Μέρες παράξενες, παράλογες μέρες

Ο Κούντερα, έλεγε «ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη».          

Του Δ.Γ (TRIP #10)

Είναι οι μέρες που ζούμε. Οι μέρες που δεν μπορείς να σκεφτείς παραπέρα, να σχεδιάσεις το μέλλον. Τα όνειρα βλέπεις έχουν πια την αξία εισιτήριου αστικής συγκοινωνίας που σε πάει μέχρι τη δουλειά ή πάλι πίσω στο σπίτι κι αν κάνεις το λάθος και παρακούσεις και κρατήσεις το όνειρό σου για μια άλλη μέρα, για κάτι μεγαλύτερο και δεν το ακυρώσεις, βρίσκεσαι με το κεφάλι ανοιγμένο στο κράσπεδο, σπρωγμένος έξω από κάποιο τρόλεϊ.

Οι μέρες που δεν μπορείς πια να τραγουδήσεις ελεύθερος αυτά που νιώθεις, αυτά που σκέφτηκες, αυτά που κάθισες να γράψεις σε ένα χαρτί και τους πέταξες και δυο νότες από πάνω γιατί μπορεί να βρεθείς σφαγμένος στην άκρη του δρόμου.

Οι μέρες που αν είσαι μετανάστης και τυχερός θα τις περάσεις στα κοντέινερ του σύγχρονου Άουσβιτς της Αμυγδαλέζας, ενώ αν είσαι άτυχος στον πάτο της Αδριατικής χωρίς κανένας ποτέ να μάθει το όνομά σου.

Οι μέρες που η βία των φασιστών εξισώνεται με εκείνη των κατοίκων των Σκουριών ή την άλλη, των καταλήψεων, εγκληματικές οργανώσεις όλες σύμφωνα με τα δικαστήρια.

Οι μέρες που ο κόμπος δε γίνεται στη γραβάτα, αλλά σε κάποια θηλιά και που η απόσταση μπαλκόνι δρόμος γίνεται όλο και συχνότερα, όλο και πιο κοντά.

Οι μέρες που η βία του γιαουρτιού είναι ίδια με τη βία των φόρων και η βία της σφεντόνας είναι ίδια με αυτή των όπλων. Οι μέρες που κλείνουν σχολεία, νοσοκομεία, ψυχιατρεία κι ανοίγουν φυλακές.

Οι μέρες που μαζί με το καλοκαίρι φεύγουν και οι φίλοι σου, αποδημητικά πουλιά, χωρίς να ξέρεις αν θα επιστρέψουν και συ έχεις εκείνο το χαζό μούδιασμα που είχες όταν πρωτόμαθες για τη φθορά της ύλης.

Οι μέρες που οι πρωτοπορίες σωπαίνουν και προτιμούν τη σιγή της βολής και που όλοι οι υπόλοιποι ουρλιάζουν, κρίνουν, ειρωνεύονται, χωρίς ποτέ να απαντούν στο ερώτημά σου: «Πως θα βγει ο Χειμώνας»;