού λειτουργεί περιθωριακά (Σφήκας), η ποιητική αλληγορία (Παναγιωτόπουλος) , η κριτική ηθογραφία (Βούλγαρης), ο στρατευμένος κινηματογράφος πού βρέθηκε σε έξαρση μετά το 1974 και ο αγωνιστικός κινηματογράφος πού κουβαλάει την αδεξιότητα του στρατευμένου, είναι τα βασικά είδη πού κυριαρχούν στον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο.
Άλλο χαρακτηριστικό των προϊόντων του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου είναι η ΓΚΕΤΟΠΟΙΗΣΗ. Δεν είναι πια καταναλώσιμος από τις λαϊκές μάζες και η τηλεόραση τον αγνοεί. Μόνο ένα μικρό κοινό μεσαίων κυρίως στρωμάτων βρήκε πρόσβαση στους κινηματογράφους τέχνης και τις λέσχες πού πρωτολειτούργησαν συστηματικά μέσα στην περίοδο της δικτατορίας για να εκπληρώσουν μιαν ανάγκη πολιτικής έκφρασης. Η στάση του επίσημου κράτους απέναντι στους νέους κινηματογραφιστές είναι εχθρική και εκδηλώνεται είτε σαν κρατική αδιαφορία είτε σαν άμεση και βίαιη αντίδραση με τη μορφή της λογοκρισίας πού λειτουργεί ακόμη με νόμους της εποχής της ναζιστικής κατοχής. Η Εξουσία αισθάνεται να απειλείται και με αντιδράσεις φεουδαρχών προ-καπιταλιστικής κοινωνίας προσπαθεί να ανακόψει και να φιμώσει τον μόνιμο αντίλογο πού αποτελεί αυτή τη στιγμή ο Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος.
Για να οριοθετηθεί καλύτερα ο Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος, χρήζει μια ματία στην κοινωνικοπολιτική ιστορία της Ελλάδας μετά το τέλος του εμφυλίου και την εξέλιξη του κινηματογράφου στη χώρα σε αυτά τα χρόνια. Για την περίοδο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μέχρι το 1960, δεν μπορούμε να μιλάμε για ελληνικό κινηματογράφο (ως εθνική σχολή με κάποια ενότητα και συνέχεια όπως π. χ. ο Ιταλικός νεορεαλισμός στη γειτονική μας Ιταλία) παρά για μερικές εξαιρέσεις-ταινίες.
Η κοινωνική ζωή του τόπου δυναστεύεται από το φάσμα της ήττας του εμφυλίου πολέμου, τον πνευματικό και σωματικό κατακερματισμό των προοδευτικών δυνάμεων, την αναγωγή του πρόσφατου Ιστορικού παρελθόντος σε θέμα-ταμπού, την αντικομουνιστική υστερία και τις απαγορεύσεις πού επιβάλλει η νικήτρια κυρίαρχη τάξη. Από την άλλη μεριά, ο αγροτικός χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας και ή έλλειψη βιομηχανικής ζωής στερούν από τον ελληνικό κινηματογράφο την ευκαιρία να διεκδικήσει κάποια θέση στον διεθνή κινηματογραφικό στίβο και να παρακολουθήσει τα ρεύματα της εποχής του.
Ό εμπορικός κινηματογράφος βρίσκει στέρεο έδαφος μέσα σ' αυτές τις μεταπολεμικές συνθήκες και οικοδομεί τη δυναστεία του χρησιμοποιώντας ως υλικά του καθιερωμένες συμβατικές αξίες και αντιγράφοντας χολλυγουντιανά πρότυπα πού προσαρμόζονται στα ελληνικά δεδομένα. Ως κινηματογραφικά είδη κυριαρχούν το φολκλόρ, η ελαφριά κωμωδία και το μελό ενώ παράλληλα βελτιώνεται ή κινηματογραφική τεχνική πού μετατρέπει τη βιοτεχνία παραγωγής ταινιών σε βιομηχανία κινηματογραφικών προϊόντων αποκλειστικά εγχώριας κατανάλωσης. Την ίδια περίοδο επικρατεί το "σταρ-σύστεμ". δηλαδή ή ταινία στηρίζει την εμπορικότητά της στο όνομα ενός δημοφιλούς ηθοποιού.

Μέσα στο 1955-1967 η εμπορική ταινία κυριαρχεί αριθμητικά και δυναστεύει τον τόπο ιδεολογικά, παράγοντας ως ένα σημείο ή και αναπαράγοντας τις αστικές αξίες και τα καθημερινά όνειρα του μέσου Έλληνα. Ό λαϊκός χαρακτήρας του κινηματογράφου (χαρακτήρας πού χάθηκε ανεπίτρεπτα με την εισβολή της τηλεόρασης του 1967) καθορίζει αυτή την παραγωγή πού φτάνει σ' έναν μέσο όρο εκατό (100) περίπου ταινιών το χρόνο, καταλαμβάνοντας έτσι ή Ελλάδα την πρώτη θέση στον κόσμο - σε αναλογία με τον πληθυσμό της - στην παραγωγή ταινιών αποκλειστικά εγχώριας κατανάλωσης. Ταινίες - εξαιρέσεις (αυτόνομα καλλιτεχνικά προϊόντα ή ταινίες - τέχνης) αυτής της περιόδου έχουμε: 1951. "Πικρό Ψωμί" του Γρηγόρη Γρηγορίου - 1954. "Κυριακάτικο Ξύπνημα" και 1955. "Στέλλα" του Μιχάλη Κακογιάννη. - 1955. "Κάλπικη Λίρα του Γιώργου Τζαβέλλα και "Δράκος" του Νίκου Κούνδουρου.

Το 1960 πρωτολειτουργεί το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και νομοθετείται ή Βιομηχανία του κινηματογράφου. Το Φεστιβάλ ξεκινάει σαν μια εμποροπανήγυρις των προϊόντων του εμπορικού κινηματογράφου για: να εξελιχτεί σύντομα, και πίσω από τις πλάτες του συστήματος πού το έθρεψε, σαν χώρο ζυμώσεων και διεργασιών, μια θερμοκοιτίδα τελικά απ' όπου θα ξεπηδήσει ο Νέος Ελληνικός κινηματογράφος.
Το δημοκρατικό άνοιγμα της κυβέρνησης του Κέντρου στην περίοδο 1963 -1965 έχει ως αποτέλεσμα, για πρώτη φορά μετά την απελευθέρωση, να υπάρξει κάποια ελευθερία έκφρασης. Δυνάμεις νέων κινηματογραφιστών κάνουν τις πρώτες τους απόπειρες κι έτσι έχουμε μια μαζική παραγωγή ταινιών μικρού μήκους κυρίως.
Οι πρώτοι καρποί φαίνονται το 1966, οριακή χρονιά όπου οι κριτικοί μιλούν για ένα Νέο Εθνικό Κινηματογράφο πού ή εξέλιξή του ανακόπτεται βίαια με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας το 1967. 0ι νέοι κυρίως κινηματογραφιστές, μουδιασμένοι από το σοκ και τις απαγορεύσεις πού επιβάλλει το δικτατορικό καθεστώς, υποχωρούν και αποσύρονται. Άλλοι φεύγουν στο εξωτερικό (διασπορά). Ορισμένοι στρέφονται προς την διαφήμιση και την τηλεόραση πού μόλις αρχίζει την πρωτόγονη και αντιδραστική της πορεία.
Μετά την καταστολή των πρώτων χρόνων της δικτατορίας, αυτοί πού έμειναν ενεργοποιούνται και αρχίζουν να δουλεύουν αυτολογοκριτικά. Ελληνικές ταινίες βγαίνουν έξω από τα σύνορα. προβάλλονται σε διεθνή Φεστιβάλ και κερδίζουν αναγνώριση. Πρωτοεμφανίζεται ή θεωρητική σκέψη και κριτική ανάλυση, κυρίως μέσα από το περιοδικό "Σύγχρονος Κινηματογράφος" και γίνεται μια προσπάθεια θεωρητικής τοποθέτησης πού καλλιεργείται τεκμηριωμένα και συστηματικά και όχι αποσπασματικά και ευκαιριακά όπως γινόταν ως τότε. Στα τελευταία χρόνια της δικτατορίας αρχίζει να διαμορφώνεται ο όρος "Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος" και να χρησιμοποιείται σε αντιδιαστολή με το ως τότε κυρίαρχο κύκλωμα παραγωγής και διανομής εμπορικών ταινιών.
Το 1977 το Υπουργείο Βιομηχανίας στέρησε στους νέους κινηματογραφιστές την άδεια προβολής ταινιών μέσα στην Ελλάδα, αλλά και σε ξένα φεστιβάλ. Η σχετική νομοθεσία έφερε κύμα αντιδράσεων στους Έλλληνες κινηματογραφιστές, και αποκορύφωμα αυτού ήταν η διοργάνωση του Αντι-Φεστιβάλ του 1977. Ταινίες όπως το Βαρύ Πεπόνι(Τάσσιος), οι Κυνηγοί (Αγελλόπουλος) και το Vortex (Κούνδουρος) έκαναν πρεμιέρα παράλληλα με το 18ο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Όμως αυτή η φόρα που παίρνει ο κινηματογράφος με την είσοδο νέων δημουργών, δεν κρατάει για πολύ. Η τηλεόραση είναι νέο μέσο για την Ελλάδα,η άνοδος της μουδιάζει το κοινό που αποσύρεται σιγά σιγά από τις αίθουσες ενω απορροφάει πολλούς από τους δημιουργούς του χωρου.
Η έλλειψη χρημάτων κάνει την κινηματογραφική παραγωγή να εξαρτάται όλο και περισσότερο από τις κρατικές επιχορηγήσεις. Έτσι έχουμε τρεις κατηγορίες κινηματογράφου την επόμενη περίοδο. Μια κατηγορία με την κρατική ευλογία καλή ή κακή δεν έχει σημασία, μια των δημιουργών που με καλλιτεχνική συνέπεια προσπαθούν να κάνουν ταινίες που να αφορούν και το κοινό, προσπαθώντας να το ξαναφέρουν στις αίθουσες και μια τρίτη κατηφορία που είναι ταινίες προσωπικές, πειραματικές, που με χαμηλά κοστολόγια προσπαθούν να αρθρώσουν ένα διαφορετικό, πρωτοποριακό, κινηματογραφικό λόγο, χωρίς τις περισσότερες φορές να τα καταφέρνουν. Το αποτέλεσμα είναι και το κοινό να μπερδεύεται και οι δημιουργοί να μη μπορούν απερίσπαστοι να δημιουργήσουν, αλλά να κινούνται συγχισμένοι ανάμεσα σε αυτές τις τρεις κατηγορίες.
Το κλείσιμο αυτή της δεκαετίας, σφραγίζεται το 1977 με το κύκνειο άσμα της θρυλικής «Φίνος Φίλμς» και την ταινία «Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται» η οποία αποτελεί στην ουσία και την ταφόπλακα του κλασικού ελληνικού κινηματογράφου που άνθισε την δεκαετία του 60.

Δεκαετία 80 – Η εποχή της βιντεοκασσέτας

Η δεκαετία του 80 μπαίνει με την κυριαρχία του βίντεο. Η μεγαλύτερη παραγωγή σε βιντεοταινίες (γνωστές και ως «βιντεοτούβλα») με πολύ κακής ποιότητας υλικό γίνεται εκείνη τη περίοδο. Οι κινηματογράφοι ο ένας μετά τον άλλο γίνονται σούπερ μάρκετ.
Την εποχή αυτή, ένα νέο είδος ελληνικής φαρσοκωμωδίας δημιουργείται με νέα αστέρια όπως ο Στάθης Ψάλτης, ο Μιχάλης Μόσιος που δημιουργεί τον χαρακτήρα του «Ταμτάκου», ο Κώστας Τσάκωνας, ο Xάρρυ Kλυνν που δημιουργεί το χαρακτήρα του «Τραμπάκουλα» στην ταινία «Αλαλούμ» το 1982 και άλλες.
Το σινεμά μοιάζει να περνάει μια περίοδο νάρκης. Παρόλα αυτά δεν είναι λίγοι οι δημιουργοί που επιμένουν και καταφέρνουν να ξαναβραβευτεί το ελληνικό σινεμά στο εξωτερικό, να ξαναφέρει το κοινό στις αίθουσες.
Μερικές από τις αξιοπρόσεκτες παραγωγές αυτής της δεκαετίας, αποτελούν οι ταινίες «Παραγγελιά» που βασίζονταν στην πραγματική ιστορία του Σπύρου Κοεμτζή και η «Λούφα και παραλλαγή» που γυρίστηκε λίγα χρόνια αργότερα και σατίριζε τα τηλεοπτικά πράγματα επί δικτατορίας. Μια ακόμα όαση στην κινηματογραφική ξηρασία της εποχής αυτής, αποτέλεσε και το «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη. Άλλες αξιόλογες προσπάθειες είναι η «Φωτογραφία» του Νίκου Παπατάκη, το «Νοκ-Ουτ» του Παύλου Τάσσιου, « Οι Απέναντι» του Γεώργιου Πανουσόπουλου κ.α.
Ο Βέγγος συνεχίζει να κάνει με επιτυχία περισσότερες κωμωδίες, αλλά αυτή τη φορά προθέτοντας δραματικά στοιχεία, δείχνοντας ένα πιο κοινωνικό πρόσωπο.
Κεφάλαιο Νικολαίδης
Αυτός ο εξαιρετικός κινηματογραφιστής(1939-2007) αποτέλεσε ξεχωριστό κεφάλαιο για τον Ελληνικό κινηματογράφο μιας και οι ταινίες του ποτέ δε θα μπορούσαν να γίνουν ταινίες-κλασσικά παραδείγματα του ΝΕΚ. Χάραξε μόνος του μια πορεία μαγεμένος από την Αμερική του 50’ του Πέρι Κόμο, των τζουκ μποξ και των Κάντιλακ. Ξεκίνησε να κάνει ταινίες από το 1962 και σταμάτησε το 2005, αλλά η δεκαετία του 1980 ήταν η δικιά του δεκαετία. Από το 1979 και τα «κουρέλια» του που ακόμα και σήμερα τραγουδάνε, μέχρι και το 1990 και τον άνθρωπο που κατάφερε να αγαπήσει ένα πτώμα(Singapore Sling) κατάφερνε πάντα να κάνει ταινίες που δίχαζαν κοινό και κριτικούς. Ταινίες που βραβεύονταν σε πολλά φεστιβάλ και ταινίες που τύχαιναν μέχρι και απαγόρευση προβολής.
Οι ήρωες του άνθρωποι δίπλα στο γκρεμό που παίζουν τα ρέστα τους μπλοφάροντας και ενίοτε καταφέρνουν να κερδίσουν. Το σεξ και ο θάνατος, ζευγάρι αχώριστο σε όλες του τις ταινίες περπατά παράλληλα με τα φαντάσματα του παρελθόντος έχοντας ως φόντο την περιφρόνηση και την πάλη απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία. Με το zero years το 2005 ολοκλήρωσε αυτόν το ξεχωριστό κύκλο.





Δεκαετια 90 - Παρακολουθώντας τις εξελίξεις από την άκρη της πόλης

Η γενικότερη κινηματογραφική ανομβρία της δεκαετίας του 80 δείχνει έντονα τα σημάδια της και στην επόμενη δεκαετία. Ο ερχομός της ιδιωτικής τηλεόρασης θα απορροφήσει μεγάλο μέρος των ατόμων που εργάζονται στον χώρο καθώς και θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του κοινού με την πλειάδα των προγραμμάτων και των τηλεοπτικών σειρών (αμερικανικής ραφής) που εισάγει. Η εγχώρια παραγωγή κάνει ωστόσο τα πρώτα συστηματικά ανοίγματά της στην Ευρώπη και στη διεθνή συμπαραγωγή, ενώ εμφανίζεται ολοένα και ισχυρότερος ο θεσμός του ιδιώτη παραγωγού. Στα τέλη της δεκαετίας του 90' και μετά από μια χρονική περίοδο "κινηματογραφικής κάμψης" η Ελληνική παραγωγή επαναφέρει τους σινεφίλ στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ο Ελληνικός κινηματογράφος ενσωματώνει μοντέρνες φόρμες σκηνοθεσίας. Οι ελληνικές ταινίες προβάλλονται σε φεστιβάλ όλου του κόσμου. Στη συντριπτική τους πλειονότητα ωστόσο είναι μικρά φεστιβάλ.
Ασφαλώς φωτεινή εξαίρεση αποτελεί η περίπτωση του Θόδωρου Αγγελόπουλου, οι ταινίες του οποίου διαγωνίζονται και βραβεύονται στα μεγάλα φεστιβάλ με κορυφαια βραβευση τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Κανών για την ταινια "Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα"(1998). Εξίσου σημαντικές ταινίες του: "Το Μετέωρο βήμα του Πελαργού"(1991) οπου χωρις να διευκρινίζει την πόλη όπου τοποθετείται η ταινία, φτιάχνει ένα έργο-μεταίχμιο πάνω στην απελπισία του τέλους του αιώνα και τη διασταύρωση δύο όμορων πολιτισμών (Αλβανία - Ελλάδα), θεματολογία που απασχόλησε ιδαίτερα τον Ελληνικό Κινηματογράφο λόγω της εισροής μεταναστευτικών πληθυσμών και των κοινωνικών αντιγνωμιών που επέφεραν. Μια άλλη ταινία του σκηνοθέτη ήταν "Το βλέμμα του Οδυσσέα" το οποίο είχε μια τεράστια εισπρακτική πορεία σε όλον τον κόσμο και ήταν η πρώτη φορά που ο Αγγελόπουλος συνεργάστηκε με αμερικάνους παραγωγούς και με πρωταγωνιστή τον Harvey Keitel.
Ο Παντελής Βούλγαρης σημαδεύει επίσης αυτήν την δεκαετία με την ανθρωποκεντρική σπονδυλωτή ταινία του "Όλα είναι δρόμος" του 1998.
Άλλες αξιόλογες προσπαθειες αυτης της δεκαετιας ειναι το "Από την άκρη της πόλης" του Κων/νου Γιάνναρη που παρουσιάζει μια παρέα Ρωσσοπόντιων που έρχονται στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωη και καταλήγουν αντ’αυτού στο περιθώριο. Ο Γιάνναρης θέτει διαχωριστικές γραμμές ακόμη και στα άτομα που ανήκουν στην ίδια κοινότητα. Απο τη μια πλευρά οι γονείς που κυνηγούν το μεροκάματο και απο την άλλη οι νέοι που αναλώνουν τη ζωή τους στα ναρκωτικά και την πορνεία. Η ταινία που προβλήθηκε το 1998, απέσπασε θετικές κριτικές, ενώ συμμετείχε και στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Βερολίνου. Στο ιδιο φεστιβάλ συμμετείχε και ενα χρόνο νωρίτερα το «My sweet home» του Φίλιππου Τσίτου. Τελος ο μικρός πρωταγωνιστής της ταινίας της Πέννυς Παναγιωτοπούλου «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: ο μπαμπάς μου», Γιώργος Καραγιάννης, απέσπασε το πρώτο βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο.




Η κρατική επιχορήγηση και γενικότερα η εμπιστοσύνη προς τους νεότερους σκηνοθέτες παραμένει ένα μεγάλο αγκάθι για τον ελληνικό Κινηματογράφο. Μια αξιόλογη προσπάθεια που περιγράφει αυτήν την κατάσταση με μια δόση χιουμορ, ειναι η παρθενική ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη, το "No Budget Story" που δείχνει τις προσπάθειες ενός φέρελπη σκηνοθέτη να γυρίσει τη δική του ταινία. Εξίσου ενδιαφέρουσα και η δεύτερη ταινία του τα "Φτηνά Τσιγάρα" που φανερώνει πλέον το ύφος του σκηνοθέτη που δημιουργεί -όπως ο ίδιος τις αποκαλεί- "μελαγχολικές κωμωδίες". Άξιες αναφοράς αυτή την περίοδο είναι και οι προσπάθειες για ελληνικά road movies από το Σταύρο Τσιώλη “Ας περιμένουν οι γυναίκες”.
Ένα νέο είδος που εμφανίζεται έντονα αυτή την δεκαετία είναι η σεξοκωμωδία, που συνδύασε, με σχηματικό τρόπο, την κωμωδία με τον ερωτισμό και πραγματοποίησε μια μαζική, σχεδόν ισοπεδωτική εμφάνιση στο κινηματογραφικό στερέωμα,ιδιαιτέρως, μετά τη διανομή του “Safe sex“(Ρεππας-Παπαθανασιου). Συνήθως οι σύγχρονες ελληνικές σεξοκωμωδίες ακολουθούν συγκεκριμένους αισθητικούς κανόνες που αποσκοπούν στη σίγουρη εμπορική επιτυχία, με την χρήση αθυροστομιών και χοντροκομμένων( τις περισσότερες φορές) σεξουαλικών αστείων. Οι ταινίες αυτές είναι απλοϊκές και αισθητικά άκομψες, είτε στη σκηνοθεσία, είτε στη σύλληψη. Ενώ θα μπορούσαν να είναι αιχμηρές και ηθικο-ιδεολογικά προκλητικές ταινίες (Οπως "Ο Δρακουλας Των Εξαρχειων" στα 80s ), λόγω της επιλογής τολμηρών ερωτικών θεμάτων με αναπόφευκτες κοινωνικές προεκτάσεις, παρόλα αυτά επιλέγουν να βουλιάξουν στην πεζότητα, προτείνοντας τη μετριότερη εκδοχή του σεξισμού στον κινηματογράφο, ενώ από στυλιστικής άποψης πρόκειται για φιλμ που συνήθως ενστερνίζονται τις τηλεοπτικές προδιαγραφές.
Παρόλα τα αρνητικά που τους καταλογιζονται, τα φιλμ αυτά κατάφεραν να φέρουν ένα μεγάλο μέρος του κοινού της τηλεόρασης στις αίθουσες και να αναζωογονήσουν οικονομικά ένα μέρος των ελληνικών παραγωγών. Έσπρωξαν νέους θεατές προς τις υπόλοιπες, πιο φιλόδοξες καλλιτεχνικά ελληνικές ταινίες και προς το διεθνή κινηματογράφο που προβάλλεται στα σινεμά.
Η ταινία-φαινόμενο αυτής της τάσης, ειναι η τεράστια εισπρακτική επιτυχία,“Safe sex“ που ξεπερασε το 1.000.000 εισητηρια, ενω αντιστοίχου στυλ ειναι: η "Θηλυκη Εταιρεια"(ΝΙκος Περρακης) οι "Γυναικες Δηλητηριο"(Νικος Ζερβος) κ.α.



Δεκαετία των 00’s Νέος-νέος ελληνικός κινηματογράφος

Μετά το 2000, η παραγωγή ταινίων αρχίζει σχετικά να σταθεροποιείται και να φτάνει περίπου τις 20 ταινίες το χρόνο. Αρχίζει σταδιακά να υπάρχει μια άνοδος στην ποιότητα της παραγώγης, με ταινίες που δημιουργόυν μια κάποια αίσθηση τόσο στο εσωτερικό όσο
και στο εξωτερικό. Παρότι δεν μπορόυμε ακόμα να μιλάμε για ελληνικό κινηματογράφο με σταθερή ανοδική πορεία και σοβαρή, αδιάσπαστη εγχώρια παραγωγή, ταινίες οπώς η "Πολίτικη κουζίνα" του Τάσσου Μπουλμέτη, οι "Νύφες” του Παντελή Βούλγαρη, το "Hardcore" του Ντέννη Ηλιάδη, ο "Βασιλίας" του Νικου Γραμματικού, το "Σπιρτόκουτο" του Γιάννη Οικονομίδη, η “Ιστορία 52” του Αλέξη Αλεξίου, η “Διαγραφή» του Θάνου Ανεστόπουλου κ.α. αποδεικνύουν την ύπαρξη ενός δυναμικού δημιουργικού ρεύματος και ενός ελληνικού κινηματογράφου που απαιτεί να αποκτήσει χαρακτήρα και κύρος. Βέβαια εδώ να προσθέσουμε πως οι περισσότερες από τις ταινίες αυτής της δεκαετίας ξεφεύγουν από τις κλασσικές “νόρμες” του νέου ελληνικού κινηματογράφου, δημιουργώντας έναν νέο, νέο ελληνικό κινηματογράφο, πιο παγκοσμιοποιημένο, με διαφορετικά άγχη και αγωνίες, αλλά εξίσου ποιοτικό.
Παρότι τα προβλήματα παραμένουν τα ίδια (υποχρηματοδότηση και κρατική αδιαφορία), η νέα γενία δημιουργών επιμένει σε πείσμα των συνθηκών να δημιουργεί έργα υψηλού επιπέδου. Πέρσι , έγινε μια μεθοδευμένη κίνηση - αντίδραση - στον κρατικό μηχανισμό με την δημιουργία της ομάδας "Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη". Αποτελούμενη απο μια πλειάδα σκηνοθετών, σεναριογράφων και ατόμων που δουλεύουν στο χώρο του κινηματογράφου, έχει σαν στόχο την εναντίωση στη παρούσα σαθρή κυβερνητική πολίτικη καθώς και την αύξηση της χρηματοδότησης που δίνεται ετησίως απο το ελληνικό κέντρο κινηματογράφου για την παραγωγή ταινιών. Σε αυτό το πνεύμα οι "Κινηματογραφιστες στην Ομιχλη" προχώρησαν στο μποϋκοτάζ του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η πρόσφατη διεθνής επιτυχία των ταινιών "Κυνόδοντας" του Γιώργου Λάνθιμου με τη βράβευση στο φεστιβάλ των Καννών, της "Στρέλλας" του Πάνου Κούτρα στο φεστιβάλ του Βερολίνου και της "Ακαδημία Πλάτωνος" του Φίλλιπου Τσίτσου στο φεστιβάλ του Λοκάρνο, επανέφερε το ενδιαφέρον του κοινού στο σοβαρό εγχώριο κινηματογράφο και αναμένεται να παίξει κάποιο ρόλο στις μετέπειτα εξελίξεις. Όπως και να έχει, μπαίνοντας πλέον στην επόμενη δεκαετία φαίνεται αναγκαία πια, μια ριζική αλλαγή στο πως έχουν τα πράγματα καθώς το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου ακόμα φαντάζει ασαφές.

Crying game - Neil Jordan

Τhe crying game is no game…. Και πως θα μπορούσε άλλωστε; Ο Νeil Jordan είναι αποφασισμένος να σοκάρει το 1992 την πολύ συντηρητική Μ.Βρετανία γυρίζοντας πάνω σε δικό του σενάριο (oscar πρωτότυπου σεναρίου 1992) ένα στην ουσία θεατρικό έργο για τον κινηματογράφο.

Στην πορεία των χρόνων ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει αποδείξει πολλάκις την ευαισθησία του απέναντι σ αυτό που θεωρείται από την κοινωνία διαφορετικό και μέσα από τις ταινίες του φροντίζει να μας κάνει πιο ευαίσθητους και λιγότερο «ρατσιστές». Καταφέρνει να πιάσει ένα θέμα που καίει και όχι μόνο να μην καεί αλλά να το σερβίρει με μια μαεστρική σκηνοθεσία και για επιδόρπιο να μας προσφέρει απίθανες ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές.

Μέχρι την ώρα που θα τελειώσει η ταινία, θα έχετε όλοι μια διαφορετική άποψη για το ωραίο. Ένα κατά βάση συναισθηματικό θρίλερ το οποίο καταφέρνει να γίνεται σκοτεινά αστείο και παράλληλα να αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές του θεατή. Σκληρό, λυρικό, ελπιδοφόρο, συνταρακτικό απογειώνεται στα χέρια του νατουραλιστή Jordan και προσγειώνεται στις καρδιές μας.

Μια ταινία γεμάτη εκπλήξεις, μια ταινία γροθιά στο στομάχι του μέσου Ευρωπαίου το 1992 και ίσως του μέσου Έλληνα το 2009. Ζούμε σε μια χώρα που οτιδήποτε ξεφεύγει από το καθώς πρέπει δαιμονοποιείται, γκετοποιείται και τελικά πετάγεται στο περιθώριο όπου σαπίζει και είναι το χρώμα, το φύλο, οι σεξουαλικές ή πολιτικές προτιμήσεις υπάρχουν θέματα τα οποία βρωμάει. Είτε σαν κοινωνία δε τα έχουμε αντιμετωπίσει γιατί απλά προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν στην καλύτερη ή στην χειρότερη εξαπολύουμε κυνήγια μαγισσών.

Δε προτείνουμε κάποια λύση απλά σας καλούμε να απολαύσετε την ταινία και ίσως να προβληματιστείτε.. Καλή θέαση…

Persepolis - Vincent Paronnaud , Marjane Satrapi

Στην Τεχεράνη της δεκαετίας του 1970, η μικρή Marjane μεγαλώνει στο τέλος της δυναστείας του Σάχη, παρατηρώντας με τα μεγάλα μάτια της και την αθωότητα του μικρού παιδιού τα κακώς κείμενα της αυστηρής και κλειστής κοινωνίας της. Μέσα από τα μέλη της οικογένειάς της- ανθρώπων σκεπτόμενων που επιθυμούν την κοινωνικοπολιτική αλλαγή- βιώνει την Ισλαμική Επανάσταση του Χομεϊνί και την ανατροπή του παλιού καθεστώτος. Αρνείται να συμβιβαστεί με τη νέα τάξη πραγμάτων και στην αρχή της εφηβείας της φυγαδεύεται στην Αυστρία από τους ίδιους τους γονείς της, οι οποίοι επιθυμούν ένα πιο ασφαλές (και υγιές) περιβάλλον για να μεγαλώσει η κόρη τους . Εκεί, γνωρίζει από πρώτο χέρι την ευρωπαϊκή κουλτούρα, μορφώνεται, ερωτεύεται, κινδυνεύει να πεθάνει στο δρόμο και επιστρέφει στο σπίτι της μετά από λίγα χρόνια, έχοντας συνειδητοποιήσει τι σημαίνει να ζεις ,τα χρώματα της ίδιας της ζωής, σε βαριά κατάθλιψη, μόνο και μόνο για να αντιμετωπίσει εκ νέου τη στυγνή πραγματικότητα της ισλαμικής Τεχεράνης, μέχρι την επόμενη (και τελευταία μέχρι σήμερα) μετανάστευσή της στο Παρίσι.

Bασισμένο στις ομότιτλες σκιτσαρισμένες (διάσημες, πια) αυτοβιογραφικές ιστορίες της ίδιας της Marjane Satrapi, που συσκηνοθετεί (σε δικό της σενάριο) με τον Vincent Paronnaud, το μελαγχολικό αυτό animation. Ένα ασπρόμαυρο προσωπικό ημερολόγιο μιας άλλης θαρρείς πιο τυχερής Άννας φρανκ, το οποίο καταφέρνει με ουσιαστική σκηνοθεσία και απλό σχέδιό να μεταφέρει όλες τις αγωνίες και τα όνειρα ενός νέου ανθρώπου που μεγαλώνει σε αντίξοες συνθήκες, κάτι που μεγεθύνεται από το γεγονός ότι εδώ αφορά μια γυναίκα στον ισλαμικό κόσμο.

Η πόλη του Θεού - Fernando Meirelles

Η ταινία που προκάλεσε τη δήλωση του προέδρου της Βραζιλίας Luiz Inacio Lula da Silva οτι “αποτελεί πράγματι την κραυγή της χώρας για αλλαγή”. Βασισμένο στο βιβλίο του Paulo Lins ο οποίος πέρασε σχεδόν ένα χρόνο στην πόλη του θεού, όπως αποκαλείται το γκέτο στο λόφο του Rio de Janeiro ."Η Πόλη του Θεού" είναι ένα συγκρότημα κατοικιών στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, χτισμένο το 1960, το οποίο στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, έγινε ένα από τα πιο επικίνδυνα μέρη, όπου τη θέση της αστυνομίας έχουν πάρει οι συμμορίες, και μικρά παιδιά μεγαλώνουν δίπλα σε ναρκωτικά και όπλα ( Kλέβω, σνιφάρω, σκοτώνω. Είμαι άντρας.” Η ατάκα ενός 5χρονου μπόμπιρα σε σοκάρει).
Ο Rocket όμως είναι διαφορετικός. Του αρέσει η φωτογραφία και το πάθος του για αυτή είναι το όπλο για να ξεφύγει από την πραγματικότητά του και να διεκδικήσει κάτι διαφορετικό. Δε τα καταφέρνει όμως και τελικά γίνεται ο ξεναγός μας στις ιστορίες του λόφου.
Ο Fernando Meirelles σκηνοθετεί αριστουργηματικά και αφήνει στον θεατή να μπει στην ψυχοσύνθεση των ηρώων. Σοκάρει και δίνει γέλιο με απίστευτη άνεση Το κοφτό μοντάζ σε συνδυασμό με την γρήγορη κάμερα και την οθόνη που χωρίζεται στα δυο, σε ταξιδεύει με ευρηματικά flashback διανύοντας 30 χρόνια μέσα σε 2 ώρες γεμάτες αδρεναλίνη.Η φωτογραφία είναι τόσο όμορφα δοσμένη μέσα σε πορτοκαλί φίλτρα που ταιριάζουν τόσο στα Βραζιλιάνικα τοπία όσο στους κοφτούς ρυθμούς της ταινίας. Τέλος οι ερμηνείες είναι πραγματικά αξιοθαύμαστες. το καστ που αποτελείται από πάνω από 200 ερασιτέχνες ηθοποιούς δεν φαίνεται να έχει πουθενά πρόβλημα .Οι δυο πρωταγωνιστές είναι εξαιρετικοί, αλλά θα ξεχωρίσουμε τον De Hora που θα δώσει πραγματικό ρεσιτάλ.
Clue: Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα.. Απολαύστε το υπεύθυνα..

Citizen Kane

Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του παιδιού-θαύματος του Αμερικάνικου Kινηματογράφου, που σε ηλικία 25 ετών συγκλόνισε τον κόσμο και συνεχίζει να θεωρείται από πολλούς η σημαντικότερη ταινία του Παγκόσμιου Kινηματογράφου (σύμφωνα με το Αμερικάνικο Ινστιτούτο Κινηματογράφου), ακόμα και σήμερα. Είναι από τις φορές που μια ταινία είναι τόσο μεγάλη και συμβολίζει τόσα πολλά πράγματα, που ο οποιοσδήποτε θα ένιωθε μικρός για να μιλήσει για αυτή.

Πως να μιλήσεις άλλωστε για ένα αριστούργημα-project πάνω στο οποίο ο Welles μπόρεσε να “ξεδιπλώσει” το πολύπλευρο ταλέντο του;΄Εγραψε, σκηνοθέτησε, και πρωταγωνίστησε στην ταινία, όντας και στα τρία άριστος.
Τεχνικά εμφανίζεται για πρώτη φορά, η χρήση του βάθους πεδίου, αλλά και του πλάνου σεκάνς, τα αξιοπρόσεκτα ειδικά εφφέ στην αναπαράσταση του "Xanadou", που ειναι προϊόν κινηματογράφισης μνινιατούρων και μοντάζ, αλλά και οι λήψεις απο ψηλά, που συνδιάζονται με λήψεις από το πάτωμα, για να δώσουν το "ανέβασμα" και το "χαμήλωμα" του κεντρικού ήρωα.
Σεναριακά βασίζει τον ήρωα του, Charles Foster Kane πάνω στο Μεγιστάνα Ρούντολφ Χιρστ (μεγιστάνας του τύπου και ένα από τα τότε σύμβολα του Καπιταλισμού), και ουσιαστικά αφηγείται τη ζωή του και το τέλος του μέσα από όλες τις μεταπτώσεις, επαγγελματικές και προσωπικές. Σήμερα, κάποιος που θα δει την ταινία, ίσως τη βρει διδακτική με την κακή έννοια, αλλά σκεφτείτε ότι την έκανε το μυαλό μιας 25χρονης ιδιοφυίας 70 χρόνια πριν, και πως ακόμα και σήμερα παραμένει επίκαιρη για πάρα πολύ κόσμο.
Συμπερασματικά πρόκειται για μια ταινία της οποίας το στόρυ το έχουμε ξαναδεί (πέρασαν άλλωστε 70 χρόνια), για την εποχή του αποτέλεσε μια επανάσταση στο μέσο και κυρίως ο δημιουργός του ήταν ένας από τους ανθρώπους που εκμεταλεύτηκαν τον χώρο του θεάμαστος και συνέβαλαν ώστε ο Αμερικάνικος Κινηματογράφος να πάρει την προσοχή και την προβολή που έχει σήμερα. Καλό ή κακό, αυτό θα το κρίνετε εσείς. Άλλωστε δεν υπάρχει μόνο άσπρο ή μόνο μαύρο στο θαυμαστό κόσμο του Welles.
Και κάτι τελευταίο, αφού δείτε φυσικά την ταινία. Τι σημαίνει για σας Rosebud;

7.5.14

του Μάη. του 13'

Μου ζητήθηκε ένα αντικείμενο για να περιγράψω το Μάη, ευτυχώς οι καταστάσεις με έφεραν μακριά από την Πάτρα για μερικές μέρες και έτσι δεν μπήκα ποτέ σε τέτοια διλήμματα.

 Πώς να περιγράψεις έναν μήνα τόσο αντιφατικό, για να δούμε. Έχουμε σίγουρα κόκκινο. Πολύ κόκκινο, ποτάμια αίμα κυλάνε τους Μάηδες. Από το Σικάγο και τη Θεσσαλονίκη, μέχρι την Καισαριανή. Έχει τον ιδρώτα του έρωτα και αυτόν τον άλλον, τον παράταιρο των πανελληνίων. Τι άλλο, έχει μυρωδιές από γιασεμιά, και γεύση από αλάτι στα χείλη -τα πρώτα μπάνια. Έχει ανοικτά παράθυρα αυτοκινήτων, κιθάρες και φωτιές στην παραλία. Έχει θερινά σινεμά και συναυλίες σε κλειστούς ακόμα χώρους. Έχει ξεκινήματα αλλά και μεγάλες εμφατικές τελείες. Ο Μάης, ο Μάης είναι ένα όχημα που πηγαίνει τον καθέναν στο καλοκαίρι του. Τόσο δύσκολο, όσο και αναπόφευκτο. Θα ανεβείτε

το κείμενο γράφτηκε για το maydayz 2013.

5.5.14

Μάταια

Και συνέχιζε να ψάχνει εθισμούς, μπας και καταπολεμούσε κάποτε, εκείνον που είχε στους ανθρώπους...

3.5.14

Η ευτυχία μου θα ναι ζήτημα ύψους

Από εκείνη την εποχή της σιγουριάς για τις ιδέες σου και το να "γαληνεύεις καθώς τραντάζεσαι" έχοντας πεθάνει για μια βεβαιότητα, στην εποχή που τραντάζεσαι το βράδυ στο κρεβάτι καθώς δεν μπορείς να γαληνέψεις. Ούτε γύρω, ούτε μέσα σου. Κι ο θάνατος, (η) καθημερινότητα.










30.4.14

Νικάμε

Ο καπιταλισμός θα σου πουλήσει τη φωτογραφία του φανοστάτη από τον οποίο θα κρεμάσουν το πιο ανυπότακτο κομμάτι σου

ειδικότερα:

ή γενικότερα:





εκτός κι αν...




νικάμε, γιατί είμαστε ακόμα εδώ...






24.4.14

Το τελευταίο καλοκαίρι

«Το τελευταίο καλοκαίρι μου». Το έλεγες λες και είχες κάποια συναίσθηση πρόσκαιρου θανάτου, σα γέρος στο νεκροκρέβατό του που ξέρει πως αυτή θα είναι η τελευταία οικογενειακή μάζωξη και παρατηρεί με μάτια βουρκωμένα γνωρίζοντας πως ο συρμός κάνει όπου να ‘ναι τέρμα κι αυτός θα πρέπει να κατέβει.



Ήταν ωραίο καλοκαίρι ομολογουμένως. Με τα ξενύχτια του, τα ποτά του, κάτι ατσούμπαλες βραδιές που ανακαλύπταμε ξανά την ηδονή και τους λόγους που έχει χυθεί τόσο μελάνι για πάρτη της, κάτι σαββατοκύριακα που παίρναμε το μηχανάκι και τη σκηνή και χανόμαστε από προσώπου γης. Είναι πολύ περίεργο συναίσθημα να ξέρεις πως ουσιαστικά έχεις μια σχέση με ημερομηνία λήξης, μια ημερομηνία που δεν την έβαλες εσύ ή η φυσιολογική φθορά αλλά η οικονομική κατάσταση της χώρας. Η διάβρωση του κοινωνικού ιστού που με τόσο στόμφο διατυμπανίζουν οι κοινωνικοί επιστήμονες, είχε έρθει να χτυπήσει και τη δικιά μας πόρτα.
Κι όπως όλα τα ωραία, πέρασε γρήγορα το καλοκαίρι. Ένας φεύγει, ένας μένει. «Θα το δούμε πως θα πάει», μου είπες, «θα μιλάμε συνέχεια, να ‘ναι καλά το skype, θα αρχίσω και εγώ να κάνω αιτήσεις για κει και μετά τον Ιούνη θα ανέβω», σου είπα. Μεγαλύτερα λόγια από ότι έπρεπε, αλλά ένιωθα πως το απαιτούσε η στιγμή, ε και πάντα ήμουν έρμαιό της. 1η Οκτώβρη, ένα παλιάμαξο φορτωμένο με μισή ζωή (δική σου) στο λιμάνι της Πάτρας με προορισμό αρχικά την Ανκόνα και άλλο ένα ταξί να παίρνει το δρόμο της επιστροφής για το κέντρο με την υπόλοιπη μισή (δική μου).
Μετανάστης. Και δη οικονομικός. Φορτίο τεράστιο αυτή η λέξη. Εμείς δε θα έπρεπε να ζήσουμε έτσι. Εμείς κάναμε όνειρα για άλλα πράγματα μεγάλα, γελούσαμε στα μούτρα της μιζέριας και τα ταξίδια μας ήταν στο χώρο και στο χρόνο. Εμείς λέγαμε πως θα φτιάξουμε την Ιστορία και δε θα την αφήσουμε να μας καταπιεί. Αυτά σκεφτόμουν καθώς έμπαινα στο σπίτι. Βρήκα σκουπίζοντας πίσω από το κρεβάτι το παλιό σου μενταγιόν από κεχριμπάρι, που 'χες πάρει από εκείνον τον Ινδό πλανόδιο ένα καλοκαίρι στο Μοναστηράκι και που παλιά δε το έβγαζες ποτέ. Λες και εκείνος ο δύστυχος μαζί με το μενταγιόν σου είχε δωσει δώρο και την πανούκλα της μετανάστευσης.
Στην αρχή μιλούσαμε συνεχώς, έκανα και μερικές αιτήσεις, αλλά στη πραγματικότητα δεν θα έβρισκα ποτέ τα αρχίδια να αφήσω τη σταθερότητα του εδώ για το εκεί. Για κανέναν. Ούτε καν για σένα. Σιγά σιγά οι κλήσεις αραίωσαν, τα Χριστούγεννα δεν ήρθες κι ούτε και εγώ ανέβηκα γιατί είχε πέσει πολύ δουλειά στο φροντιστήριο. Δε θυμάμαι ποιος έκανε την αρχή να εγκαταλείψει, αλλά τελικά ήταν μια κοινή απόφαση. Δεν κρατήσαμε επαφή. Το πρώτο καλοκαίρι δεν κατέβηκες. Μάθαινα από κοινούς γνωστούς. Ούτε το δεύτερο. Κάποιο συνέδριο στον Καναδά λέει. Σε είδα πριν λίγες μέρες να περπατάς στο δρόμο στην αγκαλιά κάποιου άλλου. Πόνεσα λιγάκι αλλά χάρηκα. Τουλάχιστον το καλοκαίρι εκείνο, δεν ήταν το τελευταίο σου.