Don Quixote

Don Quixote

1.8.13

ΦΤΗΝΑ ΤΣΙΓΑΡΑ

Έφτασε κι ο Αύγουστος. Τα τελευταία χρόνια πάντα μ' έβρισκε με τα μάτια καρφωμένα στα αστέρια, την αγωνία να προλάβω αυτό που πέφτει και να ευχηθώ (η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν πρόλαβα κανένα), να κοιμάμαι σε έναν υπνόσακο, να ξυπνάω στον εκάστοτε προσωρινό παράδεισο. Διακοπές=απόδραση, απόδραση από μια καθημερινότητα που θες να τη λες δική σου, αλλά την έχτισαν άλλοι για σένα, απόδραση από μικροσκοπικά, καταθλιπτικά, καυτά διαμερίσματα, από καταστάσεις μίζερες, από φάτσες εχθρικές, από όλο το μαύρο που έχεις μαζέψει ολόκληρο χειμώνα.

Για πολλούς λόγους νιώθω πως ακόμα και το καλοκαίρι μας απειλείται, μεγαλώνουμε (γερνάνε και οι ψυχές μας απότομα ρε γαμώτο) πολύ γρήγορα και πολύ άκομψα και είναι πια ξεκάθαρα πως και αυτή την απόδραση θέλουν να μας την κόψουν. Η αλήθεια είναι πως αν ήμουν αυτοί θα το θεωρούσα πολύ λογικό, σιγά μη χάριζα έτσι 15 μέρες απόλυτης ελευθερίας σε κάποιον, 15 μέρες ξεγνοιασιάς, θα ήταν σα να ρίσκαρα αυτά που προσπαθώ ολόκληρες δεκαετίες να χτίσω. Μια φυλακή με αόρατους τοίχους, ένα κλουβί στα όρια του ανθρώπινου σώματος που αποκλείει κάθε ανθρώπινη επαφή, ένα διάφανο, αδιαπέραστο τσιμέντο στις ψυχές μας, τη μοναξιά της προσωπικής μας κόλασης. Ω ναι, με τη λογοτεχνική τους σάλτσα εδώ, αλλά αυτά μας φτιάχνουν. Το καλοκαίρι είναι η επανάσταση σ' αυτό, είναι το δικαίωμα στην τεμπελιά του Λαφαργκ καμωμένο στην πράξη, είναι ένας καυτός Μάης του 68', είναι τα Μάταλα των χίπηδων, τα Γουντστοκ, ο τζίτζικας του Αισώπου και τα φτηνά τσιγάρα.
Κι αν για το δημιουργό των τελευταίων ο χρόνος έπαιξε ένα άσχημο παιχνίδι, αυτά κάθε αυτά κρατάνε σε κάθε δευτερόλεπτο αυτή τη γοητεία του να είναι όπως και ο πρωταγωνιστής τους "ειδικός περί των γενικών", ένας περιπλανώμενος μάγος των λέξεων με μόνη του έννοια να φτάσει στο φεγγάρι και να κερδίσει το κορίτσι, απλά και μόνο επειδή το ονειρεύτηκε.

Δε θέλω το φετεινό ξενέρωτο καλοκαίρι-εκπρόσωπο όλων των πρέπει που έχουν γεμίσει οι ζωές μας. Θέλω καλοκαίρια ζουμερά σαν καρπούζια και γυναικεία στήθη, αχόρταγα σαν κρεπάλες, ράθυμα σαν κι εκείνα των τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας, κόκκινα σαν αναψοκοκκινισμένα οργασμικά κορμιά και σαν την Πανσέληνο του Αυγούστου. Και θέλω τα καλοκαίρια μου να διαρκούν όσο γίνεται περισσότερο. Κάθε χρόνο θα τα μεγαλώνω και τουλάχιστον μια μέρα. Και ξέρετε κάτι, τώρα που θα φύγω(έχω ακόμα), κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, θα προσπαθώ να πιάσω ένα αστέρι και να τα ευχηθώ όλα αυτά, γιατί φοβάμαι πως κάποια στιγμή θα πάψω όχι μόνο να τα ζω, αλλά και να τα ονειρεύομαι.



2 σχόλια: