35η μέρα απεργίας πείνας του Κ.Σακκά. Μια αναμονή παντού. Απέναντι σε μια κυβέρνηση που προσπαθεί να απονομιμοποιήσει και το καλοκαίρι το ίδιο, ποινικοποιώντας ιδεολογίες, ανοίγοντας μέτωπα παντού. Στην εκπαίδευση, στη δικαιοσύνη, στο μεταναστευτικό, όπου κι αν πας μυρίζει ανθρώπινη σάρκα. Και κάποιοι ξεφτίλες, περιμένουν να πεθάνει ο Σακκάς, για να γίνει κίνημα. Ναι, ξεφτίλες. Είναι ξεφτίλα να εναποθέτεις όλη σου την ιδεολογία στη ζωή κάποιου άλλου. Κάποιου που επέλεξε να παλέψει για να είναι ελεύθερος. Και μία ή άλλη θα είναι. Είναι ξεφτίλα να γίνεται σημαία σου η απελπισία όταν θες να λέγεσαι αριστερός, αναρχικός, ελεύθερος άνθρωπος. Είναι ξεφτίλα να ψάχνεις αφορμές, όταν όλες οι αιτίες του κόσμου έχουν συγκεντρωθεί στα 30τμ του διαμερίσματός σου, στα γαμημένα σύνορα της χώρας σου, στην υδρόγειο του δωματίου σου.
Όχι. Έχεις όλους τους λόγους να είσαι εκεί έξω. Και δεν είσαι. Και δεν είμαστε. Έχουμε λουφάξει σα θηρία μετά από ανθρωποκυνηγητό. Μας έχουν στριμώξει στη γωνία. Άλλοι σκύβουν το κεφάλι και προσποιούνται πως δεν τρέχει τίποτα, μερικοί διαλέγουν το σύντομο δρόμο αποχώρησης (κάθε μέρα περίπου 2 για την τελευταία 3ετία) και όλοι μα όλοι συμπεριφέρονται λες και φταίνε αυτοί. Λέξεις που δεν είχαν ξανακούσει τους τριβελίζουν το μυαλό μέσα από οθόνες τηλεοράσεων και υπολογιστών. Διαβάζεις ασταμάτητα μα δεν παίρνεις καμία σοφία, φόβο μόνο παίρνεις. Και σηκώνεις το κεφάλι και είσαι μόνος. Γιατί ο καθένας έχει φτιάξει το δικό του στρατόπεδο. Γιατί οι φίλοι σου έχουν φύγει. Γιατί ο φόβος νικάει και κάποιος πρέπει να τον σταματήσει.
Όχι, ο Σακκάς δεν έχει επιλέξει να είναι μάρτυρας καμιάς εξέγερσης, κανενός κινήματος. Όπως δεν το επέλεξε ούτε ο Γργορόπουλος, ούτε ο Καλτεζάς. Και για αυτό και μόνο πρέπει να ζήσει. Γιατί, μέσα στο νοσοκομείο, κάθε μέρα λιγότερος σωματικά, κάθε μέρα ψηλότερος, θεόρατος στα μάτια μας, κερδίζει. Δε χρειαζόμαστε μάρτυρες κύριοι για να σηκωθούμε από τους καναπέδες. Να σπάσουμε το φόβο χρειάζεται. Το φόβο που μας αφήνει μόνους, που μας διαλύει τις ανθρώπινες σχέσεις, που δε μας αφήνει να ονειρευόμαστε, να κάνουμε σχέδια, το φόβο που μας κάνει να βάζουμε τέρμα στη ζωή μας, το φόβο του να είμαστε και να πολεμάμε μαζί. Και τότε, μόνο τότε, κάτι θα κάνουμε.
Δε θέλω άλλα μνημόσυνα. Δε θέλω άλλους νεκρούς.Τουλάχιστον όχι από τη μεριά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου