Γονείς

Είναι η κατηγορία των ανθρώπων που μας έφεραν στον κόσμο(προεραιτικά) και που μας μεγαλώνουν(πιο ουσιαστικό). Είναι οι άνθρωποι που νομίζουν πως σε ξέρουν καλύτερα από τον καθένα΄αλλά δε σε ξέρουν καθόλου. Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι δε θα κάνουν τα λάθη των δικών τους γονιών, αλλά κάνουν τα ίδια ακριβώς λάθη αλλά και άλλα, χειρότερα.

Είναι οι άνθρωποι που όταν σε βλέπουν περικυκλωμένο από τους ορατούς και τους αόρατους τοίχους σου, θα πάρουν μυστρί και τσιμέντο και θα αρχίσουν να χτίζουν άλλο ένα, "να γιατί είσαι ασφαλής μωρέ έτσι". Οι πιο κατάλληλοι να κλείνουν τα μάτια στο πρόβλημα, δικαστές και κριτές του να επιλέξουν τι θα κάνεις εσύ στη ζωή σου, λες και αυτοί τα κατάφεραν καλύτερα. Πόνος, απογοήτευση, τέλμα και άλλα συμπαραμαρτυρούντα της εφηβίας και της μετ-εφηβίας; A όχι, αυτά απαγορεύονται, "είσαι μια χαρά,κοίτα τον τάδε, τίποτα δεν έχεις". Ναι ρε πούστη μου, τίποτα δεν έχω, τα χασα όλα.

Και τώρα ακόμα, που βρίσκεις ένα μονοπάτι, να τους ενοχλούν τα λάθος πράγματα, να θέλουν να μικρύνουν την ευτυχία σου, αυτή την ευτυχία που επιτέλους σε κάνει να κοιμάσαι φυσιολογικά 8ωρα χωρίς πρώτα να πρέπει να περπατήσεις πάνω κάτω όλο το σπίτι για να πέσεις ξερός από την κούραση για 4 ώρες. Και να ξυπνήσεις χειρότερα. Χωρίς να νιώθεις ακροβάτης και τα νεύρα σου τεντομένο σκοινί που αναπάσα στιγμή μπορεί να σπάσει και να βρεθείς στην άβυσσο της σκέψης σου. Ακόμα και οι μικρές σου νίκες στον καινούριο δρόμο αντιμετωπίστηκαν με συγκρατημένη αισιοδοξία, σαν να ταν καταθέτες που περιμένουν ακόμα μεγαλύτερο επιτόκιo στο χρόνια που "εδωσαν" για να σε μεγαλώσουν.

Να θέλουν για σένα αυτό που γιαυτούς είναι φυσιολογικό, κανονικό, χαρούμενο, comme il faut, και συ τα χεις πάει καλά και έχεις λόγο να χαμογελάς, και ξυπνάς και νιώθεις ζωντανός και δε μετράς ανάποδα τις ώρες για να τελειώσει μια ακόμα μέρα, και οι προσδοκίες τους βαρίδια που σε ρίχνουν ξανά στη σκοτεινιά σου, όταν εσύ ζητάς κατανόηση, όταν θες να μοιραστείς τον ενθουσιασμό, το πάθος σου, αυτοί να ξεκινάνε έναν ακόμα "πόλεμο" με άσχετη αφορμή και αιτία κάθε φορά.

"Να δούμε να βάζεις πρόγραμμα, να ζεις σαν ενήλικας, δεν είσαι παιδί πια" πόσες φορές τα έχετε ακούσει πείτε μου; Αν δε σε κατανοήσουν όμως δε θα είναι στο πρόγραμμα παρά μικρές προσθήκες, αστερίσκοι σε κενά και τίποτα άλλο, γιατί όταν έχεις πρόγραμμα, όταν είσαι πια μεγάλος, στο λίγο ελεύθερο χρόνο σου, θες πράγματα να σε γεμίζουν κι όχι στρατιωτικά αποσπάσματα να σε στήνουν στον τοίχο, θύμα θαρρείς ενός παράξενου εμφυλίου, και ενώ ρε γαμώτο είχες σηκώσει πολλές φορές τη σημαία της διαπραγμάτευσης.