Ταμπλώ και μέσα...

Γύρισε από το γιατρό με τις εξετάσεις στο χέρι και ένα μπερδεμένο ύφος σα να του είχαν πει τη μεγαλύτερη αλήθεια του Σύμπαντος κι αυτός ήταν πολύ χαζός για να την καταλάβει. Του το είχαν πει ξεκάθαρα. "Αυτό το βάρος στο στήθος κύριε μου, αυτή η κατάθλιψη δεν είναι τίποτα περισσότερο από την έλλειψη μιας πρωτείνης. Θα πάρετε τα χαπάκια σας,θα προσέξετε τη διατροφή σας και σε λίγο καιρό θα είστε μια χαρά".

Πήγε στον καθρέπτη. Πόσα "θύματα" καταγράφηκαν σήμερα στα βιβλία συμβάντων της αστυνομίας, στα κομπιούτερ του ΟΑΕΔ σε κάποιο μονόστηλο κάποιας ιστοσελίδας; Ένα χαπάκι για καθέναν τους να έπαιρνε, ποτέ δε θα ένιωθε καλά, Να τους δει να χαμογελάνε είχε ανάγκη. Να τους δει να παλεύουν, να βγει κι αυτός από το τέλμα της μίζερης ύπαρξής του και να παλέψει επιτέλους για κάτι μεγαλύτερο από το σήμερα. Από αύριο κι όλας. Κανένα χαπάκι δε θα του έδινε κάτι τέτοιο ότι χρώμα κι αν ήταν.

Κανένα χάπι δε θα τον έκανε να μη νιώθει αυτή τη γαμημένη αγωνία της καθημερινής επιβίωσης, αυτό το φόβο για τους γύρω του και τον εαυτό του. Κανένα χάπι δε θα παιρνε τα δάκρυα των ανθρώπων στις ουρές των συσσιτίων και δε γνώριζε κανένα χάπι που να ζυγίζει τόσο όσο η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Κανένα χάπι δε θα τον έκανε να ξεχνούσε πως βρίσκεται σε διαρκή καθημερινό πόλεμο και κανένα δε θα του έφτιαχνε την επίπλαστη ηρεμία του καναπέ. Κανένα χάπι δε θα έπαιρνε τη σκληράδα από το βλέμα των γύρων του, κανένα χάπι δε γεμίζει μια κοιλιά που γουργουρίζει, και κανένα χάπι δε λύνει τη θηλιά κάποιου που ετοιμάζεται να κρεμαστεί.

Κανένα χάπι δε μπορούσε να τον κάνει να ξαναγαπήσει, κανένα χάπι δε μπορούσε να κάνει το "μονόδρομο" που του έδειχναν λεωφόρο, κανένα χάπι δε θα έκλεινε τα αυτιά του στην προπαγάνδα τους. Όχι στην πραγματική ζωή τουλάχιστον..

Παρατήρησε πως έκλαιγε. Βουβά, αλλά έκλαιγε. Τα δάκρυα κυλούσαν μέσα από τα μάτια του και πάνω στο κορμί του, αλμυρά σαν κάποιο ανέμελο καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι γεμάτο έρωτες και γέλιο, ένα καλοκαίρι χωρίς σκοτούρες, ένα καλοκαίρι γεμάτο με  όνειρα για ζωή και όχι με τον τρόμο της επιβίωσης. 

Ήξερε πως μόνος του δε μπορούσε να κάνει κάτι, ήξερε πως έπρεπε να θυμήσει σε όλους εκείνο το ανέμελο καλοκαίρι, γιατί δε μπορεί, όλοι τους θα χαν ζήσει από ένα. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του, και τα χάπια βρέθηκαν στα σκοπίδια. Ταμπλώ και μέσα, εξακολουθούσε να ναι εύστοχος...

Τελικά ίσως και να μην είχαν χαθεί όλα..