Είπαν..

Όχι, δεν μοιράζομαι την θλίψη σας.
Δεν μπορώ να την μοιραστώ, συγχωρέστε με.
Ίσως γιατί την πρώτη μου ανάσα την πήρα σε ένα προσφυγικό χαμόσπιτο μιας εργατούπολης που δεν είχε την τύχη να την φιλοτεχνήσει κανένας Τσίλερ.
Ίσως γιατί από το παράθυρο μου δεν έβλεπα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλά φουγάρα να καπνίζουν. Φουγάρα που έκαιγαν τον ιδρώτα της μάνας μου που δεν έμαθε ποτέ για την αξία της νεοκλασικής αρχιτεκτονικής καθώς από τα 13 της τύλιγε το ψωμί στην εφημερίδα και ξεκινούσε στις 5μιση το πρωί για την φάμπρικα.
Δεν μοιράζομαι την θλίψη σας. Γιατί όσα «μ’ έφτιαξαν» είναι άφλεκτα και αλεξίσφαιρα. Δεν με εγκλώβισαν στα ντουβάρια τους, ούτε στις μπογιές τους, ούτε στις νότες τους, ούτε στις λέξεις τους. Γιατί όταν κοιτώ την Γκουέρνικα δεν βλέπω το αριστούργημα του κυβισμού. Βλέπω το ρημαγμένο από τον φασισμό Δίστομο και ακούω ηπειρώτικα μοιρολόγια.
Γιατί όταν διαβάζω την υπερρεαλιστική Μαρία Νεφέλη, μυρίζω το ανθρώπινο αίμα της τάξης μου. Γιατί είχα έναν δασκαλάκο που μού ‘μαθε πως το σαράι είναι σαράι γιατί απέναντι στέκει η καλύβα του Καραγκιόζη που το ‘χτισε.


Συγχωρέστε μου που κρατώ την θλίψη μου για την καλύβα, κι όχι για το σαράι… Δεν είχα την τύχη να μεγαλώσω στα σαλόνια σας και να διαβάσω τα βιβλία σας.
Μεγάλωσα στον Δρόμο και έμαθα να διαβάζω τοίχους.
Σ’ έναν έγραφε: «Η τέχνη δεν είναι βάλσαμο. Η τέχνη είναι αλκοόλ.»
Κι έτσι «μεθυσμένη» ακούω τον Ρίκο να λέει «παίχτε…» και η φτωχογειτονιά να γίνετε μούσκεμα. Αλμυρή βροχή… Και η συνοικία, γεμάτη όνειρα, έτοιμη να κάψει μαζί με τον καημό της και τον κόσμο σας.

Συγχωρέστε μου που χθες δεν έκλαψα τα νεοκλασικά σας.
Δεν χώρεσαν ποτέ στα σαλόνια τους τον αναστεναγμό μου.


http://dayimage.wordpress.com/2012/02/16/είσαι-μικρός/