Νομίζω πως τα τελευταία χρόνια ζούμε έναν παρατεταμένο Μάρτη...Γδάρτη και παλουκοκαύτη όπως έλεγε ο λαός όταν ακόμα διατηρούσε μια κάποια σοφία. Έναν Μάρτη με τα κρύα της μοναξιάς, αλλά και τη ζέστη μιας αγκαλιάς και ενός χαμόγελου που και που.
Ενός μήνα με τις νεροποντές των δακρύων αλλά και τις ηλιαχτίδες μιας αγκαλιάς και ενός φιλιού. Με τα καρναβάλια μιας προσποιητής χαράς, αλλά και τις φυγές χωρίς επιστροφή. Με την εθιμοτυπική αλλά και την υποχρεωτική νηστεία, με το πέταγμα των αετών, αλλά και αυτό των αεροπλάνων, με τις επαναστάσεις του 1821 και τις εκκωφαντικές σιωπές του 2013, με το χρυσό και τα σκουπίδια, με τη Δημοκρατία και τους Ναζί, με τις γιγαντωμέςνες αντιφάσεις του ίδιου 24ώρου.
Μόνη διαφορά με το Μάρτη; Ξέρεις πως κάποια στιγμή θα τελειώσει και θα ρθει ή Ανοιξη, να με συγχωρείτε, αλλά δε βλέπω καμιά Ανοιξη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου