Don Quixote

Don Quixote

26.10.15

Οι δικοί μου άνθρωποι

Ελάχιστες φορές έχω γιορτάσει τη γιορτή μου με τον τρόπο που όλοι εσείς μπορείτε να το θεωρείτε. Αφενός, μικρό παιδί, η γιορτή μου ήταν κάτι δευτερεύον μπροστά στη γιορτή του παππού, κομπάρσος σε μια μέρα που άλλος ήταν ο πρωταγωνιστής, αφετέρου, μεγαλώνοντας επικράτησε το ιδεολογικό, ίσως κι αυτή η έμφυτη μελαγχολία που έχω σ' αυτά τα "μνημόσυνα" κι έτσι πάντα παραχωρούσα γιορτές, γενέθλια, Χριστούγεννα και Πάσχα, σε άλλους, που μπορούσαν να ακολουθήσουν το σενάριο. Σιγά δηλαδή να μην μπορούσα ποτέ να ταυτιστώ με έναν τύπο που με το κοφτερό του δόρυ σκότωσε έναν δράκο.

Οι ήρωές μου είναι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους, είναι εργάτες με φαντασία και  αντισυμβατικές πόρνες, είναι διανοούμενοι που κατάλαβαν την εργατική τάξη καλύτερα από ότι θα μπορούσε και η ίδια να φανταστεί. Είναι οι  ποδοσφαιριστές του αουτσάηντερ που σκοράρουν στο 90' έχοντας γυρίσει την πλάτη στα συμβόλαια του φαβορί, είναι γιατροί στην Παλαιστίνη, νοσοκόμες στη Λέσβο και μαύρες νοικοκυρές σε λεωφορείο στην Αμερική. Ανήκουν στο παρελθόν, περπατάνε ανάμεσά μας, και δεν έχει ακουστεί καν το πρώτο τους κλάμα. Άραγε γιατί να μπαίνεις στη ζωή με ένα κλάμα;

Οι ήρωές μου, είναι οι δικοί μου άνθρωποι. Οι δικοί μου άνθρωποι μου που είναι εδώ και παλεύουν, Παλεύουν σε μια κουκίδα στο χάρτη μου και σε μια επαφή στο σκάηπ. Όλοι τους ψάχνουν να αλλάξουν το εδώ και το τώρα, να κάνουν τον κόσμο μας, ένα μετεφηβικό καλοκαίρι, ή όπως αλλιώς έχει φανταστεί ο καθένας την Ουτοπία του. Δεν μιλάνε για άλλες ζωές και δεύτερες ευκαιρίες. Πιάνουν την ευκαιρία από τα μαλλιά, ή παρατηρούν από τη γωνία καταγράφοντας. Πάντως κανένας τους δεν είναι έρμαιο.

Οι δικοί μου άνθρωποι με κάνουν περήφανο αυτές τις γιορτινές μέρες. Γιατί όπου κι αν είναι, σηκώνουν το τηλέφωνο, στέλνουν μερικές λέξεις, μερικές ανάσες, με παίρνουν μια αγκαλιά. Οι φίλοι μου. Αυτό είμαι στη γιορτή μου.