Don Quixote

Don Quixote

24.1.14

Μια συγνώμη

Σας φοβάμαι λίγο. Εσάς που δεν στέκεστε στα γεγονότα, εσάς που αποστρέφετε το κεφάλι και κοιτάτε τη δουλίτσα σας. Εσάς που δεν ήσαστε έτσι, γίνατε. Φοβάμαι και ελπίζω συνάμα για την έκρηξή σας. Φοβάμαι πως θα ναι εσωτερική, μικρής ισχύος, μια έκρηξη αυτοκαταστροφική, ελπίζω από την άλλη πως θα ναι μια μια έκρηξη σούπερ νόβας που θα καταπιεί το σκοτάδι γύρω μας, που θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Λέω φοβάμαι και ελπίζω, γιατί δεν μπορεί, θα υπάρξει έκρηξη, δεν μπορεί να έχουμε μεταλλαχτεί τόσο, δεν μπορεί το σκυφτό βλέμμα να έγινε τρόπος ζωής, ένα σοκ είναι θα περάσει.

Πονάω. Νιώθω τύψεις ρε. Νιώθω τύψεις για μένα και για σας. Το Σάββατο το βράδυ είδα κι άκουσα στην πολυκατοικία απέναντί μου μια γυναίκα να καίγεται ζωντανή. Χτες, κάποιος αυτοκτόνησε, σήμερα είδα το πρόσωπο του πατέρα που έχασε 3 παιδιά και μια γυναίκα. Που τα ξεσήκωσε από το σπίτι τους στην άλλη άκρη του κόσμου για να τους πάει που ρε, να τους φαν τα ψάρια του Αιγαίου. Αν είναι καθόταν και κει που ήταν. Αλλά δεν μπορούσε. Εσείς κάνατε μπουρδέλο το σπίτι του με τους στρατούς και τους πολέμους σας. Και μου ζητάς τι, να κοιτάω αυτούς τους ανθρώπους στα μάτια; Όταν βγαίνω από το σπίτι μου να μην κοιτάω το καμένο σπίτι απέναντι, να μην θυμάμαι τα "φωτιά, φωτιά", να μην σκέφτομαι αυτούς που ψάχνουν στα σκουπίδια κι αυτούς που πέφτουν από σκαμνιά σε σκοτεινά υπόγεια; Και θες τι; Να συνεχίζω τη ζωή μου; Να ερωτεύομαι; Να κάνω όνειρα; Να σχεδιάζω; Πώς; Αύριο θα είσαι εσύ, θα είμαι εγώ. Πώς; 

Σκύβουμε το κεφάλι και κάνουμε τον σταυρό μας που βγάλαμε τη μέρα. Κάνουμε προσευχές να φύγει αυτός ο μήνας, αυτός ο χρόνος μπας και καλυτερέψουν τα πράγματα. Και η ζωή περνάει. Και χάνουμε πράγματα, και χάνουμε ανθρώπους. Και χάνουμε καθημερινά. Δε γελάμε. Κλεινόμαστε σπίτια μας. Ντρεπόμαστε να γελάσουμε. Οι  αγώνες μας μοιάζουν πια αστείοι. Βόλτες καταδικασμένες να ηττηθούν πριν καν αρχίσουν. Μερικοί από τον καναπέ τους προσεύχονται για σωτήρες. Δεν τους νοιάζει το χρώμα και το κόστος της σωτηρίας. Αυτούς τους φοβάμαι ακόμα περισσότερο Αυτοί δεν θα είναι ποτέ δίπλα μου, δεν ήταν κι όταν γελούσα. 

Σας φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι και μένα. Φοβάμαι πως αυτός ο φόβος μας έκανε να χάσουμε οτιδήποτε μας ένωνε. Οτιδήποτε συλλογικό. Λυπάμαι. Αργούμε να φτιάξουμε τον κόσμο που υποσχεθήκαμε στους συντρόφους μας, που μας υποσχέθηκαν κι αυτοί. Και φοβάμαι περισσότερο απ' όλα, μην είναι πολύ αργά πια. Συγνώμη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου