Don Quixote

Don Quixote

28.11.11

Γιατί....


27.11.11

Ναι,ρε! Ήμουν κι εγώ εκεί! Είπαν....

Ναι,ρε!Ήμουν κι εγώ εκεί!
Στην Θεσσαλονίκη στην ακύρωση της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου.
Στην κατάληψη του κτιρίου της ΔΕΗ.
Στους ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ της Καλλιθέας που συκοφαντήθηκαν,χτυπήθηκαν,σύρθηκαν στα κρατητήρια και μηνύθηκαν.
Στις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων,πανεπιστημιακών σχολών και σχολείων.
Στο κυνήγι που έφαγε ο Άδωνης.
Στο κράξιμο βουλευτών και παραγόντων.
Στην επανασύνδεση του ρεύματος.
Στην απαλλοτρίωση των super market και μοίρασμα των αγαθών στον κόσμο.
Στα οδοφράγματα.
Στο Σύνταγμα.
Στις Λαικές Συνελεύσεις.
Στα Πάρκα που κάναμε δικά μας.
Στις συγκεντρώσεις κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού.
Στις αντιφασιστικές πορείες.
Στην άρνηση πληρωμών.
Στον Δεκέμβρη του 2008.
Στα Μαθητικά του 2007.
Στο πέρασμα των διοδίων χωρίς πληρωμή.
Στις απεργίες.
Στους δρόμους.
Στις δίκες που στήνει το κράτος διώκοντας το πολιτικό φρόνημα.
Στην καταπολέμηση της αδικίας.
Στις συγκρούσεις με το ΠΑΜΕ.
Στο Πολυτεχνείο του 1995.
Στην Γένοβα.
Στην στήριξη των απεργών της Χαλυβουργίας.
Στην άρνηση της στρατιωτικής θητείας.
Στην έμπρακτη αλληλεγγύη.
Στον Ευαγγελισμό Χριστούγεννα με βροχή όταν χτυπήθηκε η Κούνεβα.
Στο κάψιμο του Χριστουγεννιάτικου δέντρου του Καμίνη.
Σε όσους ήταν αντίθετοι με τους Ολυμπιακούς του 2004.
Στους δρόμους των Εξαρχείων τις νύχτες που έδιωχναν τα ΜΑΤ.
Στην Μεσσολογγίου την νύχτα που σκότωσαν τον Αλέξη.
Στον Βύρωνα όταν σκότωσαν τον Nikola Todi.
Στην Δάφνη όταν πυροβολήθηκε πισώπλατα ο Φούντας.
Στον ακρωτηριασμό του Σεισίδη.
Στον Γλέζο όταν ψεκάστηκε στο πρόσωπο με χημικά.
Στον Γιάννη Καφκά όταν χτυπήθηκε απο τα ΜΑΤ.

Εσύ?Εσύ ήσουν?
Με κάποιο τρόπο..ήσουν?
Και αν όχι εκεί..ήσουν κάπου αλλού..?
Και τώρα?Θα έρθεις?
Θα πεις:"Ναι,ρε!ήμουν κι εγώ εκεί"?
Θα Περιμένω.........


 http://monahus.blogspot.com/2011/11/blog-post_27.html

Being...

Υπήρξε μια εποχή στη ζωή μου που δε μπορούσα να διαλέξω. Δε μπορούσα να διαλέξω ρούχα, δε μπορούσα να διαλέξω ανθρώπους, δε μπορούσα να διαλέξω διασκέδαση, τίποτα. Ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου, και σας τα κάνω ταληράκια για να νιώσετε. Έπαιρνα ότι έμενε!Χα, γελάτε? Κοιταχτείτε λίγο στον καθρέφτη, εσείς, εσείς που επιβιώνετε και δε ζείτε. Ναι,  αυτό κάνετε, γιατί το να διαλέγεις είναι ζωή, άβουλα πρόβατα. Απο κει και πέρα υπάρχουν σωστές και λάθος επιλογές.Κάντε τες και μην αφήνετε άλλους να τις κάνουν για σας, αλλά να είναι δικές σας ε; Φιλάκια.



26.11.11

Μια ιστορία Χριστουγένων part 2

Ήταν μικρή, αλλά πολλές φορές είχε δει τον εαυτό της να σκέφτεται το τέλος. Έμενε με τη μάνα της, στο καινούριο τους χαρτόκουτο, στον πεζόδρομο με τα πολλά μαγαζιά και τα φώτα. Αυτό όταν δε τους έδιωχναν οι δημοτόμπατσοι, αλλιώς κάποιο σκοτεινό σοκάκι θα βρισκόταν για να τους φιλοξενήσει. Καθόταν και παρατηρούσε τις στολισμένες βιτρίνες, και ευχόταν να είναι κούκλα με φανταχτερά. μοσχομυριστά, καινούρια ρούχα να την κοιτάνε και να ζηλεύουν. Ναι, κάθε βράδυ, πριν κλείσει τα μάτια της έκανε την ίδια ευχή, και κάθε βράδυ ζούσε στα όνειρά της σαν κούκλα βιτρίνας, πρώτη σειρά με όλους τους προβολείς πάνω της, με παπούτσια και ωραίο παλτό και με γυαλιά ηλίου παρακαλώ.

Όλα βέβαια μέχρι τη μεγάλη νύχτα, όταν οι βιτρίνες έσπασαν και οι κούκλες έγιναν προσάναμα για τη φωτιά που θα καιγε τον παλιό κόσμο, και που στις στάχτες του θα γεννιόταν ένας άλλος, καλύτερος. Χωρίς χαρτόκουτα και κρύο, αλλά και χωρίς φανταχτερές άψυχες βιτρίνες. Εκείνο το βράδυ πλησίασε προς την αγαπημένη της κούκλα, και την έφτυσε στο πρόσωπο καθώς αυτή καιγόταν, ήταν το πιο αισχρό πράγμα που είχε μάθει να κάνει, ευτυχώς στον καινούριο κόσμο δε θα μάθαινε τίποτα χειρότερο. Eκεί θα μάθαινε να αγαπάει ανθρώπους, ανθρώπους με τους οποίους μαζί θα έκαιγε βιτρίνες,  χαρτόκουτα, ζήλιες και κλάματα, και θα έφτιαχνε πάρκα, σπίτια, αγάπη και γέλια.



στο μικρό Β

Μικρές προσωπικές ιστορίες.

Πήγα στο μώλο σήμερα. Ήταν όμορφα.Αυτή τη φορά ήμουν  μόνος, και η σιωπή στραγγάλιζε οποιαδήποτε απόπειρα δημιουργίας ήχου. Φορούσα σκούφο, αλλά κρύωνα.

Βαλβίδα ασφαλείας

Με φοβάμαι όταν δε γράφω
κοιτάζομαι στον καθρέπτη και βλέπω έναν ξένο,
έναν εχθρό
Φοβάμαι τους ανθρώπους που δε γράφουν
ποια είναι η βαλβίδα ασφαλείας τους;

25.11.11

Είπαν...

“Το ποίημα αφιερώνεται στις κατειλημμένες πλατείες σε όλο τον πλανήτη που το κουράγιο τους αλλάζει τον κόσμο.Μείνετε δυνατοί.Νικάμε.”
Η αρχή ξεχύνεται από τις φλέβες της πόλης
Στις αρτηρίες
Και κάτω από τα δηλητηριώδη σύννεφα της εξουσίας
Κινούμαστε σαν σκιές

Μέσα από τα σοκάκια
Μέσα από τους εφιάλτες που αγοράζονται και πωλούνται σαν όνειρα
Μέσα από άγονα εργοστάσια
Μέσα από οικοτροφεία
Μέσα από κατεστραμμένες πεδιάδες
Μέσα από τις φλεγόμενες πύλες του παρελθόντος
Μέσα από την έκρηξη της φαντασίας μας
Για να σπάσουμε τη νηνεμία στα μυαλά μας
Οι δράσεις μας,ονειρεύονται με τα μάτια ανοιχτά,την εξάπλωση τους
Μια ανήσυχη μανία
Κάποτε θάφτηκε σαν καμένα κάρβουνα
Που έμειναν μόνα τους να σιγοκαίνε
Αλλά τώρα στοιβάζονται όλα μαζί,κάτω από τα τείχη ενός ετοιμοθάνατου κανόνα
Τώρα όλες οι σπίθες μετράνε
Ροζιασμένα χέρια υψώνονται μέσα στη σιωπή
Πάνω από τη φλόγα μιας άνομης ελπίδας
Είναι η φλόγα που αποκαθιστά το νόημα του αύριο
Πέρα από τα νεκροταφεία των κούφιων υποσχέσεων
Καθώς τα βουτηγμένα στο χρυσάφι κοράκια βουτάνε ότι έχει απομείνει από την άρνηση μας
Και οι νεότεροι ανάμεσα μας
Μας κοιτούν ακίνητοι με μάτια αποφασισμένα
Και λένε
Ο θάνατος ίσως έρθει νωρίτερα για μας
Γιατί η αξιοπρέπεια δεν εξαγοράζεται
Στη γωνιά του τώρα και του πουθενά
Παντού
Σε κάθε γωνιά
Το αύριο μας καλεί
Το αύριο μας καλεί
Zack de la Rocha,16.11.2011

Broken

I was strong when she was weak, and when she was weak, i was completely broken....


Το δείπνο...

Μπήκε σπίτι, άνοιξε την πόρτα και πήγε προς το μπάνιο, έσκυψε στη λεκάνη και έκανε αυτό που έκανε πάντα, ξέρασε αλκοόλ (τσίπουρο αυτή τη φορά) ανάκατο μ΄αγάπη..Μετά, σηκώθηκε, πήγε στο μπαλκόνι, έστριψε ένα τσιγάρο και κάθησε. Δεν πρέπει να είχε περάσει πολλή ώρα, του φάνηκε αιώνας. To άπειρο, εκεί που είχε ακουμπήσει το βλέμα του έμοιαζε καλός τοίχος για να προβάλλει στιγμές. Τα δάκρυα του αυλάκωναν τα μάγουλά, και οι ρυτίδες μαζί με τις άσπρες τρίχες είχαν έρθει καιρό τώρα για να μείνουν, σύντροφοι μιας σειράς από τέτοιες στιγμές. Τον πήρε ο ύπνος, εκεί στο κρύο, μ'ένα χαμόγελο στα χείλη.Εραστής του ασήμαντου δεν είχε γίνει, ακόμα τουλάχιστον. Δεν χόρεψε καν μαζί του. Η επόμενη, θα ταν μια καινούρια μέρα..Οι εφιάλτες που είδε το βράδυ, έκαναν τις ρυτίδες του να μεγαλώσουν κ άλλο, ενώ μια ακόμα τρίχα άσπριζε από την πίεση, και να πεις πως γινόταν διάολε σοφότερος;



ps: στους φίλους μου που μεγαλώνουν το τραγουδάκι, και μεγαλώνω και γω μαζί τους :)

22.11.11

Γονείς

Είναι η κατηγορία των ανθρώπων που μας έφεραν στον κόσμο(προεραιτικά) και που μας μεγαλώνουν(πιο ουσιαστικό). Είναι οι άνθρωποι που νομίζουν πως σε ξέρουν καλύτερα από τον καθένα΄αλλά δε σε ξέρουν καθόλου. Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι δε θα κάνουν τα λάθη των δικών τους γονιών, αλλά κάνουν τα ίδια ακριβώς λάθη αλλά και άλλα, χειρότερα.
Είναι οι άνθρωποι που όταν σε βλέπουν περικυκλωμένο από τους ορατούς και τους αόρατους τοίχους σου, θα πάρουν μυστρί και τσιμέντο και θα αρχίσουν να χτίζουν άλλο ένα, "να γιατί είσαι ασφαλής μωρέ έτσι". Οι πιο κατάλληλοι να κλείνουν τα μάτια στο πρόβλημα, δικαστές και κριτές του να επιλέξουν τι θα κάνεις εσύ στη ζωή σου, λες και αυτοί τα κατάφεραν καλύτερα. Πόνος, απογοήτευση, τέλμα και άλλα συμπαραμαρτυρούντα της εφηβίας και της μετ-εφηβίας; A όχι, αυτά απαγορεύονται, "είσαι μια χαρά,κοίτα τον τάδε, τίποτα δεν έχεις". Ναι ρε πούστη μου, τίποτα δεν έχω, τα χασα όλα.
Και τώρα ακόμα, που βρίσκεις ένα μονοπάτι, να τους ενοχλούν τα λάθος πράγματα, να θέλουν να μικρύνουν την ευτυχία σου, αυτή την ευτυχία που επιτέλους σε κάνει να κοιμάσαι φυσιολογικά 8ωρα χωρίς πρώτα να πρέπει να περπατήσεις πάνω κάτω όλο το σπίτι για να πέσεις ξερός από την κούραση για 4 ώρες. Και να ξυπνήσεις χειρότερα. Χωρίς να νιώθεις ακροβάτης και τα νεύρα σου τεντομένο σκοινί που αναπάσα στιγμή μπορεί να σπάσει και να βρεθείς στην άβυσσο της σκέψης σου. Ακόμα και οι μικρές σου νίκες στον καινούριο δρόμο αντιμετωπίστηκαν με συγκρατημένη αισιοδοξία, σαν να ταν καταθέτες που περιμένουν ακόμα μεγαλύτερο επιτόκιo στο χρόνια που "εδωσαν" για να σε μεγαλώσουν.
Να θέλουν για σένα αυτό που γιαυτούς είναι φυσιολογικό, κανονικό, χαρούμενο, comme il faut, και συ τα χεις πάει καλά και έχεις λόγο να χαμογελάς, και ξυπνάς και νιώθεις ζωντανός και δε μετράς ανάποδα τις ώρες για να τελειώσει μια ακόμα μέρα, και οι προσδοκίες τους βαρίδια που σε ρίχνουν ξανά στη σκοτεινιά σου, όταν εσύ ζητάς κατανόηση, όταν θες να μοιραστείς τον ενθουσιασμό, το πάθος σου, αυτοί να ξεκινάνε έναν ακόμα "πόλεμο" με άσχετη αφορμή και αιτία κάθε φορά.
"Να δούμε να βάζεις πρόγραμμα, να ζεις σαν ενήλικας, δεν είσαι παιδί πια" πόσες φορές τα έχετε ακούσει πείτε μου; Αν δε σε κατανοήσουν όμως δε θα είναι στο πρόγραμμα παρά μικρές προσθήκες, αστερίσκοι σε κενά και τίποτα άλλο, γιατί όταν έχεις πρόγραμμα, όταν είσαι πια μεγάλος, στο λίγο ελεύθερο χρόνο σου, θες πράγματα να σε γεμίζουν κι όχι στρατιωτικά αποσπάσματα να σε στήνουν στον τοίχο, θύμα θαρρείς ενός παράξενου εμφυλίου, και ενώ ρε γαμώτο είχες σηκώσει πολλές φορές τη σημαία της διαπραγμάτευσης.

21.11.11

Είπαν...

Ο Σάντσο Πάντσα μπαίνει στον κινηματογράφο μιας επαρχιακής πόλης. Ψάχνει τον Δον Κιχώτη και τον βλέπει να κάθεται παράμερα με το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη. Η αίθουσα είναι σχεδόν γεμάτη, ο εξώστης μοιάζει με μια τεράστια στοά και είναι εντελώς κατειλημμένος από παιδιά που θορυβούν ασταμάτητα. Μετά από μερικές μάταιες προσπάθειες να φτάσει στον Δον Κιχώτη, ο Σάντσο κάθεται απρόθυμα στην πλατεία δίπλα σε ένα κοριτσάκι (η Δουλτσινέα;), που του προσφέρει ένα γλιφιντζούρι. Η προβολή άρχισε, είναι ένα έργο εποχής, στην οθόνη τρέχουν αρματωμένοι ιππότες, ξάφνου εμφανίζεται μια γυναίκα που βρίσκεται σε κίνδυνο. Μεμιάς ο Δον Κιχώτης σηκώνεται όρθιος, ξεθηκαρώνει το σπαθί του, χυμάει στην οθόνη και οι σπαθιές του αρχίζουν να κομματιάζουν το πανί. Στην οθόνη συνεχίζουν να φαίνονται η γυναίκα και οι ιππότες, αλλά το μαύρο σχίσιμο που δημιούργησε το σπαθί του Δον Κιχώτη μεγαλώνει όλο και περισσότερο, καταβροχθίζει αδυσώπητα τις εικόνες. Στο τέλος δεν μένει τίποτα σχεδόν από την οθόνη, διακρίνεται μόνο το ξύλινο πλαίσιο που τη στήριζε. Το κοινό αγανακτισμένο εγκαταλείπει την αίθουσα αλλά τα παιδιά που βρίσκονται στον εξώστη δεν σταματούν να ενθαρρύνουν με πάθος και φανατισμό τον Δον Κιχώτη. Μόνο το κορίτσι στην πλατεία κοιτάζει αποδοκιμαστικά.
Τι πρέπει να κάνουμε με τις φαντασιώσεις μας; να τις αγαπάμε, να τις πιστεύουμε σε τέτοιο σημείο που να πρέπει να τις καταστρέψουμε, να νοθεύσουμε το περιεχόμενό τους (αυτό είναι το νόημα του κινηματογράφου του Orson Welles). Αλλά όταν, στο τέλος, αποκαλυφθούν κενές, μη εισακουσθείσες και ανεκπλήρωτες, όταν δείξουν το τίποτα από το οποίο είναι καμωμένες, μόνο τότε θα μπορέσουμε να πληρώσουμε το τίμημα της αλήθειας τους, και θα συνειδητοποιήσουμε ότι η Δουλτσινέα, την οποία σώσαμε, δεν μπορεί να μας αγαπήσει.


 http://jaquou.wordpress.com/2010/06/08/%CF%84%CE%B1-%CE%B5%CE%BE%CE%B9-%CF%89%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CE%BB%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF/


Η βροχή


Μου αρέσει να κάθομαι να χαζεύω, μου φαίνεται ότι αποφορτίζεται το μυαλό και έτσι έχω την ψευδαίσθηση πως κάνω μια συντήρηση, πως τα πολλά άγχη μου δε θα με σκοτώσουν πριν της ώρας μου, πως πως..
Μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες το χειμώνα είναι να κάθομαι να παρατηρώ τη βροχή να πέφτει..πόσες ώρες έχω καταναλώσει από μικρό παιδί να παρακολουθώ αυτό το φαινόμενο, και πως ακόμα και τώρα με κάνει να νιώθω ξανά μικρό παιδί. Προσωπικά μου αρέσει αυτό το ήσυχο, εκνευριστικό για άλλους, ψιλόβροχο..τότε είναι που βγαίνω και στο δρόμο και αφήνομαι να βραχώ-είναι κάτι μικρές στιγμές ελυθερίας που δε τις αλλάζεις με τίποτα. 
Κάποια μικρά πράγματα που σε κάνουν να κατανοείς πόσο μυστήρια αλλά και πόσο όμορφη συνάμα είναι η ζωή. Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος, η αίσθηση της σιγανής ψιχάλας στο μέτωπο, το ανεπαίσθητο αεράκι που σε κάνει να ανατριχιάσεις ευχάριστα, το κρύο που σου δείχνει πως νιώθεις και άρα πως είσαι ζωντανός, το ουράνιο τόξο που σε γεμίζει ελπιδα.
Φέτος δεν έχουμε ακόμα πολύ κρύο, ούτε βροχή..ο ήλιος ακόμα μας συντροφεύει, ανοιξιάτικος θαρρείς ακόμα και τώρα που πλησιάζει Δεκέμβρης. Ευτυχώς.Είναι σαν κάποιος να καταλαβαίνει πως εκεί έξω, στους δρόμους υπάρχουν κάποιοι που δε μπορούν να εκτιμήσουν τη βροχή όπως εγώ, που (ακόμα) έχω ζεστό νερό και σπίτι να πάω μετά τους μικρούς μου περιπάτους.
Με ευχές, προσευχές και τύχη δε γίνεται τίποτα βέβαια. Αλλά για να αλλάξει πραγματικά πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε πρώτα και πάνω από όλα πως αυτό που βλέπουμε στο δρόμο, είναι μια εικόνα απ'το μέλλον, από ένα μέλλον που κανένας άνθρωπος δεν έχει αξία μποροστά στην ευμάρεια των αριθμών Όσο λέμε πως σε μας δε πρόκειται να συμβεί, τόσο το φέρνουμε ένα βήμα κοντύτερα γιατί μια κοινωνία χωρίς αλληλεγγύη είναι μια κοινωνία ανθρωποφάγων και άρα μια κοινωνία χωρίς μέλλον.
Τώρα πια οι μάσκες έπεσαν, μέχρι πρόσφατα δε ξέραμε ποιος είναι ο εχθρός-πολλές φορές δε, παρουσιάζονταν και ως φίλος, τώρα διαλέγουμε.Αυτοί ή εμείς. Ζωή  ή διαρκής μάχη για επιβίωση. Ελευθερία ή καθημερινό, αργό, επώδυνο θάνατο ;
Διαλέξτε στρατόπεδο, γιατί τα πρόβατα τα τρώει ο λύκος..

18.11.11

Τι κάνουμε λάθος;

Ας μου πει κάποιος ποιο σοφός από μένα, τι κάνουμε λάθος;

Όσο δεν είμαστε έτοιμοι για φωτιά και μαχαίρι, όσο δεν είμαστε έτοιμοι να "φτιάξουμε" τους δικούς μας ήρωες  στη φωτιά του αγώνα, τόσο θα σβήνουμε ονόματα σε λίστες επιβίωσης και θα κάνουμε μνημόσυνα, σκεφτόμενοι άλλες εποχές, άλλους ήρωες, άλλες ζωές που δε θα ζήσουμε ποτέ. Στο κάτω κάτω όπως λέει ο Κερέμ των Χικμέτ-Λοίζου..

Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι
Φωνάζω, φωνάζω, φωνάζω
Ελάτε γρήγορα σας φωνάζω
Να λειώσουμε το μολύβι

Κάποιος μου λέει
Φωτιά θα πάρεις απ’ την ίδια σου φωνή
Θα γίνεις στάχτη
Στάχτη σαν τον Κερέμ
Που κάηκε απ’ τον έρωτά του

Και εγώ του λέω
Ας καώ, ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ
Αν δεν καώ εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς
Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη

Ας γίνουμε εμείς οι ήρωες, και όχι ονόματα σε μελοντικά μνημόσυνα, ή ανώνυμες μουτζούρες σε ξεχασμένες λίστες! Με φωτιά και με μαχαίρι, πάντα, ο κόσμος προχωρεί.

17.11.11

Νοέμβρης 17

Έτσι γράφει το ημερολόγιο. Γιορτάζει ο Γεννάδιος για τους χριστιανούς, για μας τους υπόλοιπους σήμερα γιορτάζουν τα θύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά και ο Κουμής, η Κανελοπούλου ο Καλτεζάς και τα τόσα θύματα των 37 χρόνων υποτιθέμενης αστικής Δημοκρατίας. Όχι μόνο όσων έχασαν τη ζωή τους, αλλά και όσων τραυματίστηκαν, βασανίστηκαν, εισέπνευσαν χημικά, πέθαναν στα κρατητήρια ή στις νάρκες του Εβρου, στον πάτο του Αιγαίου. Μιας Δημοκρατίας της οποίας τυπικά την κηδεία κάναμε χτες το βράδυ, όταν μια μη Δημοκρατική κυβέρνηση ανέλαβε την εξουσία, μια κυβέρνηση Τσολάκογλου που χωρίς να έχει καμία λαική νομιμοποίηση αναμένεται να διαπραγματευτεί το χρέος της χώρας με τους δανειστές, με αντάλλαγμα τη φυσική εξόντωση του λαού, αλλά και την πώληση της χώρας στα ξένα κεφάλαια. Κανενός είδους συναίνεση πολιτικών αρχηγών δε μπορεί να καταστρατηγεί το Σύνταγμα, και να υποκαθιστά τα λαική εντολή. Κανείς δε μπορεί να ζητάει από ένα λαό να πληρώσει ένα παράνομο χρέος. Ένα χρέος που κανένας λαός δε δημιούργησε και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να το πληρώσει, όταν μάλιστα πληρωμή=θάνατος. Δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα, έρχονται μέρες πολύ δύσκολες έιτε έτσι είτε αλλιώς και στο χέρι μας είναι, με αγώνες και αλληλεγγύη εκεί στο δρόμο, να στείλουμε στο διάολο όλους αυτούς που θέλουν (να πάρουν) το καλό μας. 


Το καλό του μπορεί να το ορίσει και να το διαπραγματευτεί μόνος του ο κυρίαρχος λαός. Εσείς μετράτε την ευημερία με νούμερα και στατιστικές, εμείς με σταγόνες αίμα. Η μελάνη σβήνει, οι λεκέδες από αίμα μένουν ανεξίτηλοι στη μνήμη μας και ζητάνε εκδίκηση για να βρουν ανάπαυση οι ψυχές μας. Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία, και προς θεού, ας μη κάνουμε ξανά τα ίδια και τα ίδια λάθη. Τα λέμε στους δρόμους σύντροφοι. 

Παλιά γραψίμια

Το παράθυρό μου βρίσκεται σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της Πάτρας. Από το παράθυρό μου βλέπω το δρόμο αλλά και την απέναντι πολυκατοικία. Στην απέναντι πολυκατοικία μένει ένας συμφοιτητής μου, αιώνιος και αυτός, δε ξέρω για πόσο βέβαια μιας και το νομοσχέδιο για την Παιδεία τον έχει στήσει κι αυτόν σε μια γωνία και ετοιμάζεται να τον λιώσει. Ακριβώς από πάνω μένει μια οικογένεια με παράξενη αισθητική(sic), η οποία προσπαθεί να στοιβάξει στο μπαλκόνι της όσα περισσότερα πράγματα μπορεί δίνοντας μου την ευκαιρία να παρατηρώ ένα ιδιότυπο ζωντανό Tetris με συνεχόμενα παγκόσμια ρεκόρ , ιδιαίτερα όταν θέλω να χαλαρώσω. Δίπλα μένει ένας εθνικόφρονας συνταξιούχος ο οποίος κάνει κάθε μέρα έπαρση σημαίας. Ευτυχώς ή δυστυχώς τα περισσότερα πρωινά κοιμάμαι και έτσι χάνω αυτό το ενδιαφέρον θέαμα.
Από το παράθυρό μου βλέπω και το δρόμο.Βλέπω τσιμέντο και ελάχιστα αρρωστιάρικα δέντρα. Βλέπω ανθρώπους να τρέχουν στις δουλείες τους, ή φοιτητές να σουλατσάρουν μεθυσμένοι τα βράδια. Βλέπω συχνά αυτοκίνητα να συγκρούονται και ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια όλο και πιο συχνά.
Το παράθυρό μου είναι στην Πάτρα αλλά θα μπορούσε να είναι στο κέντρο οποιαδήποτε μεγαλούπολης της Ελλάδας ή του κόσμου. Η εξαθλίωση, το άγχος και ο φόβος κυριαρχούν δείγμα ότι το υπάρχον παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα(Λέγε με Καπιταλισμό, Νεοφιλεθευρισμό ή Μπάμπη-το ίδιο είναι) απέτυχε, και χρειάζεται αλλαγή. Όταν δε μπορείς να είσαι καλά ούτε στο δρόμο, αλλά ούτε και μέσα στο σπίτι σου(λογαριασμοί χρέη κτλ), ενώ κινδυνεύεις να το χάσεις και αυτό, όταν η διαδρομή παράθυρο-δρόμος-χαλκομανία-ευχαριστούμε που πετάξατε με τις gravity airlines, δείχνει όλο και πιο δελεαστική για πολλούς συμπολίτες μας, τότε δε νομίζω πως έχουμε κάτι να χάσουμε, είμαστε ήδη χαμένοι, και αν πιστέψουμε τον Αγγελάκα:" Ο Χαμένος τα παίρνει όλα".
Το παράθυρό μου είναι στην Ελλάδα, και όσο περνάει από το χέρι μου θα είναι εκεί, γιατί κανένας καριόλης(καθόλoυ sic, ξέρω) δε θα με αναγκάσει να πάω να ζήσω κάπου αλλού. Η Ελλάδα για μένα δεν είναι ούτε η Σημαία, ούτε τα Σύνορα, ούτε οι πέτρες και τα μάρμαρα, που τα εκμεταλεύεται ο κάθε παλιάνθρωπος για να εξασφαλίσει μερικές ψήφους και λίγη δημοσιότητα εξαπολύοντας κυνήγια μαγισσών ή παίζοντας τα εκάστοτε πολιτικά του παιχνιδάκια. Ελλάδα είναι ο ήλιος το καλοκαίρι, η παραλία που θα πάω να στήσω τη σκηνή μου, ο παππούς που θα χαμογελάσει καλόκαρδα και θα σε κεράσει ένα τσίπουρο, οι γειτονές μου.
Κοιτάω από το παραθυρό μου και βλέπω. Βλέπω ανθρώπους να τρέχουν αλαφιασμένοι διαλέγοντας επιβίωση και όχι ζωή, βλέπω μανάδες να αγωνιούν για τα παιδιά τους και να έχουν γεράσει πριν την ώρα τους, βλέπω ανθρώπους να φοβούνται να αισθανθούν και να χουν χάσει το χιούμορ τους, βλέπω αυτή την "άρρωστη ισσοροπία του τρόμου", βλέπω το φάντασμα του Καπιταλισμού να πλανάται πάνω από τον κόσμο και να τον τρομάζει(παραφράζοντας λίγο το Μπουνιουέλ). Βλέπω όμως και τους παράξενους γείτονες μου να μη χαμογελάνε πια, και ας μην έχω αλλάξει παρά μια καλημέρα μαζί τους αυτό δε μπορώ να το ανεχτώ. Από αύριο και κάθε μέρα θα προσπαθώ, και ζητάω και τη βοήθεια σας, να το αλλάξουμε αυτό, να ξυπνήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο πριν είναι πολύ αργά.
Για να μπορώ αύριο να σας γράψω ξανά τι βλέπω από το παράθυρο μου σε έναν καλύτερο κόσμο. Αλήθεια, εσέις τι βλέπετε από το δικό σας παράθυρο?

Είπαν...

Ηττηθήκαμε, στο Λίβανο, στην Καζέρτα, στα Δεκεμβριανά, στη Βάρκιζα, στην εκτέλεση του Μπελογιάννη, το 1965, το 1967, στο Πολυτεχνείο, στην μεταπολίτευση που μας φόρεσαν, στο Σύνταγμα τα τέλη του Ιούνη και στις παρελάσεις του ΟΧΙ με τον Παπαδήμο που μας έφεραν πραξικοπηματικά. Ηττηθήκαμε γιατί δεχόμαστε τόννους προπαγάνδας και τοξικών αποβλήτων καθημερινά από τις οθόνες μας. Ηττηθήκαμε γιατί δεν διακρίναμε καθαρά τον αθόρυβο εχθρό. Ηττηθήκαμε γιατί δεν επικεντρώσαμε στο στόχο. Ηττηθήκαμε γιατί δεν μονιάσαμε… Ηττηθήκαμε, αλλά, αν γυρίσεις πίσω και δεις όλα, τελικά …νικήσαμε. Νικήσαμε γιατί προσπαθούν αλλά δεν τους κάτσαμε. Νικήσαμε γιατί σκίζονται να μας πείσουν και δεν μασάμε. Νικήσαμε γιατί εκεί που μας θεωρούν τελειωμένους πετιόμαστε μπροστά τους. Νικήσαμε γιατί θέλουν να μας αφανίσουν κι αντιστεκόμαστε. Νικήσαμε γιατί ζούμε ακόμα κι αγωνιζόμαστε. Καλή αντάμωση στα γουναράδικα του σήμερα και του αύριο φίλε.

(Αντίσταση) άγνωστου ποιητή

Είδα το μάτι σου λοξά,
Είχε πάνω, του σκοταδιού το φως
Αντιφέγγιζε καθαρά η μικρή υγρασία
που αντιστεκόταν στον ρεαλισμό

15.11.11

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ



Πλησιάζει 17 Νοέμβρη, μια ημερομηνία που κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, αυτής ντε που τελείωσε προχτές με την καταστρατήγηση του Συντάγματος και την είσοδο της ακροδεξιάς στην κυβέρνηση, έχει βαφτεί αρκετές φορές με αίμα. Από τα γεγονότα του 1973, το θάνατο του Καλτεζά από σφαίρα μπάτσου, από τις συγκρούσεις τη δεκαετία του 90' πάντα αυτή η ημερομηνία έφερνε θύμησες και βούρκωναν τα μάτια.Είχα την τύχη να αφήσω ένα λουλουδάκι μια φορά που είχα ανέβει Αθήνα για την επέτειο, και θεωρώ πως είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω κάνει, όσoι δε το χετε και θέλετε να λέγεστε αριστεροί και δημοκράτες θα πρεπε να το κάνετε, θα αλαφρύνει η καρδούλα σας, γιατί μπορεί 100-200 από αυτη τη γενιά να την ξεφτύλισαν με το χειρότερο τρόπο, αλλά υπάρχουν κι άλλοι που έδωσαν και δίνουν καθημερινά τις ζωές τους, και μερικοί που έγιναν ήρωες χωρίς να το θέλουν. Η ημερομηνία αυτή συνδέθηκε και με την τρομοκρατική(για πολλούς) οργάνωση της 17Ν. Μια ένοπλη οργάνωση της επαναστατικής αριστεράς με γνωστή ιστορία και κατάληξη. Τι είναι όμως τρομοκρατία;

Η 17Ν σκότωνε ανθρώπους-σύμβολα του Ιμπεριαλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, ανθρώπους των οποίων οι συμπεριφορές είχαν κοστίσει τη ζωή σε πολλούς άλλους και κυρίως ανθρώπους που ο θάνατός τους, έστω και πρόσκαιρα τρομοκρατούσε αυτό το αδηφάγο πολιτικοοικονμικό σύστημα που τρέφεται με ανθρώπινη σάρκα με σκοπό να ισοσκελίσει τις στατιστικές. Τι είναι όμως τρομοκρατία ξαναρωτώ';

Πια έχουμε 2011, η μεταπολίτευση έχει τελειώσει, τρομοκρατικές ομάδες δεν υπάρχουν, και ζούμε σε μια χώρα που μια κατ'επίφαση δημοκρατικά εκλεγμένη από τη μειοψηφία του λαού κυβέρνηση με επικεφαλής έναν τραπεζίτη παίρνει αποφάσεις χωρίς εμάς για μας. Η αρχή της μεταπολίτευσης σημαδεύτηκε από το τέλος μιας στρατιωτικής Χούντας, το τέλος της από μια άλλη χούντα, κοινοβουλευτική. Και το αίμα φυσικά, τον ίδιο κύκλο αναμένεται να κάνει.

Και φτάνουμε λοιπόν στο κύριο ερώτημα; Tι είναι τρομοκρατία. Τρομοκρατία είναι να μην έχεις τη δυνατότητα να εργαστείς αξιοπρεπώς για να συντηρήσεις τον εαυτό σου, τρομοκρατία είναι να αναγκάζεσαι να μεταναστεύσεις γιατί δε βλέπεις ελπίδα, τρομοκρατία είναι να σε αναγκάζουν να κρεμαστεις από ντροπή στα κρατητήρια της Πάτρας γιατί έκλεψες 2 μπλουζάκια(ψάξτε να δείτε πόσο έχουν αυξηθεί οι αυτοκτονίες), τρομοκρατία είναι το κλάμα της μάνας το βράδυ γιατί έφερε το παιδί της σε έναν κόσμο ου δε μπορεί να του προσφέρει ότι ονειρεύτηκε, τρομοκρατία είναι οι 4 γαμημένοι τοίχοι που σε κλείνουν γιατί έξω είναι επικίνδυνα ή πολύ ακριβά, τρομοκρατία είναι η τηλεόραση και οι εφημερίδες τους-η γαμημένη προπαγάνδα τους, τρομοκρατία είναι να μη μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ γιατί εχεις πάψει να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι, τρομοκρατία είναι να μπαίνουν τα νούμερα πάνω από τους ανθρώπους, αλλά τρομοκρατία πάνω από όλα είναι ότι μας έχουν πείσει ότι χάσαμε. 

Όχι ρε καριόληδες δε χάσαμε. Γιατί για κάθενα ένα κεφάλι που θα κόβετe, θα πετάγονται δύο,οργισμένα, με μάτια να λάμπουν, φωτιά στην ψυχή και με όλο το μέλλον μπροστά τους να σας πολεμάνε.Γιατί, όσο κι αν εσείς γράφετε την ιστορία, η δική μας θα είναι είναι οι νεκροί μας, και τα αγέννητα παιδιά μας θα μάθουν τα πράγματα οπως έγιναν για να χει νόημα η θυσία όλων αυτών. Venceremos.


10.11.11

being paranoid part2578

Είχε να καπνίσει πάνω από δέκα μέρες. Από τότε που το έκοψε έκανε ψιλότιμες προσπάθειες να το ξαναρχίσει σε στιγμές που το είχε ανάγκη, αλλά και πάλι στην πραγματικότητα ποτέ δεν κατάφερε να το νίωσει δικιά του συνήθεια. Όπως έλεγε παλιά και ένας φίλος.."Άλλοι κάνουν προσπάθειες να το κόψουν, εσυ προσπαθείς να το αρχίσεις". Υπήρχαν βέβαια εποχές που μπορεί να έκανε και 2 καπνούς τη μέρα, αλλά τελικά μάλλον ήταν ένα από τα πράγματα που έκανε για να τα κάνει. 

Δύο ήταν οι εθισμοί του, τα γλυκά και η αυτοκαταστροφή σε όλες τις πιθανές της μορφές. Χμ, όχι σε όλες τις πιθανές μορφές. Για κάποιο λόγο δε του άρεσε να τσαλακώνει τόσο την εξωτερική του εικόνα, αν και υπήρχαν φορές που το έκανε κι αυτό. Η αυτοκαταστροφή του, ήταν μια διαδικασία πολύ "σκοτεινή" , που δε τη μοιράζοταν με πολλούς και όσοι είχαν την τύχη να τη δουν, υπέφεραν πολλές φορές από το ωστικό κύμα τον εκρήξεων του. Άσχημη φάση, και πικρή. Σα τη χολή που έριχνε κοιτάζοντας τον καθρέφτη, τη χολή που του έλιωνε πολλές φορές τα σωθικά, και τον έκανε να νιώθει κενός, άδειος, σαν ένα άδειο σεντόνι που περιπλανιόταν σε σκοτεινούς, μοναχικούς διαδρόμους-αδιέξοδα. Και σε κάθε αδιέξοδο έπρεπε να γκρεμίσει τον τοίχο ή να γυρίσει πίσω. Όπως και να ταν, έχανε χρόνο και ένιωθε ξένος. Ξένος από όλους και από όλα, ξένος από αυτά τα μούτρα που έπλενε κάθε πρωί, σα να ζούσε μια ζωή άλλου και έμπαινε στην αναμονή φοβόντας μη τη χαλάσει. Ξεχνούσε πως αυτή ήταν η δικιά του ζωή, δικά του τα σταυδροδρόμια και δικοί του οι τοίχοι που χρειάζονταν σπάσιμο.


Μια παράξενη αίσθηση, μια "ζάλη", μια νουάρ ατμόσφαιρα παλιάς ασπρόμαυρης ταινιάς με σίγουρα όχι ευχάριστο τέλος. Έτσι τουλάχιστον ένιωθε. Ίσως έφταιγε και το ποτό βέβαια, ίσως κι άλλα πράγματα. "Α στο διάολο", σκέφτηκε, "Ας κάνω ένα τσιγάρο".

9.11.11

To do:

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

8.11.11

Όταν θέλω να σφυρίξω, σφυρίζω...

Πήγα και εγώ στη λέσχη όπως σχεδόν κάθε Δευτέρα, Ρουμάνικο ταινιάκι, ο τίτλος με προιδέαζε πως θα επρόκειτο για τη βιογραφία κάποιου διαιτητή επί Τσαουσέσκου, αλλά φευ.  Αντ'αυτού είδα μια συμπαθητική ταινία με πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία, και σενάριο σχεδόν ανύπαρκτο που δε μου το βγάζετε από το μυαλό βασίστηκε στη φράση "Εγώ θέλω να πάω για καφέ με την Άννα" και πως να φέρουμε τις καταστάσεις έτσι, ώστε αυτή η φράση να ακουστεί απίστευτα παράλογη τη στιγμή που θα ειπωθεί. Πάντως ευχάριστη.
Όχι βέβαια τόσο ευχάριστη όσο το γλέντημα που ακολουθεί αυτές τις ώρες και μέχρι να βρεθεί ο ικανός άνδρας που θα ονομάζεται πρωθυπουργός, που θα σώσει τη χώρα από τη χρεωκοπία, θα φτάσει τα σύνορα της Ελλάδας ως την Ινδία και θα πάρει πρωτάθλημα με την ΑΕΚ. Αυτά το πρώτο 3μηνο μέχρι να πάμε σε εκλογές, μετά να δείτε χώμα θα πιάνει χρυσός θα γίνεται, αλλά όχι συνέχεια. τόσο ωστε να κάνει το χρυσό ευτελές μέταλλο και να καταστρέψει τους πλούσιους για να φέρει Σοσιαλισμο, και εν τέλει αναρχία. Ονόματα δίνουν και παίρνουν, Τσάκ Νόρις, Φράνκο Κοστάντζο, Σεμπάστιαν Λετο, Τζάαρεντ Λέτο, Μπομπ Σφουγγαράκης όλοι για διάφορους λόγους δείχνουν ικανοί να στελεχώσουν τη νέα κυβέρνηση. Το σημαντικό πάντως είναι να βρεθεί ο υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ που θα διατάξει τους μπάτσους να σκοτώσουν τον κόσμο τη 17η Νοέμβρη που αναρωτιόταν και έγκριτος δημοσιογράφος της ΝΕΤ, το σουκου. Αυτό θα πει αδέκαστη δημοσιογραφία. Να καείς σκουλήκι μαζί με τα υπόλοιπα και στην κόλαση να κάνει πολύ κρύο.
Μ'αυτά και μ'αυτά πάντως δεν έχω προλάβει να τα πω καθόλου με μένα και είμαι σίγουρος πως αν τα καταφέρω θα βρω πολλούς λόγους να με βρίσω και να πέσω σε χειμερία κατάθλιψη, αλλά αυτά είναι τα καλά της κρίσης..Ανακαλύπτεις πόσοι μαλάκες υπάρχουν τριγύρω.Βέβαια να σηκώσεις το κεφάλι και κοιτάξεις, πιθανόν να δεις κάποιον να λέει το ίδιο και για σένα. No hard feelings.Όλοι ξέρουμε πως είναι αλήθεια. 
Χμ, αυτά για σήμερα. Δεν έχω ούτε κάτι έξυπνο ούτε κάτι εντυπωσιακό να πω. Απλά αυτά.
Θα ταν μια κάποια λύση...

7.11.11

Πότε θα κάνει ξαστεριά για να πάρω το τουφέκι μου;

Χμ, η ιστορία κάνει κύκλους, επαναλαμβάνεται ρε αδερφέ, πως το λένε; Και σιγά που τη διαβάζουμε και τη ξέρουμε, στα ίδια λάθη πέφτουμε ξανά και ξανά, και κάθε φορά τσαλακώνουμε τα μούτρα μας όλο και πιο πολύ, κακές συνήθειες που είχαμε πει πως θα κόψουμε, και μπορεί μπορεί να της είχαμε κόψει τις ξαναρχίζουμε και τόσος χρόνος πάει χαμένος και ποτέ μα ποτέ δε γινόμαστε σοφοί.Και είναι διάολε κάποια πάθη που πρέπει να τα ζεις γιατί δε κάνουν κακό παρά μόνο σε σένα, και κάποια άλλα που πρέπει να καταλάβεις πόσο σε έχουν πληγώσει, πόσο κακό κάνουν και να τα σταματάς γιατί δε πας μόνο σου στον πάτο, παίρνεις κόσμο και ντουνιά μαζί σου και είναι κρίμα.

Κάπως έτσι, φεύγοντας από το μικρόκοσμο του καθενός και πηγαίνοντας σιγά σιγά στα της χώρας, βλέπουμε όλους όσους οδήγησαν 40 χρόνια τη χώρα στο γκρεμό, αυτούς που γέμισαν τα στομάχια και τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, άθλια σκουλήκια γλειώδη, να ενώνονται για να πουλήσουν και να φάνε ότι έχει απομείνει εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Και μεις, "μοιραίοι και άβουλοι αντάμα...." , αφού μετά από αυτό το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα δεν έχει μπει ο κόσμος στη Βουλή με καραμπίνες, είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Προβλέπω βέβαια πως θα ναι θερμό το επόμενο διάστημα,αλλά όσο ο κόσμος σαςν κίνημα μπουσουλάει και δεν αφήνει την οργή του να ξεσπάσει τόσο αυτοί θα τρέχουν με τις Ferrari τους, έχοντας δει την παρτίδα 100 κινήσεις μπροστά. Όσο παίζουμε στο χώρο τους, στη σκακίερα τους, με τους νόμους τους, είμαστε χαμένοι. Το πράγμα είναι σχεδιασμένο για να χάσουμε εξ'αρχής. Στο δρόμο θα λυθούν οι διαφορές, ο πόλεμος είναι σφοδρός και είναι ταξικός, μη γελιέστε. Και αν θέλετε να επιβιώσετε,eventually "there will be blood". Καληνύχτα, ελπίζοντας κάποια στιγμή να ξημερώσει...


ΥΓ: Στην photo η πρόταση μου για πρωθυπουργό..  
http://en.wikipedia.org/wiki/Spyros_Markezinis

5.11.11

(Σου)Ρεάλ (Αρχι)Μα(ν)δρίτης pt1


-Θα κάνω πλαστική.
-Θα μεγαλώσεις τα βυζία σου;
-Όχι.
-Αλλά, θα μικρύνεις τα βυζιά σου;
-Οχι. Θα φτιάξω τη μύτη μου.
-Γιατί;
-Είναι χοντρή. Και δε μου αρέσει.
(Η κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης με 153 βουλευτές. Η κυρία Κατσέλη επανήλθε στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ αφού ψήφισε ναι στην παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση).
-Φόρα σακούλα.
-Θα κάνω πλαστική.
-Φόρα σακούλα. Έχουμε κρίση.
-Είπα, ΘΑ κάνω πλαστική!!!
-Φόρα σακούλα. Πλαστική.

ΥΓ:Πείτε στον Κο Φώσκολο να επιστρέψει σπιτάκι του, και να σταματήσει να γράφει αυτό το άθλιο Σενάριο "κρίση στην Ελλάδα-το reality", παίκτες μπαινοβγαίνουν, κόσμος πεθαίνει, στρατηγικές και μαχαιρώματα, πείνα και ανεργία..τέτοια έλλειψη φαντασίας ούτε στη Λάμψη..Μετά τι, θα αναστήσει τον Αντρέα ή τον Ευλογητό..Αίντε γαμώ το Χριστό σας όλοι εσείς και οι καναπέδες σας...ζώα...

3.11.11

Κυβερνήσεις εθνικής ενότητας και @@ καλαβρέζικα...

Τρόμαξα χτες βλέποντας τη συνέντευξη τύπου των Μέρκελ-Σαρκοζί.'Ενιωσα πως αν κοιτούσα από το παράθυρο θα έβλεπα Γερμανούς και Γάλλους στρατιώτες να μπαίνουν στα σπίτια και να βγάζουν έξω κόσμο.Αυτή τη φορά η υποδούλωση που επιχειρείται είναι οικονομική, και όταν ζεις στον Καπιταλισμό, αυτό ισοδυναμεί με θάνατο.
Ακούω από χτες ένα σωρό ψέματα, αλλά μέσα σε αυτά ακούγονται και τεράστιες αλήθειες. Το δίλημα πια είναι ένα, διατηρείς την εθνική σου κυριαρχία και αξιοπρέπεια πεινώντας, ή πεινάς και παράλληλα ξεπουλιέσαι; Όλα τ'άλλα είναι για λαική κατανάλωση...Τα λέμε στο δρόμο, θα χρειαστεί...

OXI

ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΔΙΑΛΕΓΕΙ Η ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ Η ΤΑ ΟΠΛΑ.

2.11.11

Κον-τρολάροντας το χάος, προετοιμαζόμενοι για την διείσδυση....

Πόσες μαλακίες έχω ακούσει τις τελευταίες μέρες δε λέγεται. Θεωρίες συνομωσίας του χειρότερου είδους, καταστροφολογία, πόλεμοι, καταιγίδες, σεισμοί, Τούρκοι Γερμανοί, εμφύλιοι(χμ, αυτό δε ξέρω) και πολλά πολλά άλλα διαδίδονται από μια κυβέρνηση ανίκανων που πίανονται από όπου βρουν, και δημιουργούν ακόμα περισσότερο χάος σε μια χώρα που μπορεί να έχει μάθει να ζει με(σε) αυτό, αλλά και πάλι, some things are too much to handle...

Περπατώντας έξω βλέπω λογής λογής παράξενες συμπεριφορές, ήμουν βέβαιος πως είμαστε μια χώρα ημίτρελων αλλά το κακό έχει παραγίνει, πολλά νεύρα, τσίτες και πολύ αγωνία..Επιτέλους, ανάψτε κάποιος το φυτίλι να τιναχτούμε όλοι παρέα να ησυχάσουμε. Έχουμε χρεωκοπήσει, πείτε το να ξεσπάσουμε και μετά να προσπαθήσουμε να ζήσουμε δύσκολα αλλά με αξιοπρέπεια-ή να κάνουμε έναν μικρό εμφύλιο(σόρρυ που το αναφέρω συνεχώς, αλλά είχα μια κουβέντα που με επηρέασε)πρώτα, και μετά βλέπουμε. Άλλωστε είπαμε, βλέπουμε μόνο αυτά που χωρίζουν ή μας κάνουν τέλος πάντων να τα βλέπουμε.

Το Χάος πάντως δύσκολα κοντρολάρεται, και οι μέρες που έρχονται προβλέπονται φοβερά δύσκολες αλλά και αρκετά ενδιαφέρουσες. Θα πεινάμε, θα αλληλοσπαρασόμαστε (ελπίζω όχι), αλλά τουλάχιστον δε θα πλήξουμε. Άρτος δεν παίζει, αλλά από θεάματα,αλλο τίποτα. Stay tuned και φυλάξτε λίγο καλαμπόκι και λίγο λάδι μηχανής..θα χρειαστούν για ποπ κορν...κα για λίπανση...





1.11.11

Substitutes

Substitute=Υποκατάστατο Κτ που μπορεί να αντικαταστήσει κάποιο άλλο. Έτσι λέει ένας ηλίθιος πρόχειρος ορισμός ενός βλαμένου δωρεάν ιντερνετικού λεξικού που είχε τα εξής πλεονεκτήματα..ήταν πρώτο στη λίστα του google, ήταν δωρεάν, και κυρίως πάντα ήθελα να κάνω το κόλπο με τη λέξη και τον ορισμό..Wow, ήταν τόσο κουλ.. Αυτό που δε λέει ο ηλίθιος ορισμός είναι πως τα υποκατάστατα χρησιμοποιούνται όταν δεν έχεις το πρωτότυπο και σπάνια είναι τόσο ποιοτικά όσο το κανονικό.

Γιατί όμως χρησιμοποιούμε υποκατάστατα; Θα απαντήσω αυτό που απαντάω σε όλες τις ερωτήσεις που μου κάνουν τελευταία (Γιατί ο Κοστάντζο παίζει τόσο Χάλια, γιατί η Χώρα θα πτωχεύσει, γιατί έχω πάρει 6 κιλά από πέρσι) ο Καπιταλισμός φίλοι μου. Και φίλες μου. Ζούμε σε μια εποχή που όλα τρέχουν τόσο γρήγορα, που το φαίνεσθαι έιναι πολύ πιο σημαντικό από το τι είσαι στην πραγματικότητα. Αν παραφράσουμε και τους Ρωμαίους, σήμερα στα @@ μας αν η γυναίκα του Καίσαρα έκλεβε, βίαζε και έκαιγε, αρκεί να είχε καλές PR και να φαινόταν τίμια και δημοφιλής. Δεν εξηγείται διαφορετικά, απλά κοιτάξτε ποιοι έιναι δημοφιλείς και ποιοι όχι.  Αρκεί λοιπόν να φαίνεσαι καλός. Και αν δε μπορείς λειτουργείς με υποκατάστατα. Δεν έχεις ξέρω γω ADIDAS, υπάρχουν για σένα τα ADIpAS(η επιλογή της ράτσας είναι τυχαία και έκανε καλό λογοπαίγνιο) για να νιώσεις και συ πως αγγίζεις λίγη από τη χρυσόσκονη των εκλεκτών. Έχασες την Κούλα(τον τύπο γυναίκας Κούλα έχεις μάθει να χειρίζεσαι), στο υποκατάστατο θα πας. Γιατί; Αφενός έτσι λειτουργεί το Σύστημα-λίγος χρόνος συγκεκριμένες επιλογές στο οτιδήποτε-, εξασφαλίζοντας προβλεψιμότητα και άρα λιγότερα bugs, και αφετέρου για να εξασφαλιστεί αυτό το γαμημένο αίσθημα της ασφάλειας.

Έτσι προκύπτουν άπειρες κατηγοριοποιήσεις μόνο και μόνο για να διευκολυνθεί το Σύστημα στη δουλεία του, έτσι, με σειρά τυχαιότητας, υπάρχουν οι καρκίνοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι αριστεροί, οι άνεργοι, και οποιαδήποτε άλλη ομάδα μόνο και μόνο για να νιώθουμε πως δεν είμαστε μοναδικοί, για να χάσουμε αυτό το συναίσθημα του απρόβλεπτου. Αυτή η βρωμιάρα η παγκοσμιοποίηση λοιπόν μας έκανε πολύ μεγάλη ζημιά. Πως το χαλάς; Με μικρές ατομικές τρομοκρατίες. Σπάζοντας τη ρουτίνα, ζητώντας το διαφορετικό, σε ότι κι αν κάνεις. Ψάχνοντας αυτές τις μικρές τρύπες στο Σύστημα με σκοπό σιγά σιγά να τις μεγαλώσεις και να το ρίξεις. Όσες φορές το έκανα, ένιωσα πραγματικά ελεύθερος, όσες φορές ξεπέρασε, μόδες, κόμπλεξ και νόμους, ένιωσα να βρίσκω μικρά θραύσματα του εαυτού μου. Σίγουρα δε ξέρω ποιος είμαι,-ίσως και να μη το μάθω ποτέ, ξέρω όμως τον τρόπο να δραπετεύω που και πουυ. Μια συμβουλή; γίνετε πιο απρόβλεπτοι, πάψτε να βρίσκετε αυτά που χωρίζουν και διασκεδάστε με τη φάτσα ΤΟΥΣ όταν το όλο παιχνιδάκι θα τους γυρίσει μπούμερανγκ στα μούτρα.

ps1: Αποκριες σήμερα, μια καλή αρχή....
ps2: Αποφεύγω να κάνω πολιτικό σχόλιο για να μη μου ανέβει το αίμα στο κεφάλι, προς ώρας γελάω, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως τα χρήματα για γιαούρτια τελειώνουν και σκοινιά υπάρχουν......Χωρίς εσένα κανένας δε πουλά, καταναλωτή μπορείς χωρίς αυθεντικά..