Don Quixote

Don Quixote

18.2.15

Καμιά φορά και με Bono


«Ότι αρχίζει ωραία, τελειώνει με πόνο». Μαλακίες. Πάμε πάλι. «Ότι αρχίζει ωραία τελειώνει με Bono». Ναι. Έτσι είναι. Τουλάχιστον στην περίπτωσή του. Με ένα μπουκάλι Ursus και Bono. Πόσο χειρότερα δηλαδή; Κι αν για την Ursus είχε μια δικαιολογία, μιας και ήταν το μοναδικό αλκοόλ που υπήρχε στο σπίτι –κι αυτό επειδή ποτέ δεν το έπινε κανείς από τη μέρα που κάποιος είχε κάνει το λάθος να το φέρει, για τον Bono τι να πούμε; Πάντως όπως και να το κάνεις, τόσο το δύστυχο μπουκάλι, όσο και ο αντιπαθητικός καλλιτέχνης είχαν δει μέσα σε κείνο το δωμάτιο, στο πρόσωπό του ήρωά μας είχαν βρει την αυτοεκπλήρωση τους. 
  
Αλλά πως βρέθηκε εκεί; Στον πάτο δηλαδή του βαρελιού, γιατί σίγουρα αν κάνει κανείς μια λίστα από τα πράγματα που θα έπρεπε να περιέχονται σ’ αυτό που ονομάζουμε «πάτο του βαρελιού» ο ντεμέκ Ιρλανδός με τα γυαλιά ηλίου και η ντεμέκ ισλανδική Βό(ν)τκα με τα μούσμουλα σίγουρα θα βρίσκονταν σε ένα πρόχειρο τοπ 100.

«Αλλά πως βρέθηκε εκεί» θα ρωτήσετε με άγχος πως λοξοδρόμησα.


Σιγά που δεν ξέρετε. «Το αληθές απόβαρον ενός ανθρώπου ισούται με τις αγάπες, τον οίκτο και την αηδία που ένιωσε στη ζωή. Δύο μεγάλες αδικίες εγνώρισα: την φτώχια και την ερωτική καταφρόνια.» Και μη μου πει κανείς πως το απόβαρο έχει σημασία και έννοια μόνο για τα εμπορεύματα. 


14.2.15

Εμπρός να γκρεμίσουμε...



Tα παιδιά μας δε θα μας ρωτάνε για την κρίση και τη λιτότητα, άλλωστε ποτέ μας δεν μπορέσαμε να κάνουμε ένα σοβαρό, οργανωμένο αγώνα. Τα παιδιά μας θα μας ρωτάνε για τον Έβρο, το Φαρμακονήσι, τη Λαμπεντούζα και την Αμυγδαλέζα. Και στην τελική, ας διαπραγματευτούν ότι θέλουν, εμείς μπορούμε να πάμε να γκρεμίσουμε αυτό το κολαστήριο των ψυχών με τα χεράκια μας??

9.2.15

Η μελωδία της παρακμής

Τα Σάββατα της Άνοιξης ξυπνούσα πάντα νωρίς. Ο λόγος; Με ξυπνούσε ένα συγκεκριμένο ζευγάρι που περνούσε κάτω από το μπαλκόνι μου. Αυτός σε αναπηρικό καροτσάκι, με ακορντεόν και φωνή να παίζει κάποια επιτυχία του τότε. Κι αυτή απλά να σπρώχνει το καροτσάκι, βάζοντάς τον μέσα στους ανθρώπους.
Κάποια Άνοιξη η μουσική έπαψε. Ήρθε η κρίση, φύγαν οι μουσικές. "Θα άλλαξαν δρόμο", σκέφτηκα και το ξέχασα. Έτσι, γιατί αν αγνοείς την πιθανότητα του κακού, είναι σα να τη διώχνεις. Σα να δέχεσαι a priori πως η γάτα στο κουτί είναι ζωντανή, γατάκ Schrodinger. Πολλάκις επιβεβαιωμένο ως αποτυχημένη μέθοδος αποφυγής πραγμάτων και καταστάσεων. Μην τη δοκιμάσετε.
 Και πέρασαν κάμποσες Άνοιξες. Και χτες, χωρίς να σκέφτομαι κάτι σχετικό, ανασύρθηκε και με χτύπησε στα μούτρα, φωνάζοντας μου: "Τώρα, τι το ξεχωριστό έχουν τα πρωινά του Σαββάτου σου και πως θα τα θυμάσαι";