Don Quixote

Don Quixote

29.6.14

Όταν η ευτυχία θα συναντήσει τη δυστυχία στο γήπεδο

Δεν έχω δει ακόμα Μουντιάλ. Συνειδητό μποϊκοτάζ που ξέρω πως δεν θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά περισσότερο σαν ένα τεστ για τον εαυτό μου, τίποτα περισσότερο. Να ξέρω πως μπορώ να αποστρέψω το βλέμμα από τη μαυρίλα που πλασάρουν με χρυσόσκονη και αίμα.

Και στην τελική, καλύτερα. Η αγαπημένη μου Αγγλία (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αγαπώ παθολογικά αυτή τη χώρα και την κουλτούρα της), καθώς και οι Χιλιανοί κι οι Ουρουγουανοί έφυγαν ήδη, οπότε πρακτικά χανόταν και το υποτιθέμενο οπαδικό ενδιαφέρον.

Σήμερα παίζουν 2 χώρες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Η κεντρική Αμερική συναντά την νότια Ευρώπη. Διαβάζω για την Κόστα Ρίκα:

"Η Κόστα Ρίκα είναι γνωστή για την προοδευτική περιβαλλοντική πολιτική της και είναι η μόνη χώρα που πληροί τα πέντε κριτήρια που καθορίζονται για τη μέτρηση της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας. Η Κόστα Ρίκα δεν έχει καθόλου στρατό! Είναι επιπλέον η πιο δημοκρατική χώρα της περιοχής, καθώς έχει συνεχή δημοκρατία από το 1948 (καμία άλλη χώρα της Λατινικής Αμερική δεν το έχει καταφέρει). Τα χρήματα που θα απαιτούνταν για τη συντήρηση στρατού διοχετεύονται στην παιδεία, τη φροντίδα του περιβάλλοντος και τον πολιτισμό! Η Κόστα Ρίκα είναι μια από τις πιο ευτυχισμένες χώρες του κόσμου, σύμφωνα με το δείκτη Happy Planet Index (HPI), μάλιστα το 2012 κατάκτησε την πρώτη θέση στη λίστα.

Από την άλλη διαβάζω για την Ελλάδα:

"Την τέταρτη θέση ανάμεσα στις δέκα πιο δυστυχισμένες χώρες του κόσμου καταλαμβάνει η Ελλάδα, όπως δείχνουν τα στοιχεία έρευνας της Gallup.
Μάλιστα, η Ελλάδα βρίσκεται μόλις μία θέση πάνω από τη Συρία, η οποία μαστίζεται από τον εμφύλιο πόλεμο."

Δεν θα αλλάξει κάτι λοιπόν στη ζωή των ευτυχισμένων Κοσταρικανών αν σήμερα αποκλειστούν από την Ελλάδα. Θα ήταν όμως πολύ άσχημο, για την τέταρτη πιο δυστυχισμένη χώρα στον κόσμο να ψάχνει ανάταση μέσα από εθνικές επιτυχίες βασισμένες σε μια μπάλα ποδοσφαίρου. Γιατί δυστυχώς αυτό θα γίνει. Άλλωστε στη χώρα του ξερού, χωμάτινου καλοκαιριού, του καυτού ήλιου και των πάλαι ποτέ χαρούμενων ανθρώπων, έχουμε μάθει κι η χαρά μας να είναι κάλπικη, με ανάθεση, σαν τις ευθύνες μας. Η εικόνα μετά τον αγώνα με την Ακτή Ελεφαντοστού, ήταν αποκρουστική. Χιλιάδες να βγαίνουν στις πλατείες και να πανηγυρίζουν, όταν δεν έχουν βγει ούτε μια φορά την τελευταία τετραετία να διαμαρτυρηθούν για την (ν)τροπή που έχουν πάρει οι ζωές τους.

Σήμερα λοιπόν, στο καταπράσινο γήπεδο μιας πολύ πληγωμένης χώρας, κάτω από τους προβολείς του καπιταλισμού και τα εκατομμύρια, πρόθυμα να καταναλώσουν τη στιγμή βλέμματα, συναντιέται η ευτυχία με τη δυστυχία. Ευχή μου, να κερδίσει η ομορφιά.

Υγ: Κόστα Ρικα aka πλούσια ακτή. Εδώ τις ξεπουλάμε τις ακτές.

26.6.14

30 και πρόωρον





Στρογγυλός αριθμός. Απόλυτος. Δεν σε αφήνει να κάνεις λάθος. Το κλείσιμο μιας δεκαετίας, στο κατώφλι της επόμενης.  Βιάστηκα και εγώ να βγω στον κόσμο. Στους 7 ½ μήνες, είπα τσουπ, την κάνω από εδώ και προχωράω. Να δω τι είναι εκεί έξω. Έτσι, τρέχανε την μάνα μου από την Άμφισσα στη Λαμία με ασθενοφόρο και σπασμένα τα νερά για να γεννήσει και μετά εμένα από τη Λαμία στην Αθήνα με ταξί -από μικρός στην άνεση, για να βρω θερμοκοιτίδα να με κρατήσει.
Κι αφού έφτασα Αθήνα μέσα από τις φλόγες, τυλιγμένος στον καύσωνα με 2 μάλλινες κουβέρτες (έτσι φαντάζονταν η μάνα του πατέρα μου πως πρέπει να με μεταφέρει), σε οριακή θερμοκρασία και έλλειψη οξυγόνου, τα κατάφερα στο τσακ. Τόσα χιλιόμετρα, σε τόσες λίγες ώρες ζωής, ε, είπα να αράξω για έναν μήνα.

Και κύλισαν τα 10 πρώτα χρόνια, σχετικά ευτυχισμένα (ήρθε και η μικρή το 92’) και φτάσαμε στο 1994, που στα γενέθλιά μου έφαγα τόσο πολύ (σε γκολ όσα άρπαξε η Εθνική στο Μουντιάλ του 94’), που την επόμενη με τρέχανε στο νοσοκομείο με τουμπανιασμένο στομάχι. Γκραντ σουξέ.

Από τα 10 μέχρι τα 20 ήταν ομολογουμένως πιο δύσκολα τα πράγματα. Αποτυχίες, επιτυχίες, θυμάμαι ιδιαίτερα το γκολ του Βαζέχα στο Άμστερνταμ, ένα διαζύγιο, ένα αυτοάνοσο, έναν θάνατο, κάτι πανελλήνιες και μια Πάτρα (το Μαθηματικό λίγο ρόλο έπαιξε), μια χαμένη παρθενιά, μια αυτοκτονία, μια ΔΕΘ, κάτι Ολυμπιακούς που στη συνέχεια θα τους σνομπάραμε στα πρώτα σκιρτήματα μιας πολιτικής συνείδησης κι ένα Γιούρο που πανηγυρίστηκε με φινέτσα και χωρίς ακρότητες (από μας λέμε). Έμοιαζαν άλλωστε ακόμα, πιο αθώα τα πράγματα.

Από τα 20 μέχρι τα 30 νομίζω πως βρίσκεται συμπυκνωμένο το μεγαλύτερο κομμάτι αυτού που είμαι σήμερα. Μιλάμε για τα περισσότερα των μεθυσιών, μιλάμε για καμένες βραδιές, μιλάμε για ταινίες, πορείες, δοκιμές και δοκιμασίες, θέατρα, βιβλία, συναυλίες, ανθρώπους που θα θυμάμαι για μια ζωή, άνθρωποι που κέρδισα, που έχασα, που έφυγαν. Μιλάμε για την αληθινή ζωή σιγά σιγά να αφήνει το πέπλο της και να στέκεται γυμνή μπροστά σου. Μια αιωνιότητα έκανε να πέσει αυτό το πέπλο κι ακόμα δεν είμαι σίγουρος για το πόσο όμορφη ή άσχημη είναι. Εξαρτάται ξεκάθαρα από τη γωνία που θα την κοιτάξεις κι αν θα μάθεις να αγαπάς τα σημάδια της ή αν θα αποστρέφεις το βλέμμα υποκρινόμενος πως δεν υπάρχουν. Θεμέλια. Κάπως έτσι. Άνθρωποι και γεγονότα ως θεμέλια κι όχι απλά μόνο ως σημάδια όπως τις προηγούμενες δύο δεκαετίες.


Μπαίνω εκ των πραγμάτων σε μια νέα δεκαετία. Κάθε φορά με σάουντρακ εθνικούς θριάμβους ή πανωλεθρίες. Ευτυχώς δεν αισθάνθηκα ποτέ μου πως οι σταθμοί στη ζωή μου είχαν χρώμα και σχήμα κάποιας σημαίας και το βάδισμά μου δεν φέρει το βάρος καμιάς υποχρέωσης. Κουβαλάω μόνο τη θέληση να εκπληρώσω τα όνειρά μου και να κάνω ευτυχισμένους όσους στέκονται δίπλα μου. Σε έναν καλύτερο κόσμο. Εδώ ή αλλού δεν ξέρω. Οι αλυσίδες είναι λιγότερες, το βάρος πιο μικρό. Κοίταξα πίσω και είδα πως δεν είμαι μόνος μου, κι αυτό σήμερα που σας γράφω είναι το πιο σημαντικό. 30, λοιπόν, comes with a smile. Πρόωρα πάντα.