Δεκέμβρης

Πήρα σήμερα το σημειωματάριο, το μικρό, αυτό που σημειώνω ιδέες όταν το χω μπροστά μου, και πριν τις πάρει για πάντα μακριά το πρόωρο alzheimer's (έτσι ονομάζω τη μόνιμη τρικυμία στη θάλασσα του μυαλού μου), και σαν άλλος Doctor frankenstein θα προσπαθήσω με αυτά τα κομμάτια να φτιάξω ένα "τέρας". Το αν θα έχει λογοτεχνική ψυχή δε το εγγυόμαι, το μόνο που μπορώ να διαβεβαιώσω είναι πως θα βρωμάει αλκοόλ και θάνατο.

"H βαρβαρότητα θα ανακοινωθεί ψιθυριστά, την ώρα που εμείς θα ουρλιάζουμε κοινοτυπίες". Τις μεγαλύτερες αλήθειες δε θα τις βρει κανείς στα βιβλία, στους τοίχους θα τις βρει, οι τοίχοι είναι το εργαλείο του άνεργου, ο καμβάς του απελπισμένου, το όπλο του κατατρεγμένου να ακουστεί, να νιώσει ότι η φωνή του υπάρχει, και ότι  είναι τόσο δυνατή που θα τη δουν κάποιοι, αφού κανείς πια δε μπορεί να την ακούσει.

Σήμερα, που οι εφιάλτες αμπαλάρoνται με ωραία, γιορτινή συσκευασία και πωλούνται σα λαχταριστά, σπαρταριστά, γιορτινά όνειρα. Ας βάλουμε φωτία λοιπόν σ'αυτούς τους φανταχτερούς εφιάλτες, φωτιά από τις μεγάλες νίκες του παρελθόντος, από τους δικούς μας Προμηθέες, τρίψτε τα χέρια σας, ακονίστε τις ματιές σας, κάθε σπίθα είναι πολύτιμη για να γίνει η πυρκαγιά που θα μας λυτρώσει όλους.

Παράξενος μήνας ο Δεκέμβρης. Μπαίνει ο χειμώνας με τα αρώματα του, αλλά εγώ μετράω νεκρούς, και θυμάμαι φωτιές.Νεκροί δικοί μου και νεκροί ¨δικοί μου", εκεί στη γωνία τώρα και πουθενά, στη γωνιά τώρα και πάντα, στην οδό Αλέξη Γρηγορόπουλου, σ'έναν επαρχιακό δρόμο, ή σ'ένα σπίτι..Σ'ένα σπίτι σκοτεινό, ακατοίκητο, από αυτά που βλέπουμε περπατώντας το χειμώνα, ή περνώντας με το ταξί κάποιο βροχερό βράδυ. Και ξέρεις,θυμάσαι κοιτώντας το, πως η αξιοπρέπεια δεν εξαγοράζεται και πως ποτέ δε θα μας έχουν ολόκληρους αν εμείς δε το θελήσουμε. Κι από την άλλη, φωτιές. Η φωτιά του καστανά, η φωτιά στο τζάκι, και η άλλη στους κάδους, στους δρόμους, στο δέντρο και στη φάτνη, ανακοινώνοντας ματαιώσεις γιορτών στις πόλεις των σκυθρωπών ανθρώπων μιας και δε γίνεται να προχωράει ο χρόνος, ο πραγματικός χρόνος, όταν οι ζωές μας ματαιώνονται καθημερινά. Φωτιές για να ξεπαγώσουν και να "τρέξουν" τα όνειρα. Στη σκέψη μας,στο κορμί μας. Έστω και για λίγο.

Για άλλους είναι γεννήσεις και χαρές για μένα είναι θάνατος και φωτιές, και ανάγκη για οξυγόνο, και καθάριο αέρα. Κάθε Δεκέμβρη λοιπόν θα θυμάμαι αυτό που έγραψε ένας φίλος και θα γίνομαι αυτό που με προέτρεψε, "το τέρας στη γιορτή τους", και κάθε χρόνο ξανά, μέχρι την τελική νίκη, γιατί ακόμα κι αν είσαι ο Δρ.Frankenstein, αν δε δώσεις κομμάτι απ΄την ψυχή σου το τέρας δε θα ξυπνήσει ποτέ, και μεις θα περνάμε τους Δεκέμβρηδες μας κάνοντας μνημόσυνα, μέσα μας, και έξω στους δρόμους.

Καλώς ήρθες μπάσταρδε...

ps: Η παράνοια, μετά από κουβέντα με τον Ελ Ρόι και το βιβλίο του "στη γιορτή" (ΕΚΔΟΣΕΙς ΕΦΥΡΑ), και περιμένοντας να τελειώσω το άνοιγμα της Ματριοσκας του(Βορειοδυτικές εκδόσεις). Το αλκοόλ, οι καπνοί και η διάθεση είναι σημεία των καιρών. Η μουσική από το μεγάλο Φρέντυ, που έφυγε από ΑΙDS, σήμερα παγκόσμια μέρα κάτα της νόσου και της κάναμε τα μούτρα κρέας , σάουντρακ στη δικιά μας γιορτή.