Don Quixote

Don Quixote

18.11.13

Απόηχος

40 χρόνια σκέπαζε τα πάντα ο αχός του Πολυτεχνείου και τώρα που καταλάγιασε ο κουρνιαχτός μπορούμε πλέον να δούμε λιγάκι καλύτερα. "ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", φώναζαν οι φοιτητές το 1973. Σου έδωσαν ψωμί, μη το αρνηθείς, τόσο που σε τύφλωσε και ξεπέρασες πολύ εύκολα το ότι δεν σου έδωσαν στάλα παιδεία. Τι να την έκανες άλλωστε, αγόραζες εκπαίδευση του κιλού από τα φροντιστήρια και πτυχία από τη Βουλγαρία. Δε χρειάστηκε καν να σε πείσουν, πείστηκες μόνος σου πως ήταν το ίδιο. Όπως πείστηκες πως η πληθώρα κατασκευασμένων επιλογών ήταν η πραγματική ελευθερία. Έτσι μετρούσες και σύγκρινες, με παπούτσια, γαρύφαλα, ψηλοτάκουνες γκόμενες, έτσι έμαθες και τα παιδιά σου. Και ΄τώρα έρχονται να σου πάρουν το ψωμί και μαζί μ'αυτό και την κατασκευασμένη σου ελευθερία και πως θα τους πολεμήσεις όταν δε ξέρεις 2 γραμμές ιστορία, όταν δε ξέρεις την τάξη σου, όταν δεν ξέρεις τους αγώνες της; 

Αυτή τη φορά ξεκίνα από την ΠΑΙΔΕΙΑ. Μη με κοιτάς, δε χρειάζονται φροντιστήρια, θα στα πει ο διπλανό σου, αυτός που θα σου δώσει το χέρι όταν βγείτε στο δρόμο, αυτός που θα σε σηκώσει όταν πέσεις, αυτός που θα σε τραβήξει μακριά σου όταν πάνε να σε πιάσουν-θα σου χαρίσει ελευθερία, θα μάθετε μαζί τι θα πει παιδεία, τι θα πει ιστορία, αγώνες, θυσίες και αίμα. Με τον καλό ή τον άσχημο τρόπο. Κι αυτό είναι κάτι που δεν αγοράζεται όσο ψωμί και να χεις. Άντε ξεκίνα, είμαστε, δυστυχώς, ακόμα στη αρχή.






Οι καταλήψεις στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο


 Δημοσιεύτηκε στο TRIP #10 




Ως μέσο πολιτικής και κοινωνικής διαμαρτυρίας, αλλά και ως μέρη πολιτικών ζυμώσεων, οι καταλήψεις είναι απαραίτητες σε εποχές όπως αυτή που ζούμε. Εποχές που η διαφορετικότητα και η πολυφωνία βρίσκονται στο επίκεντρο μιας πολεμικής προσπάθειας φίμωσης, οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι αποτελούν οάσεις ελευθερίας.



Οι καταλήψεις δεν είναι ένα φαινόμενο που εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια, αλλά περισσότερο μια ανάγκη. Ανάγκη για στέγη ή για πολιτική έκφραση. Νησίδες μέσα στον καπιταλισμό έχουν χαρακτηριστεί τα τελευταία χρόνια πολλές από αυτές και αυτός ο χαρακτηρισμός δεν μπορεί παρά να είναι διφορούμενος. Ας δούμε όμως τι γίνεται σε διάφορες χώρες του κόσμου και στη χώρα μας και μετά ας δούμε τι συμβαίνει στην Πάτρα.
Υπάρχουν πέντε τύποι καταλήψεων σύμφωνα με τον Ολλανδό κοινωνιολόγο Hans Pruijt:
1) με βάση την ανάγκη (άστεγοι),
2) ως εναλλακτική τακτική στέγασης, π.χ. όταν κάποιοι δεν είναι έτοιμοι να περιμένουν μέχρι να έρθει η σειρά τους για να βρουν σπίτι (εξωτερικό),
3) για επιχειρήσεις, π.χ. καταλήψεις κτηρίων, για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες μιας κοινότητας (σύλλογοι, φθηνά μπαρ κ.λπ.),
4) για συντήρηση, π.χ. συντήρηση αρχαίων κτηρίων που οι αρχές έχουν εγκαταλείψει,
5) πολιτικές, π.χ. καταλήψεις ως κέντρα διαμαρτυρίας ή κοινωνικά κέντρα.


Η αναρχική Colin Ward έχει πει: «Η κατάληψη είναι η παλαιότερη μορφή διακατοχής στον κόσμο και όλοι καταγόμαστε από καταληψίες. Αυτό ισχύει τόσο για τη βασίλισσα [του Ηνωμένου Βασιλείου] με τα 176.000 στρέμματά της, όπως και για το 54% των ιδιοκτητών στη Βρετανία που είναι ιδιοκατοικούντες. Όλοι είναι οι τελικοί αποδέκτες της κλεμμένης γης -γιατί το να θεωρήσουμε τον πλανήτη μας ως εμπόρευμα προσβάλλει κάθε δυνατή αρχή των φυσικών δικαιωμάτων».
Εκτός από κατοικίες, ορισμένες καταλήψεις χρησιμοποιούνται ως κοινωνικά κέντρα, ραδιοσταθμοί ή καφέ. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, υπάρχουν καταλήψεις σπιτιών που χρησιμοποιούνται ως κατοικίες και επίσης μεγαλύτερες καταλήψεις, όπου οι άνθρωποι επιδιώκουν κοινωνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες, όπως π.χ. ένα παλιό νοσοκομείο λεπρών έξω από τη Βαρκελώνη που ονομάζεται Can Masdeu και ένας πρώην στρατώνας που ονομάζεται Metelkova στη Σλοβενία, Ernst-Kirchweger-Haus στην Αυστρία (έχει νομική υπόσταση) ή Blitz στη Νορβηγία (έχει νομική υπόσταση).
Η περίπτωση της Δανίας είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Εκεί τη δεκαετία του 1980 αναπτύχθηκε ένα κοινωνικό κίνημα, που στόχο είχε την παροχή στέγασης και την εναλλακτική κουλτούρα. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας οι περισσότερες είχαν κλείσει μετά από βάναυσες επιθέσεις της αστυνομίας. Παρόλα αυτά, επιβιώνει ακόμα η κατάληψη μιας ολόκληρης περιοχής, της Christiania, μιας ανεξάρτητης κοινότητας περίπου 900 ατόμων που ιδρύθηκε το 1971 σε μια εγκαταλελειμμένη στρατιωτική ζώνη. Διατηρείται μέχρι και σήμερα, παρότι έχει εν μέρει αλλοτριωθεί εμπορικά.


Ευρώπη
Οι καταλήψεις είναι σε γενικές γραμμές ένα σημαντικό οικονομικό θέμα στη Γαλλία, ιδιαίτερα στο Παρίσι, μία από τις πιο ακριβές πόλεις της Ευρώπης. Στη δεκαετία του 1980, έχουμε το Art-Cloche που προωθεί την «καλλιτεχνική κατάληψη». Ακόμα πιο δημοφιλείς έγιναν τη δεκαετία του 1990 και τη νέα χιλιετία, καθώς αποτέλεσαν εφαλτήριο για ένα νέο ρεύμα αντίστασης μέσα από την τέχνη.
Στη Γερμανία τη δεκαετία του 1970, οι καταλήψεις στις δυτικές γερμανικές πόλεις οδήγησαν σε ένα κίνημα αστικής αντικουλτούρας με δική του υποδομή εφημερίδων, αυτοδιαχειριζόμενους συνεταιρισμούς και συλλογικότητες στέγασης, φεμινιστικές ομάδες, και ούτω καθεξής, το οποίο ήταν έτοιμο να παρέμβει στην τοπική και ευρύτερη «πολιτική». Το κίνημα Autonomen προστάτευε τις καταλήψεις ενάντια στην έξωση και συμμετείχε με ριζική άμεση δράση.
Παρόλο που δεν είναι νόμιμες, καταλήψεις υπάρχουν σε πολλές μεγάλες πόλεις. Παραδείγματα είναι η κατάληψη Au στη Φρανκφούρτη, η Hafenstraße και η Rote Flora στο Αμβούργο, ενώ στο Βερολίνο η τελευταία ανοιχτή κατάληψη, η Brunnenstraße183, εκκενώθηκε το Νοέμβριο του 2009.
Η Ισλανδία, από την άλλη πλευρά, δεν έχει μακρά παράδοση στις καταλήψεις, αλλά κι εκεί οι άστεγοι καταλαμβάνουν εγκαταλελειμμένα σπίτια για τους ίδιους λόγους, όπως και σε άλλες χώρες. Ο αριθμός των αστέγων στην Ισλανδία δεν είναι υψηλός, γι’ αυτό και δεν έχει λάβει μεγάλη προσοχή το θέμα των καταλήψεων, αφού δεν υπάρχουν και φτωχογειτονιές. Η πρώτη πολιτική κατάληψη έγινε στο Vatnsstigur 4 στο Ρέικιαβικ στις 9 Απριλίου 2009, έξι μήνες μετά από μια πλήρη οικονομική κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος.
Στην Ιταλία οι καταλήψεις δεν είναι θεσμοθετημένες νομικά, αλλά υπάρχουν πολλές καταλήψεις που χρησιμοποιούνται ως κοινωνικά κέντρα. Επίσης υπάρχουν καταλήψεις Oi!, Ska, punk hardcore και ροκ συγκροτημάτων, αλλά και πολλές ακροδεξιές καταλήψεις έχουν επίσης προκύψει, η πιο γνωστή είναι η φασιστική Casa Pound, με 5.000 μέλη και πολλά κέντρα σε όλη την Ιταλία.
Στην Ολλανδία την 1η Ιουνίου 2010 η απαγόρευση των καταλήψεων έγινε αποδεκτή από αμφότερα τα σώματα του Κοινοβουλίου. Οι καταλήψεις στην Ολλανδία άρχισαν να διώκονται. Υπάρχουν ακόμα πολλές καταλήψεις κατοικιών σε πόλεις της Ολλανδίας. Υπάρχουν, επίσης, κάποιες καταλήψεις στην ύπαιθρο, όπως ένα κατειλημμένο χωριό που ονομάζεται Ruigoord κοντά στο Άμστερνταμ και το Fort Pannerden κοντά στο Nijmegen.
Η παλαιότερη κατάληψη στην Πολωνία είναι η Rozbrat, η οποία δημιουργήθηκε το 1994 στο Πόζναν. Αρχικά, η μορφή της κατάληψης Rozbrat ήταν ως ελευθεριακή κοινότητα. Το 1997 η Αναρχική Ομοσπονδία ξεκίνησε τη δραστηριότητά της στο Rozbrat και έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της κατάληψης, τόσο σε ιδεολογικό επίπεδο, αλλά και σε υλικό.
Στην Ισπανία οι καταλήψεις okupas σχετίζονται με το αναρχικό κίνημα του autogestion και δημιουργούν κοινωνικά κέντρα, τα οποία εκτελούν διάφορες δραστηριότητες σε επίπεδο βάσης. Η κίνηση okupa αντιπροσωπεύει μια άκρως πολιτικοποιημένη μορφή των καταλήψεων, σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι συμμετέχοντες συχνά ισχυρίζονται ότι ζουν σε καταλήψεις ως μια μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας.
Το κίνημα εμπλέκεται σε διάφορους άλλους κοινωνικούς αγώνες, συμπεριλαμβανομένης της εναλλακτικής κίνησης για την παγκοσμιοποίηση. Από το 2007 υπάρχουν περίπου 200 κατειλημμένα σπίτια στη Βαρκελώνη. Τουλάχιστον 45 από αυτά χρησιμοποιούνται ως κοινωνικά και πολιτιστικά κέντρα, τα λεγόμενα «ανοικτά σπίτια».
Στην Αγγλία οι καταλήψεις έχουν μια μακρά ιστορική παράδοση. Το BBC αναφέρει ότι η κατάληψη ήταν ένα μεγάλο ζήτημα στην εξέγερση των Χωρικών του 1381, καθώς και για τους Diggers του 17ου αιώνα που ήταν χωρικοί που καλλιεργούσαν άχρηστη και κοινή γη, υποστηρίζοντας ότι ήταν νόμιμη υποχρέωσή τους και ότι η κατάληψη ήταν μια ανάγκη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου και υπήρχαν πολλοί άστεγοι. Το BBC ανέφερε επίσης ότι το 2011 η βρετανική κυβέρνηση δήλωσε ότι υπήρχαν 20.000 καταληψίες στο Ηνωμένο Βασίλειο και 650.000 κενές ιδιοκτησίες. Από την 1η Σεπτεμβρίου 2012, σύμφωνα με το άρθρο 144, οι καταλήψεις σε μια ιδιοκτησία έχουν οριστεί εκ νέου από την κυβέρνηση, ως ποινικό αδίκημα. Η κατάληψη Κεμπέλ στο Μπρίστολ είναι η πιο γνωστή στην Αγγλία.



Καταλήψεις στις Ηνωμένες Πολιτείες
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι νόμοι για τις καταλήψεις διαφέρουν από πολιτεία σε πολιτεία και από πόλη σε πόλη και είναι σπάνια ανεκτές, ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις. Οι καταληψίες μπορεί να είναι νέοι με χαμηλό εισόδημα ή άστεγοι, μέλη συμμοριών του δρόμου ή καλλιτέχνες. Πρόσφατα έχει αυξηθεί ο αριθμός των ανθρώπων που κάνουν καταλήψεις σε κατασχεμένα σπίτια. Υπάρχουν επίσης αναφορές σε ανθρώπους που έκαναν κατάληψη σε δικά τους σπίτια που έχουν κατασχεθεί.



Ελλάδα
Στην Ελλάδα οι περισσότερες καταλήψεις διοργανώνονται από αναρχικούς, η παλαιότερη από τις οποίες είναι η κατάληψη της Βίλας Αμαλίας και Λέλας Καραγιάννη που ξεκίνησαν τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Επιπλέον άλλες καταλήψεις στην Αθήνα (μέχρι τα τέλη του 2012, όταν ξεκίνησαν οι επιδρομές της αστυνομίας) είναι της Πατησίων και Σκαραμαγκά, της Ζαΐμη, η κατάληψη Άνω Κάτω, του ΠΙΚΠΑ και η Στρούγκα. Ένα παράδειγμα μιας πιο σύγχρονης κατάληψης είναι η κατάληψη του κτήματος Πραποπούλου στο Χαλάνδρι, η οποία είναι γνωστή διεθνώς.
Υπάρχουν επτά αναρχικές καταλήψεις κτηρίων στη Θεσσαλονίκη, κυρίως αυτή της Φάμπρικα Υφανέτ, μιας έκτασης 19.000 τ.μ. που περιλαμβάνει το άνω των 100 ετών εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας. Άλλες καταλήψεις είναι η Terra Incognita, η Δέλτα, Σχολείο, το Παπουτσάδικο και άλλες. Πολλές καταλήψεις αναρχικών στην Ελλάδα έχουν ένα εγκαταλελειμμένο κήπο, όπου συχνά οι καταληψίες φροντίζουν και καλλιεργούν, παράγοντας οργανικά λαχανικά.
Από τον Δεκέμβριο του 2012, η ελληνική αστυνομία ξεκίνησε εκτεταμένες επιδρομές σε μια σειρά από καταλήψεις που οδήγησαν σε συλλήψεις και επιβολή κατηγοριών σε όλους τους καταληψίες (κυρίως αναρχικούς). Αξιοσημείωτες καταλήψεις, όπως η «Βίλα Αμαλίας» και η «Πατησίων & Σκαραμαγκά» εκκενώθηκαν. Οι ελληνικές αρχές έχουν δηλώσει ότι θα συνεχίσουν τις εισβολές μέχρι να εκκενωθούν όλες οι καταλήψεις.


Παράρτημα - Μαραγκοπούλειο
Ιστορικό του Παραρτήματος
Ο χώρος του Παραρτήματος (παλιό παράρτημα του Πανεπιστημίου Πατρών) είναι ιστορικά φορτισμένος με έντονους κοινωνικούς αγώνες. Χρησιμοποιήθηκε ως κέντρο αγώνα για πρώτη φορά το 1973, όταν καταλήφθηκε από φοιτητές, αριστερούς, αναρχικούς και άλλα κομμάτια της κοινωνίας εν μέσω της εξέγερσης του Νοέμβρη ενάντια στη χούντα. Αποτέλεσε προπύργιο δυναμικών κινητοποιήσεων, διαδηλώσεων, συγκρούσεων ενάντια στους τότε εγχώριους φασίστες, ενώ έχει καταγραφεί στη συνείδηση της τοπικής κοινωνίας ως το κύριο κέντρο αντιδικτατορικής δράσης.
Στη δεκαετία του ’80 το παράρτημα παρέμεινε ζωντανό και υπήρξε επίκεντρο ποικίλων και πολυμορφικών κοινωνικών αντιστάσεων. Αναφορικά και μόνο, ο χώρος αυτός καταλήφθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως ορμητήριο στα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του Καλτεζά και συσπείρωσε μεγάλα κομμάτια του φοιτητικού και εργατικού κινήματος ενάντια στο κλείσιμο των εργοστασίων, όπως αυτά του Λαδόπουλου και της Πειραϊκής Πατραϊκής.
Στα χρόνια που ακολουθούν το παράρτημα παύει να ανήκει στο Πανεπιστήμιο Πατρών και παραχωρείται στη νομαρχία που με τη σειρά της το παραδίδει στον ΟΣΚ, αφού συστεγάζεται με σχολικό συγκρότημα. Εφόσον φεύγει λοιπόν από τη δικαιοδοσία του Πανεπιστημίου, το άσυλο νομότυπα παύει να ισχύει.
Το 1992 μεγάλο μέρος του Παραρτήματος καταστρέφεται από πυρκαγιά που ξεσπάει κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Ο χώρος καταλαμβάνεται επετειακά κάθε χρόνο από φοιτητικούς συλλόγους, αριστερές οργανώσεις, αναρχικούς και αντιεξουσιαστές για τον τριήμερο εορτασμό της 17 Νοέμβρη.
Τη δεκαετία του ’90 το Παράρτημα θα συνεχίσει να αποτελεί στέγη πολιτικών ζυμώσεων και θα συνδεθεί άμεσα με σημαντικά γεγονότα, όπως οι απαντήσεις μετά τη δολοφονία του καθηγητή Ν. Τεμπονέρα.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και μετά από προσπάθειες του δήμου για μετατροπή του Παραρτήματος σε αποστειρωμένο συνεδριακό πολυχώρο εκδηλώσεων, ανακαταλαμβάνεται και χρησιμοποιείται από πολλές και διαφορετικές ομάδες. Οι ομάδες αυτές το λειτουργούν ως χώρο συνελεύσεων και καφενείο, αλλά και ως συναυλιακό χώρο και χώρο προβολών. Υπήρξε κέντρο της εξέγερσης του 2008, που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.


Μαραγκοπούλειο, πρώην ΠΙΚΠΑ

Το Μαραγκοπούλειο ανήκει στο υπουργείο Υγείας. Το κτήριο ήταν παρατημένο και σε πολύ κακή κατάσταση. Καταλήφθηκε τον Οκτώβρη του 2010, για να στεγάσει τη συλλογικότητα «Πέρασμα». Ανακαινίστηκε και επισκευάστηκε πλήρως την τελευταία τριετία. Είχε εκκενωθεί και ανακαταληφθεί τουλάχιστον άλλες 2 φορές.
Βλέπουμε λοιπόν τόσο από τα παραδείγματα των καταλήψεων στην Ευρώπη, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο πως οι καταλήψεις όχι μόνο βρίσκονται στην κουλτούρα μας, αλλά πολλές φορές κρίνονται και απαραίτητες, για να καλύψουν ανάγκες στέγασης και ανθρώπινης έκφρασης.
Οι 2 καταλήψεις της πόλης μας (και άλλη μια σε ένα κατειλημμένο κτήριο του ΤΕΙ) εκκενώθηκαν από την αστυνομία τον Αύγουστο που μας πέρασε. Είτε είχαν στραβά είτε όχι, κουβαλάνε μια αρκετά μεγάλη ιστορία (ιδιαίτερα το Παράρτημα) και είτε ανακαταληφθούν είτε χρησιμοποιηθούν από το (με μεγάλα οικονομικά προβλήματα) Δήμο Πατρέων, θα πρέπει να μετατραπούν σε ανοικτούς χώρους ελεύθερης έκφρασης, διατήρησης της συλλογικής μνήμης, καλλιτεχνικής δημιουργίας και πολιτικής ζύμωσης.


2.11.13

Είναι ο Κάμερον τρομοκράτης;

3/10/13

Ένας μέσα, ένας έξω. 3 μέσα, 3 έξω. Σαν αλλαγές του Ομπράντοβιτς στο μπάσκετ μου κάνει. Έ, μιας και η Δικαιοσύνη παίζει μπάσκετ, άθλημα που δε γίνεται για κανέναν λόγο να παίξεις τυφλός και πολύ δύσκολα παίζεις χωρίς να δέχεσαι τις εντολές του προπονητή από τον πάγκο (οποιεσδήποτε ομοιότητες με πρόσωπα και καταστάσεις να τα κρατήσετε για τον εαυτό σας), λέω να προσπαθήσω να το παίξω και εγώ δημοσιογράφος.

Πριν λοιπόν στο τελευταίο άρθρο, προχθές ασχοληθούμε με την παραχάραξη της ελληνικής ιστορίας (ακούσια ή όχι), μιλούσαμε σε σειρά άρθρων για το θέμα των 2 άκρων , για το Φαήλο Κρανιδιώτη, την επίθεσή του στην αριστερά και το άνοιγμά του στη βάση των ψηφοφόρων της Χ.Α*. Γιατί αυτό το άνοιγμα; Δημοσιογραφικά πηγαδάκια των Αθηνών κάνουν λόγο για τις ομοιότητες της «εκκαθάρισης» της Χ.Α με αυτές του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου. Θα μου πείτε, πολύ χαζή αναλογία. Κι όμως, αυτό που επιχειρεί το ελληνικό πολιτικό-δικαστικό σύστημα φαίνεται να είναι ένα από τα παλιότερα κόλπα του. Αυτό της ενσωμάτωσης. Αυτό δείχνουν άλλωστε τόσο οι φυλακίσεις, όσο και οι «έξοδοι» με περιοριστικούς όρους, κρατώντας εδώ μια πισινή μιας και το έργο έχει αρκετά εν εξελίξει σενάρια.

Τι εννοώ με τον όρο ενσωμάτωση. Όπως στην Κύπρο πετάχτηκαν οι «κακές τράπεζες», αυτές με τα «τοξικά» ομόλογα, έτσι θα πεταχτεί το «κακό» κομμάτι της Χρυσής Αυγής και θα μείνει ένα καθαρό, καθαγιασμένο κόμμα, έτοιμο ακόμα και να συγκυβερνήσει αν χρειαστεί. Ήδη η δημοσιογραφική πιάτσα έχει βουίξει πως το όνομα αυτού θα είναι «Νέα Αυγή» και πως αρχηγός του θα είναι ο Ηλίας Κασιδιάρης. Τεράστιο ρόλο σε αυτό έπαιξαν και οι χειρισμοί, άρα πιθανότατα και οι προθέσεις της Πολιτείας, ως προς το κομμάτι της Δικαιοσύνης, μιας και τώρα όσοι ελευθερώνονται έχουν αποκτήσει υπόσταση όχι απλά αθώου αλλά σχεδόν μαρτυρική στα μάτια του ψηφοφόρου που ευδοκιμεί στους χώρους δεξιά της Νέας Δημοκρατίας.

Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Δύσκολα να πω. Ήδη αυτό που επιχειρείται είναι το πλήρες «ξεδίπλωμα» της θεωρίας των 2 άκρων, τόσο από πηγές όσο και από το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου, προσπαθώντας να δημιουργήσει μια αναλογία πως όποιος μιλάει για αντικαπιταλισμό και έξοδο της χώρας από την Ε.Ε είναι τρομοκράτης, αντίστοιχος των xρυσαυγιτών και πρέπει να παταχθεί άμεσα. Είναι πολύ ενδιαφέρον το βίντεο που παραθέτω πιο κάτω** σαν ενδεικτικό του πως μπορεί να κινηθεί το πράγμα από δω και πέρα. Άραγε ο Κος Σαμαράς έχει αυτή την άποψη και για το Συντηρητικό Κο. Κάμερον ο οποίος ήδη έχει προκηρύξει δημοψήφισμα για το 2014 ως προς το αν η χώρα του θα παραμείνει ή όχι στην Ε.Ε. Μήπως είναι και αυτός τρομοκράτης;

Αυτό που δεν καταλαβαίνει στην τελική ο πρωθυπουργός και οι γύρω από αυτόν, είναι πως εξομοιώνοντας τη Χρυσή Αυγή με τον προοδευτικό αριστερό χώρο, δίνει αξία στην πρώτη, δεν αποδυναμώνει το δεύτερο.


Πηγή δηλώσεων κ. Φαήλου Κρανιδιώτη


** Πηγή διαλόγου των κ. Πορτοσάλτε - Παπακων/νου

Το ανύπαρκτο σβήσιμο της Χ.Α

30/9/13


Η φωτογραφία του Μιχαλολιάκου με το βαλιτσάκι και τις χειροπέδες είναι μάλλον το απόσταγμα όλης της κινέζικης (κρίμα για τον άρειο) σοφίας. Αυτό για την εικόνα και τις 1000 λέξεις. Την είδαμε, ξανά και ξανά, αφού έχει επεξεργαστεί με 1000άδες τρόπους μέσω Photoshop και έχουν προκύψει εξαιρετικά αποτελέσματα. Τώρα λοιπόν κόπασαν τα γέλια και έρχομαι να ρωτήσω το προφανές: Σας μοιάζει αυτός ο άνθρωπος ικανός να έχει διαμορφώσει τις καταστάσεις που έκαναν τη Χ.Α τριτοδεύτερο κόμμα και διεκδικητή της εξουσίας (δεν έχω να κάνω αναλογία με εγχώριους ποδοσφαιρικούς ή μπασκετικούς όρους οπότε το αφήνω). Προφανώς και ο Μιχαλολιάκος είναι επικίνδυνος, αλλά ακριβώς για αυτό που κατηγορείται: ως επικεφαλής μιας συμμορίας και φυσικά για αυτό ακριβώς το λόγο πρέπει να σαπίσει στη φυλακή. Το ερώτημα, πιο ψύχραιμα από ότι το έθεσα προχτές είναι αν εξέλειψαν μαζί με τη Χ.Α οι λόγοι που την έφτασαν εκεί ψηλά. Αν εξέλειψαν οι λόγοι που έκαναν 0.42εκ συμπολίτες μας να υποστηρίξουν ανοικτά μια νεοναζιστική οργάνωση και αρκετά περισσότερους να έχουν μια φασίζουσα συμπεριφορά και μια ρητορική μίσους. Αν οι πολιτικές ηγεσίες ανέλαβαν τελικά τις ευθύνες τους, αν νικήθηκε η ανεργία, αν σταμάτησαν να μας καταδιώκουν οι τράπεζες, αν πάψαμε να είμαστε μια συντηρητική κοινωνία που βρήκαμε πάτημα στη φτώχια για να διοχετεύσουμε όλο αυτό το σκοτάδι που κρύβουμε μέσα μας, αν, αν, αν.
Κατηγορούμε το Μιχαλολιάκο πως ήταν υπεύθυνος για το «μίσος» που γεννήθηκε στην ελληνική κοινωνία, αλλά τι διαφορετικό έκανε ο πρωθυπουργός όταν καλούσε «να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας από τους μετανάστες»; Κατηγορούμε το Μιχαλολιάκο ότι «έσφαξε» τον Παύλο Φύσσα, αλλά τι διαφορετικό κάνει ο σύμφωνα με τα λεγόμενά του, σύμβουλος του πρωθυπουργού Φαήλος Κρανιδιώτης όταν γράφει στο λογαριασμό του στο τουίτερ ότι «τώρα ερχόμαστε και για σας βρωμοαριστεροί». Είναι ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ Παπαδημητρίου που έκανε τη Χ.Α συνομιλητή στα κανάλια και υποψήφια για συγκυβέρνηση όταν μιλούσε για μια πιο «σοβαρή Χ.Α», ή όταν ζητούσε από τον Κασιδιάρη μετά την επίθεση στα μέλη του ΠΑΜΕ στο Πέραμα να «κάνετε κάτι να μη σας βάζουν στο στόμα σας αυτοί».

Είναι το σύστημα που εξέθρεψε τη Χ.Α, που έφτιαξε Αμυγδαλέζες, που διαπόμπευσε οροθετικές γυναίκες, που μέσω της Δικαιοσύνης κάνει τη δουλειά του και βάζει τη Χ.Α φυλακή (μετά από εντολή Σαμαρά, άρα για ποια ανεξάρτητη Δικαιοσύνη μιλάμε) αλλά είναι ή ίδια δικαιοσύνη που ονομάτίζει στη δικογραφία της τους κατοίκους των Σκουριών ως «εγκληματική οργάνωση» επειδή αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους απέναντι στη σκιώδη επένδυση της Ελληνικός Χρυσός.

Θα με εγκαλέσει εδώ κάποιος πως ταυτίζω τη Χ.Α με την κυβέρνηση. Δεν κάνω αυτό, η Χ.Α «είναι το τέρας που σκοτώσαμε, όμως η μήτρα του φασισμού που το γέννησε παρέμεινε ανέπαφη» διάβασα σήμερα κάπου και συμφωνώ απόλυτα. Από την άλλη νομιμοποιούμαι να το κάνω όταν η ίδια η κυβέρνηση συμπεριφέρεται με τον τρόπο που ανέφερα παραπάνω, όταν χρησιμοποιεί τα ίδια εργαλεία παίζοντας το παιχνίδι με τα «2 άκρα», όταν εξίσωσε όλους τους προοδευτικούς πολίτες αυτής της χώρας που φώναζαν εδώ και 2-3 χρόνια για το φασιστικό κίνδυνο, ως ένα άκρο αντίθετο της Χ.Α. Ο Πρωθυπουργός ταύτισε το γιαούρτι με το μαχαίρι, γιατί να μην έχω το δικαίωμα να ταυτίσω την κυβέρνησή με τη Χ.Α; Άλλωστε, δεν ήμουν εγώ που ενώ ήξερα για τη βία της Χ,Α (διαβάστε πόσο πίσω χρονικά πάνε οι δικογραφίες) και την άφηνα ατιμώρητη όσο σκορπούσε τον τρόμο, μέχρι που έκρινα πως το πράγμα εκτραχύνθηκε, μέχρι που μου τράβηξαν τα λουριά και τέθηκε σε αμφισβήτηση η Ελληνική προεδρία στην Ε.Ε, ούτε είμαι αυτός που ετοιμάζομαι να εξαγνίσω τους ψηφοφόρους της Χ.Α για να σφάξω το μόσχο τον σιτευτό της επιστροφής τους στην εκλογική βάση της Νέας Δημοκρατίας (πάλι Φαήλος Κρανιδιώτης σήμερα).

Σήμερα είναι ο Μιχαλολιάκος και οι λοιποί που πρωταγωνιστούν στα τηλεοπτικά παράθυρα. Επειδή όμως η μνήμη μας είναι μικρή, αύριο θα είναι μια άλλη συμμορία αδίστακτων ανθρώπων με όνομα πχ Ασημένιο μεσημέρι που θα έρθει να καλύψει το κενό της Χ.Α. Γιατί στην πραγματικότητα δεν έχει χαθεί τίποτα από αυτά που γέννησαν το μίσος και το φασισμό ανάμεσά μας, στην πραγματικότητα το «σβήσιμο» της Χ.Α είναι τόσο ανύπαρκτο όσο η ανάπτυξη των 2εκ ανέργων και των 3.500 αυτοκτονιών.