Είχες διαβάσει την ιστορία του κοντορεβυθούλη,και ήθελες να σε βρουν, αλλά δεν ήθελες να τους δώσεις και μασημένη τροφή(χα-κακός παραλληλισμός με τα ψιχουλάκια του παραμυθιού). Ναι γαμώτο, ήθελες πολύ να σε βρουν, αλλά ήθελες να το κερδίσουν. Ήθελες για μια φορά να είσαι το τρόπαιο και όχι αγωνιζόμενη. Στο υγρό, εύθραστο παρόν περπατούσες με αργά ράθυμα βήματα μη ξέροντας που ακριβώς πηγαίνεις, αλλά σφουγγαρίζοντας, χαλόντας πίσω το παρελθόν. Κάθε μέρα ήταν μοναδική και δεν επαναλαμβάνοταν, ή τουλάχιστον έτσι θυμόσουν.. Πάνω στα πόδια σου είχες χαράξει τα σημαντικά, αυτά που ήθελες να ξέρεις, 2 στίχους από ένα ξεχασμένο ποίημα, και όλη την ομορφιά του κόσμου. Όσες πληγές και αν γέμιζες, αυτά θα έμεναν πάντα εκεί, σύντροφοι στο μοναχικό σου δρόμο. Δε χρειάζονταν πια οι φανταστικοί φίλους, ήξερες πως όποιος ήταν άξιος θα σε κυνηγούσε, θα σε έβρισκε, και συ θα του δειχνες το ποίημα, κι όλη την ομορφιά του κόσμου, εκεί στην Ουτοπία της κάθε στιγμής.
Βασισμένο σε μια ηρωίδα κάποιας διάνοιας, διαφορετικής από τη δικιά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου