Don Quixote

Don Quixote

16.8.14

Η αρχιτεκτονική του νέο-φασίστα νέο-έλληνα


Θα μπορούσα να έχω πει το ποστ ο χρυσαυγίτης γείτονας, αλλά δεν θα το κάνω για πολλούς και διάφορους λόγους, πρώτος και κύριος δεν είναι η τωρινή μου γειτονιά, αλλά μια άλλη βγαλμένη από το παρελθόν, ο δεύτερος είναι πως χρυσαυγίτης είναι ο γιος του γείτονα κι όχι ο ίδιος απ' όσο διατείνεται. 

Μονοκατοικία λοιπόν. Δύο ορόφων. Για όλη την οικογένεια. Σημαία στο ισόγειο (δεν είναι ορατή, αλλά είναι η επίσημη σημαία της χώρας), σημαία στον δεύτερο όροφο (η άλλη, ή όχι και τόσο δημοκρατική, αυτή που χρησιμοποιούσαμε ως το 1978) για να δείξουμε πόσο καλοί πατριώτες είμαστε. Ένας φοίνικας που παραπέμπει σε διαφορετικό πράγμα από το έρμο το φυτό αυτό καθεαυτό και για να δέσει το γλυκό, γαρνιτούρα, για πλέον της 20ετίας τα μπετά για έναν ενδεχόμενο δεύτερο όροφο, όταν αξιωθεί ο Θεός και δώσει ένα εγγονάκι.  Τα μπετά βέβαια νομίζω πως πια έχουν χαλάσει, γιατί ο Θεός δεν ήθελε και ο μικρός νεό-φασίστας δεν στάθηκε στο "υψος των περιστάσεων".

Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Όλα χωράνε σ' αυτή τη στραβή φωτογραφία που τράβηξα με το κινητό μου. Γιατί ποτέ δεν ήταν στραβός ο γιαλός, πάντα στραβά αρμενίζαμε. Όταν βέβαια έκαιγε ο πράσινος ήλιος, ήμασταν απλά νέο-έλληνες...Στην πορεία, όψιμα, ανακαλύψαμε και τον ακροδεξιό πατριωτισμό και γίναμε νέο-φασίστες. Γιατί ο νέο-φασίστας δεν αγαπάει τη χώρα του, τη βλέπει σαν αγελάδα που τόσο καιρό του έδινε άκοπα το γάλα της και τώρα που την ξεζούμισε, ψάχνει να βρει κάποιον ένοχο κατηγορώντας όλους τους άλλους που βγήκε από τη βολή του.

Τα εγγόνια των χιτών  γίναν (νέο)δημοκράτες και Πασόκοι, και τα παιδιά τους γίναν εν μια νυκτί (νέο)χίτες και (νέο)ταγματασφαλίτες, έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους...Η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Καλώς τα δεχτήκαμε...

15.8.14

Ακρωτηριασμένες ισοπαλίες

"Όταν ξεφεύγεις απ' το χτες και νιώθεις ανακούφιση μεγάλη, γελάν μαζί σου οι στιγμές, που εύκολα σου κλέψανε οι άλλοι..."

Πόσο μάλλον όταν το φευγιό δεν είναι μόνιμο. Όταν οι λογαριασμοί με το παρελθόν μένουν ανοικτοί κι όταν οι συναντήσεις μπορούν να είναι από ένα καθημερινό τυπικό μονόπρακτο, μέχρι επίσημη πρεμιέρα.

Κι όταν τελειώνει όλο αυτό, και γυρνάς στη φωλιά σου, καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι να έχεις το καταφύγιό σου..ένα "σπιτάκι" σαν κι αυτά που είχαμε μικροί, όταν το κυνηγητό ήταν ένα παιχνίδι που άρχιζε και τελείωνε ανάλογα με την όρεξή μας ή έστω με τη φωνή της μάνας...

Σπιτάκι λοιπόν, μέχρι να βρούμε τη δύναμη να ξανατρέξουμε, ή εκείνη τη μεγαλύτερη δύναμη να το σταματήσουμε και να πάμε να παίξουμε κανένα άλλο παιχνίδι, με νόημα και σαφείς κανόνες, με αντιπάλους αληθινούς ανθρώπους κι όχι τον Πινόκιο και τους 40 κλέφτες, ένα παιχνίδι που δεν καταλήγει με εφιάλτες, αγκαλιά στην λεκάνη του μπάνιου ή διπλωμένος μέσα στην μπανιέρα...


13.8.14

ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΨΥΚΤΗ ΤΟΥ ΧΑΝΣΕΛ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΚΡΕΤΕΛ

Μερικοί άνθρωποι γράφουν αυτά που θα ήθελες να γράψεις εσύ. Όχι από σύμπτωση, όχι μια και δύο φορές. Είναι λες και σουλατσάρουν πάνω στους νευρώνες του μυαλού σου και που και που σταματάνε και σημειώνουν με το μπλοκάκι τους και όταν έρχεται η ώρα στα πετάνε στα μούτρα. Με κάποιους ανθρώπους δεν έχεις πιει ένα γαμημένο τσίπουρο και η μόνη σου επαφή είναι κάτι σκόρπιες λέξεις από δω κι από κει στο διαδίκτυο. Και δύο αφιερώσεις. Εκατέρωθεν πια. Κάποιοι άνθρωποι πρέπει να εκδίδονται για χάρη μας σ' αυτές τις εποχές. 'Ένας από αυτούς είναι ο από κάτω κύριος.

"Τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα", λέει σε κάποιους τοίχους. Οι τοίχοι έχουν την συνήθεια να αναπαράγουν τα μεγαλύτερα κλισέ, αλλά αν κοιτάξεις προσεκτικά θα βρεις κρυμμένες μεγάλες αλήθειες.

Αφού δεν είναι αλήθεια (και δεν είναι και ψέματα), ο Κάπα Κάπα Μοίρης σκέφτηκε πως θα μπορούσαν να έχουν μια (τουλάχιστον) διαφορετική εκδοχή.

Πήγε λοιπόν, μάζεψε (δεν ξέρω και γω πως τα κατάφερε καλά με τόσο μικρό μπάτζετ) τους ήρωες και του έπεισε να ξαναπαίξουν  ρόλους  στο σήμερα. Δεν θα σου πω περισσότερα.

Μικρές υπαρξιακές σφαλιάρες, από έναν άνθρωπο που πίσω από την ψηφιακή του ταυτότητα προσπαθεί να μας ξυπνήσει με τον τρόπο που ξέρει καλά: Γράφοντας. Δεν αναπαράγει κλισέ, δεν ουρλιάζει και οι καλοί δεν κερδίζουν στο τέλος. Γιατί, οι καλοί δεν είναι απαραίτητα καλοί πλέον και οι κακοί μπορεί να είναι καλύτεροι.

Κανένας από μας όμως δεν θα κερδίσει τίποτα χωρίς αγώνα. Για μας και για τους άλλους.  Για να μη γίνει ο προορισμός μας, μια τεράστια υψικάμινος.


8.8.14

Το κλείσιμο της σελίδας

Έκλεισε μια σελίδα βαριά σαν σιδερένια πόρτα πίσω του και βγήκε στον δρόμο. Περίμενε πως θα ήταν πιο ελαφρύς, αλλά δεν ήταν. Σήμερα κουβαλούσε ένα τελείως διαφορετικό βάρος. Οι πλάτες και τα γόνατά του κόντευαν να λυγίσουν στο ύψος της περίστασης. Να περάσουν από κάτω, σκοτώνοντας την αναμονή και φεύγοντας από την πίσω πόρτα, σχεδόν κύριοι. Σχεδόν αναίμακτα. Αλλά φευ, εκεί, θα περίμενε τον άνεμο. Κλαράκι να λυγίσει ή να αντέξει. Ήλπιζε το δεύτερο. Να γίνουν οι πόρτες σελίδες, να ναι όλα πιο απλά...

6.8.14

Σκουληκοτροφή

Ξέρεις γιατί δεν θέλεις να μαθαίνεις για την Παλαιστίνη, για τα νεκρά μωρά, για τον θάνατο, για τους κουρελιασμένους στα σκουπίδια, για τους φυλακισμένους, για τους αυτόχειρες;

Σου χαλάνε την αίσθηση της μοναδικότητάς σου, την αίσθηση πως είσαι προορισμένος για κάτι μεγάλο. Για αυτό στοιβάζεις πράγματα, στις ντουλάπες σου, μεγαμπάητ στους υπολογιστές σου, αναμνήσεις στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου σου.  Εφόδια για κάποιο μέλλον που θα κάνεις επίδειξη του "είναι" σου.

Για αυτό υπακούς σε εντολές που δεν κατανοείς, που τις νιώθεις άδικες, απάνθρωπες. Περιμένεις μια επιβράβευση, σ' αυτή τη ζωή ιδανικά, αλλά έστω και στην επόμενη...

Και έρχεται μια μέρα και τελειώνουν όλα κι ούτε που καταλαβαίνεις πως..

Μια ζωή με κόφτη, γιατί στις υψηλές συγκινήσεις παρουσιάζεις πρόβλημα...

Κι έχεις ζήσει μια ζωή γεμάτη μη, προορισμένος απλά να γίνεις μια πολύ γκουρμέ σκουληκοτροφή..