Don Quixote

Don Quixote

31.12.13

12 πράγματα για το 13'


30.12.13

2013

2013. Μια χρονιά στην αναμονή. Ένα ταξίδι στα χειρότερα κομμάτια της ανθρώπινης ουσίας συμπυκνωμένα σε τουρ ιδανικό για το νεοέλληνα που δεν έμαθε ποτέ την Ιστορία, έτσι τώρα αναγκάζεται, σχεδόν στριμωγμένος ανάμεσα σε τόσους σαν κι αυτόν, να γίνει θεατής, παίκτης και κριτής σ’ αυτό το γκροτέσκο αγώνα. Σαν το κάρμα να του ανταπέδωσε το χαστούκι που τόσα χρόνια κορόιδευε τα γκρουπάκια των Γιαπωνέζων τουριστών στην Ακρόπολη και είπε να του δείξει πως είναι. Από την καλή. Ζει τον πνευματικό μεσαίωνα, την άνοδο του Φασισμού, τη φτώχεια, την στέρηση των βασικών του αναγκών, τη βία της εξουσίας, την ανθρωποφαγία, το θάνατο. Τον τελευταίο τον συναντάει καθημερινά. Από τις σύριγγες και τα μαγκάλια ως τα εισιτήρια του τραμ και τις μαχαιριές στα στενά, τις αυτοκτονίες, την ατιμωρησία των ενόχων και το δικό του επαναλαμβανόμενο, καθημερινό μαρτύριο. Μια χρονιά με τις λιγότερες απεργίες (αλλά τις περισσότερες απεργίες πείνας), τις λιγότερες διαδηλώσεις, τις μικρότερες νίκες, μια χρονιά που τα πράγματα που να πιαστείς είναι μετρημένα στα δάχτυλα λειψού χεριού. Μια χρονιά τεράστιων γεωπολιτικών αλλαγών, μια καρτ ποστάλ από το μέλλον που θέλουν να μας χαρίσουν. Κι όμως, δε μπορεί, όλη αυτή η πίεση που συσσωρεύεται, όλη αυτή η αιθαλομίχλη της θλίψης, το πλεόνασμα τις μιζέριας, το λεξικό της κρίσης κάποτε θα τους πέσει με γδούπο στο κεφάλι και τότε ναι, θα είναι μια καλή χρονιά.

18.11.13

Απόηχος

40 χρόνια σκέπαζε τα πάντα ο αχός του Πολυτεχνείου και τώρα που καταλάγιασε ο κουρνιαχτός μπορούμε πλέον να δούμε λιγάκι καλύτερα. "ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", φώναζαν οι φοιτητές το 1973. Σου έδωσαν ψωμί, μη το αρνηθείς, τόσο που σε τύφλωσε και ξεπέρασες πολύ εύκολα το ότι δεν σου έδωσαν στάλα παιδεία. Τι να την έκανες άλλωστε, αγόραζες εκπαίδευση του κιλού από τα φροντιστήρια και πτυχία από τη Βουλγαρία. Δε χρειάστηκε καν να σε πείσουν, πείστηκες μόνος σου πως ήταν το ίδιο. Όπως πείστηκες πως η πληθώρα κατασκευασμένων επιλογών ήταν η πραγματική ελευθερία. Έτσι μετρούσες και σύγκρινες, με παπούτσια, γαρύφαλα, ψηλοτάκουνες γκόμενες, έτσι έμαθες και τα παιδιά σου. Και ΄τώρα έρχονται να σου πάρουν το ψωμί και μαζί μ'αυτό και την κατασκευασμένη σου ελευθερία και πως θα τους πολεμήσεις όταν δε ξέρεις 2 γραμμές ιστορία, όταν δε ξέρεις την τάξη σου, όταν δεν ξέρεις τους αγώνες της; 

Αυτή τη φορά ξεκίνα από την ΠΑΙΔΕΙΑ. Μη με κοιτάς, δε χρειάζονται φροντιστήρια, θα στα πει ο διπλανό σου, αυτός που θα σου δώσει το χέρι όταν βγείτε στο δρόμο, αυτός που θα σε σηκώσει όταν πέσεις, αυτός που θα σε τραβήξει μακριά σου όταν πάνε να σε πιάσουν-θα σου χαρίσει ελευθερία, θα μάθετε μαζί τι θα πει παιδεία, τι θα πει ιστορία, αγώνες, θυσίες και αίμα. Με τον καλό ή τον άσχημο τρόπο. Κι αυτό είναι κάτι που δεν αγοράζεται όσο ψωμί και να χεις. Άντε ξεκίνα, είμαστε, δυστυχώς, ακόμα στη αρχή.






Οι καταλήψεις στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο


 Δημοσιεύτηκε στο TRIP #10 




Ως μέσο πολιτικής και κοινωνικής διαμαρτυρίας, αλλά και ως μέρη πολιτικών ζυμώσεων, οι καταλήψεις είναι απαραίτητες σε εποχές όπως αυτή που ζούμε. Εποχές που η διαφορετικότητα και η πολυφωνία βρίσκονται στο επίκεντρο μιας πολεμικής προσπάθειας φίμωσης, οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι αποτελούν οάσεις ελευθερίας.



Οι καταλήψεις δεν είναι ένα φαινόμενο που εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια, αλλά περισσότερο μια ανάγκη. Ανάγκη για στέγη ή για πολιτική έκφραση. Νησίδες μέσα στον καπιταλισμό έχουν χαρακτηριστεί τα τελευταία χρόνια πολλές από αυτές και αυτός ο χαρακτηρισμός δεν μπορεί παρά να είναι διφορούμενος. Ας δούμε όμως τι γίνεται σε διάφορες χώρες του κόσμου και στη χώρα μας και μετά ας δούμε τι συμβαίνει στην Πάτρα.
Υπάρχουν πέντε τύποι καταλήψεων σύμφωνα με τον Ολλανδό κοινωνιολόγο Hans Pruijt:
1) με βάση την ανάγκη (άστεγοι),
2) ως εναλλακτική τακτική στέγασης, π.χ. όταν κάποιοι δεν είναι έτοιμοι να περιμένουν μέχρι να έρθει η σειρά τους για να βρουν σπίτι (εξωτερικό),
3) για επιχειρήσεις, π.χ. καταλήψεις κτηρίων, για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες μιας κοινότητας (σύλλογοι, φθηνά μπαρ κ.λπ.),
4) για συντήρηση, π.χ. συντήρηση αρχαίων κτηρίων που οι αρχές έχουν εγκαταλείψει,
5) πολιτικές, π.χ. καταλήψεις ως κέντρα διαμαρτυρίας ή κοινωνικά κέντρα.


Η αναρχική Colin Ward έχει πει: «Η κατάληψη είναι η παλαιότερη μορφή διακατοχής στον κόσμο και όλοι καταγόμαστε από καταληψίες. Αυτό ισχύει τόσο για τη βασίλισσα [του Ηνωμένου Βασιλείου] με τα 176.000 στρέμματά της, όπως και για το 54% των ιδιοκτητών στη Βρετανία που είναι ιδιοκατοικούντες. Όλοι είναι οι τελικοί αποδέκτες της κλεμμένης γης -γιατί το να θεωρήσουμε τον πλανήτη μας ως εμπόρευμα προσβάλλει κάθε δυνατή αρχή των φυσικών δικαιωμάτων».
Εκτός από κατοικίες, ορισμένες καταλήψεις χρησιμοποιούνται ως κοινωνικά κέντρα, ραδιοσταθμοί ή καφέ. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, υπάρχουν καταλήψεις σπιτιών που χρησιμοποιούνται ως κατοικίες και επίσης μεγαλύτερες καταλήψεις, όπου οι άνθρωποι επιδιώκουν κοινωνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες, όπως π.χ. ένα παλιό νοσοκομείο λεπρών έξω από τη Βαρκελώνη που ονομάζεται Can Masdeu και ένας πρώην στρατώνας που ονομάζεται Metelkova στη Σλοβενία, Ernst-Kirchweger-Haus στην Αυστρία (έχει νομική υπόσταση) ή Blitz στη Νορβηγία (έχει νομική υπόσταση).
Η περίπτωση της Δανίας είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Εκεί τη δεκαετία του 1980 αναπτύχθηκε ένα κοινωνικό κίνημα, που στόχο είχε την παροχή στέγασης και την εναλλακτική κουλτούρα. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας οι περισσότερες είχαν κλείσει μετά από βάναυσες επιθέσεις της αστυνομίας. Παρόλα αυτά, επιβιώνει ακόμα η κατάληψη μιας ολόκληρης περιοχής, της Christiania, μιας ανεξάρτητης κοινότητας περίπου 900 ατόμων που ιδρύθηκε το 1971 σε μια εγκαταλελειμμένη στρατιωτική ζώνη. Διατηρείται μέχρι και σήμερα, παρότι έχει εν μέρει αλλοτριωθεί εμπορικά.


Ευρώπη
Οι καταλήψεις είναι σε γενικές γραμμές ένα σημαντικό οικονομικό θέμα στη Γαλλία, ιδιαίτερα στο Παρίσι, μία από τις πιο ακριβές πόλεις της Ευρώπης. Στη δεκαετία του 1980, έχουμε το Art-Cloche που προωθεί την «καλλιτεχνική κατάληψη». Ακόμα πιο δημοφιλείς έγιναν τη δεκαετία του 1990 και τη νέα χιλιετία, καθώς αποτέλεσαν εφαλτήριο για ένα νέο ρεύμα αντίστασης μέσα από την τέχνη.
Στη Γερμανία τη δεκαετία του 1970, οι καταλήψεις στις δυτικές γερμανικές πόλεις οδήγησαν σε ένα κίνημα αστικής αντικουλτούρας με δική του υποδομή εφημερίδων, αυτοδιαχειριζόμενους συνεταιρισμούς και συλλογικότητες στέγασης, φεμινιστικές ομάδες, και ούτω καθεξής, το οποίο ήταν έτοιμο να παρέμβει στην τοπική και ευρύτερη «πολιτική». Το κίνημα Autonomen προστάτευε τις καταλήψεις ενάντια στην έξωση και συμμετείχε με ριζική άμεση δράση.
Παρόλο που δεν είναι νόμιμες, καταλήψεις υπάρχουν σε πολλές μεγάλες πόλεις. Παραδείγματα είναι η κατάληψη Au στη Φρανκφούρτη, η Hafenstraße και η Rote Flora στο Αμβούργο, ενώ στο Βερολίνο η τελευταία ανοιχτή κατάληψη, η Brunnenstraße183, εκκενώθηκε το Νοέμβριο του 2009.
Η Ισλανδία, από την άλλη πλευρά, δεν έχει μακρά παράδοση στις καταλήψεις, αλλά κι εκεί οι άστεγοι καταλαμβάνουν εγκαταλελειμμένα σπίτια για τους ίδιους λόγους, όπως και σε άλλες χώρες. Ο αριθμός των αστέγων στην Ισλανδία δεν είναι υψηλός, γι’ αυτό και δεν έχει λάβει μεγάλη προσοχή το θέμα των καταλήψεων, αφού δεν υπάρχουν και φτωχογειτονιές. Η πρώτη πολιτική κατάληψη έγινε στο Vatnsstigur 4 στο Ρέικιαβικ στις 9 Απριλίου 2009, έξι μήνες μετά από μια πλήρη οικονομική κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος.
Στην Ιταλία οι καταλήψεις δεν είναι θεσμοθετημένες νομικά, αλλά υπάρχουν πολλές καταλήψεις που χρησιμοποιούνται ως κοινωνικά κέντρα. Επίσης υπάρχουν καταλήψεις Oi!, Ska, punk hardcore και ροκ συγκροτημάτων, αλλά και πολλές ακροδεξιές καταλήψεις έχουν επίσης προκύψει, η πιο γνωστή είναι η φασιστική Casa Pound, με 5.000 μέλη και πολλά κέντρα σε όλη την Ιταλία.
Στην Ολλανδία την 1η Ιουνίου 2010 η απαγόρευση των καταλήψεων έγινε αποδεκτή από αμφότερα τα σώματα του Κοινοβουλίου. Οι καταλήψεις στην Ολλανδία άρχισαν να διώκονται. Υπάρχουν ακόμα πολλές καταλήψεις κατοικιών σε πόλεις της Ολλανδίας. Υπάρχουν, επίσης, κάποιες καταλήψεις στην ύπαιθρο, όπως ένα κατειλημμένο χωριό που ονομάζεται Ruigoord κοντά στο Άμστερνταμ και το Fort Pannerden κοντά στο Nijmegen.
Η παλαιότερη κατάληψη στην Πολωνία είναι η Rozbrat, η οποία δημιουργήθηκε το 1994 στο Πόζναν. Αρχικά, η μορφή της κατάληψης Rozbrat ήταν ως ελευθεριακή κοινότητα. Το 1997 η Αναρχική Ομοσπονδία ξεκίνησε τη δραστηριότητά της στο Rozbrat και έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της κατάληψης, τόσο σε ιδεολογικό επίπεδο, αλλά και σε υλικό.
Στην Ισπανία οι καταλήψεις okupas σχετίζονται με το αναρχικό κίνημα του autogestion και δημιουργούν κοινωνικά κέντρα, τα οποία εκτελούν διάφορες δραστηριότητες σε επίπεδο βάσης. Η κίνηση okupa αντιπροσωπεύει μια άκρως πολιτικοποιημένη μορφή των καταλήψεων, σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι συμμετέχοντες συχνά ισχυρίζονται ότι ζουν σε καταλήψεις ως μια μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας.
Το κίνημα εμπλέκεται σε διάφορους άλλους κοινωνικούς αγώνες, συμπεριλαμβανομένης της εναλλακτικής κίνησης για την παγκοσμιοποίηση. Από το 2007 υπάρχουν περίπου 200 κατειλημμένα σπίτια στη Βαρκελώνη. Τουλάχιστον 45 από αυτά χρησιμοποιούνται ως κοινωνικά και πολιτιστικά κέντρα, τα λεγόμενα «ανοικτά σπίτια».
Στην Αγγλία οι καταλήψεις έχουν μια μακρά ιστορική παράδοση. Το BBC αναφέρει ότι η κατάληψη ήταν ένα μεγάλο ζήτημα στην εξέγερση των Χωρικών του 1381, καθώς και για τους Diggers του 17ου αιώνα που ήταν χωρικοί που καλλιεργούσαν άχρηστη και κοινή γη, υποστηρίζοντας ότι ήταν νόμιμη υποχρέωσή τους και ότι η κατάληψη ήταν μια ανάγκη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου και υπήρχαν πολλοί άστεγοι. Το BBC ανέφερε επίσης ότι το 2011 η βρετανική κυβέρνηση δήλωσε ότι υπήρχαν 20.000 καταληψίες στο Ηνωμένο Βασίλειο και 650.000 κενές ιδιοκτησίες. Από την 1η Σεπτεμβρίου 2012, σύμφωνα με το άρθρο 144, οι καταλήψεις σε μια ιδιοκτησία έχουν οριστεί εκ νέου από την κυβέρνηση, ως ποινικό αδίκημα. Η κατάληψη Κεμπέλ στο Μπρίστολ είναι η πιο γνωστή στην Αγγλία.



Καταλήψεις στις Ηνωμένες Πολιτείες
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι νόμοι για τις καταλήψεις διαφέρουν από πολιτεία σε πολιτεία και από πόλη σε πόλη και είναι σπάνια ανεκτές, ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις. Οι καταληψίες μπορεί να είναι νέοι με χαμηλό εισόδημα ή άστεγοι, μέλη συμμοριών του δρόμου ή καλλιτέχνες. Πρόσφατα έχει αυξηθεί ο αριθμός των ανθρώπων που κάνουν καταλήψεις σε κατασχεμένα σπίτια. Υπάρχουν επίσης αναφορές σε ανθρώπους που έκαναν κατάληψη σε δικά τους σπίτια που έχουν κατασχεθεί.



Ελλάδα
Στην Ελλάδα οι περισσότερες καταλήψεις διοργανώνονται από αναρχικούς, η παλαιότερη από τις οποίες είναι η κατάληψη της Βίλας Αμαλίας και Λέλας Καραγιάννη που ξεκίνησαν τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Επιπλέον άλλες καταλήψεις στην Αθήνα (μέχρι τα τέλη του 2012, όταν ξεκίνησαν οι επιδρομές της αστυνομίας) είναι της Πατησίων και Σκαραμαγκά, της Ζαΐμη, η κατάληψη Άνω Κάτω, του ΠΙΚΠΑ και η Στρούγκα. Ένα παράδειγμα μιας πιο σύγχρονης κατάληψης είναι η κατάληψη του κτήματος Πραποπούλου στο Χαλάνδρι, η οποία είναι γνωστή διεθνώς.
Υπάρχουν επτά αναρχικές καταλήψεις κτηρίων στη Θεσσαλονίκη, κυρίως αυτή της Φάμπρικα Υφανέτ, μιας έκτασης 19.000 τ.μ. που περιλαμβάνει το άνω των 100 ετών εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας. Άλλες καταλήψεις είναι η Terra Incognita, η Δέλτα, Σχολείο, το Παπουτσάδικο και άλλες. Πολλές καταλήψεις αναρχικών στην Ελλάδα έχουν ένα εγκαταλελειμμένο κήπο, όπου συχνά οι καταληψίες φροντίζουν και καλλιεργούν, παράγοντας οργανικά λαχανικά.
Από τον Δεκέμβριο του 2012, η ελληνική αστυνομία ξεκίνησε εκτεταμένες επιδρομές σε μια σειρά από καταλήψεις που οδήγησαν σε συλλήψεις και επιβολή κατηγοριών σε όλους τους καταληψίες (κυρίως αναρχικούς). Αξιοσημείωτες καταλήψεις, όπως η «Βίλα Αμαλίας» και η «Πατησίων & Σκαραμαγκά» εκκενώθηκαν. Οι ελληνικές αρχές έχουν δηλώσει ότι θα συνεχίσουν τις εισβολές μέχρι να εκκενωθούν όλες οι καταλήψεις.


Παράρτημα - Μαραγκοπούλειο
Ιστορικό του Παραρτήματος
Ο χώρος του Παραρτήματος (παλιό παράρτημα του Πανεπιστημίου Πατρών) είναι ιστορικά φορτισμένος με έντονους κοινωνικούς αγώνες. Χρησιμοποιήθηκε ως κέντρο αγώνα για πρώτη φορά το 1973, όταν καταλήφθηκε από φοιτητές, αριστερούς, αναρχικούς και άλλα κομμάτια της κοινωνίας εν μέσω της εξέγερσης του Νοέμβρη ενάντια στη χούντα. Αποτέλεσε προπύργιο δυναμικών κινητοποιήσεων, διαδηλώσεων, συγκρούσεων ενάντια στους τότε εγχώριους φασίστες, ενώ έχει καταγραφεί στη συνείδηση της τοπικής κοινωνίας ως το κύριο κέντρο αντιδικτατορικής δράσης.
Στη δεκαετία του ’80 το παράρτημα παρέμεινε ζωντανό και υπήρξε επίκεντρο ποικίλων και πολυμορφικών κοινωνικών αντιστάσεων. Αναφορικά και μόνο, ο χώρος αυτός καταλήφθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως ορμητήριο στα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του Καλτεζά και συσπείρωσε μεγάλα κομμάτια του φοιτητικού και εργατικού κινήματος ενάντια στο κλείσιμο των εργοστασίων, όπως αυτά του Λαδόπουλου και της Πειραϊκής Πατραϊκής.
Στα χρόνια που ακολουθούν το παράρτημα παύει να ανήκει στο Πανεπιστήμιο Πατρών και παραχωρείται στη νομαρχία που με τη σειρά της το παραδίδει στον ΟΣΚ, αφού συστεγάζεται με σχολικό συγκρότημα. Εφόσον φεύγει λοιπόν από τη δικαιοδοσία του Πανεπιστημίου, το άσυλο νομότυπα παύει να ισχύει.
Το 1992 μεγάλο μέρος του Παραρτήματος καταστρέφεται από πυρκαγιά που ξεσπάει κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Ο χώρος καταλαμβάνεται επετειακά κάθε χρόνο από φοιτητικούς συλλόγους, αριστερές οργανώσεις, αναρχικούς και αντιεξουσιαστές για τον τριήμερο εορτασμό της 17 Νοέμβρη.
Τη δεκαετία του ’90 το Παράρτημα θα συνεχίσει να αποτελεί στέγη πολιτικών ζυμώσεων και θα συνδεθεί άμεσα με σημαντικά γεγονότα, όπως οι απαντήσεις μετά τη δολοφονία του καθηγητή Ν. Τεμπονέρα.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και μετά από προσπάθειες του δήμου για μετατροπή του Παραρτήματος σε αποστειρωμένο συνεδριακό πολυχώρο εκδηλώσεων, ανακαταλαμβάνεται και χρησιμοποιείται από πολλές και διαφορετικές ομάδες. Οι ομάδες αυτές το λειτουργούν ως χώρο συνελεύσεων και καφενείο, αλλά και ως συναυλιακό χώρο και χώρο προβολών. Υπήρξε κέντρο της εξέγερσης του 2008, που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.


Μαραγκοπούλειο, πρώην ΠΙΚΠΑ

Το Μαραγκοπούλειο ανήκει στο υπουργείο Υγείας. Το κτήριο ήταν παρατημένο και σε πολύ κακή κατάσταση. Καταλήφθηκε τον Οκτώβρη του 2010, για να στεγάσει τη συλλογικότητα «Πέρασμα». Ανακαινίστηκε και επισκευάστηκε πλήρως την τελευταία τριετία. Είχε εκκενωθεί και ανακαταληφθεί τουλάχιστον άλλες 2 φορές.
Βλέπουμε λοιπόν τόσο από τα παραδείγματα των καταλήψεων στην Ευρώπη, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο πως οι καταλήψεις όχι μόνο βρίσκονται στην κουλτούρα μας, αλλά πολλές φορές κρίνονται και απαραίτητες, για να καλύψουν ανάγκες στέγασης και ανθρώπινης έκφρασης.
Οι 2 καταλήψεις της πόλης μας (και άλλη μια σε ένα κατειλημμένο κτήριο του ΤΕΙ) εκκενώθηκαν από την αστυνομία τον Αύγουστο που μας πέρασε. Είτε είχαν στραβά είτε όχι, κουβαλάνε μια αρκετά μεγάλη ιστορία (ιδιαίτερα το Παράρτημα) και είτε ανακαταληφθούν είτε χρησιμοποιηθούν από το (με μεγάλα οικονομικά προβλήματα) Δήμο Πατρέων, θα πρέπει να μετατραπούν σε ανοικτούς χώρους ελεύθερης έκφρασης, διατήρησης της συλλογικής μνήμης, καλλιτεχνικής δημιουργίας και πολιτικής ζύμωσης.


2.11.13

Είναι ο Κάμερον τρομοκράτης;

3/10/13

Ένας μέσα, ένας έξω. 3 μέσα, 3 έξω. Σαν αλλαγές του Ομπράντοβιτς στο μπάσκετ μου κάνει. Έ, μιας και η Δικαιοσύνη παίζει μπάσκετ, άθλημα που δε γίνεται για κανέναν λόγο να παίξεις τυφλός και πολύ δύσκολα παίζεις χωρίς να δέχεσαι τις εντολές του προπονητή από τον πάγκο (οποιεσδήποτε ομοιότητες με πρόσωπα και καταστάσεις να τα κρατήσετε για τον εαυτό σας), λέω να προσπαθήσω να το παίξω και εγώ δημοσιογράφος.

Πριν λοιπόν στο τελευταίο άρθρο, προχθές ασχοληθούμε με την παραχάραξη της ελληνικής ιστορίας (ακούσια ή όχι), μιλούσαμε σε σειρά άρθρων για το θέμα των 2 άκρων , για το Φαήλο Κρανιδιώτη, την επίθεσή του στην αριστερά και το άνοιγμά του στη βάση των ψηφοφόρων της Χ.Α*. Γιατί αυτό το άνοιγμα; Δημοσιογραφικά πηγαδάκια των Αθηνών κάνουν λόγο για τις ομοιότητες της «εκκαθάρισης» της Χ.Α με αυτές του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου. Θα μου πείτε, πολύ χαζή αναλογία. Κι όμως, αυτό που επιχειρεί το ελληνικό πολιτικό-δικαστικό σύστημα φαίνεται να είναι ένα από τα παλιότερα κόλπα του. Αυτό της ενσωμάτωσης. Αυτό δείχνουν άλλωστε τόσο οι φυλακίσεις, όσο και οι «έξοδοι» με περιοριστικούς όρους, κρατώντας εδώ μια πισινή μιας και το έργο έχει αρκετά εν εξελίξει σενάρια.

Τι εννοώ με τον όρο ενσωμάτωση. Όπως στην Κύπρο πετάχτηκαν οι «κακές τράπεζες», αυτές με τα «τοξικά» ομόλογα, έτσι θα πεταχτεί το «κακό» κομμάτι της Χρυσής Αυγής και θα μείνει ένα καθαρό, καθαγιασμένο κόμμα, έτοιμο ακόμα και να συγκυβερνήσει αν χρειαστεί. Ήδη η δημοσιογραφική πιάτσα έχει βουίξει πως το όνομα αυτού θα είναι «Νέα Αυγή» και πως αρχηγός του θα είναι ο Ηλίας Κασιδιάρης. Τεράστιο ρόλο σε αυτό έπαιξαν και οι χειρισμοί, άρα πιθανότατα και οι προθέσεις της Πολιτείας, ως προς το κομμάτι της Δικαιοσύνης, μιας και τώρα όσοι ελευθερώνονται έχουν αποκτήσει υπόσταση όχι απλά αθώου αλλά σχεδόν μαρτυρική στα μάτια του ψηφοφόρου που ευδοκιμεί στους χώρους δεξιά της Νέας Δημοκρατίας.

Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Δύσκολα να πω. Ήδη αυτό που επιχειρείται είναι το πλήρες «ξεδίπλωμα» της θεωρίας των 2 άκρων, τόσο από πηγές όσο και από το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου, προσπαθώντας να δημιουργήσει μια αναλογία πως όποιος μιλάει για αντικαπιταλισμό και έξοδο της χώρας από την Ε.Ε είναι τρομοκράτης, αντίστοιχος των xρυσαυγιτών και πρέπει να παταχθεί άμεσα. Είναι πολύ ενδιαφέρον το βίντεο που παραθέτω πιο κάτω** σαν ενδεικτικό του πως μπορεί να κινηθεί το πράγμα από δω και πέρα. Άραγε ο Κος Σαμαράς έχει αυτή την άποψη και για το Συντηρητικό Κο. Κάμερον ο οποίος ήδη έχει προκηρύξει δημοψήφισμα για το 2014 ως προς το αν η χώρα του θα παραμείνει ή όχι στην Ε.Ε. Μήπως είναι και αυτός τρομοκράτης;

Αυτό που δεν καταλαβαίνει στην τελική ο πρωθυπουργός και οι γύρω από αυτόν, είναι πως εξομοιώνοντας τη Χρυσή Αυγή με τον προοδευτικό αριστερό χώρο, δίνει αξία στην πρώτη, δεν αποδυναμώνει το δεύτερο.


Πηγή δηλώσεων κ. Φαήλου Κρανιδιώτη


** Πηγή διαλόγου των κ. Πορτοσάλτε - Παπακων/νου

Το ανύπαρκτο σβήσιμο της Χ.Α

30/9/13


Η φωτογραφία του Μιχαλολιάκου με το βαλιτσάκι και τις χειροπέδες είναι μάλλον το απόσταγμα όλης της κινέζικης (κρίμα για τον άρειο) σοφίας. Αυτό για την εικόνα και τις 1000 λέξεις. Την είδαμε, ξανά και ξανά, αφού έχει επεξεργαστεί με 1000άδες τρόπους μέσω Photoshop και έχουν προκύψει εξαιρετικά αποτελέσματα. Τώρα λοιπόν κόπασαν τα γέλια και έρχομαι να ρωτήσω το προφανές: Σας μοιάζει αυτός ο άνθρωπος ικανός να έχει διαμορφώσει τις καταστάσεις που έκαναν τη Χ.Α τριτοδεύτερο κόμμα και διεκδικητή της εξουσίας (δεν έχω να κάνω αναλογία με εγχώριους ποδοσφαιρικούς ή μπασκετικούς όρους οπότε το αφήνω). Προφανώς και ο Μιχαλολιάκος είναι επικίνδυνος, αλλά ακριβώς για αυτό που κατηγορείται: ως επικεφαλής μιας συμμορίας και φυσικά για αυτό ακριβώς το λόγο πρέπει να σαπίσει στη φυλακή. Το ερώτημα, πιο ψύχραιμα από ότι το έθεσα προχτές είναι αν εξέλειψαν μαζί με τη Χ.Α οι λόγοι που την έφτασαν εκεί ψηλά. Αν εξέλειψαν οι λόγοι που έκαναν 0.42εκ συμπολίτες μας να υποστηρίξουν ανοικτά μια νεοναζιστική οργάνωση και αρκετά περισσότερους να έχουν μια φασίζουσα συμπεριφορά και μια ρητορική μίσους. Αν οι πολιτικές ηγεσίες ανέλαβαν τελικά τις ευθύνες τους, αν νικήθηκε η ανεργία, αν σταμάτησαν να μας καταδιώκουν οι τράπεζες, αν πάψαμε να είμαστε μια συντηρητική κοινωνία που βρήκαμε πάτημα στη φτώχια για να διοχετεύσουμε όλο αυτό το σκοτάδι που κρύβουμε μέσα μας, αν, αν, αν.
Κατηγορούμε το Μιχαλολιάκο πως ήταν υπεύθυνος για το «μίσος» που γεννήθηκε στην ελληνική κοινωνία, αλλά τι διαφορετικό έκανε ο πρωθυπουργός όταν καλούσε «να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας από τους μετανάστες»; Κατηγορούμε το Μιχαλολιάκο ότι «έσφαξε» τον Παύλο Φύσσα, αλλά τι διαφορετικό κάνει ο σύμφωνα με τα λεγόμενά του, σύμβουλος του πρωθυπουργού Φαήλος Κρανιδιώτης όταν γράφει στο λογαριασμό του στο τουίτερ ότι «τώρα ερχόμαστε και για σας βρωμοαριστεροί». Είναι ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ Παπαδημητρίου που έκανε τη Χ.Α συνομιλητή στα κανάλια και υποψήφια για συγκυβέρνηση όταν μιλούσε για μια πιο «σοβαρή Χ.Α», ή όταν ζητούσε από τον Κασιδιάρη μετά την επίθεση στα μέλη του ΠΑΜΕ στο Πέραμα να «κάνετε κάτι να μη σας βάζουν στο στόμα σας αυτοί».

Είναι το σύστημα που εξέθρεψε τη Χ.Α, που έφτιαξε Αμυγδαλέζες, που διαπόμπευσε οροθετικές γυναίκες, που μέσω της Δικαιοσύνης κάνει τη δουλειά του και βάζει τη Χ.Α φυλακή (μετά από εντολή Σαμαρά, άρα για ποια ανεξάρτητη Δικαιοσύνη μιλάμε) αλλά είναι ή ίδια δικαιοσύνη που ονομάτίζει στη δικογραφία της τους κατοίκους των Σκουριών ως «εγκληματική οργάνωση» επειδή αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους απέναντι στη σκιώδη επένδυση της Ελληνικός Χρυσός.

Θα με εγκαλέσει εδώ κάποιος πως ταυτίζω τη Χ.Α με την κυβέρνηση. Δεν κάνω αυτό, η Χ.Α «είναι το τέρας που σκοτώσαμε, όμως η μήτρα του φασισμού που το γέννησε παρέμεινε ανέπαφη» διάβασα σήμερα κάπου και συμφωνώ απόλυτα. Από την άλλη νομιμοποιούμαι να το κάνω όταν η ίδια η κυβέρνηση συμπεριφέρεται με τον τρόπο που ανέφερα παραπάνω, όταν χρησιμοποιεί τα ίδια εργαλεία παίζοντας το παιχνίδι με τα «2 άκρα», όταν εξίσωσε όλους τους προοδευτικούς πολίτες αυτής της χώρας που φώναζαν εδώ και 2-3 χρόνια για το φασιστικό κίνδυνο, ως ένα άκρο αντίθετο της Χ.Α. Ο Πρωθυπουργός ταύτισε το γιαούρτι με το μαχαίρι, γιατί να μην έχω το δικαίωμα να ταυτίσω την κυβέρνησή με τη Χ.Α; Άλλωστε, δεν ήμουν εγώ που ενώ ήξερα για τη βία της Χ,Α (διαβάστε πόσο πίσω χρονικά πάνε οι δικογραφίες) και την άφηνα ατιμώρητη όσο σκορπούσε τον τρόμο, μέχρι που έκρινα πως το πράγμα εκτραχύνθηκε, μέχρι που μου τράβηξαν τα λουριά και τέθηκε σε αμφισβήτηση η Ελληνική προεδρία στην Ε.Ε, ούτε είμαι αυτός που ετοιμάζομαι να εξαγνίσω τους ψηφοφόρους της Χ.Α για να σφάξω το μόσχο τον σιτευτό της επιστροφής τους στην εκλογική βάση της Νέας Δημοκρατίας (πάλι Φαήλος Κρανιδιώτης σήμερα).

Σήμερα είναι ο Μιχαλολιάκος και οι λοιποί που πρωταγωνιστούν στα τηλεοπτικά παράθυρα. Επειδή όμως η μνήμη μας είναι μικρή, αύριο θα είναι μια άλλη συμμορία αδίστακτων ανθρώπων με όνομα πχ Ασημένιο μεσημέρι που θα έρθει να καλύψει το κενό της Χ.Α. Γιατί στην πραγματικότητα δεν έχει χαθεί τίποτα από αυτά που γέννησαν το μίσος και το φασισμό ανάμεσά μας, στην πραγματικότητα το «σβήσιμο» της Χ.Α είναι τόσο ανύπαρκτο όσο η ανάπτυξη των 2εκ ανέργων και των 3.500 αυτοκτονιών.




23.10.13

Τα (μελλοντικά) ερείπια του πολiτισμού μας

Του Δημήτρη Γκιούλου
Κυριακή 29/9/2013. Τόπος: Μικρός Πρίγκιπας με τη συνεργασία του Mojo Radio. Λόγος: Tο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ "ruins" αφορά την υπόθεση της διαπόμπευσης οροθετικών γυναικών από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ πριν τις εκλογές του 2012. «Το χρονικό της άθλιας εκμετάλλευσης άρρωστων και ανήμπορων συνανθρώπων για κομματική χρήση και σκοπιμότητες και πως εξουσία και ΜΜΕ χρησιμοποιούν την εικόνα και ψεύδη για να χειραγωγήσουν τους πολίτες για να τους ποτίσουν με φόβο ώστε να καταφύγουν αυτόματα στην ηρεμία, την τάξη και την ασφάλεια». Όπως τέλος πάντων είναι με λόγια των συντελεστών το ρεζουμέ της υπόθεσης. Ένα πολύ καλοδουλεμένο ντοκιμαντέρ που μα δείχνει πως είναι να φτιάχνεις ιστορία από την πλευρά του αδυνάμου, μιας και στη συγκεκριμένη περίπτωση το κράτος παρανόμησε, διαπόμπευσε και κατέστρεψε εύθραυστες ανθρώπινες ζωές με σκοπό το πρόσκαιρο μικροπολιτικό συμφέρον.
Αυτό τουλάχιστον διαφαίνεται αρχικά. Το ίδιο το ντοκιμαντέρ όμως (διακριτικά), αλλά και η πολύ σύγχρονη ιστορία (και αυτή κάπως υπόγεια αλήθεια είναι) δείχνει μια στροφή των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών στο συντηρητισμό και την επίθεση σε αυτό που ονομάζουμε περιθώριο. Αντισυστημικοί του κάθε είδους, ναρκομανείς, πόρνες, ασθενείς και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να ταράξει την εικόνα του φυσιολογικού, του καθώς πρέπει, του αθάνατου δυτικού ανθρώπου, πρέπει να «εξαφανιστούν» για να πάψουν να προκαλούν οποιουδήποτε είδους ταραχή. Ο άνθρωπος πρέπει να μένει προσηλωμένος στο στόχο που του έχει τεθεί. Να εργάζεται, να καταναλώνει και να σκέφτεται όσο το δυνατόν λιγότερο. Να αποκτά από νωρίς την αίσθηση του προγράμματος και η επιτυχία του να εξαρτάται από τη συνεχόμενη κατάκτηση στόχων. Να είναι υγιής και ακμαίος, να κάνει το ίδιος υγιείς απογόνους που θα συνεχίσουν στο ίδιο μονοπάτι. Αξίες ανθρωπιστικές του διαφωτισμού χάνονται, η μνήμη παύει να είναι εργαλείο μελέτης της εξέλιξης και όλα υποτάσσονται στην ατομικότητα και σε μια σύγχρονη θεώρηση του νόμου της ζούγκλας. Οι ατομικές ελευθερίες είναι είδος προς εξαφάνιση και σε αντάλλαγμα ζητάμε όλο και περισσότερη ασφάλεια. Στην τελική έχουμε μια νίκη του σώματος (ύλη) απέναντι στο πνεύμα, κάτι που φοβάμαι πως μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα καταστροφικό.

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό TRIP#10

19.10.13

Μέρες παράξενες, παράλογες μέρες

Ο Κούντερα, έλεγε «ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη».          

Του Δ.Γ (TRIP #10)

Είναι οι μέρες που ζούμε. Οι μέρες που δεν μπορείς να σκεφτείς παραπέρα, να σχεδιάσεις το μέλλον. Τα όνειρα βλέπεις έχουν πια την αξία εισιτήριου αστικής συγκοινωνίας που σε πάει μέχρι τη δουλειά ή πάλι πίσω στο σπίτι κι αν κάνεις το λάθος και παρακούσεις και κρατήσεις το όνειρό σου για μια άλλη μέρα, για κάτι μεγαλύτερο και δεν το ακυρώσεις, βρίσκεσαι με το κεφάλι ανοιγμένο στο κράσπεδο, σπρωγμένος έξω από κάποιο τρόλεϊ.

Οι μέρες που δεν μπορείς πια να τραγουδήσεις ελεύθερος αυτά που νιώθεις, αυτά που σκέφτηκες, αυτά που κάθισες να γράψεις σε ένα χαρτί και τους πέταξες και δυο νότες από πάνω γιατί μπορεί να βρεθείς σφαγμένος στην άκρη του δρόμου.

Οι μέρες που αν είσαι μετανάστης και τυχερός θα τις περάσεις στα κοντέινερ του σύγχρονου Άουσβιτς της Αμυγδαλέζας, ενώ αν είσαι άτυχος στον πάτο της Αδριατικής χωρίς κανένας ποτέ να μάθει το όνομά σου.

Οι μέρες που η βία των φασιστών εξισώνεται με εκείνη των κατοίκων των Σκουριών ή την άλλη, των καταλήψεων, εγκληματικές οργανώσεις όλες σύμφωνα με τα δικαστήρια.

Οι μέρες που ο κόμπος δε γίνεται στη γραβάτα, αλλά σε κάποια θηλιά και που η απόσταση μπαλκόνι δρόμος γίνεται όλο και συχνότερα, όλο και πιο κοντά.

Οι μέρες που η βία του γιαουρτιού είναι ίδια με τη βία των φόρων και η βία της σφεντόνας είναι ίδια με αυτή των όπλων. Οι μέρες που κλείνουν σχολεία, νοσοκομεία, ψυχιατρεία κι ανοίγουν φυλακές.

Οι μέρες που μαζί με το καλοκαίρι φεύγουν και οι φίλοι σου, αποδημητικά πουλιά, χωρίς να ξέρεις αν θα επιστρέψουν και συ έχεις εκείνο το χαζό μούδιασμα που είχες όταν πρωτόμαθες για τη φθορά της ύλης.

Οι μέρες που οι πρωτοπορίες σωπαίνουν και προτιμούν τη σιγή της βολής και που όλοι οι υπόλοιποι ουρλιάζουν, κρίνουν, ειρωνεύονται, χωρίς ποτέ να απαντούν στο ερώτημά σου: «Πως θα βγει ο Χειμώνας»;

15.10.13

Η θυσία



Σκότωνε τους χαρακτήρες πέντε-πέντε για να φτιάξει λέξεις, φράσεις, προτάσεις, ένα γράμμα, πολλά γράμματα. Γράμματα που δε θα έστελνε ποτέ. Τι φρίκη, τι άσκοπη σφαγή. Άραγε υπήρχε δικαστήριο να τον καταδικάσει για αυτή τη γενοκτονία;

Το βλέμμα του καρφωμένο πάνω της. Θυμάται την τελευταία φορά που μίλησαν στο τηλέφωνο, πάνε χρόνια από τότε. Και μετά σιγή, μεγάλη σιγή. Και έκλεισαν το τηλέφωνο. Ψέματα, αυτή έκλεισε το τηλέφωνο κι αυτός έμεινε καταδικασμένος να την συναντά μόνο με το βλέμμα του. Όλες οι υπόλοιπες αισθήσεις του αχρηστεμένες.

Σιγά σιγά ατόνησαν και οι μνήμες, για αυτό και τα γράμματα. Για να μπορεί  να θυμάται, ε, και να ξεφεύγει και κάπως το βλέμμα του από την εικόνα της –αστεία πράγματα. Πενήντα χρόνια τώρα. Χρόνια που μόνο αυτός μεγάλωνε, αυτή έμενε πεισματικά ίδια, μεγαλώνοντας έτσι την τιμωρία του. Κι αυτός συνέχιζε να σκοτώνει χαρακτήρες και να χαρίζει βλέμματα. Να χαρίζει χαρακτήρες και να σκοτώνει βλέμματα.


Τι έγινε μη με ρωτάτε, το ξέρετε πως αυτές οι ιστορίες δεν έχουν ποτέ καλό τέλος. Ας πιούμε λοιπόν το ποτό μας κι ας ελπίσουμε πως οι θυσίες των λέξεών μας κι όσες άλλες θυσίες, μόνο μάταιες δε θα είναι.

10.10.13

Είπαν-Antonis Antonakos

Θα ’ρθει να μας βρει το ωραίο

κορίτσι δίπλα στη θάλασσα.

Θα ’ρθει να μας πει τον πόνο του

να μας δείξει τα βυζιά του. Θα ’ρθει

να μας μάθει να κολυμπάμε στα

βαθειά να κάνουμε θαύματα με τα

χείλη μας. Θα ’ρθει να μας μάθει

πως να περνάμε την ώρα μας.

Να μας μάθει λογοτεχνία και

μαγειρική. Να μας μάθει την

τέχνη της ζωής και την τέχνη

του θανάτου. Θα ’ρθει να μας μάθει

να πεθαίνουμε σωστά και μια για πάντα.

Θα ’ρθει να μας βρει το ωραίο κορίτσι

δίπλα στη θάλασσα. Θα μας φέρει αυγά

και θα μας φέρει καρπούς. Θα μας φέρει

το μαχαίρι για να λύσουμε τους γόρδιους

δεσμούς. Τα μπερδεμένα νεύρα.

Θα μας φέρει το περίστροφο για να

εκτελέσουμε τις αυταπάτες. Θα μας

φέρει το χαμένο παράδεισο. Τη μήτρα της.

θα μας φέρει το φεγγάρι και τ’ αστέρια.

Θα μας φέρει το χρόνο που μας έκλεψε

το χρήμα. Θα μας φέρει τις τέσσερις

εποχές. Θα μας φέρει πίσω το γαμήσι,

τον Αντρέα Εμπειρίκο,

το αεράκι στους αγρούς.



29.9.13

Και μετά τι;

Πως το χε πει αυτό ο Μητσοτάκης τότε με τη Μακεδονία; "Σε 10 χρόνια κανείς δε θα θυμάται τίποτα". Τώρα η μέση μνήμη διαρκεί κάπου 10 μέρες. όσο χρειαστηκε για να ξεχάσουμε πως τον Παύλο Φύσσα τον σκότωσε η κυρίρχη ρητορική που σήμερα υποτίθεται σε ρόλο προστάτη κυνηγάει τη Χ.Α, το ραγισμένο δηλαδή είδωλό της στον παραμορφωτικό καθρέπτη της Ιστορίας.
Και τώρα τα πρόβατα θα γυρίσουν στο μαντρί της Νέας Δημοκρατίας, απόδειξη του πόσο αντισυστημική διάολε είναι η Χ.Α και τώτα θα καταδικαστεί για μια ακόμα φορά η βία από που κι αν προέρχεται κι όταν τελειώσουμε ΥΠΟΤΊΘΕΤΑΙ με το δεξί άκρο θα πάμε να δημιουργήσουμε αριστερό, αφού η αριστερά έχει λουφάξει στη γωνιά της και κοιμάται κάθε βράδυ αγκαλιά με ένα αρκουδάκι που το λένε Νομιμότητα και κάνει ύπνο βαθύ ονειρευόμενη κυβερνήση, ενώ το άλλο δικό της είδωλο τη μισεί και θέλει να την καταστρέψει σαν κακιασμένη αδερφή σε κακό μεξικάνικο σήριαλ.
Και ένας κόσμος στη μέση. Ένας κόσμος συντηρητικός, ένας κόσμος απαίδευτος, ένας κόσμος ζαλισμένος σα το Ρόκι πριν αρχίσει την επική ανατροπή με το Ρώσσο (ξέρω σύντροφοι φάουλ, αλλά μόνο στο χόλιγουντ βρίσκεις ελπίδα πια), ένας κόσμος που προτιμάει να σκάσει μέσα, του, να πηδήξει από τα μπαλκόνια ή να γεμίσει καρκίνο παρά να αντιδράσει, γιατί δε ξέρει πως, γιατί έχει πειστεί πως δε μπορεί και η πίεση μεγαλώνει και τον ηλεκτρισμό τον νιώθεις όχι στην ατμόσφαιρα και στις μαλακίες που τραγουδάνε οι Βισσοβανδήδες, αλλά στις σχέσεις σου, στους διπλανούς ανθρώπους, στη δουλειά, στα αεροπλάνα και τα αυτοκίνητα που γεμίζουν ανθρώπους με τσακισμένα φτερά και φεύγουν. Να πάνε που;
Ένας φίλος σήμερα μεταξύ σοβαρού (κυρίως) και αστείου (λιγότερο) με ρώτησε τι μάρκα τσιγάρα να μου φέρνει στη φυλακή αν με βουτήξουν πριν από αυτόν. Αφού δε φτιάχνουμε λοιπόν την Ιστορία, ας μαρτυρήσουμε για πάρτη της, τα θέλαμε και τα πάθαμε.

19.9.13

Να τελειώνουμε με τις δικαιολογίες

Πες οτι θέλω να συζητήσουμε, πες πως αποδέχομαι πως υπάρχουν 2 άκρα. Οκ; Παρακολουθείς; Το ένα άκρο μαχαιρώνει μετανάστες, έλληνες, αδύναμους, κάνει συμφωνίες με Ελληνες επιχειρηματίες εις βάρος των εργατών, συζητάει να γίνει κυβέρνηση, βοηθάει στο ξεπούλημα της Αγροτικής, την πτώση των μεροκάματων, σου λέει πως οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι, πως οι γυναίκες και οι άνδρες δεν είναι ίσοι πως οι πούστηδες, οι λεσβίες τα ΑΜΕΑ, πρέπει να εξαφανιστούν, κυκλοφορεί με μαχαίρια και καραμπίνες. Το αλλο άκρο, που δεν υπάρχει, αλλά επειδή με δίπολα καταλαβαίνεις μόνο, σπάει τράπεζες τις οποίες μισείς, έδειρε τον Χατζιδάκη και τον Καμμένο οι οποίοι εκφράζουν τις κυρίαρχες πολιτικές τις οποίες μισείς, σου μιλάνε για έναν κόσμο ισότητας και αλληλεγγύης. Ποιο άκρο από τα 2 ρε ξεφτίλα είναι αντισυστημικό και με ποιο από τα 2 θα έπρεπε να συνταχθείς αν σώνει και καλά ήθελες να το παίξεις αντισυστημικός; Αλλά έχεις μια ζωή μάθει να λειτουργείς με το κεφάλι κάτω και τον κώλο ανοικτό, κι αυτό δεν είναι μια στάση στο σεξ, είναι η στάση ζωής σου παλιομαλάκα.

18.9.13

Αξιοπρέπεια ρε

Νέος εμφύλιος; Γιατί, τελείωσε ποτέ ο παλιός; Υπήρξε ποτέ δικαιοσύνη; Και τώρα τι; 31/2 χρόνια γεμάτα τι. Μια κοινωνία αποχαυνωμένη να περιμένει το μαγικό ραβδάκι του Πρετεντέρη να καταδικάσει τα 2 άκρα, να συνεχίσει να ναι κολοκύθα, άβουλη, άνοη, έτοιμη για κόψιμο. Μια κοινωνία πρεζάκι που τρέφεται με δικαιολογίες, που δε μπορεί να ζήσει χωρίς αυτές. Το να διατηρήσεις τη θέση σου στον καναπέ, χρειάζεται βλέπεις θυσίες, χρειάζεται να δημιουργήσεις δίπολα. Πως αλλιώς θα δικαιολογήσεις το 30+% ανεργίας, τις 3,500 αυτοκτονίες, το μαζικό ξεριζωμό των παιδιών σου απο τη χώρα, το αίμα που κυλάει στους δρόμους. Το αίμα των παιδιών σου, το μολυσμένο αίμα που έκαναν μετάγγιση από σένα κι όμως βλέπεις, είναι εκεί και το παλεύουν, μέχρι να πέσουν νεκροί.Και συ εκεί, θα μιλάς για συναίνεση και καθωσπρεπισμό. Δε θέλω να γράψω κάτι να διαβαστεί, θέλω να δω πόσον καιρό θα μας πάρει να ξεχάσουμε, πόσον καιρό θα κάνουμε για να μετρήσουμε το επόμενο θύμα, πόσα τερα-μπάητ τερατολογιών θα ακούσουμε μέχρι να γίνει κάτι; Να γράψω τι, λες και θα το καταλάβει ο φασίστας, λες ο νοικοκύρης που τον ψήφισε Χ.Α κι ο άλλος που τους αντιμετωπίζει σαν κάτι εξωτικό και όχι σαν κάτι θανατηφόρο; Δεν έχω διαβάσει ιστορία, δε βλέπω τι ερχεται; Να πω τι, να ευχηθώ τι μπροστά από ένα πληκτρολόγιο; Δε σκάμε λέω γω και να πούμε ότι έχουμε να πούμε στο δρόμο; Προσβάλουνε τη μνήμη κι αυτού του νεκρού, όπως και τόσων άλλων. Θυμάσαι τη λέξη αξιοπρέπεια ρε; Αν τη θυμάσαι έλα να κάνουμε κάτι!!

2.9.13

Είπαν-Γ Ανδρουλιδάκης

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ…

Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά…

Την Παρασκευή, κατά τις 11 το πρωί, δέχθηκα το τηλεφώνημα που περίμενα εδώ και καιρό από τον διευθυντή στην εφημερίδα. Με κάλεσε στο γραφείο του, όπου μου είπε ότι «βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση». Δε μου είπε σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται κι εγώ δεν μπήκα στον κόπο να τον βγάλω από αυτήν επισημαίνοντάς του εγώ σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται. Επειτα μου είπε ότι αυτός δεν ήθελε καθόλου να φύγω από την εφημερίδα και ότι λυπάται πολύ. Τον παρηγόρησα άκεφα για το κακό που τον βρήκε και εκείνος μου σημείωσε ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Συμφώνησα μαζί του ότι το μέλλον είναι για όλους άδηλο, του είπα ότι δεν υπογράφω την απόλυση και έφυγα από το γραφείο του με την ψευτοπερηφάνεια εκείνου που είπε την καλύτερη ατάκα σε μια αμήχανη κουβέντα.

Στο δικό μου γραφείο δεν πήγα. Δεν είχα προσωπικά αντικείμενα να μαζέψω, τα μάζεψα όλα τον Ιούνιο όταν μας ενημέρωσαν ότι επίκειται αναδιάρθρωση τμημάτων για μείωση του κόστους –δεν ήξερα που θα με έβρισκε η «αναδιάρθρωση» ούτε αν θα έχει μείνει κανείς πια να μαζέψει τα πράγματά μου, όπως είχαμε μαζέψει εμείς του Θοδωρή. Πήρα την κόρη μου και της είπα ότι θα τηρήσω την υπόσχεσή μου να μην πηγαίνω κάθε απόγευμα στη δουλειά. Στο γιο μου δε χρειάστηκε να πω κάτι, δεν καταλαβαίνει ακόμα: απλά του επιβεβαίωσα ότι για τα γενέθλιά του θα του πάρω έναν εκσκαφέα ή ένα ποδήλατο και βγήκα για τσιγάρο. Στο τσιγάρο άρχισαν να φτάνουν και τα επόμενα ονόματα της λίστας: Ο Κώστας… Η Αννα… Η Ηρώ…Ο Γιώργος… Η Πέννυ που την ενοχλούσε συνέχεια ο καπνός από το τσιγάρο μου και μου φώναζε να το σβήσω- ειρωνεία, κανείς από τους δύο δεν θα βρει την ησυχία του από την απόλυση του άλλου.

Τα τελευταία τρία χρόνια, οι αναδιαρθρώσεις στον ΔΟΛ μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα από το Ιράκ. «Σήμερα Παρασκευή χάσαμε 32 καλούς στρατιώτες». Από τον Σεπτέμβριο του 2010 είμαστε πάνω από 350 που πέσαμε. Αλλοι βρήκαν δουλειά, άλλοι παλεύουν ακόμα, μερικοί δουλεύουν απλήρωτοι, ο Κώστας πέθανε γιατί έσκασε το ανεύρυσμα…

Στην αρχή έδιωξαν τους διοικητικούς –πολλές δεκάδες διοικητικούς. Οι διοικητικοί είναι η πλέμπα των εφημερίδων, δεν βλέπουν το όνομά τους τυπωμένο πουθενά ούτε κι ελπίζουν να το δουν ποτέ, δε μιλάνε με υπουργούς, μεγαλογιατρούς και πρυτάνεις, δε μπορούν να καμαρώσουν στη μάνα τους. Το σωματείο έκανε απεργία και τότε είδαμε για πρώτη φορά πόσο αποφασισμένα είναι τα αφεντικά στην κρίση. Μας τραμπούκισαν, μας έβγαλαν πιστόλια κι έπειτα μας έβγαλαν και μια κάλπη για να καταδικάσουμε την απεργία αλλιώς θα έκλεινε η καθημερινή έκδοση και θα απολυόταν κόσμος. Και πήγαμε στην κάλπη και καταδικάσαμε την απεργία, όχι όλοι μας, αλλά οι περισσότεροι. Και έπειτα, ωστόσο, η καθημερινή έκδοση έκλεισε. Κι ο κόσμος απολύθηκε. 35 συνάδελφοι, που μια στιγμή ενωθήκαμε και τους φέραμε πίσω κι ύστερα τους έδιωξαν πάλι μια Παρασκευή μεσημέρι, μόλις έκλεισαν το κυριακάτικο φύλλο. Όχι πλέμπα πια. Δημοσιογράφους. Ναι, ύστερα έδιωξαν κι εμάς.

Οι δημοσιογράφοι είναι περίεργα ζώα. Σαν τους ξιπασμένους μπάτλερ, νομίζουν ότι έχουν κάτι από την ευγένεια των κυρίων τους, ότι αποκτούν κάτι από την αύρα εκείνων στους οποίους σερβίρουν το Ντραμπουί. Δεν αισθάνονται εργαζόμενοι, αισθάνονται κουκλοπαίχτες που κινούν νήματα. Αρέσκονται να υποτιμούν τον λογαριασμό τους, δεν είναι δα και ο μικρότερος, δεν νιώθουν εργαζόμενοι, αγαπάνε λένε αυτό που κάνουν, δεν είναι λειτούργημα είναι κάτι πιο έξυπνο. Συχνά βέβαια, καταλήγουν αλκοολικοί, φυλάνε μποτίλιες και αντικαταθλιπτικά στα γραφεία τους, πεθαίνουν από εμφράγματα από το καθισιό, την τρυφηλότητα, το κακό ωράριο και το άγχος της κακομοιριάς και του υπηρέτη, αλλά δε νιώθουν εργαζόμενοι –αυτοί ξέρουν, οι άλλοι δεν ξέρουν. Δεν ασχολούνται με τις παραγωγικές σχέσεις, αυτό είναι μπανάλ, νομίζουν πως ο κόσμος είναι ένας διαγωνισμός δύναμης κι επιρροής που υπάρχει από μόνη της. Στο μεταξύ το ποσοστό της υπεραξίας τους χάνεται στο σύμπαν αγνοημένο από όλους, σαν τα χτυπήματα τηλεφώνου σε ένα άδειο σπίτι. Πιστέψτε με, οι δημοσιογράφοι είμαστε πιο νάρκισσοι από τις μπαλαρίνες και σίγουρα πιο αφελείς από τους ανειδίκευτους εργάτες. Η ιδέα ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο από αυτό που λέμε εμείς, δεν μας περνάει από το μυαλό και καμιά φορά τη βρίσκουμε να υπογράφουμε ατομικές συμβάσεις με μειώσεις, γραμμένες σε διατυπώσεις που αποδεικνύουν την ανωτερότητα του είδους μας. Επειτα, μόλις μας πάρουν ένα ακόμα κομμάτι από το μισθό που τους δουλέψαμε, συζητάμε σοβαρά – σοβαρά για το «ντηλ».

Την Παρασκευή με τις απολύσεις, είδα ξανά μερικούς από εμάς να έχουν έναν αέρα της τάξης μας. Τα παιδιά του in.gr μαζεύτηκαν στις σκάλες και συζητούσαν τι θα κάνουν: συζητούσαν με αυτό το είδος της αλληλεγγύης που σε κάνει να πιστεύεις, κόντρα στις προκαταλήψεις, ότι οι εργάτες δε μπορούν μόνο να κάνουν τον κόσμο πιο δίκαιο, μπορούν να τον κάνουν και πιο όμορφο. Ο φωτογράφος από τον 4ο, ο πιο ήσυχος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου, που ήρθε συστημένος από το Μάριο να με βρει για να μου πει πως ούτε εκείνος υπέγραψε την ατομική σύμβαση και ήθελε να είναι σε επαφή μαζί μας, με την ηρεμία του ινδιάνου από τη Φωλιά του Κούκου, μου έλεγε πώς δεν έχει γυναίκα και παιδιά και θα τα καταφέρει για λίγο. Η Ηρώ με αγκάλιασε: τόσα χρόνια στη δουλειά, τσακωνόταν με όλους μα δεν κάρφωσε ποτέ κανέναν. Σε αντάλλαγμα δεν την έβαλαν ποτέ στο μισθολόγιο: έζησε και πέθανε μπλοκάκι κι ένας θεός ξέρει με ποιους όρους την απολύσανε. Η κοπέλα από τα βίντεο, η Στεφανία, είχε βουρκώσει κι όταν μας είδε όλους μαζί κατάπιε τα δάκρυά της και χαμογέλασε. Γύρισε πριν λίγους μήνες στη δουλειά από άδεια λοχείας. Μου είπαν μετά πως κι ο άνδρας της είναι άνεργος χρόνια, ότι τους ζήτησε κλαίγοντας να την κρατήσουν με λιγότερα και της το αρνήθηκαν –εύχομαι να στουκάρουν το καινούριο τους αμάξι σε κολώνα της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ και να ζήσουν για να δουν τα μεγάλα βαθουλώματα στις πόρτες του. Είμαι βέβαιος πως δεν έκλαιγε για την απόλυση, έκλαιγε γιατί κατηγορούσε τον εαυτό της που τους το ζήτησε. Αν την ξαναδώ, θα της πω να μην το σκέφτεται: έτσι κι αλλιώς είμαστε πάντα στην ανάγκη τους.

Πάει καιρός που χα να νιώσω εκεί μέσα πως ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους της τάξης μου, αυτούς που δουλεύουν για να ζήσουν και νικούν τον φόβο με την αξιοπρέπεια. Ημασταν 21, πριν από τρία χρόνια, που σηκώσαμε τα χέρια μας, μπροστά στους διευθυντές και ψηφίσαμε ξανά την απεργία κι ας κλείσει η εφημερίδα και τα κρατήσαμε σηκωμένα ώρα, γιατί δεν ξέραμε πότε θα έρθει ξανά η στιγμή να νιώσουμε πάλι τόσο περήφανοι. Από την Παρασκευή, μόνο τρεις από αυτούς είναι ακόμα στην εφημερίδα. Οι υπόλοιποι απολυθήκαμε μήνα το μήνα, ο ένας μετά τον άλλον ή σπρωχτήκανε στην έξοδο. Ο Δημήτρης ο Ζακχαίος. Ο Θοδωρής ο Βαρβάρης. Η Μαρινίκη η Αλεβιζοπούλου. Ο Τάσος ο Αναστασιάδης. Και οι υπόλοιποι. Στάθηκαν απέναντι στον Πρετεντέρη και τον Παντελή Καψή, που λίγες μέρες πριν κλαψούριζε ότι αν δεν κόψει τους μισθούς δεν θα χει να σπουδάσει το παιδί του κι έπειτα πήρε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αποζημίωση για να γίνει υπουργός και να απολύσει όλη την ΕΡΤ. Και τους θύμισαν τον βασικό νόμο της συνείδησης στον καπιταλιστικό κόσμο: το να καταλαβαίνεις πως είσαι εργάτης είναι η προϋπόθεση για να μην είσαι δούλος. Με καμάρι τρυπώνω στη λίστα τους.

Και δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι όλοι εκείνοι που σε κοιτάζουν συνωμοτικά την ώρα που ουρλιάζει ο προϊστάμενος. Αυτοί που δε γελάσανε στο κρύο αστείο του διευθυντή. Εκείνοι που πήγαν να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις λίγα λεπτά πριν τελειώσει η προθεσμία –κι ας το χαν αποφασίσει μέρες πριν- για να ανησυχήσει ο οικονομικός διευθυντής. Είναι οι άλλοι που δε μιλούν στις συνελεύσεις και σε αγαπάνε γιατί όταν μιλάς εσύ είναι το ίδιο –γιατί είστε το ίδιο. Είναι ο Κωστής, που αφού πέρασε ώρες πολλές με εμάς τους απολυμένους χωρίς να μας πει τίποτα, πήγε και άφησε ένα χαρτί και ζήτησε να συμπεριληφθεί στις απολύσεις, γιατί δε θέλει να ξαναπατήσει το πόδι του εκεί.

Είναι μια πελώρια δύναμη, σαρκαστική, κρυφή, πανίσχυρη, που όταν ενωθεί θα καταστρέψει έναν κόσμο που πάσχει από έλλειψη δικαιοσύνης κι από έλλειψη χιούμορ. Μα δεν έχει ενωθεί ακόμη.

***
Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά. Στις 12 έχουμε συνέλευση –δεν περιμένω πολλά. Οι πιο πολλοί ανάμεσά μας, φοβήθηκαν νωρίς, πάει καιρός που στις συνελεύσεις μας είμαστε οι λιγότεροι. Ολοένα και λιγότεροι. Αυτοί που απολύουν έχουν βρει έναν αλγόριθμο για να μειώνεται σταθερά το ιξώδες της γενναιότητας. Στις 3 θα είμαστε έξω από τον ΔΟΛ. Για 6 χρόνια κάθε μέρα, σήμερα ίσως τελευταία φορά. Θα είμαστε. Δεν ξέρω πόσοι, ξέρω ποιοι: οι πιο όμορφοι ανάμεσά μας, αυτοί που πουλάμε τη δουλειά μας για να ζήσουμε. Λίγο αδύναμοι και καμία φορά λίγο περίγελοι.

Μα γράφει ο Μπρεχτ:

«Όταν για την αδυναμία μας μας περιγελούν
Δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό
Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε
Που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί
Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει»

Με λένε Γιάννη Ανδρουλιδάκη, είμαι δημοσιογράφος και κοστίζω περίπου 1500 ευρώ το μήνα μαζί με την ασφάλιση. Πριν δυο χρόνια φώναζα σε μια συνέλευση του Βήματος: «Κατεβήκαμε κάτω 140, θα ανεβούμε πάλι 140, ούτε ένας λιγότερος». Νομίζω πια, θα έχουν μείνει 70. Εγώ είμαι πάλι στη γύρα και σας πουλάω την εργατική μου δύναμη. Αλλά να ξέρετε ότι κάποτε, σύντομα, αυτό θα πάψει να γίνεται και τα δάκρυα της Στεφανίας θα τα πληρώσετε.

Γιατί, ξέχασα να σας το πω: Εμείς θα νικήσουμε.

18.8.13

Είπαν-Μαλβίνα

«Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δε σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό,αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους. Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δε ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής.

Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δε νιώθουν ανίσχυροι.

Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δε θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί “ένα ίσον κανένα”. Ή τρία, αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: “Πώς ξέπεσες έτσι;”

Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια. Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις.Την ξέρω απέξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα (…). Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται. Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται. Ζητάει τα πάντα και δε δίνει τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη.

Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος, πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα.

Ο Μικροαστός δε θέλει μπλεξίματα. Γι’ αυτό δε μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι. Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος. Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς, στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του  και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του.

Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς».


Απόσπασμα από το άρθρο Βλέπει τσόντα ο Πρόεδρος; (Περιοδικό 01, 1995)
http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG4412

Αύγουστος Κορτώ Ένας σταρ του βιβλίου






Συνέντευξη στον Δημήτρη Γκιούλο

Ανασφαλής, αλλοπρόσαλλος, αγαπησιάρης. Τις άλλες 7 από τις 10 λέξεις που του ζήτησα για να περιγράψει τον εαυτό του βάλτε τες εσείς, για αυτόν δεν έχουν σημασία… Τον γνώρισα κατά τη διάρκεια των πολύ όμορφων εκδηλώσεων “Maydayz”. Είχε έρθει να παρουσιάσει το καινούριο βιβλίο του "Η βιογραφία μια σκύλας". Προσωπικότητα λαμπερή και συνάμα προσγειωμένος στη γη, ντροπαλός όταν του κάνεις κομπλιμέντα με μάτια που λάμπουν όμως όταν μιλά για τη μετάφραση και τη συγγραφή, λάτρης των γλυκών αλλά και του ωραίου σώματος (κυρίως των άλλων), ωραιοπαθής αλλά και ανασφαλής, γεμάτος αντιφάσεις, αλλά σίγουρα ο πιο ταλαντούχος και ευπώλητος συγγραφέας της γενιάς μας. Ένας σταρ σε ένα χώρο που δε φημίζεται για τα αστέρια του. Μιλάει ανοικτά για τη σεξουαλικότητά του, την αυτοκτονία της μητέρας του, την κατάθλιψή του, μιλάει για όλα. Σε συνεντεύξεις, στα κοινωνικά δίκτυα, παντού. Είναι ευτυχισμένος μέσα στη δεκαετή σχέση του και δε θα πάψει να γράφει ποτέ. Αυτά είναι μόνο λίγα από τα πράγματα που μπορεί να πει κανείς για το Αύγουστο , τον τρίτο πιο διάσημο  Αύγουστο "μετά τον μήνα και το τραγούδι του Παπάζογλου" σύμφωνα με τα λεγόμενά του, Κορτώ ή αλλιώς Πέτρο Χατζόπουλο. Απολαύστε τον!

Περιέγραψε τον εαυτό σου με δέκα λέξεις.
Ανασφαλής, αλλοπρόσαλλος, αγαπησιάρης. Οι υπόλοιπες εφτά δεν έχουν σημασία.

Τι πρέπει να κάνεις για να κρατήσεις μια σχέση υγιή και ζωντανή μετά από σχεδόν  μια δεκαετία;
Εγώ δεν έκανα κάποια ιδιαίτερη παραχώρηση ή θυσία – σε αντίθεση με τον σύντροφό μου, που εξακολουθεί να με ανέχεται και να μ’ αγαπά παρ’ ότι δεν είμαι κι ο πιο εύκολος άνθρωπος. Αλλά η αγάπη κάνει θαύματα.

 Η έκθεση είναι εθιστική; Που βάζεις όρια και που βρίσκεις αντίδοτα;
Σαφώς και είναι, αλλά αφ’ ης στιγμής γράφεις, εκτίθεσαι τόσο που δεν υπάρχει νόημα στο να κρύβεις πράγματα. Τουλάχιστον έτσι βλέπω εγώ τη γραφή – απ’ το πρώτο μου βιβλιαράκι έστεκα ολόγυμνος (και ήμουν και θρεφτάρι τότε).

 Πως νιώθεις που στις περισσότερες συνεντεύξεις σου οι δημοσιογράφοι επικεντρώνονται περισσότερο στα προσωπικά σου (πχ σεξουαλική προτίμηση) και λιγότερο στο "συγγραφέας". Εννοώ έχεις νιώσει να κουβαλάς την ταμπέλα του gay συγγραφέα ή του ορφανού αγοριού;
Το ‘χω συνηθίσει. Είμαι ένας συμβιωτικός γκέι με μάνα που αυτοκτόνησε. Λογικό είναι, κι εξάλλου έχει άμεση σχέση με τη θεματολογία που σκαλίζω τα τελευταία χρόνια.

Με αφορμή το κείμενό σου στο protagon για την παγκόσμια ημέρα κατά της ομοφοβίας, σε τι επίπεδο βρίσκεται η ελληνική κοινωνία απέναντι στο κάθε τι που μπορεί να χαρακτηριστεί διαφορετικό;
Πρέπει να γίνουν πολλά βήματα ακόμα, και ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας – της κάθε κοινωνίας,  δες τους Γάλλους, λόγω χάρη– θα παραμένει φοβικό, συντηρητικό και αντιδραστικό. Αλλά μέρα με τη μέρα, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα επιβάλλεται. 


Τι έχει αλλάξει στο χώρο της συγγραφής από τότε που ξεκίνησες μέχρι σήμερα;
Πάρα πολλά. Και μόνο το blogging και τα social networks έδωσαν άλλη διάσταση στην έκφραση μέσω του γραπτού λόγου. Επίσης, έχουν αυγατίσει οι εκδότες, κι έξω τουλάχιστον το ebook γαμεί και δέρνει.

 Ποιά ανάγκη σε κάνει να γράφεις και αν πιστεύεις πως θα καλυφθεί ποτέ ή θα αντικατασταθεί με κάποια άλλη;
Μπα, το αποκλείω. Είμαι γραφομανής. Το γιατί δεν το γνωρίζω –μόνο ότι το γράψιμο είναι η μόνη δουλειά που με κρατά ευτυχή και ισορροπημένο.

 Ποιό από τα" παιδιά" σου είναι το αγαπημένο σου και κάτω από ποιές συνθήκες προέκυψε αυτή η αγάπη;
Το «Δεκαέξι» . Πάνω απ’ όλα επειδή είναι ένας ταπεινός προσωπικός ύμνος στη Μουσική.

Τι κάνει ένα βιβλίο επιτυχημένο;
Πέρα απ’ τις πωλήσεις του, για μένα πετυχημένο είναι το διαβαστερό βιβλίο. Αυτό που δεν θες ν’ αφήσεις απ’ τα χέρια σου.


Μια ευχή και μια πρόβλεψη για την επόμενη δεκαετία, καθώς και μια συμβουλή προς τον κάθε επίδοξο συγγραφέα που μπορεί να διαβάζει αυτές τις γραμμές.
Μακάρι η ύφεση της κρίσης να απαλύνει κάπως τα κοινωνικά δεινά των ημερών μας. Κι όσο για τους νέους συγγραφείς, η μόνη μου συμβουλή είναι να διαβάζουν. Ακατάπαυστα.







https://www.facebook.com/tripelop

η σελίδα του περιοδικού Trip που κυκλοφορεί με την Πελοπόννησο και στη συνέχεια στα περίπτερα με 0.5e