6 Δεκέμβρη

Είπα στον εαυτό μου ότι θα πάρω το χρόνο μου πρωτού προσπαθήσω να κατανοήσω το φαινόμενο "Δεκέμβρης 08", στο μεταξύ, γράφτηκαν βιβλία για αυτό(κυρίως από ανθρώπους που δε το έζησαν από μέσα), τραγούδια, φτιάχτηκαν πόστερ, συνθήματα και πήρε ακόμα και παγκόσμια (κίνημα αλληλεγγύης στη Γαλλία-σταμάτημα των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων από Σαρκοζί, ομιλία Μάρκος για την εξέγερση), μια ιδιότυπη μορφή ενός νέου Μάη του 68', μπήκε στην ποπ κουλτούρα, το εκμεταλλεύεται το Σύστημα πουλώντας αναμνηστικά και βγάζοντας κέρδος. Ολοι συμμετέχουν.



Το έζησα από μέσα, όχι στην Αθήνα, αλλά στην Πάτρα, που έμελλε τελικά να είναι και το κέντρο αυτού του πράγματος ή έστω μιας πτυχής του, που χρήζει κοινωνιολογικής ανάλυσης.



Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή, χωρίς καμία λογοτεχνική διάθεση, χωρίς φιοριτούρες, φρου φρου και αρώματα. Μια σφαίρα μπάτσου σκοτώνει ένα παιδί, ένα 15χρονο παιδί στο κέντρο της Αθήνας. Δε θα μπω καν στον κόπο να σχολιάσω συνωμοσιολογίες ότι δεν επρόκειτο για τυχαία δολοφονία. Φυσικά και δεν επρόκειτο για μια τυχαία δολοφονία, όπως τυχαία δεν ήταν η δολοφονία των Κουμή, Κανελοπούλου, Καλτεζά, Τεμπονέρα, των ανώνυμων και επώνυμων μεταναστών στα σύνορα ή σε κρατητήρια, τόσων κρατουμένων στις φυλακές, του εργάτη του ΠΑΜΕ στις 20/10, ή ακόμα ακόμα των νεκρών του Κ.Μαρούσης ή της Marfin,και τα τόσα άλλα παραδείγματα νεκρών από έμμεση ή άμεση βία των δυνάμεων καταστολής.



Δυνάμεις καταστολής σε μια αστική έστω Δημοκρατία, σε μια κοινωνία που έσκιζαν τα ρούχα τους πως ευημερούσε, αλλά άφηνε τα θύματα της σε ναυπηγεία, σκαλωσιές και Ολυμπιακούς αγώνες χτίζοντας μια φανταχτερή βιτρίνα για να πλασάρει το σάπιο προιόν της. Μιας κοινωνίας χτισμένη σε φούσκες(χρηματιστήριο, ακίνητα, δάνεια και κάρτες).



Δυνάμεις καταστολής, γεμάτες ανθρώπους που χρήζουν ψυχιατρικής μελέτης πάνω στο θέμα "πως αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος τα όρια της εξουσίας του", ντοπαρισμένοι(υπάρχουν επίσημες μαρτυρίες), εθνικιστές του χειρίστου είδους, αναλαμβάνουν να φυλάξουν ένα σύστημα ανταξιό τους, ένα σύστημα που τους γαλούχησε προσεκτικά, απ'το σχολείο ακόμα να γίνουν έτσι, ένα σύστημα που προάγει τον ατομισμό ως μέγιστο προτέρημα και το να πατήσεις επί πτωμάτων ως επιτυχία και όχι ως μια άρρωστη κατάσταση μιας κοινωνίας που ουρλιάζει βοήθεια.


Και ξαφνικά, ένα από αυτά τα ένστολα καθάρματα, σηκώνει το όπλο και πυροβολεί-ευθεία βολή-στο κεφάλι το Γρηγορόπουλο, ένα 15χρονο παιδί. Επειδή ήξερε πως μπορούσε. Όμως η σφαίρα βρίσκει και αυτή τη φανταχτερή βιτρίνα που πίσω κρύβονταν τα προβλήματα μας και την κάνει θρύψαλα. Το σοκ είναι μεγάλο. Το αίμα του Αλέξανδρου ενώνεται με το αίμα χιλιάδων ανθρώπων και φτιάνει ένα ορμητικό ποτάμι που ζητάει εκδίκηση (Το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει). Νέοι άνθρωποι που δεν αντέχουν άλλο την πίεση στην οποία ζουν, δεν αντέχουν να έχουν απέναντί τους Δημοσιογράφους, πολιτικούς Δικαστές, μπάτσους, δήμιους στις ζωές τους, και αποφασίζουν να δοκιμάσουν να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους. Εγώ προσωπικά με αφορμή και αιτία το Δεκέμβρη έκοψα πολλές σχέσεις με τους "απέναντι". Είναι αυτοί και εγώ. Αυτοί που μου τρώνε τη ζωή, τη χαρά, την όρεξη για δημιουργία, και γω, και μεις που πρέπει να διεκδικήσουμε όσα είναι δικά μας και μας τα παίρνουν κομμάτι κομμάτι( Τα θέλουμε όλα για όλους).



Προφανώς και όλοι δεν ήταν έτοιμοι για το φαινόμενο, ούτε καν από τα πιο προοδευτικά και συγκρουσιακά ακόμα ακόμα κομμάτια της κοινωνίας, και έτσι επικράτησαν και φαινόμενα βανδαλισμών και κλοπών σε μικρά καταστήματα(Αθήνα), ή το γεγονός το εκμεταλλεύτηκαν παρακρατικές ομάδες για να δράσουν ενάντια και να κερδίσουν νομιμοποίηση(Πάτρα), αλλά έβλεπες ξεκάθαρα ποιος είναι ο εχθρός. Τράπεζες κάηκαν, πολυκαταστήματα απαλοτριώθηκαν, χάθηκε η ρουτίνα, το αυτονόητο. Τα ωράρια έπαψαν να υπάρχουν, οι αλυσίδες έσπασαν, και επικράτησε μια μεγάλη γιορτή με αποκορύφωμα το κάψιμο του Δέντρου στο Σύνταγμα, καθαρά πάνω στο απλοικό αλλά ουσιαστικό, του δε μπορείτε να γιορτάζετε ένα καταναλωτικό όργιο με αφορμή μια γέννηση 2008 χρόνια πριν όταν ο δίπλα σας πεθαίνει κάθε μέρα( Τα Χριστούγεννα αναβάλλονται, η Παναγιά απέβαλε).



Όμορφες μέρες, έβλεπες μάτια να λάμπουν, και ψυχές να ενώνονται. Μύριζε έρωτα και άνοιξη δίπλα στα οδοφράγματα. Και όντως κάτι γέννησε. Το βλέπουμε τα 2 τελευταία χρόνια, μέσα στη γενική μαυρίλα βλέπουμε ελπίδα(Είμαστε ο σπόρος της εξέγερσης του Δεκέμβρη).



Γιατί απέτυχε; Γιατί αποφύγαμε να βρεθούμε πολιτικά, να συζητήσουμε, να συνθέσουμε, γιατί περιμέναμε από κάποιον να μας πει κάτι, γιατί δε συνδέθηκε με τους εργάτες-εργαζόμενους(για μένα όλοι εργάτες είναι), γιατί η καθεστωτική αριστερά one way or another το σαμπόταρε, γιατί το Κράτος και το παρκράτος ξαμόλησε τα σκυλιά του, φανερά και αφανή, γιατί γιατί, γιατί...



Το θέμα όμως είναι ότι συνέβη. Και ότι συνέβη, μπορεί να ξανασυμβεί. Και ήταν κάτι μαγικό, κάτι όμορφο (έπρεπε να το ζήσεις, τι να σου λέω τώρα), Για αυτό σου λέω  ρε, πάψε να γκρινιάζεις, πάψε να απογοητεύεσαι, been there, done that-a lot, και έλα να βγούμε στο δρόμο, πάμε να τους σοκάρουμε, να τους ξυπνήσουμε, και αυτή τη φορά η γιορτή που θα στήσουμε θα είναι απλά η αρχή για κάτι, όμορφο, κάτι μεγάλο...Το φαντάζεσαι;