Νέος εμφύλιος; Γιατί, τελείωσε ποτέ ο παλιός; Υπήρξε ποτέ δικαιοσύνη; Και τώρα τι; 31/2 χρόνια γεμάτα τι. Μια κοινωνία αποχαυνωμένη να περιμένει το μαγικό ραβδάκι του Πρετεντέρη να καταδικάσει τα 2 άκρα, να συνεχίσει να ναι κολοκύθα, άβουλη, άνοη, έτοιμη για κόψιμο. Μια κοινωνία πρεζάκι που τρέφεται με δικαιολογίες, που δε μπορεί να ζήσει χωρίς αυτές. Το να διατηρήσεις τη θέση σου στον καναπέ, χρειάζεται βλέπεις θυσίες, χρειάζεται να δημιουργήσεις δίπολα. Πως αλλιώς θα δικαιολογήσεις το 30+% ανεργίας, τις 3,500 αυτοκτονίες, το μαζικό ξεριζωμό των παιδιών σου απο τη χώρα, το αίμα που κυλάει στους δρόμους. Το αίμα των παιδιών σου, το μολυσμένο αίμα που έκαναν μετάγγιση από σένα κι όμως βλέπεις, είναι εκεί και το παλεύουν, μέχρι να πέσουν νεκροί.Και συ εκεί, θα μιλάς για συναίνεση και καθωσπρεπισμό. Δε θέλω να γράψω κάτι να διαβαστεί, θέλω να δω πόσον καιρό θα μας πάρει να ξεχάσουμε, πόσον καιρό θα κάνουμε για να μετρήσουμε το επόμενο θύμα, πόσα τερα-μπάητ τερατολογιών θα ακούσουμε μέχρι να γίνει κάτι; Να γράψω τι, λες και θα το καταλάβει ο φασίστας, λες ο νοικοκύρης που τον ψήφισε Χ.Α κι ο άλλος που τους αντιμετωπίζει σαν κάτι εξωτικό και όχι σαν κάτι θανατηφόρο; Δεν έχω διαβάσει ιστορία, δε βλέπω τι ερχεται; Να πω τι, να ευχηθώ τι μπροστά από ένα πληκτρολόγιο; Δε σκάμε λέω γω και να πούμε ότι έχουμε να πούμε στο δρόμο; Προσβάλουνε τη μνήμη κι αυτού του νεκρού, όπως και τόσων άλλων. Θυμάσαι τη λέξη αξιοπρέπεια ρε; Αν τη θυμάσαι έλα να κάνουμε κάτι!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου