Πήρε ένα κομμάτι χαρτί, και το ζωγράφισε μαύρο με το μαρκαδόρο, προσπαθούσε βλέπεις να διώξει όλη τη μαυρίλα που είχε η ψυχή του. Ο μαρκαδόρος τελείωσε, κι αυτός εκεί, με το στήθος του να ζυγίζει 1,5 τόνο, και το κεφάλι του φράγμα που κόντευε να υπερχειλίσει από σκέψεις, και χωρίς έστω να υπάρχει μια μικρή βαλβίδα ασφαλείας (είχε χρόνια να κλάψει) ήταν θέμα χρόνου να έσπαγε και να μετατρέπονταν σε ένα κόκκινο συντριβάνι, γεμάτο αίμα και φαιά ουσία. Μακάρι να ήταν έτσι δηλαδή, αυτό θα ήταν θεαματικό, αυτό θα ήταν τροφή για τα σκυλιά, άλλωστε αυτό δε ζητάνε, άρτο και θεάματα και μιας και δεν είχε άρτο....
Στην πραγματικότητα βέβαια ήξερε πως αποκλείεται να συνέβαινε έτσι...ένα μικρό αγγείο θα έσπαγε και θα έκανε τη ζημιά. Ήταν σίγουρος. Τον εκνεύριζε που ο θάνατος του δεν θα ήταν εντυπωσιακός, ίσως επειδή αρνούταν να συνηθίσει στους σιωπηλούς θανάτους των τελευταίων χρόνων, νούμερα σε μια φρικαλέα στατιστική, οπότε σκεφτόταν πως κάτι εντυπωσιακό ίσως να προσέφερε και ένα σοκ, δεν ήξερε όμως πως θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο ένα σοκ σε ένα πτώμα σε βαθιά σήψη, όπως ήταν η κοινωνία γύρω του.
Οι περισσότεροι του θύμιζαν κακοφτιαγμένα ζόμπι ταινιών του 60', και όλοι οι υπόλοιποι χωρίζονταν σε καρικατούρες κωμωδίας με την Αλίκη Βουγιουκλάκη ή προβληματισμένους ήρωες ενός μέτριου σήριαλ του Παπακαλιάτη. Δε μπορούσε να δεθεί με κανέναν. Ένιωθε και ήταν μόνος.Όσοι ένιωθαν σαν κι αυτόν, σίγουρα έκαναν απόπειρες να το αλλάξουν, είτε στις σύγχρονες συστημικές φυλακές των ευρωπαικών μεγαλουπόλεων, είτε στην εκούσια εξορία της επαρχίας, εκτός είπαμε, κι από αυτούς που έπαιρναν φόρα και εκμεταλεύοταν τα φοβερα προνόμια που έδινε η κυβέρνηση για εθελούσια έξοδο από τη ζωή. Δωρεάν κηδεία σούπερ ντελούξ και φέρετρο από Οξιά,-να ένας κλάδος που γνώριζε φοβερή ανάπτυξη για να αποστομώσουμε και τα παπαγαλάκια...
Πήρε μια Υδρόγειο, και ένα ξυραφάκι, το δάκτυλο του έγινε πινέλο..Λίγο μετά που είχε τελειώσει οι αισθήσεις του τον εγκατέλειψαν. Τελευταία σκέψη πριν τον αφήσει κι η ψυχή του ήταν πως αυτός είχε καταφέρει να βάψει τη γη κόκκινη. Ήταν στο χέρι των άλλων να αποφασίσουν αν θα είναι από ζωή ή θάνατο. Σίγουρα τους είχε κάνει να κοκκινίσουν από ντροπή..
Το μπαλάκι ήταν πια στη δικιά τους μεριά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου