Don Quixote

Don Quixote

28.1.15

Μια υπενθύμιση



Μεγαλώνω. Δεν έχω μεγαλώσει ακόμα και δεν ξέρω και πόσο θα μου πάρει. Μη γελάς, χαμογέλα με κατανόηση. Και μη σου φαίνεται ελαφρύ κι αστείο. Είναι πιο βαρύ αν κάτσεις να το καλοσκεφτείς. Αν κάτσεις.
Τι έλεγα; Α, ναι. Μεγαλώνω. Και φοβάμαι πολύ μη μεταμορφωθώ σε κάτι που δε θέλω. Μη γίνω ένας από αυτούς που κορόιδευα. Μην κάνω μια μεγαλόπρεπη κωλοτούμπα. Συνειδητά. Μη ξυπνήσω μια μέρα και δε με αναγνωρίζω. Ασυνείδητα. 
Έτσι βρήκα ένα κόλπο. Σημαδεύω το κορμί μου με πράγματα που έχουν σημασία. Που είμαι εγώ. Αν τα δεις, θα νομίζεις πως είναι τατουάζ. Αλλά δεν είναι. Είναι υπενθύμιση να μην χάσω τα σημαντικά. Μια πληγή με αίμα και μελάνη. Να μην τα αφήσω ακόμα κι αν γίνουν βαρίδια. Να μην με χάσω, όσο κουραστικό κι αν είναι αυτό.
Αν θα τα καταφέρω δεν ξέρω. Θα μάθουμε μόλις μεγαλώσω, φαντάζομαι.

13.1.15

Ξανά παιδί



Δεν πρόφτασα να ζήσω τα παιδικά μου χρόνια σαν παιδί. Ήρθαν γρήγορα οι ευθύνες, σαν πρόωρη περίοδος ή τριχοφυΐα και όπως άλλοι ανακαλύπτουν τις αλλαγές του σώματος νωρίτερα από τους υπόλοιπους, εγώ έμαθα να ανακαλύπτω τα όριά μου. Ίσως για αυτό και δεν μεγάλωσα ποτέ, σαν να το έβαλα στόχο, αφού δεν είμαι παιδί, αφού είμαι κάτι άλλο, δεν θα είμαι ποτέ και ενήλικας. Κάθε μέρα παλεύω να κρατήσω τον στόχο μου ζωντανό, συνειδητά, ασυνείδητα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Κάθε μέρα παραχωρώ κι από ένα κομμάτι στον εχθρό. Σχεδόν κάθε μέρα συνοδεύεται από ήττα. Τις λίγες όμως νίκες τις πανηγυρίζω όπως τότε, που είχα πετύχει το νικητήριο γκολ, το νικητήριο καλάθι, που έφαγα το παραπανίσιο παγωτό ή που έκανα ένα μπάνιο περισσότερο. Κι ας έκλεβα συχνά τον εαυτό μου μπαίνοντας και βγαίνοντας 3-4 φορές σε κάθε μπάνιο. Κι ας κλέβω κάθε μέρα τον εαυτό μου σ’ αυτή τη μάχη. Θα χάσω. Ακόμα κι από μένα θα χάσω. Αλλά τότε θα έχω κερδίσει. Το παιδί θα είναι ξανά παιδί. Ένα άλλο παιδί.


Κι αυτό είναι το μόνο που μετράει.