Το τραυματισμένο καλοκαίρι μας

Ήταν το καλοκαίρι της αμφιθυμίας. Ξεκίνησε αναμφίβολα με υποσχέσεις, πολλές περισσότερες απ’ όσες ένα καλοκαίρι του 21ου αιώνα μπορούσε να προσφέρει και κατέληξε συντετριμμένο σε κάποια γωνία να μαζεύει τα κομμάτια του.

 Μαζί του για άλλη μια φορά και μεις. Φορώντας την αμφίεση του ηττημένου. Μια αμφίεση που είμαστε σίγουροι πως την είδαμε να καίγεται, αλλά τελικά όχι. Και μετά πως γίνεται να μην σε πλημμυρίσει η αμφιβολία;

 Ειδικά αν ήσουν πάντα αισθηματίας, ένα αμφίβιο της εποχής, ανέπνεες στον έρωτα, στην ουτοπία και υποκρινόσουν ζωή στην καθημερινότητα. Στους δρόμους και στα αμφιθέατρα. Όσο κι αν, αναμφισβήτητα, «τα  ηττημένα μας βράδια ήταν φυσικά περισσότερα από τα θριαμβευτικά πρωινά», είχες πια κερδίσει το δικαίωμα της μέρας της μαρμόττας. 

Να προσπαθείς μέσα στο πλαίσιο, μέχρι να το γκρεμίσεις αμφισβητώντας συνεχώς τα πάντα, μαζί και σένα. Δεν ήταν πάντα αμφίδρομο, κι έτσι φοβήθηκες πολλές φορές –ποιος δε θα φοβόταν άλλωστε; 

Όμως να σαι σίγουρος, πως κάθε φορά που αμφιταλαντευόσουν και έγερνες προς τη σωστή κατεύθυνση, γεννούσες όλα εκείνα που θα μας φέρουν καλοκαίρια, περήφανα για τη φωτιά που κουβαλάνε. Εκείνη που σου καίει τον αμφιβληστροειδή. Εκείνη που θα κάψει κάθε τι αμφιλεγόμενο.