Don Quixote

Don Quixote

23.3.14

Ιδέες και λύσεις για τον Σπίντι

Αυτό που ξεπερνάμε κάθε μέρα τα όριά μας, θα έπρεπε να το εισάγουν στους Ολυμπιακούς. Σασπένς μόνο.




14.3.14

Fake, plastic, spring

Δεν μπορεί να έρχεται η Άνοιξη όταν σκοτώνονται παιδιά, αυτό εκεί έξω σήμερα ήταν κάτι διαφορετικό. Ήταν ένα κατασκεύασμα από ήλιο και ζέστη που χάθηκε μόλις έπεσε το φως. Τόσο άντεξε. Τα δέντρα δεν έχουν ανθίσει, βερμούδες δε φοράμε, οι αυτόχειρες δεν αυτοκτονούν από ματαιωμένους έρωτες και τα γυαλιά ηλίου κρύβουν ποτάμια. Δάκρυα. Φίλοι σε χαιρετάνε και δεν ξέρεις πότε θα τους ξαναδείς, έμεινε ένα σκάιπ, ένα κινητό, 2-3 λάικ και ένα σκυμμένο κεφάλι. Κι ο ύπνος μας; Κι αυτός έχασε την ηρεμία του, την ξεκούραση. 

"Την άνοιξη αν δεν την βρεις τη φτιάχνεις", έλεγε με στόμφο ο μεγάλος. Μεγάλη κι η σιγουριά του. Πως να τη φτιάξω ρε γαμώτο που δεν έχω τα υλικά; Τόσο αίμα τίποτα δεν πότισε; Τόσο ξερός αυτός ο τόπος; Κοιτάω τους ανθρώπους στην καρωτίδα, να δω αν είναι ζωντανοί, αν πάλλεται από οργή, αν χτυπάει η καρδιά ή αν ζουν με κείνη τη σαχλή υπόσχεση του αύριο. Μαστίγιο και καρότο. Περισσότερο μαστίγιο και υπόσχεση καρότου για να είμαι ακριβής. Τέτοιες μέρες δεν με παίρνει να είμαι και τίποτα λιγότερο. Θέλω να ξέρω που ακριβώς πατάω αν και δεν ξέρω την τύφλα μου. 

Έχουν χαθεί και κείνες οι συνωμοτικές ματιές με τους φίλους, η βεβαιότητα της νίκης, Πόσο καιρό έχουμε να μιλήσουμε για νίκη; Πόσο καιρό έχουμε να βγούμε στο δρόμο και να ξέρουμε πως ο ένας θα πιάσει τον άλλο, που είμαστε τραβηγμένοι σ' όλες τις άκρες του χάρτη; 

Ναι, υπάρχουν οι άλλοι. Αυτοί που τους κοιτάς με θαυμασμό. Αυτοί που ζουν για να δημιουργούν τις εικόνες του μέλλοντός τους. Αυτοί που με νοσταλγία για αυτές τις εικόνες σκάνε βίαια στην πραγματικότητα και την κάνουν θρύψαλα. Αυτοί που θα σκάσουν πάνω σ' αυτή την πλαστική άνοιξη και θα την κάνουν κομμάτια. Αυτοί που κουβαλάνε μέσα τους τους σπόρους για τα πιο όμορφα λουλούδια. 

Σε μασάω λοιπόν ψευτοάνοιξη, όπως μασούσα τα καπάκια όλων των στυλό των παιδικών μου χρόνων, σε μασάω και σε φτύνω και φορώντας ακόμα τα χειμωνιάτικα, πάω να παίξω μπάλα. Και που ξέρεις, ίσως κανένα σουτ μας, σπάσει επιτέλους τη σιωπή. 




20 χρόνια από την επανάσταση των Ζαπατίστας( δημοσιεύτηκε στο postin.gr)

Πριν από 20 χρόνια, την πρωτοχρονιά του 1994, ο Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός των Ζαπατίστας προχώρησε στην κατάληψη της επαρχίας Τσιάπας στο Μεξικό.
1994. 5 μόλις χρόνια μετά την πτώση του τείχους, ακόμα λιγότερα από την πτώση του Υπαρκτού, μια εποχή που η Αριστερά στην Ευρώπη γύριζε σαν ακέφαλο κοτόπουλο, ψάχνοντας να καταλάβει κι ο Φουκουγιάμα έκανε αυτές τις γελοίες δηλώσεις περί τέλους της Ιστορίας, οι Ζαπατίστας έστειλαν ένα ηχηρό οικουμενικό μήνυμα: Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Εδώ και τώρα. 20 χρόνια μετά από κείνη την Πρωτοχρονιά, εξακολουθεί και είναι ένα κίνημα-φάρος για αυτούς που ζουν για να δημιουργήσουν τις εικόνες από το μέλλον τους. Οι Ζαπατίστας τρόμαξαν τους γραφειοκράτες, τους αστούς, όσους βολεύονται τόσο πολύ στον καναπέ τους, που τον έχουν κάνει φωλιά, τους τρόμαξαν γιατί έδειξαν πως μια παγκόσμια επανάσταση είναι δυνατή και έβαλαν όλους εμάς προ των ευθυνών μας.
Γιατί δε μπορεί, αυτός ο άλλος κόσμος που έχει ποτιστεί με αίμα και δάκρυα, που τρέφεται με όνειρα κι ακούει για νανούρισμα τις αφηγήσεις και τα τραγούδια μας κάποια στιγμή, ίσως όχι σ' αυτή τη γενιά, θα σταθεί στα πόδια του, δεν γίνεται αλλιώς. Τέρμα πια οι μεγάλες κουβέντες και οι βεβαιότητες της εκάστοτε σούπερ ντούπερ επαναστατικής ιδολογίας. 4 λεξούλες μονάχα: Αγάπη, ελευθερία, αξιοπρέπεια, οργή. Από τα κάτω, με μόνο στόχο τα αστέρια.
20 χρόνια μετά, η εξέγερση στην Τσιάπας παραμένει μια δυνατή φωτιά που γύρω της λέγεται μια αληθινή ιστορία. Κάποτε, οι μικροί αυτού του κόσμου, εργάτες κι εργάτριες, αντιστάθηκαν στο κτήνος και το κέρδισαν, διαμορφώνοντας εν πολλοίς και τις εξελίξεις σε ολόκληρη την κεντρική και Νότιο Αμερική. Αυτοί οι μεγάλοι μικροί, κάποτε πάλι, μέσω του Μάρκος, έστειλαν το θαυμασμό τους στην εξεγερμένη Ελλάδα του 2008. Χρέος μας, να μην τους αφήσουμε ποτέ ξανά μόνους.
2014, ας είναι αυτή η χρονιά.

9.3.14

Η χορογραφία του πόνου


Και τι θέλουμε στην τελική; Μια μελωδία να κρυφτούμε μέσα της και τις τσέπες μας γεμάτες λέξεις να σας κατεβάζουν τις βιτρίνες. Κι ένα εισιτήριο. Ανοικτό. 

2.3.14

Βαριά, ρημάδια...


Είναι που ζούμε σε έναν άδικο και σκληρό κόσμο. Αφενός σου δημιουργεί τα σημάδια, αφετέρου σου δένει τη γλώσσα και δε μπορείς να φωνάξεις για αυτά. Κάτι νύχτες σαν τις σημερινές το να καταφέρεις να τις ξημερώσεις ακέραιος, θα έπρεπε να αποτελεί παράσημο. Να ξημέρωνε η μέρα και να σε βράβευαν, όχι πολλές φιοριτούρες κι ανοιχτά πράγματα, έτσι, μια σεμνή τελετή, όχι τίποτα άλλο για να μπορέσεις να βρεις το κουράγιο να αντιμετωπίσεις την επόμενη τέτοια νύχτα. Πως με κοιτάς έτσι κυρία μου, δεν ζήτησα ούτε ένσημα, ούτε επίδομα βαρέων και ανθυγιεινών. Ένα τόσο δα μικρό μπράβο, να το μαζέψω στο κουτάκι με τα πολύτιμα πράγματα και να το κοιτάζω όταν κόβονται τα γόνατα. Μανία που έχουν και δαύτα, να κόβονται στις πιο ακατάλληλες στιγμές, εκεί που πρέπει να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, εκεί που πρέπει να σε βγάλουν ασπροπρόσωπο, εκεί σε προδίδουν. Και άπαξ και το κάνουν μια φορά, δεν έχει επιστροφή, ούτε φυσικά μπορείς και να τ' αλλάξεις, 

Πάει, θα σε απογοητεύουν στα μεγάλα ραντεβού της ζωής και θα πρέπει να μάθεις να ζεις μ'αυτό, λιγότερο καμαρωτός, λίγο πιο σκυφτός, λιγότερο ήρωας, περισσότερο κομπάρσος. Κάτι αποφάσεις που πήρες, κάτι άλλες που δεν πήρες, αλλά στην πραγματικότητα κάτι πράγματα που άφησες μισά, κάτι αντίο που άφησες στο αντί (το ο έμεινε τρύπα μέσα σου), κάτι πράγματα που τα ξέρει μόνο το μαξιλάρι σου, ένα μαξιλάρι που το χεις εκνευρίσει τόσο πολύ που πια δεν ταιριάζει ούτε αυτό στην αγκαλιά σου. 

Άσε σου λέω, μεγάλη μαγκιά που τα ξημερώνουμε τα συγκεκριμένα βράδια. Κι αν θες να ξέρεις, τις αμυχές στα κομμένα γόνατα εγώ θα τις μετράω για παράσημα. Γιατί μπορώ!