Ήταν μικρή, αλλά πολλές φορές είχε δει τον εαυτό της να σκέφτεται το τέλος. Έμενε με τη μάνα της, στο καινούριο τους χαρτόκουτο, στον πεζόδρομο με τα πολλά μαγαζιά και τα φώτα. Αυτό όταν δε τους έδιωχναν οι δημοτόμπατσοι, αλλιώς κάποιο σκοτεινό σοκάκι θα βρισκόταν για να τους φιλοξενήσει. Καθόταν και παρατηρούσε τις στολισμένες βιτρίνες, και ευχόταν να είναι κούκλα με φανταχτερά. μοσχομυριστά, καινούρια ρούχα να την κοιτάνε και να ζηλεύουν. Ναι, κάθε βράδυ, πριν κλείσει τα μάτια της έκανε την ίδια ευχή, και κάθε βράδυ ζούσε στα όνειρά της σαν κούκλα βιτρίνας, πρώτη σειρά με όλους τους προβολείς πάνω της, με παπούτσια και ωραίο παλτό και με γυαλιά ηλίου παρακαλώ.
Όλα βέβαια μέχρι τη μεγάλη νύχτα, όταν οι βιτρίνες έσπασαν και οι κούκλες έγιναν προσάναμα για τη φωτιά που θα καιγε τον παλιό κόσμο, και που στις στάχτες του θα γεννιόταν ένας άλλος, καλύτερος. Χωρίς χαρτόκουτα και κρύο, αλλά και χωρίς φανταχτερές άψυχες βιτρίνες. Εκείνο το βράδυ πλησίασε προς την αγαπημένη της κούκλα, και την έφτυσε στο πρόσωπο καθώς αυτή καιγόταν, ήταν το πιο αισχρό πράγμα που είχε μάθει να κάνει, ευτυχώς στον καινούριο κόσμο δε θα μάθαινε τίποτα χειρότερο. Eκεί θα μάθαινε να αγαπάει ανθρώπους, ανθρώπους με τους οποίους μαζί θα έκαιγε βιτρίνες, χαρτόκουτα, ζήλιες και κλάματα, και θα έφτιαχνε πάρκα, σπίτια, αγάπη και γέλια.
στο μικρό Β
ανατρίχιασα.
ΑπάντησηΔιαγραφήreality.