Don Quixote

Don Quixote

30.10.11

Καλημέρα winter time

Κούραση. Σωματική και ψυχική. Ξέρεις πως είναι το συναίσθημα που τρέχεις για να κρατήσεις όλους τους άλλους ικανοποιημένους και νομίζεις πως είσαι και εσύ καλά, αλλά κάποια στιγμή κάθεσαι, παίρνεις μια ανάσα και βλέπεις πως στην πραγματικότητα δεν είσαι; Κάπως έτσι. Μια κατάσταση στην οποία το μυαλό λειτουργεί απλά στη συντήρηση, και το σώμα στα κόκκινα χωρίς όμως ούτε γνώση ουσιαστική του γεγονότος να έχει, αλλά και χωρίς επίσης να μπορεί να το κάνει. Μια ονειρική κατάσταση του χειρότερου τύπου, μια υπόσχεση για Νιρβάνα που σίγουρα δεν εξελίσσεται όπως θα έπρεπε αν και ακολούθησες όλες τις οδηγίες χρήσης. Και πας για ύπνο, και ξυπνάς ακόμα πιο καταπονημένος σωματικά, και το νερό δεν κάνει τίποτα, και κοιτάγεσαι στον καθρέπτη και προσπαθείς να θυμηθείς που πήγαν κάποιες συγκεκριμένες μέρες και γιατί τις άφησες να περάσουν έτσι. Και παίζεις στο μυαλό σου ξανά τα σενάρια, αλλά ξέρεις πως οι ηθοποιοί έφυγαν και δε θα ξαναγυρίσουν, και πως το φιλμ τέλειωσε, και αυτό που έμεινε είναι κάποια καμένα καρέ, "σκόρπια αποτσίγαρα σε μια ζωή τασσάκι" που λέγε κάποια. Κάποια από αυτά άφησαν τα σημάδια τους στο κορμί σου, τά άλλα δεν ήταν τόσο ευγενικά, αφού αφάνισαν ολόκληρα χωριά από τα εγκεφαλικά σου κύτταρα, και τώρα κανείς δεν έχει μείνει πια να αφηγηθεί την ιστορία.
Καλύτερα έτσι, κάποιες ιστορίες είναι καλύτερο να μένουν κρυφές. Είναι επώδυνο να θυμάσαι. Δε θα μπορούσα να ζούσα με μένα αν θυμόμουν συνέχεια τα άσχημα. Από την άλλη, κάτι πρέπει να χει μείνει για να με τιμωρώ συνεχώς. Σα να μου χω βάλει ένα αόρατο λουρί και να με κρατάω, και όταν πάω να φύγω μου ρίχνω και μια μπανανόφλουδα, έτσι για να γελάσει το κοινό. Και σηκώνομαι, και ξανά το ίδιο. Και κάνω υπόκλιση και το κοινό παραληρεί. Money well spent. Και αυτή η ζάλη συνεχίζει να υπάρχει, και σιγά σιγά γίνεται γλυκιά, και μέσα στο νέφος δε ξεχωρίζεις έυκολα τους άλλους, αλλά ξέρεις πως και οι φίλοι σου είναι εκεί. Και σκέφτεσαι πως ίσως πρέπει να φύγετε, από την άλλη αν και η ασάφεια σε κουράζει, έχει αρχίσει κάπως και σ'αρέσει. Και δε ξέρεις τι να κάνεις και πονάς. Και ξυπνάς. Ο ιδρώτας σου μυρίζει σάπιο και το μπάνιο είναι αναγκαιο. Και σκέφτεσαι αν ήταν όνειρο αλλά δε μπορείς να σαι και σίγουρος. Και σκέφτεσαι πως έχεις μέρες μπροστα σου να το ερευνήσεις. Και χαλαρώνεις, Και κάθεσαι που γράφεις. Και αυτά που γράφεις είναι περίπου αυτά που ζείς. Άλλωστε "reality is a distorted image of the fantasy" που λέει και κάποιος σοφός. Και χαίρεσαι που πανω από όλα είσα ένα παρανοικό ανδροειδές και που κανείς δε σε παρεξηγεί, και στο κάτω κάτω, λατρεύεις να γίνεσαι παρανοικός.

Καλημέρα.

27.10.11

Antios, dia de nome

Ήταν μια γεμάτη μέρα. Δε ξέρω ακόμα αν μου αρέσουν οι γιορτές. Μου αρέσουν τα δώρα αλλά και εκεί είμαι πολύ περίεργος-αν δε με ξέρεις καλά μη μου κάνεις-θυμάμαι χαρακτηριστικά κάποια γενέθλια που ήμουν με τη Μαρία(όπως και οι Χατζιφραγκέτα είχα και γω τη Δικιά μου Μαρία-trademark για δύο χρόνια) και η καημένη έκανε το "λάθος" να μου φέρει σερβίτσια για δώρο γενεθλίων.Μοιραίο λάθος, και σφαλιάρα στον εγωισμό μου, καημένη Μαρία, βρεθήκαμε να κλαίμε στα πατώματα. Τότε όμως ήσουν 19 και ήμουν 21 και θα δινα τα πάντα να μπορούσα να ξανάμαι 21 με τα σημερινά μου μυαλά. Τέσπα, πάλι ξεφύγαμε, αλλά όταν είσαι ένα παρανοικό ανδροειδές αυτό συμβαίνει συχνά. Έλεγα ότι δε ξέρω αν μου αρέσουν οι γιορτές. Μου άρεσε που με θυμήθηκαν κάποιοι άνθρωποι, δε μου άρεσε που με ξέχασαν κάποιοι άλλοι, αλλά μου άρεσε ακόμα και ότι κάποια φαντάσμα του παρελθόντος (ενοχλητικά φαντάσματα) δεν έκαναν την εμφάνιση τους.
Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να περιμένεις μια συγκεκριμένη μέρα για να δείξεις σε κάποιον ότι τον σκέφτηκες και τον θυμήθηκες και να μη πάρεις απλά ένα τηλέφωνο όποτε; Γιατί να ζητάς αφορμές;
Ας σταματήσω να γκρινιάζω όμως. Για πολλούς και διάφορους ορατούς αλλά και αόρατους λόγους είμαι πολύ πιεσμένος και δεν είμαι καλά. Συνειδητοποίησα πρόσφατα πως είμαι ένας άνθρωπος που ζει για να τρέφει τις αντιφάσεις του (και γαμώ ατάκα κετευθείαν για βιβλίο :P), και πρέπει να το χωνέψω αυτό. Και είναι δυκολοχώνευτο το γαμημένο και οι σόδες δεν κάνουν δουλεία. Μου χει κάτσει σα βαρίδι, όχι μόνο στο στομάχι, αλλά παντού πάνω μου και δε το βλέπω να σηκώνεται εύκολα.Που θα βρει καλύτερα;
Σκατά, και τα δύσκολα έρχονται. Μια απόδραση θα ήταν ότι πρέπει, να σταματήσει να λειτουργεί το κεφάλι μου σε αυτές τις στροφές γιατί θα το κάψω και θα έρχεστε να μου φέρνετε τσιγάρα στο Δσφνί και να παίζουμε σκάκι(έτσι κάνουν στις ταινίες-οι περισσότεροι μάλλλον είναι και καλοί- ενώ δεν έχω δει PRO σε τρελάδικο, ίσως για να μη πλακωθούν με τα χειριστήρια). Για αυτό λοιπόν μάγκες οργανώστε σιγά σιγά ταξίδι μοναχά για πάρτη μας γιατί δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη και τα σχετικά. 

υγ: Δύο στιγμές χτες μου έδειξαν πόσο πολύ έχω αρχίσει να μαθαίνω τους φίλους μου, και να κάτι για το οποίο θα πρέπει να νιώθω περήφανος. Καλημέρες.
υγ2: Εσύ εκεί πέρα κουράγιο, μη πελαγώνεις, δε ξέρω τι άλλο να σου πω...

26.10.11

Happy nameday μου!

Έχω πολλούς φόβους..όπως το να χάσω δικούς μου ανθρώπους, να σκοτώσω κατά λάθος κάποιον, τη φέτα και πολλούς άλλους/ Δύο από τους μεγάλους καθότι αν και ανασφαλείς τυγχάνει να είμεθα εγωκεντρικοί και να έχουμε μεγάλη ιδέα για τους εαυτούς μας....τις ζυγές μέρες, τις μονές γάμησε τα...είναι ως προς το άτομο μας. Ένας λοιπόν(σταματάω τον πληθυντικό γιατί τρόμαξα και γύρισα να κοιτάξω αν είναι κάποιος δίπλα μου)ο πρώτος είναι ότι θα πεθάνω μόνος μου..Μου το παν πολλές πρώην ή wannbe then νυν ώστε να έχουν την τιμή να είναι μετά πρώην γκόμενες(ιιιι σεξιστής). Το σκηνικό το φαντάζομαι ως εξής..νεκρός 2-3 εβδομάδες και με βρίσκει ο διαρρήκτης φαγωμένο από τις γάτες..ή χμ, αυτό αν έχω σπίτι, αλλιώς με βλέπω να πεθαίνω στο δρόμο σαν το μακαρίτη τον Κοεμτζή, αλκοολικός και μόνος..αλλά τι περιμένεις από παιδί που όταν τον ρωτούσαν τι ήθελες να γίνεις, έλεγε αστροναύτης, αλλά επειδή το έλεγαν και τα άλλα παιδάκια, αποφάσισε η εναλλακτική του να είναι καστανάς στην Ομόνοια..για ψυχίατρο σας λέω..Ο άλλος είναι να πεθάνω πριν προλάβω να ζήσω την επανάσταση..σε αυτή την περίπτωση καθότι και αριστερός από κούνια αλλά και από τζάκι παρακαλώ με βλέπω να φτάνω να τα λέω με το Μητσοτάκη και για το πόσο βαρετό είναι να είσαι αθάνατος..
Για πάρτη μου λοιπόν αλλά και για τους φίλους μου(ας αφήσουμε τους εγωισμούς και ας κοιτάξουμε λίγο τους εαυτούς μας όπως είχε γράψει και ο Αρκάς για μένα) αυτά..
santÉ-excitation sexuelle-révolution


25.10.11

Διάλειμα για ταινία-άνευ ποπ κορν ελέω κρίσης-γκέγκε;

Η καλύτερη στιγμή αυτής της ταινίας την οποία παρακολούθησα χτες στον κινηματογράφο. Χμ, αν το ξανασκεφτώ η καλύτερη στιγμή ήταν το ανέκδοτο με τον παιδεραστή, αλλά από όλη την αίθουσα γελάσαμε μόνο 2-3 οπότε μη καρφώνομαι. Οκ, μια ακόμα ταινία για ανθρώπινες σχέσεις, μια ακόμη ταινία που έρχεται να μας καταδείξει ότι οι επιλογές μας είναι συνήθως λάθος και το διαπιστώνουμε όταν αρχίσει η τριβή με την καθημερινότητα. Oι έρωτες παίρνουν πούλους. Για αυτό και το ηλίθιο σύνθημα που έχει γεμίσει τους τοίχους όλων των μεγάλων(ίσως και μικρών) πόλεων της Ελλάδας αλλά και αυτούς του fb.
 
Δε θα το έβαζα στην εξίσωση αλλά είχα μια ενδιαφέρουσα κουβέντα το πρωί με φίλο blogger που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του, οπότε απλά θα συνεχίσω να παραληρώ χωρίς να του δώσω καθόλου δημόσια credits , ιδιωτικά ξέρω ότι τρελαίνεται για γλυκόριζες, ή δαμάσκηνα, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, οπότε κάτι θα βρω να του στείλω. Παραξενο παλικάρι. Άκου γλυκόριζες.
Δυστυχώς όταν η ρουτίνα μπαίνει στην εξίσωση, το Σάββατο γίνεται Όαση για την αγάπη μιας και υπάρχει και λίγος ελεύθερος χρόνος και για αυτή. Τώρα όμως θυμήθηκα αυτό!

Έτσι γίνεται στο μυαλό μου. αν δε προσέξω και χαθώ μέσα του, μου παίρνει πάρα πολύ ώρα να βρω την έξοδο. Ίσως επειδή έχω ακόμα ελεύθερο χρόνο και την πολυτέλεια να χάνομαι. Γαμημένε καπιταλισμέ, τρομοκρατία των ρολογιών, σκυλιά του Συστήματος ξυπνητήρια, και άτιμοι Ελβετοί με τις σοκολάτες και τα ρολόγια και ταλεφτά σας. Τα είπα λίγο και ξαλάφρωσα.
Επιστροφή Μαρς (ενόψει παρελάσεων 28ης) στην ταινία. Δεν μου προσέφερε τίποτα που δεν ήξερα, και δεν κέρδισα σε τίποτα σαν άνθρωπος πέρα από δύο πολύ καλές ερμηνείες. Ένιωσα κάποιες στιγμές να με κοπανάει άσχημα στο πάτωμα (όταν το sex είναι ή γίνεται βαρετό, δε το σώζεις με τίποτα το πράγμα), και να πονάω. Και δε ξέρεις αν πρέπει να πονέσεις γιατί ο έρωτας έφυγε ή γιατί δεν υπήρξε εξ'αρχής ή όπως λέει και η γλυκιά πρωταγωνίστρια :"Πως μπορείς να εμπιστευτείς τα συναισθήματα σου όταν αυτά εξαφανίζονται;" 
Overall, ένα γλυκό κλισέ από αυτά που αυξάνουν κατακόρυφα την πώληση χαρτομάντηλων, αλλά και από αυτά που δείχνουν πως το αμερικάνικο ανεξάρτητο σινεμά πρέπει ακόμα και στην κάμψη του να συνεχίσει να υπάρχει.
Τέλος, αν θέλετε να δείτε μια ωραία ιστορία αγάπης χωρίς κλισέ δείτε αυτό..και άν θέλετε να δειτε pure sex δείτε τα στιγμιότυπα του Utd-City 1-6 :) . Αυτά!
ps: Μωρή σκρόφα τι σου φταιγε το παλικάρι(μετά από αίτημα της Π.Σ.Σ.Α.Ε(Πανελλήνια συνομοσπονδία στρέιτ αρσενικών Ελλάδος) ;

24.10.11

Περιμένοντας το FM 2012 part3

Το καλοκαίρι αυτό το σαβατοκύριακο έμοιαζε με ετοιμοθάνατο που είχε την τελευταία του έκλαμψη πριν αποχαιρετήσει για πάντα αυτό το μάταιο κόσμο. Anyway, μας χάρισε 2 τελευταίες πολύ όμορφες μέρες και για αυτό αξίζει να το ευχαριστήσουμε. Κυριακή βράδυ, επιτρέφω σπίτι αγκαλιά με ένα πακέτο πουράκια σοκολάτας και άλλο ένα χαρτομάντηλα μιας και το κρύωμα φαίνεται στον ορίζοντα και καλπάζει με κινητήρα 150 αλόγων τούρμπο και τα ρέστα, και τα πρόχειρα οδοφράγματα του οργανισμού μου δε νομίζω ότι θα σταθούν ικανά για να το σταματήσουν. Μια εκτίμηση κάνω, δε το δένω και κόμπο. Είναι ωραίο να κάνεις πολλά πράγματα, αλλά σε καταπονεί σωματικά,διανοητικά και ψυχικά, και πάντα νομίζω πως, αν και δεν είμαι τεμπέλης εκτιμώ πολύ τη διαδικασία του αράγματος, είναι μια μικρή τελετουργία και θέλω να υπάρχει συχνά στη ζωή μου μιας και α) έτσι την εκτιμώ περισσότερο, και β) νομίζω πως έτσι πρέπει να είναι η ζωή. Αλλιώς τη λες επιβίωση. Τέλος πάντων, πολύ δύσκολη χρονιά από πολλές απόψεις,  τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και ζώντας καθημερινά στη σημερινή Ελλάδα. Τουλάχιστον έχω τους φίλους μου και πανω σε αυτούς μπορώ να βασίζομαι. Και με κάνουν και γελάω, με ξεκουράζουν, με ζαλίζουν και τους ζαλίζω αλλά τους αγαπάω. Έχω πολύ καιρό να πω πως είμαι κουρασμένος...χμ..μαλακίες λέω..το λέω συχνά..απλά νιώθω και ότι μεγαλώνω..και η ηρεμία πια είναι όλο και πιο σπάνια ως χαρακτηριστικό..οι εξελίξεις τρέχουν και σε αφήνουν μαλάκα να κοιτάς με ανοικτό στόμα. Και ο γαμημένος ο χρόνος δεν γυρνάει, και κάθε μέρα οι λευκές τρίχες απειλούν τις μάυρες πως θα γίνουν περισσότερες, ενώ και τα 2 στρατεύματα έχουν βαριές απώλειες λόγω της σύραξης,ή του άγχους τέλος πάντων. Πάντα μου έλεγαν πως γίνεται πόλεμος στο κεφάλι μου και πως θα το κάψω κάποια στιγμή. Ε νομίζω πως κάνα δύο ασφάλειες τις έχω ρίξει, και τα εγκεφαλικά μου κύτταρα(όσα έχουν απομείνει) ζουν στο απόλυτο σκοτάδι. Κουρασμένος πάρα πολύ από ότι καταλαβαίνετε και μάλλον χρειάζεται ύπνος..και πολλά depon..ίσως και ένα reboot...και ελπίδα γαμώτο, ελπίδα...

23.10.11

Περιμένοντας το FM 2012 part2


Περιμένοντας λοιπόν ακόμα αυτό το αναθεματισμένο FM2012, σε ένα άλλο μουντό απόγευμα Κυριακής, ο Παλαμάς του προηγούμενου ποστ μου θύμισε ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά κείμενα της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ακούστε το, και είτε συμφωνείτε είτε όχι(δε συμφωνώ με την ατομική βία) θα το βρείτε πολύ ενδιαφέρον, και ίσως προφητικό.


Πάρα πολλές συζητήσεις για το τι συνέβει την Πέμπτη, ευθύνες να μετακινούνται παντού, το Κ.Κ.Ε να συμπεριφέρεται με το γαμημένο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό του λες και κατέχει την απόλυτη αλήθεια (άσχετα αν μετά από 30 χρόνια θα ανασκευάζει και θα ζητάει συγνώμη), μυρωδίες Βάρκιζας, Χημείου και 1998, αναρχικοί να υιοθετούν ακροδεξιά ρητορία και να ανοίγουν βεντέτες και γενικά μια κατάσταση παράνοιας που δείχνει πως ο ευρύτερος προοδευτικός, συγκρουσιακός ή και επαναστατικός χώρος, όπου και να τον τοποθετεί ο καθένας μας βρίσκεται σε ένα συνεχόμενο σοκ, και δε ξέρει που παν τα 4, την ίδια ώρα που μες στη Βουλή περνιούνται αντεργατικά εκτρώματα που βάζουν ταφόπλακες στις ζωές μας. Καμιά λοιπόν πρωτοπορία δεν είναι ικανή να ηγηθεί αυτή τη στιγμή, γιατί ακόμα δεν έχει σταματήσει να ζαλίζεται από τις συνεχόμενες σφαλιάρες. Μοναδική πρωτοπορία ο λαός, ο οποίος όμως δε δείχνει σε θέση να συκρουστεί ακόμα, ίσως επειδή είτε προτιμά να πηγαίνει και να περιφρουρείται από τις αλυσίδες των κρανοφόρων του Κ.Κ.Ε νίωθοντας ασφαλής αλλά ακίνδυνος, ή ίσως επειδή προτιμά από την άλλη να αφήνει την "εργολαβία" της σύγκρουσης σε κρατικούς προβοκάτορες, μπάχαλους, αλλά και συνειδητοποιημένους αναρχικούς( φυσικά υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι), αντί να αποφασίσει να συγκρουστεί μαζικά Ο ΙΔΙΟΣ. Με μολότοβες και κυνηγητό στα στενά δε μπαίνεις στη Βουλή, ούτε βέβαια μπαίνεις περιφρουρώντας την . Οι ευθύνες του λαού είναι τεράστιες, και καιρός να τις αναλάβει. Μαζευτήκαμε στις πλατείες, κάναμε το ομαδικό μας γκρουπ θέραπυ, την πλάκα μας, γνωρίσαμε και γκομενάκια. Τώρα σκασμός και τα κεφάλια μέσα γιατί είναι ώρα για δράση. Όποιος δεν το βλέπει αυτό καλύτερα να πάει σπίτι του, ξεκάθαρα πράγματα. Καλό σας μουντό απόγευμα Κυριακής.

ps: Respect στους οπαδούε του Π.Α.Ο που δεν κατέβασαν το πανό ακόμα και αν απειλήθηκε με διακοπή ο αγώνας, ακόμα και αν μετά συνελήφθησαν και έφαγαν ξύλο από τα "Δημοκρατικά" μας ΜΑΤ. "Κάτω από τα κράνη σας έχετε σκατά, τι να καταλάβετε από λεφτεριά!!!!!"




22.10.11

Περιμένοντας το FM 2012..

Όπως ο Παλαμάς στους Πατέρες περιμένει την καινούργια γέννα που δεν έρχεται ποτέ, ή όπως ο Καβάφης που περιμένει τους Βαρβάρους που ούτε αυτοί έρχονται ποτέ, έτσι και εγώ σήμερα(με την ίδια λαχτάρα) περιμένω να πραγματοποιήσω μια αγαπημένη συνήθεια που έχω εδώ και 14 πια χρόνια (πάνω από τη μισή μου ζωή δηλαδή). Μια συνήθεια και μια άγρια χαρά που με κάνει να γίνομαι ξανά μικρό παιδί, και να θέλω να κλειστώ σπίτι, μακριά από όλους και όλα, να μείνω μόνος μου και να χαρώ για πάρα πολλές ώρες. Ξέρω για πολλούς αυτό μπορεί να είναι ακατανόητο, να ξενίζει και λίγο, να φαίνεται μικροαστικό να μη συνάδει με το προφίλ του ενήλικου που (ποτέ δεν) προσπάθησα να περάσω, και αν το έκανα σε κάποιους, με συγχωρείτε! Περιμένω κι άλλα πράγματα, κοινές πορείες με τον κόσμο του Κ.Κ.Ε, την πτώση της κυβέρνησης, την άλλη κοινωνία (όπως τουλάχιστον τη φαντάζομαι εγώ), μια κοινωνία από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του που έλεγε και ο σύντροφος Κάρολος. Μέχρι τότε και στα διαλείματα από το δρόμο, στον οποίο πια βγαίνουμε συχνά, αφήστε με να φτιάξω την ομάδα των ονείρων μου στο σημαντικότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας(το ποδόσφαιρο σύμφωνα με τον Καμύ),  η οποία πάντα θα παίζει 4-4-2 σε κάποια παραλλαγή του. "Ladies and gentlemen, England will be playing 4 4 fucking 2".

20.10.11

48h strike part2

Όταν ο εχθρός σου (Αδωνις) σου δίνει συγχαρητήρια γιατί διατηρείς την αστική νομιμότητα, κοίτα να δεις τη μαλακία εχεις κάνει, ΚΚΕ. Ναι, σε σας μιλάω, παραφράζοντας λίγο το σύντροφο Λένιν και φέρνοντας τον στα του σήμερα, πάντα. Τέλος πάντων, έχουμε το άσχημο αλλά ατυχές (ακούγομαι πολύ αηδιαστικός, ξέρω) γεγονός του θανάτου ενός ανθρώπου, επειδή ένα κόμμα αποφάσισε να το παίξει πατέρας ενός κινήματος που δεν έχει μάνα, επειδή θέλησε να πίασει καλύτερη θέση μπροστά στις κάμερες του ΣΚΑΙ, επειδή κάποιοι προβοκάτορες μαζί με κάποιους ανεγκέφαλους με μαύρα αποφάσισαν να πετάνε μολότοβες στα μούτρα ανθρώπων, επειδή ανεχόμαστε να ζούμε σε μια κοινοβουλευτική χούντα, και επειδή μετά πάμε χαλαροί και πίνουμε το ουζάκι μας, πιστεύοντας πως έχουμε κάνει το επαναστατικό μας καθήκον. Μέχρι πότε; Και όταν έρθει η απόλυτη εξαθλίωση τι; Και τι ακριβώς μας κάνει πολιτικά υποκείμενα που είναι χρήσιμα για τους γύρω τους και το καλό τους; Πολλές ερωτήσεις και σχεδόν καταθλιπτική διάθεση σε ένα βράδυ που θα μπορούσε να είναι βράδυ χαράς. Θα έχουμε να πούμε πολλά τις επόμενες μέρες και η ιστορία θα καταγράψει παράξενα γεγονότα που ακόμα δε μπορούμε ούτε να τα φανταστούμε. "Ούτε ΠΑΜΕ, ούτε ΓΣΕΕ, πάρε τον αγώνα στα χέρια σου Λαέ". 

48h strike part1

Ανάμικτες εικόνες από τη σημερινή μέρα.Τεράστια πορεία, συμβολικές καταλήψεις, καθόλου συμβολικές συγκρούσεις(ίσα ίσα θα έλεγα), δεκάδες χιλιάδες κόσμου, στην πορεία αλλά και  στις καφετέριες, φωνές, ενέργεια, ροζ μπάτσοι, πέτρες, μολότοβες, τραυματίες 4 γκολ στο Καραισκάκη και ένα σύνθημα: "Βάλτε όλο το Δάνειο στον κώλο, έτσι γαμάνε αυτοί που σας χρωστάνε" που μάλλον συνοψίζει τη σημερινή μέρα. Γιατί αν αφαιρέσεις το διασκεδαστικό του πρωτακούσματος, συμπυκνώνει μάλλον την παράνοια που ζει ο μέσος Έλληνας. Ναι κερδίσαμε τους Γερμανούς, μπορεί να πεινάμε και να μην έχουμε στον ήλιο μοίρα. μπορεί να έχουμε τις διευφθαρμένες μας κυβερνήσεις που παίρνουν μίζες από γερμανικές εταιρίες, μπορεί το πρωτάθλημα μας να είναι από τα πιο βρώμικα, μπορεί όλη μέρα να μας πλάκωναν στο ξύλο. και να μας έπνιγαν στα χημικά,μπορεί να μη ζούμε σε Δημοκρατία αλλά σε Κοινοβουλευτική χούντα, αλλά διάολε, θα διακόψουμε την απεργία της ΕΡΤ για να μεταδώσουμε το παιχνίδι και θα ρίξουμε και 3 στους Γερμανούς για να νιώσουμε εθνικά(γαμώτο σιχαίνομαι τη λέξη) υπερήφανοι και να μπορέσουμε να κοιμηθούμε ήσυχοι το βράδυ,έχοντας περάσει από το μπαράκι μας, βοηθώντας την απεργοσπασία, καταναλώνοντας μερικά ποτά και καβλαντίζοντας. Και εν τελει, που στον Πούτσο αναστενάζει αυτή η χώρα; ;Έξω από τη Βουλή, στα μπαρ ή μέσα στο Καραισκάκη; Και τι στο δίαολο κάνουμε, Κύριοι και Kυρίες;  http://www.spiegel.de/fotostrecke/fotostrecke-74166-6.html

19.10.11

Nothing is ever over


A start has an end...

Λοιπόν πρώτα θα δηλώσω πως τόσα χρόνια δεν έκανα blog γιατί πίστευα πως απευθυνόταν σε attention whores, άτομα δηλαδή που ήθελαν όλη την προσοχή του κόσμου πάνω τους. Αφενός λοιπόν το όλο θέμα το είχα πιάσει λάθος(υπάρχουν εξαιρετικοί bloggers τους οποίους παρακολουθώ τακτικά) και ζητάω συγνώμη, αφετέρου ζητάω συγχώρεση από οποιονδήποτε κακόμοιρο έκραξα όλα αυτά τα χρόνια μόνο και μόνο επειδή είχε blog. Και τώρα κάψτε με στην πυρά..θα φύγω με ελαφριά συνείδηση. Εδώ θα διαβάσετε τις παράνοικές σκέψεις που κάνω και που (δεν) ντρέπομαι να τις εξωτερικέυσω στους γύρω μου. Κράξτε ελεύθερα, έτσι μου πρέπει, και αν είναι καλό το κράξιμο, ένα πράγμα θα πω: Touche, και θα συνεχίσω να κυνηγάω τους ανεμόμυλους στο μυαλό μου, αλλά και εκεί έξω..γιατί σίγουρα υπάρχουν, όχι;