Η ομάδα μου

Καιρός είναι να μιλήσω για τον ποδοσφαιρικό μου έρωτα. Θυμάμαι ακόμα εκείνα τα απογεύματα του 1990-91 που ακόμα τότε μέναμε στο ενοίκιο, ακόμα τότε δεν είχε εμφανιστεί η αδερφή μου, ακόμα τότε υπήρχε ο πατέρας σαν καθημερινή φιγούρα και όχι σαν περιοδικός επισκέπτης στη ζωή μου. Θυμάμαι πως αποφάσισα να γίνω Λίβερπουλ κάποιο χειμωνιάτικο απόγευμα του 1990. Νοέμβρης πρέπει να ήταν. Το ανακοίνωσα στον πατέρα μου με περίσσια σοβαρότητα εκεί που ακούγαμε τα αποτελέσματα του ΠΡΟ-ΠΟ με το τραντζιστοράκι και λίγο πριν δούμε αθλητική Κυριακή. Ίσως το μοναδικό πράγμα που έκανα με τον πατέρα μου με περίσσια σοβαρότητα και χωρίς αποκλείσεις από τον πρώτο Σεπτέμβρη που θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι και τον Φλεβάρη του 1995. Ε και το κάνουμε σχεδόν ακόμα και σήμερα μετά από διάλειμμα κάποιων χρόνων. Μια κοινή έξη, που με τα χρόνια έγινε γλώσσα επικοινωνίας. 

Ας γυρίσουμε όμως στο 1990-91. Τότε ήμουν και Ολυμπιακός. Έτσι μου είχε πει να είμαι. 2 χρόνια μετά θα γυρνούσα από το σχολείο Παναθηναϊκός. Κάτι που δεν θα άλλαζε ποτέ ξανά, κάτι που δεν καταλαβαίνει ακόμα και σήμερα. Όμως η Λίβερπουλ ήταν η πρώτη συνειδητή επιλογή μου. Αργότερα με γοήτευσε η Λιντς, η Νιουκάστλ του Σίρερ, η Άρσεναλ του Βενγκέρ, η περσινή Σουόνσι, αλλά ακόμα και σήμερα, έμεινα πιστός στην εντός νησιού αγάπη μου.

Μπορεί να μην είναι ποδοσφαιρικό μπαλέτο όπως η Μπαρτσελόνα, μια καλουκουρδισμένη μηχανή όπως η Μπάγερν, γεωμετρία στο χορτάρι όπως ο Άγιαξ, αλλά είναι η Ομάδα μου. Μια ομάδα που πάντα, είχε έναν αρχηγό και ένα σύνολο με το μαχαίρι στα δόντια έτοιμο να πολεμήσει. Πάντα ξεκινούσε σαν φαβορί και σχεδόν πάντα ενώ όλα αυτά τα χρόνια εντός συνόρων μας ξενέρωνε, κατάφερνε, ακόμα και στις χειρότερες χρονιές της να μου χαρίσει κάποια λεπτά ποδοσφαιρικής μαγείας. 

Όλες η Λίβερπουλ των τελευταίων 24 ετών ξεκινούσαν σαν φαβορί. Καμία δεν πήρε πρωτάθλημα. Δεν έχω δει την ομάδα ΜΟΥ να σηκώνει την κούπα του πρωταθλητή Αγγλίας. Φανταστείτε πως είναι να συνεχίζεις να υποστηρίζεις κάτι που μπορεί να σε απογοητεύει μια ζωή. Χμ, μέχρι σήμερα ίσως. Στη μοναδική χρονιά που δεν υπήρξε ψίθυρος περί πρωταθλήματος, έχει βαλθεί να διαψεύσει τους πάντες. Και σήμερα, δίνει τον πιο σημαντικό αγώνα της σύγχρονης Ιστορίας της. Απέναντι σε μια ομάδα χωρίς Ιστορία, φτιαγμένη με χρήματα. Είναι αστείο να μιλάς στο μοντέρνο ποδόσφαιρο για τις ταξικές καταβολές της ομάδας που ερωτεύτηκες, καταβολές που έμαθες πού αργότερα βεβαίως βεβαίως, αλλά αν θέλουμε να μιλήσουμε με χρηματικούς όρους, στο χορτάρι του Άνφιλντ σήμερα θα παίξει ο κόκκινος Δαβίδ, με το γαλάζιο Γολιάθ. 

25 χρόνια μετά την τραγωδία του Χίλσμπορο. Μια τραγωδία που έβαψε με πόνο και αίμα την ιστορία της ομάδας, μια χαλκευμένη ιστορία από την Μάργκαρετ Θάτσερ και την αστυνομία με 96 θύματα. 

Στις 15:37 λοιπόν το μεγαλύτερο ραντεβού με τον έρωτά μου. Έναν έρωτα που περίμενα 24 χρόνια. Τα λέμε εκεί!