Don Quixote

Don Quixote

26.6.15

Μετά τα 31 καιγόμαστε;



Θεσμός κοντεύει να γίνει αυτός ο γενέθλιος απολογισμός. Να, ακόμα δεν άρχισα να γράφω και αμέσως οι βρισιές. Ας το πούμε καλύτερα. Αναγκαία συνθήκη ο απολογισμός. Να διαβώ ένα κατώφλι κλείνοντας μια πόρτα, παίρνοντας μαζί τα απαραίτητα, πετώντας τη σκαρταδούρα.

Σαν την πολιορκία του Μπρεστ οι ανθρώπινες σχέσεις. Κάθε μέρα λιγοστεύουν τα εφόδια, οι εφεδρείες, οι «καβάτζες» και συ περιμένεις να κρατήσεις μέχρι να ‘ρθουν οι ενισχύσεις. Ποιες ενισχύσεις; Τι ενισχύσεις είναι αυτές;

31. Σαν το παιχνίδι. Χωρίς να έχει τα καλά του παιχνιδιού. Λιγότερες αθροιστικά οι τρίχες του κεφαλιού, περισσότερες οι άσπρες, οι άρρωστες. Λιγότερες οι ώρες ύπνου, περισσότεροι οι εφιάλτες, οι μαύροι κύκλοι, η μαυρισμένη ψυχή. Λιγότερα τα σχέδια, περισσότερη η ρουτίνα, η επανάληψη. Λιγότερη η ελπίδα, περισσότερος ο τρόμος, στους υπολογιστές, στους δρόμους. Λιγότερη η ανθρωπιά, περισσότερες οι ψυχές στον πάτο του Αιγαίου, σε σκοτεινά δυάρια. Αυτά βγάζουν το +1, συγκριτικά με πέρσι τουλάχιστον.


Όχι μόνο αυτά όμως. Μεγάλωσε η απόσταση μεταξύ μας, ή έστω, με κάποιους ήταν εξαρχής μεγάλη. Μεγάλωσε όμως και η ανάγκη να μικρύνει το χάσμα. Να βρούμε εκείνα τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα, τις αγκαλιές, τα βλέμματα, τα φιλιά, τις ανάσες που μας παίρνουν. Να τις δίνουμε ο ένας στον άλλο. Να αντέχουμε για να δούμε το μετά.

Να αντέχουμε. Εκεί είναι το κλειδί. Τουλάχιστον για κάποιους. Να αντέχουμε, να ζούμε σε βάρος της επιβίωσης, να καταγράφουμε σε βάρος της διαστρέβλωσης, να δημιουργούμε μια αφήγηση σε βάρος της κυρίαρχης. Για όσο.

Μέχρι να έρθουν οι ενισχύσεις. Από μέσα μας, από δίπλα μας, από τους καλύτερους από μας, από τα βιβλία της Ιστορίας, από το μέλλον, από την άλλη άκρη της γης, από τον καναπέ μας, από το χέρι που θα μας πιάσει και θα μας τραβήξει, από το βλέμμα μας που θα διαλύσει το μακάβριο, με τα πόδια, με τους Μαυροσκούφηδες του τώρα, με ένα υπεραστικό από τον Βορρά.

Μια βόλτα έξω μπορεί να σε απογοητεύσει. Κάποιος μπορεί να σου πει πως μοιάζουν με τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Εγώ πάλι νιώθω Καρχηδόνιος κοιτώντας τους δικούς μου ανθρώπους. Λιγότερο φοβισμένος από πέρσι. Πιο δυνατός, αν κοιτάξω δίπλα μου ξέρω πως μέσα στη σύγχυση, μέσα στον χαμό, μέσα στην ανασφάλεια και στην αναμονή, κάτι έρχεται. Αρκεί μια ματιά στον ουρανό. Ετοιμαστείτε. 

14.6.15

40% πάνω ο φόβος


Διαβάζω σε ένα σάητ: «To 40% της αγοραστικής τους δύναμης έχουν χάσει οι Έλληνες στα χρόνια της κρίσης». Γιατί άραγε οι Έλληνες; Οι μετανάστες έχουν χάσει περισσότερα ή λιγότερα; Εγώ που δουλεύω μαύρα και ο εφοπλιστής που δουλεύουν γι’ αυτόν μαύρα έχουμε χάσει το ίδιο; Μπορώ πλέον να διαβάζω για την άρχουσα τάξη της χώρας και να νιώθω άσχημα που αποτύχαμε σαν χώρα; Που τους απογοητεύσαμε;
«To 40% της αγοραστικής τους δύναμης έχουν χάσει οι Έλληνες στα χρόνια της κρίσης». Και αυτό θα ήταν επικίνδυνο, οριακό σχεδόν. Μετά όμως θα ανοίξω το ραδιόφωνο, θα ακούσω τις ειδήσεις. 13/15 είναι τρομακτικές. Δε μιλάμε για απλή αποθάρρυνση, μιλάμε για τρόμο. Κάποια στιγμή σκέφτηκαν πως με κάτι πρέπει να αποκατασταθεί αυτό το έλλειμμα αγοραστικής δύναμης. Με κάτι που είναι δωρεάν και η εξουσία μπορεί να μοιράσει άφθονα. «Τουλάχιστον 40% πλεόνασμα σε φόβο, εφιάλτες, διαλυμένες ζωές, αυτοκτονίες, μοναξιά στα χρόνια της κρίσης». Όχι για όλους. Αλλά ευτυχώς δε γίνονται τέτοιες έρευνες.
Και μετά θα κάτσω αναπαυτικά, σαν να μη συνέβη τίποτα, στην οθόνη του υπολογιστή μου, στην τηλεόραση, στη βελόνα των FM και θα αγοράσω λίγο ακόμα φόβο. Τσάμπα είναι. Το χρειάζεσαι άλλωστε για να μπορείς να κάθεσαι αναπαυτικά, φρόνιμα. Για να είσαι τέκνο της εποχής.
Και μετά θα κάτσω αναπαυτικά, σαν να μη συνέβη τίποτα, έτσι, για να αυξήσω τα αποθεματικά της χώρας, να κάνω και γω το χρέος μου.

8.6.15

Της επανάστασης


Κι ήθελε να της πει για το "συμπυκνωμένο πολιτικό χρόνο" και για την "ιστορική συγκυρία" στην οποία ζούσαν.
Κι ήθελε ακόμα να καταπιεί τα χιλιόμετρα μόνο και μόνο για να τα φτύσει στα πόδια της. "Τίποτα δεν είναι", να της πει.
Κι ήθελε κι ήθελε κι ήθελε... 
Και όσο αυτός μιλούσε, εκείνη τα μάζεψε ένα ένα τα χιλιόμετρα, τα φύσηξε στον άνεμο και χώθηκε στην αγκαλιά του. "Αυτό είναι τα πάντα", του είπε.
Γιατί, ξέρεις τι λένε για τους αληθινούς επαναστάτες, ε; Ότι είχαν να πουν, το έκαναν.


KaPa/Λάμδα