Για την 14η Φλεβάρη...

Δυο άγγελοι περιπλανιούνται στο Βερολίνο δίχως να είναι ορατοί από τους ανθρώπους, και προσπαθούν να εξαφανίσουν την μελαγχολία και την απόγνωση που υπάρχει στην πόλη.

Αυτό που κρατάμε στα Φτερά του Έρωτα είναι η πρόκληση να βιώσουμε μέσα από τις αισθήσεις μας, να ανατρέψουμε τη λογική που απαιτεί την καθυπόταξη του σώματος έναντι του πνεύματος. Ο άγγελος, απορρίπτοντας την πουριτανική χριστιανική ηθική, απαρνιέται την τελειότητα και την αγιοσύνη του για χάρη του αίματος που κυλά στις φλέβες μας και μας θολώνει, και μας μεθάει.

Επιλέγει, έναντι της εξωτερικής παρατήρησης την ενεργό συμμετοχή και την δημιουργία της ζωής του. Ερωτεύεται μια ακροβάτισσα, που σχοινοβατεί κάπου μεταξύ ουρανού και γης, μετέωρη ανάμεσα στα σύννεφα και στο χώμα. Και πλέον τα όποια φτερά τυχόν αποκτήσει, θα τα αποκτήσει μόνος του, μέσα από την επαφή του με τους ανθρώπους και τον υλικό κόσμο και μέσα από μια, πολλές φορές ίσως επίπονη, συνεχή προσπάθεια αυτοβελτίωσης.

Τον άγγελο οι θνητοί δεν τον βλέπουν, μένοντας προσκολλημένοι στην γήινη και περιορισμένη δική τους πραγματικότητα.

Η ταινία είναι μια ιστορία αγάπης που δίνεται με έναν ποιητικό τρόπο καθώς ο σκηνοθέτης επιχειρεί μια επιστροφή στην αθωότητα και την προσέγγιση του έρωτα από αυτήν την σκοπιά. Xωρις όμως να περιορίζεται εκεί. Ο έρωτας εδώ είναι το όχημα για την σωτηρία της ψυχής, το μόνο μη σίγουρο όχημα. Αλλά όπως και να χει αξίζει κανείς να ρισκάρει γιατί (και εδώ θα δανειστούμε τη μούσα κάποιου άλλου) η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Σε αυτή την ταινία ο Βέντερς αποκαλύπτει μια ιδιαίτερη πτυχή του Βερολίνου και των κατοίκων του, καταγράφοντάς το μ’ έναν ιδιαίτερο φωτογραφικό τρόπο. Η μουσική επένδυση συμβάλλει ακόμη περισσότερο στην ανάδειξη αυτής της πλευράς.

Αυτό γράφαμε κάποια στιγμή σαν κινηματογραφικό τμήμα των ΠΟΦΠΠ. Το 2009. Στην αρχή της κρίσης. Τότε που αρχίζαμε να καταλαβαίνουμε την υφή της. Τότε που δεν ξέραμε πως είμαστε η γενιά της πτώσης. Μαζί με το παραμυθάκι του υπαρκτού, πέσανε πολλά πράγματα. Πέσανε οι μάσκες και τα άμφια του δυτικού κόσμου. Πέσανε οι ηθικές αναστολές, ένθεν και ένθεν. Πέσανε και πολλοί, θύματα του τέλους του παραμυθιού και των εκκαθαρίσεων των νικητών. Βλέπεις, μόνο πτώσεις, οποιαδήποτε άνοδος ήταν πλασματική, ψεύτικη, χάρτινη, εύκολη στο να καταρρεύσει.

 Προπαντός όμως, κατ-έπεσε αυτό που λέμε "άνθρωπος". Από την εξύψωση του έρωτα, τη νίκη του πνεύματος απέναντι στο σώμα, με όχημα το ίδιο το σώμα και την αποδοχή της φθοράς μας, βρεθήκαμε στα γόνατα πασχίζοντας να σηκωθούμε προσπαθώντας να αποδεχτούμε πως είμαστε ζώα. Πως έχουμε ζωή. Πως μέσα από τα αγωνιώδη γαμήσια-κραυγές αγωνίας του Τριερ στο nymphomaniac θα μπορέσουμε να σταθούμε ξανά στα πόδια μας, να κάνουμε την επανάσταση. Μια επανάσταση με τελείως διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά  από κείνα της επανάστασης του Βέντερς, της κόντρας με το Θεό και της επικράτησης. Από την κορυφή, ξανά στο κεφαλόσκαλο...στην αναρρίχηση...