ο κανένας

Στα όνειρά σου έβλεπες υπερπαραγωγές. Ίσως για αυτό ξυπνούσες εξουθενομένος. Άλλα budget, κι άλλη ζωή εκεί πέρα. Κι άντε τώρα να επανέλθεις στην παραγματικότητα. Με τον καιρό ξέχασες και ποια είναι η πραγματικότητα, λαχταρούσες να πας στο κρεβάτι σου, να ξεκλέψεις έστω και 5 λεπτάκια ύπνου. Να ονειρευτείς. Τα ταξίδια σου, την άλλη ζωή. Σταμάτησες τη δουλειά, και σ'έχασαν οι φίλοι, οι γνωστοί σου. Ο χώρος σου συρικνώθηκε στα τετραγωνικά του υπέρδιπλου σούπερ ντελούξ κρεβατιού σου (είχες χαρεί που εκείνα τα ευρώ έπιασαν τόπο), και δεν έβγαινες από αυτόν παρά μόνο αν ήταν απολύτως απαραίτητο. Έχτισες και έναν τοίχο αόρατο, όχι ότι χρειαζόταν, κανείς δε σε θυμόταν πια, κανείς δε σε ενοχλούσε (κανάς ντελιβεράς που και που μόνο), και έτσι, είχες όλο το χρόνο να απολαύσεις τον ύπνο σου.

Ο έξω κόσμος γινόταν πια ένα αναγκαίο κακό, ένας μικρός εφιάλτης. Κάπου, θυμήθηκες κάποια στιγμή διαύγειας (δεν είχαν μείνει και πολλές τέτοιες) πως κάποτε, κάπου, κάπως-σαν μακρινό όνειρο σκέφτηκες γελώντας με τoν εαυτό σου-είχε ακούσει να λένε ότι ο ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος. Άρα, θα μπορούσες να σε χαρακτηρήσεις κατά συρροή υποψήφιο αυτόχειρα.

Εκεί στην δικιά σου προσωπική, εκούσια φυλακή, έχτιζες έναν κόσμο μακριά από τον κόσμο, μια δικιά σου όαση που το τέλος ήταν πάντα της αρεσκείας σου και επέλεγες εσύ πότε θα έρθει. Δε βαριόσουν ποτέ, είχες για χρόνια διαβάσει βιβλία και δει άπειρες ταινίες και έτσι για το μυαλό σου ήταν παιχνιδάκι να κάνει δικά του σενάρια.Που και που σε βοηθούσε κανένα μπουκάλι αλκοόλ ή κανένα τσιγάρο, αλλά ως εκεί. Ήθελες να κρατάς επαφή, να έχεις τον έλεγχο, αν ήταν να τον χάσεις θα πήγαινες να ζήσεις εκεί έξω.

Πίσω λοιπόν στο κρεβάτι σου, στον ύπνο και τα όνειρα σου, εκεί θα είσαι πρωταγωνιστής, βέβαια, ξέρεις, εκεί έξω ποτέ κανείς δε θα δει τα διαμάντια σου, ποτέ κανείς δε θα μάθει τα όνειρά σου, γιατί δεν αφιέρωσες καθόλου χρόνο στο να αλλάξεις το κοινό, δε του έδωσες ποτέ χρόνο να σε μάθει, να τον μορφώσεις τρόπο τινά. Είσαι ασφαλής, όμως είσαι ο Κανένας..