Κάθε φορά που τελειώνω την ανάγνωση ενός βιβλίου γίνομαι πιο δυστυχισμένος. Θα περίμενε κανείς να γίνομαι πιο σοφός, αλλά σίγουρα δε νιώθω κάτι τέτοιο, εκτός κι αν με τον όρο σοφία εννοούμε τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε, τα όριά μας και την φθορά που αφήνει πίσω της η κάθε μέρα. Τότε ναι, εδώ και λίγο καιρό είμαι σοφός. Είμαι και άνεργος, έτσι έχω περισσότερο χρόνο να διαβάσω βιβλία, να δω ταινίες, να δυστυχήσω σε κάθε τέλος, ξέροντας πως ποτέ δεν θα γίνω ούτε ο πιο έξυπνος, ούτε ο πιο πετυχημένος άνεργος (ή η εκάστοτε ιδιότητα που μπορεί να έχω) . Η καυστικότητα και το χιούμορ μου, θα ναι σαν απαλό χάδι συγκριτικά με τις πύρινες λαίλαπες που αντιμετωπίζω καθημερινά, και οι γνώσεις μου, σαν να κοσκινίζω για αλάτι σε αλυκές, όταν κάποιοι άλλοι αρκεί να βουτήξουν τη χούφτα τους στη νεκρά θάλασσα του μυαλού τους.
Σήμερα θα επισκεφτώ κάτι κατακόμβες-καταφύγια σε καιρό πολέμου. Ενδιαφέρουσα ξενάγηση, ποτέ δεν ξέρεις αν θα χρειαστεί, αλλά ακόμα κι έτσι, αν τελικά χρειαστεί, πάλι τελευταίοι θα φτάσουμε. Είναι η μοίρα μας -αν υπάρχει μοίρα, είναι το υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι: Ο ήχος της πτώσης δηλαδή. Αυθεντικός και σπάνιος, όχι όμως τόσο σπάνιος θα ήθελα να ελπίζω. Ημιπολύτιμος, με έμφαση στο -ημί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου