Είπαν..

Ποτάμια αγάπης ρέουν στα στήθη.
Ψιθυρίζουν και κουλουριάζονται οι υγρές ψυχές τους.
Ρευστές και άμορφες γεμίζουν κάθε σπιθαμή του γαλαξία μας.
Αν είναι αυτές οι στιγμές που μένουν, δεν είδα χώρο πουθενά για φόβο.
Στιγμές υγρές περίσσειου όγκου να πραγματώνουν τη δημιουργία των ονείρων.
Μια ροή ατέλειωτη στα ορθάνοιχτα μα ταλαιπωρημένα μάτια της ψυχής μας, να πλημμυρίζει τον κόσμο μας με φώς.
Να το βλέπουν οι άνθρωποι, να σκιάζονται!
Με περιέργεια μικρού παιδιού να πλησιάζουν σέρνοντας μαζί τους τα φοβισμένα πόδια.
Και εκεί, το βάρος της αγάπης να τους ρουφά υπνωτισμένους, μα ο νούς βαστάει κόντρα.
Τι αστείοι που είναι οι άνθρωποι. Βάζουν το γιατί στις κάλπικες βάσεις. Αυτές που τους τυρρανούνε.
Αστείοι αυτοί, τραγικός εγώ που μέσα τους ορθώνω το χορό μου.
Απλώνω σκέψεις και αραδιάζω αισθήματα στον πάγκο της λαϊκής τους.
Όχι να πληρωθώ με τάλαντα, αλλά με αγάπη.
Μετρημένοι στα δάχτυλα κοντοζυγώσαν.
Καταπιεσμένοι όπως εγώ, με μάτια ορθάνοιχτα και βουρκωμένα.
Τι να φοβηθώ λοιπόν σ' αυτή την αναγέννηση?
Τις άπληστες ματιές μας, ή μήπως κάποιο θάνατο?
Τίποτα.
Γελώ δυνατά και αγαπώ.
Απο το ηλιοκαμμένο χώμα που κοιτάει ψηλά,
να δούμε πώς τα δέντρα σκίζουν την τροπόσφαιρα στο δρόμο για τον ήλιο.
Ω θεέ μου είναι τόσο όμορφα εδώ πάνω.
Νομίζεις όλα εκεί κάτω έγιναν με μια κοφτή πινελιά.
Και αν όχι ρηξικέλευθη, τότε μπορεί να γίνει.
Θεοί γεννηθήκαμε!
Και ας μη μας το'παν.


http://doubleisland.blogspot.com/