Είναι μωρέ που ήρθε εκείνη η βροχή να ξεπλύνει, κι η (αστική) δικαιοσύνη (υπο πίεση) έκανε το αυτονόητο, και ήταν κι αλληλεγγύη και ο ήλιος που βγήκε, και κείνο το αεράκι στη μάπα πάνω στο ποδήλατο ενώ έβλεπα τα πλοία να φεύγουν από το νέο λιμάνι στο δρόμο για τη δουλειά, και κείνο το δάκρυ στο μάγουλο που ένιωσα μωρέ λίγο όμορφα, και να που μου πες και πως μ αγαπάς γιατί ο μικροαστούλης που κρύβω μέσα μου το χει ανάγκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου