ΜΜΜ και παραμύθια

Γεννήθηκες. Από ατύχημα. Ήσουν το τρίτο παιδί μιας οικογένειας που πια κρατούσε μόνο τους τύπους. Είχες 8 χρόνια διαφορά με τα δίδυμα και ήσουν το αποτέλεσμα μιας βραδιάς άγριου μεθυσιού και εμετικού σεξ. Αυτό ήσουν.  Οτιδήποτε ερωτικό είχε χαθεί από καιρό. Μεγαλώνοντας ένιωθες την απόρριψη και ζήλευες τους συμμαθητές σου που οι οικογένειές τους έδειχναν ελάχιστα πιο φυσιολογικές. Θα προτιμούσες την ηρεμία σου αλλά κι αυτή ποτέ δεν την έβρισκες. Τουλάχιστον στο σχολείο περνούσες αδιάφορος, σχεδόν αόρατος. Οι περισσότεροι δε θυμόντουσαν καν το όνομά σου.

Αυτό που στο Δημοτικό ήταν ένα τεράστιο προτέρημα, μεγαλώνοντας καταλάβαινες πως ήταν ένα τεράστιο ελάττωμα. Αόρατος. Αόρατος σημαίνει να μην έχεις φίλους, αόρατος σημαίνει να σε διαλέγουν τελευταίο όταν χωρίζονταν για το μπάσκετ, αόρατος όμως σήμαινε πως δεν υπήρχες και για τα κορίτσια. Μεγάλο μαρτύριο. Όνειρό σου να περάσεις στη σχολή αστυνομίας. Να γίνεις μπάτσος δηλαδή. Να γαμάς και να δέρνεις. Δεν τα κατάφερες όμως. Έκανες διάφορες δουλειές, χωρίς επιτυχία, στο σπίτι γινόσουν βάρος, θέλανε να σε ξεφορτωθούν. Ε μη τα πολυλογώ, τα ξέρεις άλλωστε, είχες εκείνον το θείο στο ΠΑΣΟΚ, θείος, τη μάνα σου πηδούσε και σας άφηνε λεφτά στο σπίτι, τώρα πως έγινε θείος δε ξέρω, θείο τον φωνάζατε πάντως, ε και μπήκες στις συγκοινωνίες. Λαμπρό μέλλον.

Ελεγκτής. Τα μάτια σου άστραψαν όταν άκουσες τη λέξη. Η πρώτη σου ερώτηση ήταν αν θα φοράς στολή κι αν θα μπορείς να συλλάβεις κάποιον και μετά πόσο θα πληρώνεσαι. Τόσο κομπλεξικός. Εντάξει, ο μισθός καλός ήταν. Έχεις και δουλειά μέσα στην κρίση. Άσε που για κάθε εφτά τζαμπατζήδες που μαζεύεις παίρνεις ένα ακόμα μεροκάματο. Πολλές φορές έχεις βγει ελεγκτής του μήνα, καμάρι της υπηρεσίας, ο πιο πρόθυμος απ' όλους. Είνα κιι αυτή η άγρια χαρά πως πατάσσεις την παρανομία. Στο πρόσωπο του κάθε φτωχοδιάβολου που σέρνεις στα κρατητήρια βλέπεις τον "εχθρό" και συ ατρόμητος φρουρός του συστήματος, της πατρίδας φροντίζεις για την αποκατάσταση της τάξης. Σαν άλλος ρόμποκοπ.

Και έρχεται εκείνη η μέρα. Τρίτη και 13. Του 13. Βραδινή βάρδια. Τρόλεϊ. Έχει περάσει σχετικά ήρεμα μέχρι εκείνη την ώρα. Έχεις εκνευριστεί, σου χει ξεφύγει και ένας. Περιμένεις στη στάση. Έρχεται το νούμερο ΧΧ, μπαίνεις και φωνάζεις θριαμβευτικά έλεγχος. Οι πρώτοι επιβάτες έχουν κανονικά το εισιτήριό τους, ο εκνευρισμός μεγαλώνει. Σε ποιον θα κάνεις επίδειξη του ανδρισμού σου τώρα;

Τελικά θαύμα, εκεί προς το τέλος του οχήματος βλέπεις έναν νεαρό. Δεν είναι πάνω από 18-19. Ζητάς εισιτήριο. Δεν έχει. Σόουταημ. Ζητάς ταυτότητα, φωνάζοντας. Να τον κάνεις ρεζίλι, να δειχθείς και συ. Νιώθεις ιππότης στην αστραφτερή σου πανοπλία αν και το μόνο που αστράφτει είναι η φαλάκρα σου από τον πολύ ιδρώτα. Ο νεαρός σε παρακαλεί, δεν έχει χρήματα, οι γονείς του είναι άνεργοι. Δε μπορεί να πληρώσει εισιτήριο. Εσένα στα αρχίδια σου. Αν δεν είχε να μην ανέβαινε. Του λες να περιμένει. Στο τέλος θα τον πας από το τμήμα. Το παιδί φωνάζει. Ένταση δημιουργείται. Ο οδηγός σταματάει. Σε υποστηρίζει, λέει στο παιδί να σκάσει. Κάποιοι επιβάτες ενοχλούνται. Σου λένε πως θα πληρώσουν αυτοί το γαμημένο εισιτήριο Εσένα δε σε νοιάζει. Βρήκες ακόμα έναν παράνομο και θα τον παραδόσεις για τιμωρία. Καλό σκυλί. Θα πάρεις και κόκκαλο. Το παιδί πανικοβάλλεται. Ποιος ξέρει γιατί. Η πίσω πόρτα είναι ανοικτή. Κάνει βουτιά να γλιτώσει. Δευτερόλεπτα μετά το πρόσωπό του στα αίματα, το παιδί δεν ανασαίνει. Αστυνομία, ΕΚΑΒ. Το παιδί πηγαίνει στο νοσοκομείο. Μέσα στο ασθενοφόρο καταλήγει. Ήταν 19 χρονών.

Έχεις μείνει πίσω. Η αστυνομία προσπαθεί να ηρεμήσει και να ξεδιαλύνει την κατάσταση. Άνθρωποι σοκαρισμένοι, αίματα στο δρόμο, μπάτσοι χεσμένοι. Δε ξέρουν πως να αντιδράσουν. Τι θες να πεις που τα ξέρω; Τα είδα σε βίντεο. Τον κόσμο να σε βρίζει. Μια κοπέλα να σου πετάει ένα μπουκάλι νερό. Εσύ να μην καταλαβαίνεις. Το καθήκον σου έκανες. Μέσα στ΄αυτιά σου βοά η φωνή μιας διανοούμενης του τόπου. "Σιγά μη σταματήσουν να κάνουν οι ελεγκτές τη δουλειά τους γιατί οι τζαμπατζήδες πηδάνε από τα λεωφορεία". Δεν καταλαβαίνεις. Θα έπρεπε κι αυτοί εδώ να σε αντιμετωπίζουν σαν ήρωα. Θα έπρεπε να μπορείς να πας σπίτι σου, να φωνάξεις τη μαυρούλα από τη γωνία, να ξεκαυλώσεις, να κοιμηθείς. Την άλλη μέρα ήρωας στα κανάλια. Μέχρι και παράσημο να πάρεις από τον Πρωθυπουργό. Επιτέλους. Νομιμότητα με κάθε κόστος. Ηθική; Σου είναι άγνωστη λέξη.

Το πλήθος διακόπτει την ονειροπόλησή σου. Ζητάς τα στοιχεία από αυτήν που σου πέταξε το μπουκάλι. Θες να της κάνεις μήνυση. Ανάγωγη, άπλυτη πως τόλμησες;  Κάπου εκεί το βίντεο τελειώνει. Πηγαίνω για ύπνο. Δε μπορώ να κοιμηθώ. Κάποια στιγμή τα καταφέρνω. Το όνειρό μου αρχίζει από τη λήξη του βίντεο και μετά. Το πλήθος είναι αποφασισμένο. Σε πλησιάζει με απειλητικές διαθέσεις. Πέφτουν κάποιες σφαίρες στον αέρα αλλά δε μπορούν να σε σώσουν. Στα μάτια τους ζωγραφισμένο το μίσος. Στα δικά σου η απορία. Πεθαίνεις χωρίς να καταλάβεις.

Την ίδια ώρα μια διανοούμενη ,αντιπρόσωπος της παρακμής του τώρα,  δέχεται επίθεση και βρίσκει τραγικό θάνατο από παρέα 18χρονων. Εικάζεται πως ήταν φίλοι του νεκρού. Για αυτή δε χρειάζεται να ασχοληθώ περισσότερο. Την σκότωσε το μίσος που η ίδια έθρεφε.

Ξυπνάω ιδρωμένος. Ανοίγω την τηλεόραση. Εσύ είσαι νεκρός, όπως και να το κάνουμε, είσαι. Α, για να ξέρεις, τον έλεγαν Θανάση.