Πήγα και γω από το Σάββατο να ψηφίσω. Την Κυριακή το μεσημέρι την πέρασα στο χωριό. Εκεί άκουσα μια ιστορία από τον πατέρα μου, απότοκο μιας νοσταλγίας που κουβαλά μαζί της ο ερχομός της συνταξιοδότησης. Πριν συνεχίσω, να προσθέσω πως παρά το τεράστιο μέγεθος της αυτοκαταστροφής που κουβαλάνε και τα 2 σόγια, δεν νομίζω πως θα πάψουν ποτέ να με εκπλήσσουν οι νέες πληροφορίες που μαθαίνω. Απλά θα μου εξηγούν κάπως, κάποιες δικές μου συμπεριφορές.
Έμαθα λοιπόν πως ο προπάππους μου, κάποια στιγμή κουράστηκε να ζει, οπότε κάθε απόγευμα πήγαινε στο νεκροταφείο του χωριού και έσκαβε τον τάφο του. Κυριολεκτικά. Έμπαινε μέσα και μετρούσε. Απόγευμα το απόγευμα. Για κάποιον λόγο, έπαιρνε μαζί και τον πατέρα μου. Μέχρι που τον έφτιαξε. Με μάρμαρα και όλα. Είχε έτοιμο και κουτί.
Όταν πέθανε, μια δεκαετία μετά και έναν μήνα ακριβώς μετά το θάνατο της προγιαγιάς μου, δε χρειάστηκε να γίνει μεγάλη βαβούρα. Απλά τον ξανάνοιξαν και τον τοποθέτησαν δίπλα στη γριά του που είχε θαφτεί πρώτη και που ποτέ κανένας δεν την άκουσε να δηλώνει κουρασμένη."Είχε προνοήσει είπαν".
Εγώ κατάλαβα, πως ένας άνθρωπος, για χρόνια ολόκληρα, ξάπλωνε στο ζεστό του στρώμα ή στο παγωμένο χώμα κάνοντας πρόβες θανάτου. Ένας άνθρωπος, στον αυτόματο πιλότο, περιμένοντας να φτάσει στο τέρμα. Μια σημερινή κοινωνία ξαπλωμένη στον καναπέ να περιμένει την κατάρρευση. Μια Πομπηία ολάκερη να παρακαλάει το ηφαίστειο να σκάσει.
Μια Δευτέρα μετά τις εκλογές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου