Don Quixote

Don Quixote

9.2.15

Η μελωδία της παρακμής

Τα Σάββατα της Άνοιξης ξυπνούσα πάντα νωρίς. Ο λόγος; Με ξυπνούσε ένα συγκεκριμένο ζευγάρι που περνούσε κάτω από το μπαλκόνι μου. Αυτός σε αναπηρικό καροτσάκι, με ακορντεόν και φωνή να παίζει κάποια επιτυχία του τότε. Κι αυτή απλά να σπρώχνει το καροτσάκι, βάζοντάς τον μέσα στους ανθρώπους.
Κάποια Άνοιξη η μουσική έπαψε. Ήρθε η κρίση, φύγαν οι μουσικές. "Θα άλλαξαν δρόμο", σκέφτηκα και το ξέχασα. Έτσι, γιατί αν αγνοείς την πιθανότητα του κακού, είναι σα να τη διώχνεις. Σα να δέχεσαι a priori πως η γάτα στο κουτί είναι ζωντανή, γατάκ Schrodinger. Πολλάκις επιβεβαιωμένο ως αποτυχημένη μέθοδος αποφυγής πραγμάτων και καταστάσεων. Μην τη δοκιμάσετε.
 Και πέρασαν κάμποσες Άνοιξες. Και χτες, χωρίς να σκέφτομαι κάτι σχετικό, ανασύρθηκε και με χτύπησε στα μούτρα, φωνάζοντας μου: "Τώρα, τι το ξεχωριστό έχουν τα πρωινά του Σαββάτου σου και πως θα τα θυμάσαι";

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου