Don Quixote

Don Quixote

29.6.13

Είπαν- Πέριξ των αρχών του ’80 ― εγώ; εμείς;

Δεν δουλεύουμε, λιγοστεύουμε. Μέσα μας, λιγοστεύουμε. Φεύγουμε, ερχόμαστε, αναπολούμε, ερωτευόμαστε ―πάλι―, μαλώνουμε. Τίποτα· τίποτα· τίποτα. Κι όμως, ονειρευόμαστε. Κι όμως, παλεύουμε, έστω μόνο μέσα μας, με το γαμημένο το αύριο.



Πηγή: http://www.lifo.gr/team/readersdigest/26474


Εμείς, που γεννηθήκαμε πέριξ των αρχών της δεκαετίας ’80, δεν έχουμε ζήσει τίποτα. Ζήσαμε, όμως, το τίποτα. Κι ούτε που το καταλάβαμε.





26.6.13

29

29...2013-29=1984.. Παιδί του Όργουελ, όταν είχα ανακαλύψει το βιβλίο εκεί στα 13, δε μπορείτε να φανταστείτε τι χαρά είχα κάνει και τώρα είμαι εδώ, είμαστε εδώ να ζούμε όχι ένα 1984 και έναν Όργουελ, αλλά το "brave new world" του Χάξλεη.. Τι να σου περιγράφω, το ζεις...

Ένα άρθρο γράφει πως 1 στους 4 Έλληνες θέλει να φύγει απ'την Ελλάδα..Μόνο; Στο τέλος θα μείνουν τα καθάρματα, οι φασίστες και λίγοι ρομαντικοί μαλάκες να μας θερίζουν καθημερινά, όταν όλοι οι υπόλοιποι θα χουν θάψει τα όνειρά τους σε μια σεμνή τελετή με παππά ή χωρίς και θα χουν φύγει να γίνουν περήφανο εργατικό δυναμικό κάπου, σε κάποια χώρα. Χωρίς όνειρα..Άλλωστε οι περισσότερες αεροπορικές επιτρέπουν μέχρι 18κιλά, που χώρος για όνειρα και να ξερες πόσο βαριά είναι ρε, αχ και να ξερες..

Και όσοι μένουμε εδώ φοράμε μαύρα στη ψυχή και κάνουμε δικές μας κηδείες..Ανθρώπους, επιθυμίες, ανάγκες, ακόμα και γαμημένες βασικές ανάγκες, τη Δευτέρα μια μπύρα, την Τρίτη ένα τηλέφωνο σε κάποιον που δεν είναι εδώ, την Τετάρτη ένα "σ αγαπώ" γιατί πως να σε κουβαλήσω μαζί μου, όταν με το ζόρι κουβαλάω τον εαυτό μου, την Πέμπτη ένα βιβλίο, την Παρασκευή τις βενζίνες για το σαββατοκύριακο που θα θελες επιτέλους να ξεφύγεις. Ποτέ μου δεν ήθελα να πηγαίνω σε κηδείες, πάντα ήθελα να θυμάμαι τα πράγματα ζωντανά, να ξέρω πως δεν έχουν τελειώσει, να ελπίζω..όσο κι αν έβλεπα το ποτήρι μισοάδειο πάντα περίμενα πως θα ερχόταν κάποιος να το γεμίσει και τώρα δε βλέπω καν ποτήρι...

Δε μπορώ να σκεφτώ δύο μέρες μετά, δε μπορώ να σχεδιάσω τίποτα, δε μπορώ να γράψω ρε, λες και μου χει πλακώσει τη ψυχή η πιο βαριά πέτρα του κόσμου και τα βράδια εύχομαι τα κεράκια μου να ναι ένα μασούρι δυναμίτη και να σπάσω την πέτρα κι ας γίνω κομματάκια μαζί της. Δε ξέρεις πως είναι ή μαλλον μη λέμε μαλακίες, για να είσαι εδώ ξέρεις, κάτι άλλο κουβαλάς και συ, εξίσου βαρύ, εξίσου σκοτεινό κι ακροβατείς στο σκοινί σου, και ξυπνάς στην πτώση λουσμένος στο ιδρώτα καταχείμωνο και τρέμοντας απ'το κρύο τον Ιούλη...Υπάρχουν στιγμές που χαίρομαι, που ηρεμώ, αλλά πια είναι τόσο λίγες που μπορώ και τις θυμάμαι, τις καταγράφω, είστε μέσα σ' αυτές να ξέρετε και σας ευχαριστώ. σας ευχαριστώ που με ανέχεστε, που μ' αγαπάτε, που είστε εκεί ακόμα κι όταν σας διώχνω. Και να συνεχίσετε να είστε.

Μεγαλώσαμε για να γίνουμε άλλα πράγματα,   ξέρεις για τι είμαστε έ; Για κείνο το καλοκαίρι στην Αμοργό ή το άλλο στην Ικαρία, τότε που όλα μας τα σχέδια τα χωρούσε ένα σακκίδιο που χε πάρει το σχήμα των ώμων μας από το κουβάλημα, για τις φωτιές στην παραλία και κείνες τις άλλες του Δεκέμβρη, για τα ατέλειωτα βιβλία που διαβάστηκαν στις αιώρες και τις προβολές στα σκαλάκια με κλεμμένο ρεύμα, για τα νικητήρια καλάθια και κάτι ξεφτιλισμένα γκολ στο προ, για να γελάμε με τα απαίσια ανέκδοτα μας και να ακούμε μουσικάρες πάνω σε λόφους παρέα με ένα τσιγάρο, για να λέμε πως εδώ εμείς θα αντέξουμε και του χρόνου όλοι μαζί θα μαστε, για κείνο το κορίτσι που μου χαμογέλασε και τούτο δω που μου πε πως θα μου κρατάει το χέρι ότι κι αν συμβεί, για κείνο το τελευταίο ούζο και το σημάδι από την πινακίδα στο κούτελο, για τους μεγάλους έρωτες στα σεντόνια μας και τις μεγάλες πίκρες μέσα από την οθόνη ενός θερινού, μέσα από τους ήρωές μας...Εμείς θα νικούσαμε...

 Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να φοβόμαστε να σηκωθούμε από το κρεβάτι, δεν είμαστε φτιαγμένοι να κάνουμε προσκλητήριο απόντων και να περιμένουμε από το skype να ρθούμε πιο κοντά, να ακούσουμε από τηλεφωνικές γραμμές το παραμορφωμένο γέλιο του άλλου, να μη μπορούμε να δούμε τη λάμψη στα μάτια του, να φοβόμαστε να δεθούμε και να πρέπει να αντιμετωπίζουμε ατρόμητοι τους λογαριασμούς, τις απολύσεις, τα 3ε την ώρα, τα γλειψίματα κώλων την ώρα που κάνεις φαστ φόργουορντ και έχεις βγάλει εκείνο το κατάνα του Ταραντίνο και πετσοκόβεις λαιμούς και το πλήθος χειροκροτεί γιατί τους λυτρώνεις, γιατί λυτρώνεις τον εαυτό σου, δεν είμαστε φτιαγμένοι να μη μπορούμε να πάμε στο γιατρό, να παραμορφώνεται το πρόσωπο και το χαμόγελό μας απ' τις ρυτίδες, να πέφτουν τα μαλλιά και να ασπρίζουν τούφες, να ζητάμε δανεικά από τους πατεράδες μας και να βλέπουμε κάθε μέρα χιλιάδες απαθείς μαλάκες να υπακούν, να κυριαρχούν.

Και ρε γαμώτο, δε μπορώ να σας τοποθετήσω όλους μαζί σε έναν τόπο, σε έναν χρόνο. Είμαι σίγουρος πως αν το κατάφερνα αυτό θα κερδίζαμε, δε μπορεί...Το χαμόγελό σου στον πεζόδρομο δίπλα από το σπίτι,την αγωνία σου όταν πετάγανε δίπλα τα δακρυγόνα και σου δινα ριοπάν, εσένα που πανηγύριζες μια νίκη της ομάδας, και σένα που πανηγύριζες που προλάβαμε και στρίψαμε σε κείνο το στενό και τώρα ζούμε..εσύ ο άλλος στο βάθος που έγραφες τραγούδια στις καταλήψεις, εσένα που σου λέω κοροιδευτικά πως είσαι άσχημη και χοντρή ενώ στην πραγματικότητα είσαι η πιο όμορφη του κόσμου, εσένα που το πρόσωπό σου έπαιρνε τη πιο γελοία έκφραση την ώρα του οργασμού και σένα που μεθυσμένος μου κανες τη μύτη κιμά ένα βράδυ..Ελάτε να ενώσουμε χώρους και χρόνους, ελάτε να νικήσουμε...

Είμαι 29 και είμαι τρομοκρατημένος. Έχω ανάγκη να γυρίσεις να με κοιτάξεις, να γελάσεις όπως τότε που δεν καταλάβαινα ενώ για σένα ήταν όλα προφανή, να με κεράσεις ένα από τα βιομηχανικά σου -pall mall πια και να μου πεις "Μητσάκο, ρε, εμείς δεν είμαστε για αυτά, εμείς είμαστε για να ζούμε, (δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη)", κι έχεις καιρό να το κάνεις ρε γαμώτο.....





20.6.13

Κόντρα στους επαγγελματίες του θανάτου..

Ερασιτέχνες στις σχέσεις μας, ερασιτέχνες στους αγώνες μας, ερασιτέχνες στην ανθρωπιά μας. Επαγγελματίες της κλειδαρότρυπας, επαγγελματίες θεατές, επαγγελματίες όρνια. Μπορούμε ακόμα να κερδίσουμε;




18.6.13

Τα φώτα στο βάθος



Θα τα κάνω απλά κόπυ-πέηστ όπως της τα έστειλα μιας και το διάβασα σπαστά, σε 3 κομμάτια.


Δεν εισαι συγγραφεας εσυ, ταχυδακτυλουργος εισαι λεω απτη σελιδα 46, με πετας στο Αμστερνταμ κ μετα μ δειχνεις μια καρτ ποσταλ του δουβλινου για να γελασεις μαζι μου κ να μ πεις "κοιτα γυρω σου, στο χωριο σου εισαι" και μετα με σηκωνεις απο το κοινο,με υπνωτιζεις μιλωντας μου για αμεσοδημοκρατια και μετα με βαζεις στο κορμι μιας κοντης αδερφης η μιας καυλωμενης 36χρονης, χτυπας παλαμακια κ ξυπναω και το μονο που μενει ειναι μια γευση απο αιμα στο στομα (δικο μου, δικο της, δικο τους, δικο ΣΟΥ) κ ενας μεγαλος λεκες στο μποξερακι μου, το κοινο ξεσπαει κ γω δεν ειμαι παρα ενας κομπαρσος σε καποια απτις ιστοριες...

46-72, ιστορια και σφαλιαρα, να μη ξεχασω να παρω ανασα στα ενδιαμεσα, οσο διαμελιζεις σωματα, και βγαζεις χυμενα μυαλα απ'το καπελο σου, λυπαμαι που εχω ελαττωσει αισθητα τα τσιγαρα κατι τετοιες στιγμες, αλλα ποσο παραπανω empathy να νιωσω πoy νιωθω το αιμα μου να χυνεται κ μενα να με νοιαζει μονο ν' αλλαξω σελιδα..

Τελειωσε η παρασταση λυθηκα στο κλαμα, σηκωσα το βλεμα κ ειχες φυγει. Μονο το αιμα μαρτυρουσε την υπαρξη σου, στο πατωμα της σκηνης, στο στομα μου. Εσκυψα να βαλω σε σειρα τις ψηφιδες, να λυσω το γριφο, να δω ποια εισαι, αλλα τα δακρυα τις ειχαν ξεβαψει και ετσι δε μπορεσα να δω..ενα κλαμα μωρου με ξαναφερε στην πραγματικοτητα, πολυ μακρινο ενδεχομενο εκει που καθομουν, αλλα χαμογελασα γιατι ξερω πως εχεις το νου σου, πως υπαρχουν παιδια που μεγαλωνουν με τον αιγαιοπελαγιτικο ουρανο στα ματια τους κ μ' ανταρτικα στα αυτια τους, σκεφτηκα πως κερδιζουμε γιατι λυσσανε να μας εξαφανισουν κ μεις επιζουμε, παλευουμε..Αφησα το βιβλιο που σιγουρα ειναι πιο αλμυρο απ οταν το πηρα στα χερια μου με μια αισθηση αντιστροφως αναλογη της θνητοτητας του χαρτιου του κ πηγα να κρυφτω στις δικες μ κυριακες π ειχαν παντα τη μελαγχολια τ τελους με κοινο το κλιπακι απ τα φτερα του ερωτα κ το πιραμιντ σονγκ των ρεηντοχεντ, εκει ειν' η φωλια μου..θενξ φορ δε σοου...





15.6.13

Κάτι δικά μου

Όλο και περισότερες λέξεις για να περιγράψουμε τα προφανή. Στο τέλος να δεις, θα μείνει ο καθένας μόνος με τις λέξεις του, και γω θα ήθελα να μείνω μόνο μαζί σου..